Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

 เคยมีคนเขาว่าไว้... ว่าคนเราถ้าไปขลุกอยู่กับอะไรนานๆ ร่างกายจะมีกลิ่นของสิ่งๆนั้นติดอยู่
เช่นถ้าเราไปทำสวน เราก็จะมีกลิ่นดินกับใบไม้ ถ้าเราทำงานในร้านอาหาร เราก็จะมีกลิ่นของอาหารติดตามตัวและเสื้อผ้า


คงจะสงสัยว่าผมเอาเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวข้องและไม่เป็นจริงนี้มีกล่าวตรงนี้ทำไม เพราะว่าสิ่งที่ผมกล่าวไปเมื่อครู่นั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้




เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ8ปีก่อนหน้านี้ มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปผูกมิตรกับใคร ไม่แม้แต่จะเอ่ยปากพูดกับใครแม้แต่เพื่อนบ้านของตน ด้วยเหตุนี้จึงเป็นเหตุให้เธอถูกเด็กคนอื่นๆแกล้งเป็นประจำ
และนี่ก็เป็นอีกครั้งหนึ่ง...



"ไง ยัยลูกชาวประมง วันนี้มีกลิ่นคาวติดมาเหมือนเดิมเลยนะ"


"ดมแล้วรู้สึกคลื่นไส้ว่ะ!"




กลุ่มคนที่กำลังพูดอยู่นี้เป็นกลุ่มเด็กผู้ชายแถวบ้านที่วันๆเอาแต่ล้อเด็กผู้หญิงที่นั่งร้องไห้อยู่กลางวงเพียงคนเดียว เพียงแค่ฉันเป็นลูกหลานชาวประมงเท่านั้นเอง ในนั้นมีคนหนึ่งทำท่าทางวิ่งออกไปอ้วกที่ถังขยะ แต่ฉันรู้ว่าจริงๆแล้วไม่มีอะไรออกมาหรอก


แต่เหมือนเพื่อนๆของเด็กคนนั้นจะดูเป็นเดือดเป็นร้อนกับเหตุการณ์อันไม่เป็นจริงของเขาเอาเสียมากๆ ก็นะ... คนมันมีเพื่อนก็ย่อมเป็นห่วงเพื่อนเป็นเรื่องธรรมดา



"เฮ้ย! ดูสิเธอทำเพื่อนฉันอ้วกหมดเลย" เด็กคนนีงในกลุ่มนั้นหันมาโวยใส่ฉัน ก่อนจะจิกผมฉันเดินไปหาเด็กคนที่แกล้งทำเป็นอ้วกออกมา



"ขอโทษลูกพี่ฉันซะ!! เร็วสิฟะ!!" เขาดึงผมฉันจนเจ็บไปหมด ก่อนที่จะกดฉันลงไปคุกเข่ากับพื้น พอดีพื้นตรงนั้นเป็นลูกรังเลยทำให้เข่าของฉันถลอกเป็นแผลเลือดซึมออกมานิดๆ




"ขอโทษฉันสิ ยัยนี่!"


ทันทีที่เด็กที่เหมือนกับเป็นหัวโจกคนที่เดินออกไปแกล้งอ้วกขึ้นเสียงใส่ฉัน ทุกคนในกลุ่มนั้นเข้ามากระชากผมฉันจนเจ็บไปหมด ทั้งๆที่ฉันไม่ได้ผิดอะไรเลยสักนิด... แต่เพราะความเจ็บปวดนั้นทำให้ฉันต้องยอมพูดคำๆนั้นออกมา...



"ขอโทษ..."


"เบาจัง ไม่ได้ยินเลย..." ฉันรู้ว่าเขามีเจตนาแกล้งฉัน เจ้าเด็กนั่นช่างกวนประสาทของฉันซะจริง


"พูดให้มันดังๆหน่อยเซ่!!"




                                   "ขอโทษค่ะ..!!"





ทุกๆวันฉันต้องถูกเด็กพวกนี้รังแกเป็นประจำ ผู้ใหญ่ทุกคนต่างก็อยากมาห้าม แต่อาจจะเป็นเพราะเคยเห็นเรื่องเหล่านี้ผ่านตามาเยอะ พวกนั้นเลยไม่คิดจะเข้ามาช่วยแล้วปล่อยให้ภาพเหล่านั้นผ่านตาพวกเขาไป


แต่แล้วก็มีใครคนหนึ่งในจำนวนนั้นเดินฝ่าม่านประชาเข้ามา... สายตาของเขาจริงจังมาก



"ให้มันน้อยๆหน่อย... พวกแก!!"

