Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

 'จริงๆแล้วพวกเธอน่ะ...คิดยังไงกับฮิซาชิคุงกันแน่'

ทำไมกัน..! ทำไมเราถึงได้รู้สึกปวดใจขนาดนี้ ทั้งๆที่เจ้าฮิซาชิจะรักใครชอบใครมันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเราสักหน่อย...
แต่ถึงอย่างนั้น...มันก็รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แต่จะว่าไป...เมื่อก่อนเราก็เคยรู้สึกแบบนี้นี่นา...

ระหว่างที่สาวน้อยผมเขียวกำลังพิจารณาถึงอาการอึดอัดใจที่ปรากฏขึ้นมาหลังจากที่ได้คุยกับอาคาริ เธอก็ย้อนคิดถึงเรื่องในอดีตขึ้นมาอย่างนึง... เหตุการณ์ตอนที่เธอได้พบกับเด็กหนุ่มคนนั้นเป็นครั้งแรก

"ตามมาทำไม รีบไปให้พ้นๆเลยนะ!!"
"ก็ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีนี่นา แล้วถ้าฉันไปกับนาย ฉันอาจจะรอดก็ได้"

ย้อนกลับไปเมื่อ14ปีก่อน ตอนที่ฮิซาชิกับริกะยังเป็นเด็กข้างถนนที่ไม่มีใครเหลียวแล ริกะไม่สามารถหาอาหารเองได้ จึงต้องติดตามฮิซาชิไปด้วย

"เอาเถอะ ยังไงฉันก็ต้องไปหาของกินอยู่แล้ว ถ้าได้เธอมาช่วยหาอีกคนก็คงหาได้ง่ายขึ้นล่ะมั้ง..."
"นายพูดจริงเหรอ!!" ริกะส่งสายตาเป็นประกายอย่างมีความหวังให้ฮิซาชิ ทำให้เด็กชายคนนั้นเริ่มรำคาญ
"เออ! ฉันพูดจริง"
เด็กชายคนนั้นตอบอย่างเสียมิได้ แต่คำตอบนั้นก็พอทำให้สาวน้อยคนนั้นรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาได้บ้าง

หลังจากนั้นเป็นเวลาหลายเดือน ฮิซาชิกับริกะก็ช่วยกันหาผลไม้มาประทังชีวิตได้เป็นจำนวนมาก และเมื่อมีของกินมากขึ้นก็ถึงเวลาแยกส่วนแบ่งกันแล้ว...
"นายเอาไปเถอะ เพราะส่วนใหญ่เป็นของที่นายหามาได้ไม่ใช่เหรอ..."
"พูดบ้าๆ จะให้ฉันเอาส่วนมากไปได้ยังไง ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิง..! กินๆไปเถอะน่า!!"
ดูเหมือนทั้งคู่จะเกี่ยงกันเอาส่วนมากไปให้อีกฝ่าย แต่ในขณะที่พวกเขากำลังเถียงกันอยู่นั่นเอง...

"ดูเหมือนจะมีความสุขมากเลยนะ ทั้งสองคน..."
ข้างหลังของพวกเขาปรากฏร่างหญิงสาวคนหนึ่งขึ้นมา ทำให้ทั้งสองประหลาดใจมาก เพราะว่าเธอ...

               "นางฟ้า..."



ฮิซาชิได้แต่ตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก แต่ริกะกลับต่างออกไป... เธอมีท่าทีตื่นกลัวมาก ราวกับว่านางฟ้าคนนั้นเป็นเหมือนทูตจากนรกอย่างนั้นแหละ!

"ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ยอมทำหน้าที่ที่เธอได้รับมอบมานะ ยัยถ่านหินโสโครก!"

สีหน้าของนางฟ้าตนนั้นไร้อารมณ์มาก ทำให้ริกะเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา... ในขณะที่เด็กชายที่อยู่ด้วยกันเริ่มรู้สึกไม่พอใจกับคำพูดดูถูกเหยียดหยามของนางฟ้าตนนั้นเป็นอย่างมาก

"เธอคิดว่าเธอเป็นใครกันแน่! ถึงมีสิทธิ์มาเรียกคนอื่นว่าถ่านหินโสโครกน่ะ!!"
ฮิซาชิเดินเข้าไปจะจับแขนของเธอมาซักความจริง แต่มือของเขากลับถูกปัดออกอย่างแรง
"แกคิดว่าแกกำลังทำอะไรอยู่ เจ้ามนุษย์!! อย่าบังอาจเอามือโสโครกของแกมาแตะต้องร่างของฉัน!!"

