Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

 'ฉันขอร้องเขา...ให้เขาช่วยมอบความหวังให้กับเธอไงล่ะ!'คำพูดของพี่สาวในตอนนั้น ฉันก็เพิ่งจะเข้าใจเมื่อไม่นานมานี้เอง...เมื่อคำพูดอันแสนคิดถึงของมิลันได้ดังขึ้นมาในใจของสาวน้อยผมฟ้าคนนั้นแล้ว เธอก็ลองย้อนคิดไปยังเหตุการณ์หนึ่งที่อาจจะตอบคำถามที่อาคาริยัดใส่ในหัวของเธอได้ และบางทีก็อาจตอบคำถามในใจของเธอได้ด้วยก็เป็นได้                    เหตุการณ์เมื่อ12ปีก่อนนั้นเอง..!!'วันนี้จะเล่นอะไรดีล่ะ รถไฟตะลุยเมืองดีไหม!''ก็ดีนะ!' 'ไปกันเลย!!'เมื่อ12ปีก่อนนั้น เด็กในละแวกบ้านของฉันทุกคนมีเพื่อนกันหมด แต่สำหรับฉัน... ขนาดออกมายืนตากแดดอยู่หน้าบ้านที่มีคนเดินผ่านไปมาหลายต่อหลายคนก็ยังไม่มีใครเข้ามาคุยกับฉันเลยแม้แต่คนเดียว แล้วแบบนี้ฉันจะผูกไมตรีอะไรกับใครเขาได้..."อ้าว...ทำไมมานั่งซึมกะทื่อเป็นกระบือรอไถนาอยู่อย่างนี้ล่ะ!?"ในตอนนั้น สิ่งที่ฉันไม่คาดฝันมาก่อนก็อุบัติขึ้น เด็กผู้ชายคนหนึ่งได้เดินเข้ามาคุยกับฉันถึงหน้าบ้าน ทั้งที่บ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านของเขาด้วยเช่นเดียวกัน..."ไม่...ไม่มีอะไรหรอก" ฉันได้แต่ตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่เบาจนดูเศร้า แน่นอนว่าเด็กคนนั้นรู้ดีว่าฉันกำลังเจ็บปวดกับเรื่องอะไรอยู่"แต่น้ำเสียงเธอดูเศร้าๆนะ..." เด็กคนนั้นใช้ความคิดอยู่พักนึง ก่อนจะได้คำตอบอันน่าสะพรึงออกมา"งั้นเธอมาเล่นอะไรกับฉันดีกว่า!!"แล้วเด็กหนุ่มคนนั้นจับมือพาฉันวิ่งไปเรื่อยๆ ถึงเราจะเคยจับมือกับเขามาแล้วเมื่อก่อนหน้านี้ตอนที่ใครบางคนเหมือนกับจะเป็นแม่เราอุ้มเรามาอยู่ด้วยกันก่อนจะหายตัวไป แต่มือของเด็กคนนี้กลับให้ความรู้สึกที่ต่างออกไปจากตอนนั้นลิบลับ...แล้วฝีเท้าของเขาก็เริ่มชะลอช้าลงเพื่อให้ฉันที่วิ่งตามหลังเขามาได้พอหายใจสะดวกขึ้นบ้าง ตรงหน้าของเด็กคนนั้นคือ... ต้นไม้สูงชะลูดสุดแต่สายตาของเด็กจะมองเห็นยอด..."นายจะให้ฉัน...ปีนต้นไม้ต้นนี้งั้นเหรอ""ทำไมเหรอ...ไม่ได้จริงๆสินะ" ฉันเห็นเขาก้มหน้าทำสายตาเศร้าๆ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ"เอาเถอะ ยังไงฉันก็จะให้เธอปีน!!" ว่าแล้วเขาก็จับมือฉันเดินไปยังโคนต้นไม้โดยไม่คิดที่จะหันกลับมาดูความสมัครใจของคนที่กำลังกุมมืออยู่ก่อนจะปีนขึ้นไปอย่างไม่รอช้า ซึ่งถึงฉันจะปีนต้นไม้ไม่เก่ง แต่ฉันก็อยากจะตามเขาไปด้วย ถึงแม้ว่าฉันจะลื่นลงมาทีละนิดๆก็ตาม...และเมื่อฉันปีกขึ้นไปถึงยอดไม้นั้นแล้ว ฉันก็ได้เห็นภาพทิวทัศน์ที่สวยงามมากที่ไม่มีโอกาสได้เห็นหากยังคงหมกตัวอยู่ในบ้านต่อไป..."ดูสิ จากตรงนี้สามารถเห็นเมืองทั้งเมืองได้เลยนะ!!"หลังจากผ่านไป10นาที เขาก็พาฉันลงมาจากต้นไม้ นี่เป็นครั้งแรกเลยล่ะที่มีคนอื่นมาเล่นกับฉัน..."