เด็กชายคนหนึ่งเข้ามายืนอยู่ข้างหลังฉันพร้อมกับตะเบ็งเสียงใส่เด็กพวกนั้น ทำให้กลุ่มเด็กที่กำลังรังแกฉันอยู่หันไปมองเขาเป็นตาเดียวกัน...



"แกเป็นใครวะ!!"


"ฉันจะเป็นใครก็ช่าง แต่ที่ผู้ชายตั้งสี่คนมารุมรังแกผู้หญิงคนเดียวนี่มันทุเรศตาเป็นบ้าเลยว่ะ!"



ทีนี้กลุ่มเด็กพวกนั้นต่างก็พากันยืนล้อมเด็กชายคนนั้นเอาไว้ พวกเขาแสดงท่าทีเหมือนกับจะบุกเข้าไปอัดเขาได้ทุกเมื่อ หากแต่เด็กผู้ชายที่ถูกล้อมกลับไม่มีท่าทีตอบสนองอะไรเลย...



"อ๋อ... แกเจ๋งว่างั้น! อย่าบังอาจทำตัวเป็นฮีโร่ไปหน่อยเลย"


เมื่อเด็กพวกนั้นพูดจบก้มีเด็กในหลุ่มนั้นสองคนเข้ามาล็อกแขนทั้งสองข้างของเด็กคนที่เข้ามาช่วยฉันเอาไว้ไม่ให้ขยับได้ ก่อนที่เด็กชายที่เหมือนกับเป็นหัวโจกจะเป็นฝ่ายปล่อยหมัดเข้าที่ท้องของเขาก่อน ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้เด็กชายที่เข้ามาสอดระหว่างการละเล่นแสนสนุกของเด็กสมัยนั้นล้มลงไปขดตัวกับพื้นแม้แต่น้อย




"น่าเสียดายนะ..! เรื่องหนักกว่านี้ฉันก็เคยเจอมาแล้วฟ่ะ!!"



ว่าแล้วเด็กผู้ชายที่ถูกล็อกแขนไว้ก็เงื้อขาเตะเข้าที่จุดตายของคนที่จะเข้ามาทำร้ายเขาอย่างแรงจนล้มลงไปทำให้ลิงที่พื้นทันที ทีนี้กลุ่มเด็กอีกสามคนก็เข้ามาประสานเท้าใส่เขาทันที ในขณะที่ฉันได้แต่ยืนดูอยู่เฉยๆด้วยอาการอึ้ง


และแล้ว... เด็กคนนั้นคนเดียวก็สามารถเอาชนะการรุมสามได้ในสภาพสะบักสะบอม



"ฝากไว้ก่อนเถอะเอ็ง!!!"

หัวโจกตะโกนใส่เขาอย่างโกรธแค้นก่อนจะรีบหนีไป ฉันจึงรีบเดินไปจะขอบคุณเขา แต่แล้วสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น...





     "อู๊ยส์!!"


อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ฉันก็พาเด็กชายที่ช่วยฉันจากการถูกรังแกมาให้คนรู้จักของฉันช่วยรักษาแผลให้ ซึ่งเขาล้มลงหมดสติทันทีที่กลุ่มเด็กพวกนั้นลับสายตาไป



"ให้ตายสิน้า..!! ทำตัวเป็นฮีโร่ผู้เก่งกาจ สุดท้ายกลับโดนหนักสุดเลยนะ คิดว่าตัวเองเป็นเบ็นเคย์หรือไง"



คนรู้จักของฉันช่วยกันรักษาแผลให้เขาที่ท่าเรือประมงที่เป็นย่านอาศัยของฉันซึ่งห่างออกไปประมาณสามโกดัง ถ้าดูจากรอยแผลเก่าๆบนตัวของเด็กคนนั้นแล้ว ดูท่าทางเขาจะไม่ค่อยห่วงตัวเองสักเท่าไหร่...



"ดูสิ! แผลเต็มตัวไปหมด คิดว่าทำแบบนี้ไปแล้วตัวเองจะเป็นอย่างพวกอุลตร้าแมนหรือไงนะ..."