ไม่ผิดแน่... ผู้หญิงคนนี้เป็นนางฟ้าจริงๆ ถึงกับมองมนุษย์เป็นเหมือนเศษโคลนตมอย่างนั้น ในตอนนั้นเองในมือของนางฟ้าคนดังกล่าวก็มีแสงสีฟ้าอ่อนสว่างขึ้นมาเป็นที่พิศวงของเด็กชายคนนั้นเป็นอย่างมาก ผิดกับริกะที่รู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก...

"เธออย่างหวังว่าจะได้ทำอะไรเจ้าหมอนี่!! ต่อให้เป็น'แองเจลอยด์'ระดับสูงก็เถอะ!!!"
ริกะตั้งท่าเตรียมจะต่อสู้ แต่แองเจลอยด์คนนั้นก็ได้มายืนอยู่ข้างหลังเธอเรียบร้อยแล้ว แต่ก่อนที่ริกะจะถูกอัดกระเด็นนั้น แองเจลอยด์ผมฟ้าคนนั้นก็ตั้งคำถามให้เธอเอาไปขบคิดระหว่างที่จะถูกเธออัดอย่างเต็มที่

"ทำไมเธอถึงได้ผูกพันกับเจ้ามนุษย์คนนี้ขนาดนั้นล่ะ ทั้งๆที่มนุษย์ด้อยค่าขนาดนี้..."

ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น ริกะก็ฉุนกึกขึ้นมาทันที เธอไม่เคยคิดที่จะดูถูกค่าของใครอื่นเลยเว้นแต่ว่าจะไร้ประโยชน์จริงๆ...
"มันก็จริงที่สำหรับแองเจลอยด์อย่างพวกเราแล้ว... มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่ำชั้นกว่ามาก..."

"แต่สำหรับฉันแล้ว มนุษย์คนนี้มีค่ายิ่งกว่าแองเจลอยด์ทั้งหมดรวมกันซะอีก!!"

พูดจบริกะก็พุ่งเข้าหาแองเจลอยด์ตนนั้นอย่างไม่ลังเล แต่ด้วยพลังที่ห่างชั้นกันมาก ทำให้เธอถูกเหวี่ยงกระเด็นออกมา
"หึ! เธอคิดจริงๆเหรอ...ว่าคนอ่อนแอจะสามารถเอาชนะฉันได้" แองเจลอยด์สาวคนนั้นแสยะยิ้มที่น่ากลัวออกมา

"คิดตื้นๆ!!!"

อ่อก!!

ริกะถูกเตะเข้าที่ท้องอย่างหนักจนล้มลงไปกองกับพื้น แต่เธอก็ยังฝืนลุกขึ้นมาอีกครั้ง... ถึงแม้ว่านั่นจะเป็นการเปิดประตูยมโลกด้วยตัวเองก็ตาม
"อย่าทำอะไร...มนุษย์คนนี้นะ" ริกะค่อยๆสาวเท้าเข้ามาหาแองเจลอยดืที่เล่นงานเธอเมื่อสักครู่อย่างช้าๆ ทำให้นางฟ้าตนนั้นหันมามองเธออย่างไม่สบอารมณ์

"ยังจะพูดอีกงั้นเหรอ เธอลืมหน้าที่ที่ได้รับมาแล้วเหรอ..."

คำพูดของแองเจลอยด์สาวคนนั้นได้ปลุกความคิดบางอย่างของริกะขึ้นมา มันก็จริง... หน้าที่ของเราคือค้นหาและสังหารเด็กคนนี้ แต่ทั้งอย่างนั้น..!
"ทำไม... ทำไมเราถึงฆ่าเขาไม่ลง... ทำไมกัน!?"

"เรื่องนั้นมันก็รู้ๆกันอยู่..."
หลังจากที่ได้อัดนางฟ้าผู้หลบหนีท้องฟ้าจนพอใจแล้ว แองเจลอยด์คนนั้นก็ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ริกะอย่างช้าๆ ทำให้เธอต้องถอยไปข้างหลังด้วยความหวาดกลัว

"ก็เพราะว่าเธอมันอ่อนแอไงล่ะ..!!"