ขอบใ-""ไปที่อื่นกันเถอะ!!" ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรอีก เขาก็จูงมือพาฉันไปยังสถานที่อื่นทันที ที่นั่นก็คือ..."เอ่อ...เขาไม่ให้เด็ก4ขวบอย่างพวกเราเข้าไปถ้าไม่มีผู้ปกครองเข้าไปด้วยไม่ใช่เหรอ แล้วนายยังจะพามา...""ไม่เป็นไรหรอกน่า!!" เขาตอบฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะหาทางแก้ปัญหาด้วยตัวเองซึ่งเหล่าเด็กๆต่างก็เคยทำกันทุกคน...'แม่ครับ เด็กคนนี้...'เขาพาฉันเดินเนียนๆเข้าไปด้านหลังครอบครัวหนึ่ง โดยทำเหมือนกับว่าพวกเรามาด้วยกันจนสามารถหลอกตาคนคุมสระมาได้ ซึ่งทันทีที่พ้นสายตาของคนคุมมาได้ พวกเราก็แยกตัวออกมาทันที.....                    "ยะฮู้!!!"               "หวา!!"เด็กหนุ่มคนนั้นจูงมือพาฉันไปเล่นตรงนู้นตรงนี้จนทั้งสวนน้ำไม่มีอะไรใหม่สำหรับฉันเลยทีเดียว"เป็นไง... สนุกใช่ไหมล่ะ นี่แน่!!" เด็กคนนั้นสาดน้ำใส่ฉัน และเมื่อฉันสาดน้ำกลับไป ทำให้พวกเราเริ่มสาดน้ำโต้ตอบกันราวกับสงครามขนาดย่อมอย่างไม่มีใครยอมใครให้ตายเถอะ!! ฉันไม่เคยรู้สึกสนุกขนาดนี้มาก่อนเลย...แล้วจากนั้นพวกเราก็เล่นด้วยกันอย่างสนุกสนานจนลืมเวลาไปเลย จนกระทั่งมารู้ตัวอีกทีก็..."ตายล่ะวา... เย็นขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย!"เขาออกอาการไฟลนก้นทันทีที่นาฬิกาดังต่อเนื่องครบหกครั้ง ทำให้ฉันได้แต่หัวเราะออกมา ท่าทีของเขาช่างตลกจริงๆ"แล้วเจอกันใหม่นะ! เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปรับเธอที่บ้านก็แล้วกัน... ถึงเราจะอยู่บ้านเดียวกันก็เหอะ"เด็กชายคนนั้นรู้สึกระริกระรี้มากทันทีที่รู้ว่าเขาได้เพื่อนเพิ่มขึ้นมาอีกคนแล้ว หากฉันไม่พูดอะไรบางอย่างที่สะเทือนใจมากออกไป"ไม่ล่ะ... อย่าเลย" (แค่เนี้ย!!!)"ทำไมล่ะ... ไม่สนุกงั้นเหรอ..." เขาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า หลังจากนั้นเขาก็เริ่มบ่นพึมพำเป็นภาษาละตินที่ฉันฟังไม่รู้เรื่อง"ไม่ใช่หรอก..." ฉันรู้สึกขำกับสีหน้าที่เปลี่ยนได้เร็วมากของเขาจริงๆ"ไว้พรุ่งนี้...เราไปเจอกันที่ต้นไม้ต้นที่ปีนกันตอนนั้นก็แล้วกัน!"ฉันยิ้มตอบเขาด้วยความรู้สึกที่แปลกมาก มันรู้สึกเจ็บตรงหน้าอก แต่มันก็รู้สึกดีมากเหมือนกัน..."ว่าแต่พวกเราเล่นด้วยกันมาทั้งวันแล้วยังไม่รู้จักชื่อกันเลย เธอชื่ออะไรเหรอ..." จริงด้วย! เราลืมถามชื่อเขาไปซะสนิทเลย!!"ฉันชื่อมิคาสะ... เด็กผู้หญิงที่อาศัยอยู่บ้านเดียวกับนายไง!!""เออ... นั่นสินะ!! ฉันชื่อฮิซาชิ... ถ้ามีอะไรขาดตกบกพร่องก็บอกฉันได้นะ! เดี๋ยวฉันจะหามาให้!!"แล้วพวกเราก็ยิ้มให้แก่กันก่อนจะเดินจูงมือกลับบ้าน ซึ่งพวกเราต้องรีบกลับไปให้ทันก่อนที่การ์ตูนรอบค่ำจะเริ่ม...เป็นระยะทางเกือบสองกิโลฯ!!!