Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

ฟุ่บ..!!!มีบางสิ่งพุ่งออกมาจากกลุ่มควันระเบิดนั้นทันทีที่เปลวไฟจากการระเบิดที่ลุกไหม้อยู่นั้นดับลงเพราะหยาดฝนที่ตกลงมาช่วยให้มันดับลงเร็วขึ้น เจ้าสิ่งนั้นกำลังพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยความเร็วที่สูงมากโดยไม่มีทีท่าว่าจะลดความเร็วลงเลย ถึงแม้ว่าเจ้าสิ่งนั้นจะรับการโจมตีปิดฉากของฮิโรมิเข้าไปเต็มๆแล้วก็ตาม..."แหม... นึกไม่ถึงเลยนะว่าเธอจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่เมื่อตะกี้นี้เธอเพิ่งจะถูกฉันไล่อัดอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนั้นน่ะ!"อาคาริพูดขึ้นในระหว่างที่เธอกำลังบินขึ้นไปเหนือชั้นเมฆที่หายไปนั้นอีกครั้ง ซึ่งฮิโรมิก็ตามเธอไปหมายจะสังหารเธอด้วยตัวเอง... แน่นอนว่าอาคาริก็คิดอยู่แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้ สาวน้อยที่กำลังทำทีเหมือนกับกำลังบินหนีเทอร์รารอยด์ที่ไล่ตามมาอยู่นั้นจึงเตรียมการอะไรบางอย่างที่เธอรู้ดีว่าคู่ต่อสู้ของเธอไม่มีวันตอบโต้ได้แน่ๆ"แหมๆ เมื่อกี้เล่นเอาตกใจเลยล่ะ... แต่คราวนี้จะไม่ให้เธอเข้าใกล้ฉันได้อีกแล้วนะ!!!"และแล้วฮิโรมิก็ถึงกับชะงัก!! เมื่อสิ้นเสียงตะโกนของอาคาริ เธอก็ถูกลูกพลังจำนวนมหาศาลที่ถูกปล่อยออกมาอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุดพักกระหน่ำเข้าจู่โจมโดยไม่ยอมเปิดช่องว่างให้ได้บินออกด้านข้างเลยแม้แต่นิดเดียว และด้วยพลังทำลายที่สูงมากของกระสุนพลังแต่ละนัด... ทำให้ฮิโรมิทำได้เพียงกางเอจิสป้องกันไว้เท่านั้น!!"แย่ล่ะสิ..!"สิ่งที่เกิดขึ้นบนท้องฟ้านั้นถูกจับตามองได้หมดโดยโยโซระที่ยันตัวจะลุกขึ้นยืนบนพื้นด้วยความลำบากเพราะอาการบาดเจ็บรุนแรงที่ยังไม่หายดี แต่เพียงแค่ได้เห็นเทอร์รารอยด์คนนั้นกำลังถูกกระหน่ำโจมตีระยะไกลใส่ก็รู้ได้เลยว่าในตอนนี้เธอกำลังเสียเปรียบอย่างมาก"ถ้าทำแบบนี้ฉันก็เข้าไปใกล้ๆไม่ได้พอดีน่ะเซ่!!"การโจมตีแต่ละครั้งของอาคาริรุนแรงมากจนทำให้ฮิโรมิไม่สามารถปิดเอจิสได้ และยิ่งฮิโรมิเปิดเอจิสที่เผาผลาญพลังในร่างเป็นจำนวนมากนั้นก็ยิ่งทำให้เกราะป้องกันเริ่มบางลงเรื่องๆจนมุมเบี่ยงของลูกไฟเมื่อกระทบโล่เอจิสของเธอก็ค่อยๆหดแคบลงทีละนิดๆ จนอาคาริสามารถฝากรอยบาดเล็กๆเอาไว้บนแก้มซ้ายของฮิโรมิได้แผลหนึ่ง..."เทอร์รารอยด์ไม่มีอาวุธโจมตีระยะไกลเลยสักชิ้นเดียว แถมเอจิสนั่นก็กางออกนานๆไม่ได้ด้วย... เราต้อง--!"เมื่อเห็นเพื่อนของเธอเริ่มจะอ่อนแรงลงจากการฝืนเปิดม่านป้องกันเอาไว้เป็นเวลานาน โยโซระก็รีบลุกขึ้นจากพื้นพร้อมทั้งเตรียมจะบินไปช่วยฮิโรมิต่อสู้ให้ได้โดยเร็วที่สุด แต่ทันทีที่เธอสยายปีกออก...