เมื่อได้ยินดังนั้น ริกะก็น้ำตาซึมทันที มันก็อาจจะใช่ เรามันอ่อนแอ... ขนาดอยู่ต่อหน้าคนที่เราต้องปกป้อง เรายังได้แต่ถอยหนีออกห่างจากคนๆนั้นเลย แล้วอย่างนี้เราจะ...

"อย่ามาพูดบ้าๆนะ ยัยนี่!!!"
ฮิซาชิตะโกนออกมาอย่างโกรธเคือง ทำให้แองเจลอยด์ทั้งสองตนนั้นชะงักไปครู่หนึ่ง
"ยัยนี่น่ะเหรออ่อนแอ... งั้นฉันจะเล่าคำพูดคำหนึ่งของพวกมนุษย์ที่เธอว่าไร้ค่าให้เธอฟังเอง..!"

ฮิซาชิกดฟันอย่างโกรธแค้น ทำให้ริกะหันมามองเขาทั้งน้ำตา เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีมนุษย์คนไหนกล้าตวาดใส่แองเจลอยด์ที่สามารถฆ่าเขาได้เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วสัมผัส

"ไม่มีคนอ่อนแอที่ไหนจะกล้ายืนหยัดต่อหน้าคนที่แข็งแกร่งกว่าหรอก!! ยัยนี่น่ะไม่ได้อ่อนแอ..!! ไม่ใช่คนอ่อนแอ..!! ไม่ใช่แน่!!!"

ได้ยินดังนั้น น้ำตาของนางฟ้าตัวน้อยก็พรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย ตั้งแต่เกิดมาก็มีเขาคนเดียวนี่แหละที่พูดกับเธอแบบนี้... เธอหันมายิ้มให้กับมนุษย์คนนั้นด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความมั่นใจ ก่อนจะหันกลับไปยังนางฟ้านอกรีตผู้นั้นอย่างโกรธแค้น แต่ก่อนหน้านั้น... เธอมีคำพูดบางอย่างที่จะมอบให้กับเขา



"ขอบใจนะ... มนุษย์ผู้มีอิสระ!"



ริกะสยายปีกของเธอออกพร้อมทั้งเปลี่ยนชุดของเธอให้กลายเป็นชุดต่อสู้ของเธออย่างรวดเร็ว แววตาของเธอในตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอย่างที่สุด
"ดูท่าจะไม่อยากตายแบบสบายๆนะ ก็ได้...ฉันจะตะบันหน้าเธอให้แหลกเลย!"
"ถ้าทำได้ก็ลองดูเซ่!!!"

เมื่อนางฟ้าผู้อ่อนแอกว่าสามารถสลัดความลังเลออกไปได้แล้ว ทั้งคู่ก็บุกเข้าปะทะกันอย่างดุเดือด แต่สถานการณ์ในตอนนี้ริกะกลับเป็นฝ่ายได้เปรียบอย่างมาก
"รับไป!! กระสุนวงจักร!!"
ริกะโจมตีแองเจลอยด์ศัตรูด้วยท่าไม้ตายที่คิดขึ้นสดๆของเธอจนตกลงมากระแทกพื้น แบบนี้ลุกไม่ขึ้นแน่ๆ


"ทำไมกัน... ทำไมแองเจลอยด์ระดับสูงอย่างฉัน...ถึงต้องมาแพ้แองเจลอยด์ระดับล่างอย่างยัยนี่ด้วย!!"


"มันก็จริง...ที่สำหรับพวกระดับสูงอย่างเธอ ฉันมันก็แค่ถ่านหินโสโครกเท่านั้น แต่ว่านะ..! ถ้าเอาถ่านหินมารวมกันมากๆเข้า มันก็สามารถเทียบค่าได้กับเพชรอย่างเธอได้!! และเมื่อยิ่งเทียบกับเพชรด้วยกันแล้ว... เธอมันก็แค่เพชรเก๊เท่านั้น อย่าเอาตัวเองไปเทียบชั้นกับเพชรแท้ชั้นสูงเลย..."

"ค่อก! นั่นสินะ..." แองเจลอยด์ตนนั้นกระอักเลือดออกมา "แล้วสำหรับเธอ...มนุษย์คนนั้นมีค่าเท่าไหร่ล่ะ!"
"เจ้าหมอนั่นน่ะเหรอ..."
ริกะหันกลับไปใช้ความคิดอย่างหนัก ก่อนจะหันกลับมาให้คำตอบกับเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม




"ไม่รู้หรอก... ก็ฉันมันโง่นี่นา!!"