Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านไปได้ด้วยดี ฮิโรมิก็เข้ามาอาศัยอยู่ที่บ้านของฮิซาชิอย่างถาวร... ทุกคนดูมีความสุขกับการเข้ามาของสมาชิกใหม่คนนี้มาก...


                                           ยกเว้นฮิซาชิ!



'อีกแล้วเรอะ!! นี่พวกเธอคิดจะให้บ้านฉันล้มละลายไปเลยใช่ไหม!!!'


"ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ ฮิซาชิ" ริกะพูดออดอ้อน แต่มันใช้ไม่ได้ผลกับเขาหรอก


'ก็ลองคิดดู นอกจากค่าข้าวค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายแล้ว ฉันก็ต้องส่งยัยพวกนี้เรียนด้วยนะ! แบบนี้ถ้าไม่ล้มละลายก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว!! บ้านฉันไม่ใช่เศรษฐีร้อยล้านพันล้านนะว้อย!!!'

'เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงสักนิด...' ริกะแสดงท่าทีสบายใจออกมา '1+1เท่ากับเท่าไหร่ ฮิโรมิ'


'20!!'



นับเป็นเวลา7เดือนแล้วหลังจากที่เขาได้รู้ว่าพวกมิคาสะเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดใหม่ที่เขาไม่รู้จัก และเรื่องนั้นก็ได้นำพาเขาไปพบกับเรื่องต่างๆที่ทั้งน่าดีใจและเศร้าใจ
แต่ถ้าเลือกได้เขาก็ไม่อยากจะเจอเรื่องแบบนี้หรอก



"เฮ้อ... หวังว่ามันคงจะจบจริงๆแล้วนะ" ฮิซาชิได้แต่แหงนมองฟ้า เขาปรารถนาให้เรื่องมันเป็นอย่างนั้น แต่ว่า...


"โอ๊ย!" พวกมิคาสะหยุดเดินอย่างกะทันหัน ทำให้ฮิซาชิที่ไม่ได้มองเดินไปชนเข้าอย่างจัง


"ไม่จริงน่า..." มิคาสะกับยูนะมีท่าทีตกตะลึง กระทั่งฮิซาชิก็ด้วย... เพราะตรงหน้าของพวกเขาไม่ใช่คนที่ควรจะมาอยู่ที่นี่ในตอนนี้...

"มิลัน!!" พวกมิคาสะตกใจมากกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ในที่สุดมิลันก็กลับมาจนได้ ดูเหมิอนเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บเลยจากการต่อสู้ครั้งนั้น ที่หน้าอกของเธอก็ไม่มีรอยแผลเป็นเลยด้วย!



"ไม่ได้เจอกันนานมากนะ เหล่าน้องสาวของฉัน..." มิลันยิ้มรับพวกเธอ ในขณะที่มิคาสะกับยูนะได้เข้าสู่โหมดต่อสู้เป็นที่เรียบร้อย


"ไม่เป็นไรหรอก... ฉันมีเรื่องจะคุยกับมิลันอยู่พอดี"

ไม่จริงใช่ไหม... ฮิซาชิเดินเข้าไปหามิลันซึ่งๆหน้า แววตาของเขาดูไม่เกรงกลัวต่อสาวม.ปลายที่อยู่ตรงหน้าเขาเลย



"อย่านะ!! เดี๋ยวก็ได้ขึ้นสวรรค์หรอก!!!"


แต่แล้วฮิซาชิก็พูดอะไรบางอย่างออกมา เป็นคำพูดที่ไม่น่าจะใช้พูดกับศัตรูเลย...


"ไม่ได้เจอกันนานมากเลยนะ มิลัน..."

"นั่นสินะ ตั้งแต่เมื่อ10ปีก่อนแล้วใช่ไหม" มิลันคุยตอบด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนๆเดียวกับที่เคยสู้กันเมื่อตอนนั้นเลย...



"เดี๋ยวก่อน! ฮิซาชิรู้จักมิลันมาก่อนหน้านั้นอีกเหรอ" มิคาสะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอคิดไว้
แต่มันก็เป็นจริง...


"อือ... ฉันเจอมิลันครั้งแรกก็เมื่อ10ปีก่อนนี่แหละ ตอนนั้นยัยนี่มาขอร้องฉันเรื่องนึง..." 10ปีก่อน... ตอนที่ฮิซาชิเข้ามาเล่นกับเราครั้งแรก!

"ขอร้อง... ขอร้องอะไรงั้นเหรอ..." มิคาสะเริ่มออกอาการงงๆ ก่อนที่มิลันจะอธิบายเรื่องต่างๆเอง



"ฉันขอร้องเขา...ขอให้เขาช่วยปกป้องเธอไงล่ะ มิคาสะ..."