ความเจ็บปวดรุนแรงก็ถาโถมเข้าใส่ร่างของเธออย่างหนักจนล้มลงไปอีกครั้งเมื่อโยโซระเหลือบไปมองต้นตอของความเจ็บปวดเมื่อครู่นี้ของเธอก็รู้สึกเจ็บใจตัวเองขึ้นมาทันที... เธอเห็นปีกของเธอมีของเหลวสีแดงสดกำลังไหลรินออกมาย้อมขนบนปีกข้างนั้นของเธอจนกลายเป็นสีแดงระเรื่อ ลำพังความเจ็บปวดที่มีบาดแผลฉีกเป็นทางยาวเพียงครึ่งเดียวก็ทำให้เธอล้มทั้งยืนแล้ว... มิคาสะที่เคยถูกเธอฉีกปีกออกไปข้างหนึ่งเมื่อครั้งนั้นจะรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหนกันนะ!?"ขอร้องล่ะ... หยุดเถอะ... ฮิโรมิ!!!"โยโซระตะโกนห้ามสาวน้อยผมแดงที่กำลังกางม่านพลังป้องกันกระสุนเพลิงที่อาคาริปล่อยออกมาราวกับคนบ้า ทั้งที่หากเธอปิดมันซะแล้วรีบพุ่งลงมาด้านล่างที่ตามไปได้ยากก็น่าจะมีโอกาสรอดได้มากกว่าแท้ๆ แต่ทำไมเธอถึงไม่ยอมทำ..."ฉันน่ะ...สัญญากับยูนะเอาไว้... ไม่ว่ายังไงฉันก็จะสานความต้องการของพวกเธอต่อไปให้ได้..! เพราะงั้น...อย่ามาห้ามฉันเลย โยโซระ!!"ไม่ใช่..! แบบนี้มันไม่ใช่แล้ว!! อันที่จริงโยโซระก็รู้ดีอยู่แล้วว่าฮิโรมิเองก็ชอบฮิซาชิ... แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่น่าที่จะฝืนตัวเองขนาดนี้ไม่ใช่เหรอ!? ยิ่งเธอพยายามต่อไปเท่าไหร่...เส้นทางข้างหน้าที่เธอจะมุ่งไปก็มีแต่ความตายเท่านั้น!!"ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่น่าทำแบบนี้นี่นา... หยุดซะทีเซ่!! ฮิโรมิ... อาคาริ..!!!!!!!!"โยโซระตะโกนห้ามทั้งสองคนให้เลิกต่อสู้กันได้แล้ว ซึ่งหลังจากนั้นเพียงไม่นานอาคาริก็หยุดมือลงจริงๆ แต่สาเหตุที่เธอหยุดมือนั้นไม่ใช่เพราะเสียงห้ามของโยโซระที่ดังหนวกหูอย่างต่อเนื่องแน่นอน..."ฮิซาชิ...คุง!?"ทันทีที่โยโซระตะโกนร้องห้ามทั้งสองคนต่อสู้กันอยู่นั้นเอง ระหว่างคู่ต่อสู้ทั้งสองคนที่ประลองกันอยู่บนท้องฟ้านั้นก็มีชายคนหนึ่งพุ่งเข้ามาขวางกระสุนเพลิงของอาคาริเอาไว้ ฮิซาชิกางม่านพลังของเขาป้องกันการโจมตีของอาคาริได้ทุกนัดจนไม่มีกระสุนนัดใดพุ่งเข้าไปหาฮิโรมิอีกเลย...และเมื่อเห็นเพื่อนร่วมชะตากรรมมาปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้วนั้นเอง... อาคาริก็ต้องยอมหยุดมือลงเพื่อถามในสิ่งที่ค้างในใจของเธอให้กระจ่างชัด"ขอโทษจริงๆนะ! ฉันทำตามความประสงค์ของพวกเราไม่ได้จริงๆเพราะยัยนั่น... มิคาสะน่ะเป็น..."หลังจากที่เด็กหนุ่มที่เข้ามาขัดจังหวะการต่อสู้ที่ใกล้จะปิดฉากลงได้เมื่อสักครู่นี้พูดจบ เขาก็ก้มหน้ายอมรับผิดอย่างเต็มใจ ซึ่งนั่นแสดงว่า.."นาย...ไม่ได้ฆ่าseiriคนนั้นสินะ!?"เมื่อได้ยินเด็กหนุ่มที่พวกเธอชอบกล่าวรายงานการต่อสู้ที่พวกเธอพลาดไปเมื่อสักครู่จบลงแล้ว โยโซระกับฮิโรมิก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ในขณะที่เด็กหนุ่มคนนั้นกลับไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับพวกเธอเลย เขาบินลงไปยังร่างของ"อดีต"เพื่อนของเขาที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความเศร้าที่เหนือกว่าจะหาคำพูดมาเปรียบเทียบได้...