Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

แม้ว่าการต่อสู้กับฮิโรโตะจะจบไปเป็นเวลานานแล้วก็ตาม แต่เด็กสาวคนนั้นก็ยังไม่ลืมตาขึ้นมาเลย"ระบบแปลงสภาพ...ปกติ ระบบแกนปีกแปรรูป...ปกติ ระบบอวัยวะ...ปกติ ระบบแกนปฏิกรณ์...ปิดใช้งาน ดำเนินการแก้ไข... แก้ไขเสร็จสมบูรณ์ ระบบแกนปีกแปรรูป...ขัดข้อง ดำเนินการแก้ไข... แก้ไขล้มเหลว ดำเนินการแก้ไขอีกครั้ง... ไม่สามารถแก้ไขได้!""ทำไมถึงแก้ระบบนี้ไม่ได้นะ" ยูนะเริ่มเหนื่อยใจ ทั้งที่ผ่านมาตลอด2สัปดาห์ เธอพยายามแก้ไขระบบที่เธอปิดไปให้กลับมาใช้งานได้ตามปกติจนสามารถทำงานเป็นปกติได้เกือบทั้งหมดแล้วแต่กลับมีเพียงระบบเดียวเท่านั้นที่เสียหายจนเธอต้องใช้ความพยายามสูงมากในการแก้ไข และความเสียหายนั้นได้ทำให้ระบบต่างๆที่เธอเปิดขึ้นมาใหม่ทยอยปิดตัวลงไปด้วย"ยังแก้ไม่ได้อีกเหรอ..." มิคาสะที่กำลังนำอาหารมาให้น้องสาวผู้มีความพยายามสูงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง"นี่มันหมายความว่ายังไงคะ..." ยูนะหันมาถามพี่สาวของเธอด้วยน้ำเสียงเศร้า"ทั้งๆที่โปรแกรมลิเวียธานของหนูทำงานแล้วแท้ๆ ทำไมหนูถึงแก้ไขระบบให้เด็กคนนี้ไม่ได้สักทีล่ะคะ""ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง... ถ้าตอนนั้นหนูไม่ปิดระบบของฮิโรโตะละก็... เด็กคนนี้ก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้หรอก!"ไม่ได้การแน่... เด็กที่อ่อนโยนเกินไปอย่างยูนะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปละก็... เธอต้องซึมจนไม่มีแรงจะทำอะไรต่อไปแน่!"มันก็คงใช่..." มิคาสะเอามือแตะหัวของเธอ ก่อนจะพูดออกมาอย่างอ่อนโยน "เธอปิดระบบของฮิโรโตะทำให้เด็กคนนี้ได้รับผลกระทบตามไปด้วย...""แต่ถ้าเธอไม่ทำอย่างนั้น คิดเหรอว่าเธอจะสามารถช่วยเด็กคนนี้จากเจ้านั่นได้น่ะ"ยูนะที่กำลังเสียใจมาก เมื่อได้ยินคำๆนี้จากปากของพี่สาวเธอ น้ำตาของเธอก็หยุดไหลทันที"สิ่งที่เธอทำไปทั้งหมดน่ะ... เธอทำถูกแล้วล่ะ!"ยูนะได้กำลังใจกลับมา เพราะคำพูดปลอบประโลมของพี่สาวที่แสนใจดีของเธอแท้ๆ เธอเอามือวางไว้บนหน้าอกของเด็กสาวผมแดงที่นอนไม่ได้สติอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะดำเนินการแก้ไขระบบของเธอต่อ..."เข้าใจแล้วค่ะ... เดี๋ยวหนูจะกลับไปแก้ระบบของเธอให้กลับมาเป็นปกติเอง"..............................................จนเวลาผ่านเลยไปนานมาก.... ความตั้งใจของเธอก็ประสบผลสำเร็จ!"ระบบแกนปฏิกรณ์...ปิดใช้งาน เริ่มการแก้ไข แก้ไขเสร็จสมบูรณ์ ระบบแกนปีกแปรรูป... ขัดข้อง ดำเนินการซ่อมแซม ซ่อมแซมเสร็จสมบูรณ์!"ยูนะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเพิ่งทำสำเร็จไปเมื่อสักครู่!!! ทั้งที่ก่อนหน้านี้ถอดใจไปแล้วแท้ๆ เธอเพิ่งจะได้ข้อคิดที่มาจากประสบการณ์จริงของเธอว่า ถ้าเราพยายามทำบางสิ่งไปเรื่อยๆ ยังไงเราก็ต้องทำให้มันเป็นจริงได้อยู่แล้ว ปัญหาคือ... เราจะถอดใจไปเสียก่อนหรือเปล่ามิคาสะที่เอาอาหารมาให้เธอกินก็ต้องตกใจเหมือนกัน เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนที่ถอดใจง่ายอย่างยูนะจะทำได้สำเร็จ!"เห็นไหมล่ะ! ฉันบอกเธอแล้วว่ายังไงเธอก็ต้องทำได้!!""ค่ะ! ขอบคุณมากค่ะพี่มิคาสะ! ในที่สุดเราก็ทำได้แล้ว!!""เราเหรอ..! คนที่ทำให้มันเกิดขึ้นได้น่ะ... เธอคนเดียว!"