ได้ยินดังนั้น ดวงตาของมิคาสะก็เริ่มมีน้ำใสๆคลอออกมา แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่มีวันยอมเชื่ออยู่ดี


"ไม่จริง!! ตอนนั้นพี่มิลันยังเกือบจะฆ่านายอยู่เลย แล้วยังต่อสู้กับพวกเราด้วย แล้วยังจะ---"
คำพูดของมิคาสะขาดหายไป ขณะเดียวกับที่น้ำตาของเธอเริ่มเอ่อออกมา

"แล้วยังจะพูดได้อีกเหรอว่าอย่างยัยนั่นจะทำเพื่อพวกเรา ใช่ไหม..." มิลันเดินเข้ามาลูบหัวมิคาสะอย่างอ่อนโยน

"ตอนที่ฉันรู้ว่าฮิซาชิคุงอยู่กับเธอน่ะ ฉันยังเป็นห่วงอยู่เลยว่าหมอนี่จะทำให้เธอมีความรู้สึกดีได้หรือเปล่า..." มิลันเริ่มย้อนความหลังไปยังวันที่เธอต้องต่อสู้กับมิคาสะและยูนะ



"จนกระทั่ง..."



............................................................

'ต่อไปจะเล่นอะไรดี...' ยูนะถามขึ้น

'ที่นั่นก็ไม่เลวนะ!' มิคาสะชี้ไปยังหน้าผาที่อยู่ห่างจากที่นั่นราวกิโลฯกว่าๆก่อนจะวิ่งออกไป

'อ้าว... รุ่นพี่ไม่ไปด้วยกันเหรอคะ!'

'พวกเธอไปกันก่อนเลย!! เดี๋ยวฉันตามไป' พอฮิซาชิพูดจบมิคาสะกับยูนะก็วิ่งไปยังหน้าผาลูกนั้น


'ออกมาได้แล้วล่ะ... มิลัน' ฮิซาชิหันไปมองยังต้นมะพร้าวที่อยู่นอกชายหาด มิลันค่อยๆเดินเข้ามาหาเขา

'ขอบใจนะ ที่ช่วย...'




"ที่ช่วยดูแลน้องสาวของฉันให้น่ะ!"

ประโยคนี้ของมิลันทำให้มิคาสะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ทันที เธอวิ่งเข้าไปกอดมิลันทั้งน้ำตา


"พี่มิลัน!! ขอบคุณนะคะ!! พี่คะ!!!"

มิคาสะร้องไห้ออกมาหนักมากในอ้อมกอดของพี่สาวที่เธออยากจะพบมานาน แต่ยูนะก็ยังยืนอยู่ที่เดิม


"แล้วพี่จะอธิบายคำพูดตอนนั้นยังไง จะบอกว่าที่ทำไปเพื่อจะแกล้งพวกหนูเล่นงั้นเหรอ..."

"อ๋อ... ยังสงสัยคำพูดตอนนั้นอยู่อีกงั้นเหรอ..."



.............................................

ตึง!!!


ตัดสายฟ้าของมิคาสะอัดเข้าช่องอกของมิลันเต็มๆ

'เก่งขึ้นมาหน่อยนี่นา..." มิลันพูดเชิงเย้ยหยัน แต่แววตาของเธอกลับดูมีความสุข หรือว่าเธอคิดไปเอง...

'แล้วเจอกันอีกนะ ถ้าเธอยังจำฉันได้...' มิลันยิ้มให้เหล่าน้องสาวที่เข้ามาทำร้ายเธอจากหัวใจ ในขณะที่พวกเธอนั้นไม่ยิ้มตอบ...


'พวกเราไม่อยากเจอเธออีก!'

ก่อนที่ยูนะจะออกแรงดันมิลันออกไป เธอได้ยินมิลันพูดอะไรบางอย่างออกมา แม้จะเบามาก...แต่พวกเธอก็ได้ยินชัดเจน





"ฉันคงต้อง...ขอบคุณฮิซาชิคุงยกใหญ่แล้วสิ! ที่ดูแลน้องสาวของฉันให้มีความสุขแบบนี้ได้"

ในขณะนั้น ฮิซาชิก็ยิ้มออกมา เขาคิดไว้แล้วว่ามิลันจะต้องมาพูดคำนี้ด้วยตัวเองเข้าสักวัน


"การต่อสู้ในตอนนั้น... รวมทั้งที่ฉันแกล้งแพ้พวกเธอนั่นด้วย ทั้งหมดเป็นการแสดงที่ฉันกับฮิซาชิคุงจัดขึ้นมาให้พวกเธอยังไงล่ะ!"


"หมายความว่ายังไง!!!" ยูนะตะโกนออกมาด้วยท่าทีไม่พอใจสุดๆ "ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย!!!"

"ก็เพื่อให้พวกเธอ...รักกันในแบบที่พี่น้องควรจะเป็นยังไงล่ะ!"