ซึ่งการกระทำของเขาไม่เป็นที่เข้าใจของสาวน้อยอีกสามคนที่กำลังมองมาที่เขาเลยแม้แต่น้อย"อาคาริ... เธอฆ่าพวกนี้จริงๆงั้นเหรอ..."แววตาของฮิซาชิเปลี่ยนไปจากเดิมมาก เขาจ้องไปยังสาวน้อยชาวมนุษย์ที่เป็นผู้ลงมือสังหารเพื่อนคนสำคัญที่เขาเพิ่งจะรู้ตัวด้วยแววตาที่โกรธแค้นมาก พร้อมกันนั้นทุกคนในที่นั้นก็สัมผัสได้ว่าพลังภายในร่างของเด็กหนุ่มคนนั้นกำลังเพิ่มขึ้นสูงมากจนสูงกว่าอาคาริเสียอีก"แล้วนายคิดว่ายังไงล่ะ...""ฉันถามว่าจริงหรือเปล่า!!!" ฮิซาชิตะคอกใส่อาคาริอย่างเดือดดาล ทำให้เธอถึงกับชะงักไปชั่วครู่ แต่ถึงอย่างนั้นอาคาริก็หัวเราะในลำคอเหมือนกำลังท้าทายอำนาจมืดของเขา"ใช่... ใช่! ฉันฆ่าพวกนั้นเอง... ทำไม..! นายข้องใจอะไรงั้นเหรอ"อาคาริพูดพร้อมกับทำสีหน้าที่เหมือนกับกำลังเย้ยหยันฮิซาชิ ทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นถึงกับขบฟันด้วยความโกรธแค้นที่เอ่อล้นออกมาจากทั่วทุกรูขุมขน"ทำไม..! นายลืมไปแล้วเหรอว่าพวกนี้เคยทำอะไรให้มนุษย์ต้องเจ็บแค้นบ้าง ถ้านายเป็นฉัน... นายก็ต้องฆ่าพวกนี้เหมือนกันนั่นแหละ!!""เท่าที่ฉันฟังมาจากมิคาสะ... ยัยนั่นน่ะบอกว่าสงครามSeiriครั้งนั้นที่เธอพูดถึงนั่นไม่เคยเกิดขึ้นจริง! ยิ่งไปกว่านั้นที่พวกSeiriไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยมนุษย์ต่อสู้กับผู้รุกรานเมื่อ22ปีก่อนนั่นน่ะ...จริงๆแล้วพวกเธอถูกใครบางคนฆ่าทิ้งจนแทบไม่มีเหลืออีกแล้ว! ยิ่งไปกว่านั้นผู้ที่ยังรอดชีวิตมาได้... ฮานามิ... มิรัน.. ฮิโรมิ... แต่ละคนบาดเจ็บสาหัสจนไม่สามารถต่อสู้ได้อีกแล้ว!! แล้วเธอยังจะให้คนที่บาดเจ็บหนักขนาดนั้นออกไปสู้เพื่อความอยู่รอดของมนุษย์เพียงอย่างเดียว...เธอคิดอะไรอยู่กันแน่!!!"สิ่งที่ฮิซาชิแสดงออกมาเพื่อย้ำถึงความจริงใจที่พูดออกมานั้นได้ทำให้อาคาริถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ... ดวงตาทั้งสองข้างของเขามีน้ำตาไหลรินออกมาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ครั้งที่ถูกดัดแปลงพันธุกรรมเมื่อ17ปีก่อน ครั้งนั้นร่างกายของเขาบาดเจ็บหนักมากจนทำให้อาการบาดเจ็บอื่นๆที่เขาได้รับหลังจากนั้นกลายเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยจนเหมือนไม่มีอะไรมากไปกว่าการหายใจเอาไอจากผัดผักเข้าไปเท่านั้นเอง...ซึ่งนั้นก็ทำให้อาคาริถึงกับพูดอะไรไม่ออกอีกเลย"ถ้าเธอจะโกรธแค้นใคร...ก็ไม่ควรจะเป็นยัยพวกนี้!! เธอน่าจะโกรธแค้นพวกที่แย่งชิงทุกสิ่งอย่างไปจากพวกเราไปอย่างพวกที่ดัดแปลงพวกเราไปเป็นสัตว์ประหลาดในร่างคนไม่ใช่เหรอ!!!""ฉะ..ฉันไม่ได้..!""ที่ฉันยอมตัดใจสู้กับมิคาสะนั่นก็ดี..! ที่ฉันยอมตัดใจทำร้ายเพื่อนๆของฉันนั่นก็ดี..! ที่ฉันยอมทำลายความสัมพันธ์ที่ยัยพวกนั้นมีให้ฉันก็ดี..! ทั้งหมดนั่นก็เพื่อให้ให้ฉันได้เป็นกระจกสะท้อนความน่ารังเกียจของสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ในตอนนี้ เธอได้เห็นสภาพน่าทุเรศของตัวเองแล้วหรือยัง!!!""ไม่เอา..!! อย่าพูดนะ!!!"ในขณะที่อาคาริกำลังก้มหน้าลงราวกับไม่อยากให้ใครเห็นความน่าขยะแขยงของตัวเองอยู่นั้นเอง ฮิซาชิก็รวบรวมพลังแสงเอาไว้ในมือพร้อมทั้งยกมันขึ้นไปทางอาคาริราวกับจะจัดการเธอด้วยน้ำมือของตนเอง ต่อหน้าสายตาอันตกตะลึงของSeiriที่มองอยู่ทั้งสองคน"หยุดก่อน! รุ่นพี่ฮิซาชิ..!!"แต่ก่อนที่ฮิซาชิจะลงมือปิดฉากการต่อสู้ครั้งนี้ด้วยตัวเองอยู่นั้น กลับมีเสียงผู้หญิงท่าทางเหมือนจะหมดแรงคนหนึ่งดังขึ้นมาแทรกการกระทำทุกอย่างของทุกคนในที่นั้น... พวกเขาทุกคนเห็นมิคาสะค่อยๆพยุงร่างกายที่บอบช้ำมากเข้ามายังลานต่อสู้นี้อย่างทุลักทุเล"มันอาจจะจริงที่เธอเข้าใจเรื่องในตอนนั้นผิด... แต่ชีวิตของสามคนที่ตายไปในการต่อสู้กับเธอจะรับผิดชอบยังไง!!!"ว่าแล้วมิคาสะก็ชี้ไปยังร่างอันไร้การตอบสนองของผู้ที่ถูกอาคาริเล่นงานอย่างหนักเมื่อก่อนที่เธอจะมาถึงนั้นราวกับจะชี้นำให้เกิดการต่อสู้ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง สายตาที่มิคาสะมองไปยังเธอนั้นโกรธเกรี้ยวและไร้ความให้อภัยกับเธอเลย"ฉันจะไม่โทษนายเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉัน... แต่ฉันไม่มีทางยกโทษให้กับเธอเด็ดขาด!!!!"พูดจบเธอก็สร้างออร่าสีฟ้าขึ้นที่มือขวาอย่างรุนแรง พร้อมกับฉีกกรงเล็บของเธอออกเหมือนตอนที่เธอใช้ตัดสายฟ้าเมื่อครั้งที่เธอยังไม่วิวัฒนาการ ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่เธอคิดจะฆ่าคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้าเธอจริงๆ..."คิดว่าอย่างเธอจะเอาชนะฉันได้งั้นเหรอ..!"ว่าแล้วอาคาริก็เกร็งมือสร้างลูกบอลเพลิงเอาไว้บนอุ้งมือขวาของเธอ ซึ่งพลังของลูกบอลนั้นเรียกได้ว่าเป็นการเค้นเอาพลังจากทุกส่วนในร่างมาใช้เลยทีเดียวและเมื่อพลังในมือของทั้งคู่พุ่งเข้าปะทะกัน พลังของทั้งสองคนก็เข้าห้ำหั่นกันอย่างดุเดือด คราวนี้พลังของทั้งสองคนเรียกได้ว่าเทียบเท่ากันเลยทีเดียว... แล้วก็เหมือนกับตอนที่สู้กับริกะเมื่อสองปีก่อน พลังของทั้งคู่อัดแน่นเข้าด้วยกันก่อนจะระเบิดออกมาอย่างรุนแรงราวกับมีระเบิดนิวเคลียร์ระเบิดออกกลางพื้นที่รกร้างแห่งนั้นจนถางเอาต้นไม้ใบหญ้าบริเวณนั้นไปด้วยจนกลายเป็นพื้นที่โล่งเตียนไปในทันทีเพียงแต่คราวนี้กลับต่างออกไปจากตอนนั้นนิดหน่อย....