ยูนะดีใจกับความสำเร็จในครั้งนี้มาก และแล้วสิ่งที่เธอปรารถนาอยากจะเห็นมานานก็เป็นจริง... เด็กสาวคนนั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมาตรงหน้าเธอ"พี่สาว...อควารอยด์..." เธอพยายามดันตัวขึ้นมา แต่แล้วเธอก็ต้องทรุดลงกับพื้น"อย่าเพิ่งลุกขึ้นมาเลยนะ ระบบเธอเพิ่งจะฟื้นตัวมาหมาดๆ เดี๋ยวฉันเปิดระบบฟื้นฟูร่างกายเธอให้!"ในที่สุดความพยายามที่ใช้เวลานานมากของยูนะก็เป็นจริง ถึงเวลานี้จะไม่มีฮิซาชิมาคอยดูความสำเร็จของเธอแล้วก็ตาม..."ที่นี่มัน..." เด็กสาวกวาดตามองไปรอบๆ มันเป็นสถานที่ที่เธอไม่คุ้น ทั้งรูปลักษณ์... ทั้งบรรยากาศ! ที่นี่เคยอบอวลไปด้วยความอบอุ่น แม้แต่ตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้นอยู่"บ้านของฉันเองล่ะ..." ยูนะเข้ามานั่งข้างๆเธอ ถึงตามจริงมันจะเคยเป็นบ้านของฮิซาชิก็ตาม"พี่สาวคะ..." เธอหันไปมองยูนะ แววตาของเธอเหมือนกับว่าเธอต้องทรมานมากกับการมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาอย่างยาวนาน... จนเธอลืมไปแล้วว่าเป็นเวลานานเท่าไหร่"ยูนะ... เรียกฉันว่ายูนะเถอะ จากนี้ไปฉันจะอยู่ข้างเธอตลอดไปเอง""ว่าแต่... เธอชื่ออะไรเหรอ ที่เจอกันตอนนั้นก็ไม่ได้ถามชื่อเลย..."หลังจากที่ได้ยินเธอถามเช่นนั้นแล้ว... เด็กสาวผมแดงก็เริ่มเบาเสียงลง เหมือนกับคำพูดเมื่อครู่ของยูนะจะไปกระตุ้นต่อมอะไรบางอย่างของเธอเข้า..."ชื่อเหรอคะ..." สาวน้อยใช้เวลาคิดนานพอสมควร "ไม่รู้ค่ะ..! ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่มีใครมาเรียกชื่อหรือตั้งชื่อให้หนูเลยสักครั้งเดียว..."สาวน้อยก้มหน้าลง สีหน้าของเธอมองปร๊าดเดียวก็รู้แล้วว่าเศร้ามาก ต่างจากฮิโรโตะลิบลับเลย..."จริงสิคะ พี่สาว เอ๊ย! พี่ยูนะตั้งชื่อให้หนูหน่อยสิคะ จะชื่ออะไรก็ได้ค่ะ"เอาแล้วไง!! ที่ผ่านมายังไม่เคยคิดชื่อให้ใครเลย แม้แต่ตัวละครในเกมเรายังไม่เคยคิดเลย แล้วจะเอาชื่ออะไรดีล่ะ..."จริงสิ! เอาเป็นชื่อนี้ก็แล้วกัน มีความหมายดีพอตัวเลยล่ะ!""จริงเหรอคะ!!" สาวน้อยหันมามองเธอด้วยดวงตาเป็นประกาย ในที่สุดเธอก็จะมีชื่อเป็นของตัวเองแล้ว!!!"ตั้งแต่วันนี้ไปเธอคือ... ฟูจิซากิ ฮิโรมิ!!!"เย็นวันนั้น สมาชิกทุกคนในบ้านก็กลับมาพร้อมหน้า ก่อนทานข้าวเย็น"อ๊ะ!! หายดีแล้วเหรอ ให้รอซะตั้งนาน"เย็นวันนั้น สมาชิกทุกคนในบ้านก็กลับมาพร้อมหน้า ก่อนทานข้าวเย็นพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง พวกเธอก็มองหน้าทุกคนที่รู้จักกันอย่างกับจะจดจำภาพเหล่านี้ไว้ตลอดชีวิต ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ยกเว้น...ฮิซาชิ!"ถ้าเจ้าฮิซาชิอยู่ที่นี่ด้วยก็ดีนะ..." ริกะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ"ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา..." ฮานามิค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองพวกเธอก่อนจะพูดบางอย่างออกมา..."ก็โคริคาวะคุงน่ะ สอบตกตั้งหลายวิชาจนต้องอยู่สอบซ่อมที่โรงเรียนจนดึกน่ะสิ!!"ทันใดนั้นบรรยากาศภายในบ้านก็ครื้นเครงขึ้นมาทันที ที่นี่ไม่ใช่บ้านของฮิซาชิอีกต่อไปแล้ว...เพราะที่นี่คือบ้านของทุกคน เป็นสถานที่ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไอของความสุขอย่างแท้จริง!!!