ในที่สุดเด็กคนนั้นก็ได้สติกลับมาหลังจากหมดสติไปกว่าชั้วโมง แน่นอนว่าหากเขายังไม่ฟื้นก็คงต้องเอาตัวไปทิ้งน้ำแล้วล่ะมั้ง...!


"ที่นี่มัน..."

"ท่าเรือหาปลา ที่พักของเด็กคนนี้เองล่ะ!"



หลังจากที่คนรู้จักของฉันแนะนำสถานที่ที่เขาฟื้นขึ้นมาเสร็จแล้ว เด็กคนนั้นก็หันมามองที่ฉันด้วยสายตาที่ไม่คุ้นเคย ทำให้ฉันต้องถอยไปหลบหลังคุณน้าที่ให้ที่พักฉันอย่างไม่กล้าสู้หน้า...


"เอาเป็นว่าขอบใจนะ ที่ช่วยเด็กคนนี้เอาไว้น่ะ"




เมื่อเวลาผ่านไปเด็กคนนั้นก็เริ่มเปิดวงสนทนากับทุกคนที่อยู่ที่นั่นอย่างสนุกสนาน จนเมื่อฉันเห็นทุกคนคุยกับเด็กคนนั้นอย่างสบายอารมณ์แล้ว ฉันชักจะอิจฉาหมอนั่นซะแล้วสิ


"นั่นสินะ ไหนๆเธอก็มาที่นี่แล้ว... ทำไมเธอไม่ไปหาอะไรเล่นกับเด็กคนนั้นล่ะ!"


"คุณน้าคะ!!" นี่ฉันออกอาการอายมากไปหรือเปล่า



"คือปกติเด็กคนนี้จะไม่ค่อยพูดจากับใคร ปกติเธอก็มักจะหลบมุมแอบดูทุกคนสนุกกัน แต่เธอก็ไม่เคยเข้าไปเล่นกับใครเลย"

ฉันเห็นคุณน้ากระซิบอะไรบางอย่างกับเขา เขาจึงหันมามองฉันด้วยสายตาแปลกๆ


"ช่วยทำให้เด็กคนนี้มีความสุขด้วยนะ..."




หลังจากนั้นเขาก็พยายามชวนฉันเล่นอะไรต่อมิอะไรสารพัด แต่เพราะฉันเป็นคนขี้อายและขี้กลัว ฉันจึงได้แต่นั่งเงียบอยู่ตลอด... เมื่อเห็นว่าฉันไม่ยอมคุยด้วยหรือเล่นด้วยเลยแม้แต่นิดเดียว เด็กคนนั้นจึงพาฉันไปคุยกันที่ท่าจอดเรือที่ว่างเปล่าเพราะทุกคนออกไปหาปลาหมดเหลือแต่พวกผู้หญิงที่จะมีหน้าที่ก็เฉพาะตอนขอดเกล็ดปลาที่ไม่สามารถขอดได้ทั้งหมดตอนอยู่บนเรือเท่านั้นเอง



"ปกติเธอไม่ค่อยกล้าเข้าหาใครสินะ ถึงได้ไม่ค่อยมีเพื่อนซักเท่าไหร่แบบนี้"

"...."


"แล้วปกติเวลาว่างเธอชอบทำอะไรงั้นเหรอ"

"...."


"แถวบ้านฉันมีเด็กผู้หญิงสองคนที่อยากได้เพื่อนใหม่มาก เธอสนใจไหม"

"...."



          'แย่ละสิ! ฉันไม่กล้าจะพูดโต้ตอบกับเขาเลย... แบบนี้เขาคงเกลียดฉันแน่ๆ!!'


ฉันได้แต่คิดในแง่ร้ายตลอดเวลา ทั้งที่มีโอกาสได้หาเพื่อนแล้วแท้ๆ แบบนี้เขาได้เกลียดฉันแล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจใยดีแน่ๆ


แต่แทนที่เด็กคนนั้นจะสร้างเสียงเหมือนกับกำลังลุกเดินออกไป ฉันกลับได้ยินคำพูดแบบอื่นออกมาแทน...


"เอาล่ะ! ในเมื่อเธอชอบความเงียบ เรามาเล่นเกมใบ้กันดีกว่า ใครพูดก่อนแพ้นะ!!"


ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะพูดออกมาแบบนั้น ตามปกติเวลาเป็นอย่างนี้ ทุกคนจะเดินออกไปเล่นกับคนอื่นแล้ว
แต่เขาไม่... ท่าทางเขาจะสนใจและให้ความสำคัญกับคนอื่นๆมากเลยล่ะ


"เอ่อ... คือว่า-"

"เธอพูดออกมาแล้ว เธอแพ้แล้ว!!" เขาหัวเราะอย่างชอบใจ เสียงของเขาช่างมีชีวิตชีวาเหลือเกิน...


"คือ... ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วยน่ะ..."

"หือ..." เด็กคนนั้นเอียงหูมาอย่างอยากรู้อยากเห็น เหมือนเขาจะสนใจมากทีเดียว



"นายคิดว่า... อย่างฉันน่ะจะมีเพื่อนได้ไหม..."

เขาหันไปใช้ความคิดอยู่นาน มันทำให้ฉันเริ่มใจไม่ดี


"ฉันคิดว่าน่าจะ..." เขาหันกลับมาหาฉัน ใบหน้าของเขาเหมือนกับจะหัวเราะออกมา "ไม่ได้หรอก!"


"อย่างนั้นเอง---"



ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรออกมาอีก เขาก็ชิงสิทธิ์พูดซะก่อนทำให้ฉันเริ่มหงุดหงิดที่เขาไม่ยอมรอให้ฉันพูดให้จบแม้เพียงคำว่า"เหรอ" เท่านั้นเอง...



"แต่ว่านะ ตามจริงเธอน่ะก็มีเสน่ห์อยู่พอสมควรนะ เธอน่ะหาเพื่อนได้ง่ายๆอยู่แล้วล่ะ มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ!"



"แต่ฉันไม่มั่นใจเลย ถ้าเป็นนายก็คงหาเพื่อนได้ง่ายๆ แต่กับฉันสิ..."

เมื่อได้ยินฉันพูดอย่างนี้...สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป จากที่เคยยิ้มก็กลายเป็นสีหน้าที่กดดันฉันจนพูดอะไรไม่ออก



"คนที่ไม่มั่นใจในตัวเองน่ะ... ไม่มีค่าพอที่จะให้พยายามทำอะไรหรอก!!"



คำพูดของเขาบาดลึกเข้าไปในใจของฉัน จริงสินะ... ถ้าเราไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่ว่าจะลองสักกี่ครั้งก็ไม่มีทางทำได้หรอก


"งั้นเหรอ... ขอบ-"


"แต่ต่อให้เรื่องมันกลายเป็นเลวร้ายแบบสุดๆอย่างนั้นจริงๆ ฉันจะเป็นเพื่อนกับเธอตลอดไปเอง!!"


ล้อเล่นกันใช่ไหม! ในที่สุด... ในที่สุดเราก็มีเพื่อนแล้ว... เพื่อนคนแรกของฉัน!!!








และวันนี้ในอีก8ปีต่อมา... ฉันก็ได้มีโอกาสได้พบกับเด็กคนนั้นอีกครั้งในร่างของเด็กม.ต้น คราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปอีกแล้ว!!


"เธอคิดดีแล้วเหรอ... เรื่องเจ้าหมอนั่นน่ะ"


"ฉันคิดดีแล้วล่ะ..."

เหมือนกับมีอะไรดลใจฉันให้พูดออกมาอย่างนี้ ซึ่งฉันรู้ดีว่าไม่มีอะไรมากไปกว่าความรู้สึกในใจของฉันเอง...



"แต่หมอนั่นเป็นเพื่อนคนแรกของเธอไม่ใช่เหรอ ถ้าเขาตอบปฏิเสธขึ้นมา ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอก็จะไม่เหลือแล้วนะ..."


"ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย..."




ฉันหันไปยังเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังหยอกล้อกับกลุ่มเด็กสาวอย่างร่าเริง นายนี่ยิ่งโตยิ่งมีเพื่อนมากขึ้นนะ แล้วฉันล่ะ... ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายยังจำฉันได้อยู่หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ... ฉันยังจำทุกคำพูดของนายได้ทุกประโยค!!



               "ก็ฉันน่ะชอบ โคริคาวะ ฮิซาชิ น่ะสิ!!"