คำพูดของมิลันทำให้ยูนะนิ่งไป ใช่! ตอนที่มิคาสะกับยูนะยังเด็กมาก พวกเธอจะทะเลาะกันตลอด จนทำให้มิลันลำบากมากเลยทีเดียว ตอนนั้นมิลันคิดขึ้นได้ว่า... ถ้าขืนยังเป็นแบบนั้นต่อไป พวกเธอจะต้องแบกรับชะตากรรมในฐานะอควารอยด์ไม่ไหวแน่ๆ!


"ขอบ...คุณนะ..." ยูนะพูดออกมาเบามาก แต่มิลันก็พอได้ยินมัน...

"ขอบคุณนะคะ!!!" ยูนะเข้าไปกอดมิลันเอาไว้ น้ำตาของเธอไหลออกมาเยอะมากจนมิลันต้องเอานิ้วมาเช็ดให้เธอ


"แล้ว...พี่มิลันจะมาอยู่ด้วยกันไหมคะ"



"คงไม่ได้หรอก... เวลาของฉันหมดลงแล้วล่ะ" ที่เธอพูดหมายความว่ายังไง แต่กว่าพวกมิคาสะจะเริ่มทำความเข้าใจมันก็สายเกินไปแล้ว...



"ค่อก!!"

มิลันสำลักอะไรบางอย่างออกมาอย่างหนัก มีอะไรบางอย่างกระเด็นตามออกมาด้วย มันดูเหมือนกับ...


"เปิดระบบสแกนได้!!" ยูนะทำการตรวจระบบของมิลันอย่างรวดเร็ว แต่แล้วเธอกลับพบสิ่งที่เธอไม่อยากจะเห็น


(ระบบแกนปีกแปรรูป...ล้มเหลว ระบบจะทำลายตัวเองใน30วินาที...)



"ไม่นะ!!! ทั้งที่ได้เจอกันแล้วแท้ๆ พวกเราไม่มีทางปล่อยให้พี่เป็นอะไรไปหรอก!!!"

(เริ่มขั้นตอนการซ่อมแซม... ไม่สามารถทำการซ่อมแซมได้ ระบบจะทำลายตัวเองใน20วินาที...)



ฮิซาชิที่เข้าใจบรรยากาศก็เข้าไปหาพวกเธอทันที เขากำลังร้องไห้ออกมาเหมือนกัน


"อย่านะ มิลัน! เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อนะ!! เพื่อน้องสาวที่เธอรักไง!!"

"มันสายเกินไปแล้วล่ะ ฮิซาชิคุง นายทำอะไรไม่ได้หรอก..."

"แล้วทำไมตอนนั้นพี่ถึงไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ ถ้าตอนนั้นให้หนูช่วยดูระบบให้ละก็..." ยูนะเริ่มน้ำตาคลอขึ้นมาอีกรอบ คราวนี้เป็นน้ำตาแห่งความโศกเศร้า



"ไม่มีวันหรอก..." มิลันยิ้มออกมา ดูเหมือนตอนนี้เธอกำลังมีความสุขมาก 


"แม้จะบาดเจ็บเจียนตายก็ยังสามารถยิ้ม... ยังคงทำตัวสบายๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นให้น้องของตัวเองเห็นได้... นี่แหละคือคนเป็นพี่!!"


ไม่มีทาง... เวลาแบบนี้ ไม่มีน้องคนไหนยิ้มออกหรอก และแล้ว... สิ่งที่พวกเธอไม่อยากให้เกิด ก็เกิดขึ้นจนได้!



"มานี่หน่อยสิ ให้พี่ได้...กอดพวกเธอหน่อย..." มิคาสะกับยูนะเดินเข้าไปทั้งน้ำตา

(อีก5วินาที...)


"ฮิซาชิคุง..." มิลันหันไปมองเด็กหนุ่มที่ยืนร้องไห้อยู่คนเดียว

"ขอบคุณ...ที่มอบความรักให้กับเหล่าน้องสาวของฉันนะ!!"



พูดจบร่างของมิลันก็ค่อยๆสลายไป แต่ก่อนหน้านั้น เหล่าอควารอยด์ทั้งสองก็ได้ยินเธอพูดออกมาเบาๆ แม้ว่าจะฟังดูเศร้า... แต่ก็เป็นน้ำเสียงที่เข้มแข็งมาก





"ช่วยปกป้องฮิซาชิคุงแทนฉันด้วยนะ  เหล่าน้องสาว...ที่น่ารักของฉัน"



...................................................




"ดูท่าจะเศร้ากันเหลือเกินนะ... แต่แค่นี้น่ะไม่เท่ากับที่พวกเธอจะต้องเจอต่อจากนี้หรอก!"


เสียงสาวน้อยผมดำคนหนึ่งพูดออกมาเบาๆที่ทางเดินข้างหน้าของพวกฮิซาชิ เธออยู่ห่างจากพวกเขามาก ไกลจนพวกเขาไม่สามารถได้ยินเสียงของเธอได้...



สาวน้อยคนนั้นยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินออกไปจนลับสายตา...