Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านไปได้ด้วยดี ฮิโรมิก็เข้ามาอาศัยอยู่ที่บ้านของฮิซาชิอย่างถาวร... ทุกคนดูมีความสุขกับการเข้ามาของสมาชิกใหม่คนนี้มาก...                                           ยกเว้นฮิซาชิ!'อีกแล้วเรอะ!! นี่พวกเธอคิดจะให้บ้านฉันล้มละลายไปเลยใช่ไหม!!!'"ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ ฮิซาชิ" ริกะพูดออดอ้อน แต่มันใช้ไม่ได้ผลกับเขาหรอก'ก็ลองคิดดู นอกจากค่าข้าวค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายแล้ว ฉันก็ต้องส่งยัยพวกนี้เรียนด้วยนะ! แบบนี้ถ้าไม่ล้มละลายก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว!! บ้านฉันไม่ใช่เศรษฐีร้อยล้านพันล้านนะว้อย!!!''เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงสักนิด...' ริกะแสดงท่าทีสบายใจออกมา '1+1เท่ากับเท่าไหร่ ฮิโรมิ''20!!'นับเป็นเวลา7เดือนแล้วหลังจากที่เขาได้รู้ว่าพวกมิคาสะเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดใหม่ที่เขาไม่รู้จัก และเรื่องนั้นก็ได้นำพาเขาไปพบกับเรื่องต่างๆที่ทั้งน่าดีใจและเศร้าใจแต่ถ้าเลือกได้เขาก็ไม่อยากจะเจอเรื่องแบบนี้หรอก"เฮ้อ... หวังว่ามันคงจะจบจริงๆแล้วนะ" ฮิซาชิได้แต่แหงนมองฟ้า เขาปรารถนาให้เรื่องมันเป็นอย่างนั้น แต่ว่า..."โอ๊ย!" พวกมิคาสะหยุดเดินอย่างกะทันหัน ทำให้ฮิซาชิที่ไม่ได้มองเดินไปชนเข้าอย่างจัง"ไม่จริงน่า..." มิคาสะกับยูนะมีท่าทีตกตะลึง กระทั่งฮิซาชิก็ด้วย... เพราะตรงหน้าของพวกเขาไม่ใช่คนที่ควรจะมาอยู่ที่นี่ในตอนนี้..."มิลัน!!" พวกมิคาสะตกใจมากกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ในที่สุดมิลันก็กลับมาจนได้ ดูเหมิอนเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บเลยจากการต่อสู้ครั้งนั้น ที่หน้าอกของเธอก็ไม่มีรอยแผลเป็นเลยด้วย!"ไม่ได้เจอกันนานมากนะ เหล่าน้องสาวของฉัน..." มิลันยิ้มรับพวกเธอ ในขณะที่มิคาสะกับยูนะได้เข้าสู่โหมดต่อสู้เป็นที่เรียบร้อย"ไม่เป็นไรหรอก... ฉันมีเรื่องจะคุยกับมิลันอยู่พอดี"ไม่จริงใช่ไหม... ฮิซาชิเดินเข้าไปหามิลันซึ่งๆหน้า แววตาของเขาดูไม่เกรงกลัวต่อสาวม.ปลายที่อยู่ตรงหน้าเขาเลย"อย่านะ!! เดี๋ยวก็ได้ขึ้นสวรรค์หรอก!!!"แต่แล้วฮิซาชิก็พูดอะไรบางอย่างออกมา เป็นคำพูดที่ไม่น่าจะใช้พูดกับศัตรูเลย..."ไม่ได้เจอกันนานมากเลยนะ มิลัน...""นั่นสินะ ตั้งแต่เมื่อ10ปีก่อนแล้วใช่ไหม" มิลันคุยตอบด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนๆเดียวกับที่เคยสู้กันเมื่อตอนนั้นเลย..."เดี๋ยวก่อน! ฮิซาชิรู้จักมิลันมาก่อนหน้านั้นอีกเหรอ" มิคาสะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอคิดไว้แต่มันก็เป็นจริง..."อือ... ฉันเจอมิลันครั้งแรกก็เมื่อ10ปีก่อนนี่แหละ ตอนนั้นยัยนี่มาขอร้องฉันเรื่องนึง..." 10ปีก่อน... ตอนที่ฮิซาชิเข้ามาเล่นกับเราครั้งแรก!"ขอร้อง... ขอร้องอะไรงั้นเหรอ..." มิคาสะเริ่มออกอาการงงๆ ก่อนที่มิลันจะอธิบายเรื่องต่างๆเอง"ฉันขอร้องเขา...ขอให้เขาช่วยปกป้องเธอไงล่ะ มิคาสะ..."ได้ยินดังนั้น ดวงตาของมิคาสะก็เริ่มมีน้ำใสๆคลอออกมา แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่มีวันยอมเชื่ออยู่ดี"ไม่จริง!! ตอนนั้นพี่มิลันยังเกือบจะฆ่านายอยู่เลย แล้วยังต่อสู้กับพวกเราด้วย แล้วยังจะ---"คำพูดของมิคาสะขาดหายไป ขณะเดียวกับที่น้ำตาของเธอเริ่มเอ่อออกมา"แล้วยังจะพูดได้อีกเหรอว่าอย่างยัยนั่นจะทำเพื่อพวกเรา ใช่ไหม..." มิลันเดินเข้ามาลูบหัวมิคาสะอย่างอ่อนโยน"ตอนที่ฉันรู้ว่าฮิซาชิคุงอยู่กับเธอน่ะ ฉันยังเป็นห่วงอยู่เลยว่าหมอนี่จะทำให้เธอมีความรู้สึกดีได้หรือเปล่า..." มิลันเริ่มย้อนความหลังไปยังวันที่เธอต้องต่อสู้กับมิคาสะและยูนะ"จนกระทั่ง..."............................................................'ต่อไปจะเล่นอะไรดี...' ยูนะถามขึ้น'ที่นั่นก็ไม่เลวนะ!' มิคาสะชี้ไปยังหน้าผาที่อยู่ห่างจากที่นั่นราวกิโลฯกว่าๆก่อนจะวิ่งออกไป'อ้าว... รุ่นพี่ไม่ไปด้วยกันเหรอคะ!''พวกเธอไปกันก่อนเลย!! เดี๋ยวฉันตามไป' พอฮิซาชิพูดจบมิคาสะกับยูนะก็วิ่งไปยังหน้าผาลูกนั้น'ออกมาได้แล้วล่ะ... มิลัน' ฮิซาชิหันไปมองยังต้นมะพร้าวที่อยู่นอกชายหาด มิลันค่อยๆเดินเข้ามาหาเขา'ขอบใจนะ ที่ช่วย...'"ที่ช่วยดูแลน้องสาวของฉันให้น่ะ!"ประโยคนี้ของมิลันทำให้มิคาสะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ทันที เธอวิ่งเข้าไปกอดมิลันทั้งน้ำตา"พี่มิลัน!! ขอบคุณนะคะ!! พี่คะ!!!"มิคาสะร้องไห้ออกมาหนักมากในอ้อมกอดของพี่สาวที่เธออยากจะพบมานาน แต่ยูนะก็ยังยืนอยู่ที่เดิม"แล้วพี่จะอธิบายคำพูดตอนนั้นยังไง จะบอกว่าที่ทำไปเพื่อจะแกล้งพวกหนูเล่นงั้นเหรอ...""อ๋อ... ยังสงสัยคำพูดตอนนั้นอยู่อีกงั้นเหรอ...".............................................ตึง!!!ตัดสายฟ้าของมิคาสะอัดเข้าช่องอกของมิลันเต็มๆ'เก่งขึ้นมาหน่อยนี่นา..." มิลันพูดเชิงเย้ยหยัน แต่แววตาของเธอกลับดูมีความสุข หรือว่าเธอคิดไปเอง...'แล้วเจอกันอีกนะ ถ้าเธอยังจำฉันได้...' มิลันยิ้มให้เหล่าน้องสาวที่เข้ามาทำร้ายเธอจากหัวใจ ในขณะที่พวกเธอนั้นไม่ยิ้มตอบ...'พวกเราไม่อยากเจอเธออีก!'ก่อนที่ยูนะจะออกแรงดันมิลันออกไป เธอได้ยินมิลันพูดอะไรบางอย่างออกมา แม้จะเบามาก...แต่พวกเธอก็ได้ยินชัดเจน"ฉันคงต้อง...ขอบคุณฮิซาชิคุงยกใหญ่แล้วสิ! ที่ดูแลน้องสาวของฉันให้มีความสุขแบบนี้ได้"ในขณะนั้น ฮิซาชิก็ยิ้มออกมา เขาคิดไว้แล้วว่ามิลันจะต้องมาพูดคำนี้ด้วยตัวเองเข้าสักวัน"การต่อสู้ในตอนนั้น... รวมทั้งที่ฉันแกล้งแพ้พวกเธอนั่นด้วย ทั้งหมดเป็นการแสดงที่ฉันกับฮิซาชิคุงจัดขึ้นมาให้พวกเธอยังไงล่ะ!""หมายความว่ายังไง!!!" ยูนะตะโกนออกมาด้วยท่าทีไม่พอใจสุดๆ "ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย!!!""ก็เพื่อให้พวกเธอ...รักกันในแบบที่พี่น้องควรจะเป็นยังไงล่ะ!"คำพูดของมิลันทำให้ยูนะนิ่งไป ใช่! ตอนที่มิคาสะกับยูนะยังเด็กมาก พวกเธอจะทะเลาะกันตลอด จนทำให้มิลันลำบากมากเลยทีเดียว ตอนนั้นมิลันคิดขึ้นได้ว่า... ถ้าขืนยังเป็นแบบนั้นต่อไป พวกเธอจะต้องแบกรับชะตากรรมในฐานะอควารอยด์ไม่ไหวแน่ๆ!"ขอบ...คุณนะ..." ยูนะพูดออกมาเบามาก แต่มิลันก็พอได้ยินมัน..."ขอบคุณนะคะ!!!" ยูนะเข้าไปกอดมิลันเอาไว้ น้ำตาของเธอไหลออกมาเยอะมากจนมิลันต้องเอานิ้วมาเช็ดให้เธอ"แล้ว...พี่มิลันจะมาอยู่ด้วยกันไหมคะ""คงไม่ได้หรอก... เวลาของฉันหมดลงแล้วล่ะ" ที่เธอพูดหมายความว่ายังไง แต่กว่าพวกมิคาสะจะเริ่มทำความเข้าใจมันก็สายเกินไปแล้ว..."ค่อก!!"มิลันสำลักอะไรบางอย่างออกมาอย่างหนัก มีอะไรบางอย่างกระเด็นตามออกมาด้วย มันดูเหมือนกับ..."เปิดระบบสแกนได้!!" ยูนะทำการตรวจระบบของมิลันอย่างรวดเร็ว แต่แล้วเธอกลับพบสิ่งที่เธอไม่อยากจะเห็น(ระบบแกนปีกแปรรูป...ล้มเหลว ระบบจะทำลายตัวเองใน30วินาที...)"ไม่นะ!!! ทั้งที่ได้เจอกันแล้วแท้ๆ พวกเราไม่มีทางปล่อยให้พี่เป็นอะไรไปหรอก!!!"(เริ่มขั้นตอนการซ่อมแซม... ไม่สามารถทำการซ่อมแซมได้ ระบบจะทำลายตัวเองใน20วินาที...)ฮิซาชิที่เข้าใจบรรยากาศก็เข้าไปหาพวกเธอทันที เขากำลังร้องไห้ออกมาเหมือนกัน"อย่านะ มิลัน! เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อนะ!! เพื่อน้องสาวที่เธอรักไง!!""มันสายเกินไปแล้วล่ะ ฮิซาชิคุง นายทำอะไรไม่ได้หรอก...""แล้วทำไมตอนนั้นพี่ถึงไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ ถ้าตอนนั้นให้หนูช่วยดูระบบให้ละก็..." ยูนะเริ่มน้ำตาคลอขึ้นมาอีกรอบ คราวนี้เป็นน้ำตาแห่งความโศกเศร้า"ไม่มีวันหรอก..." มิลันยิ้มออกมา ดูเหมือนตอนนี้เธอกำลังมีความสุขมาก "แม้จะบาดเจ็บเจียนตายก็ยังสามารถยิ้ม... ยังคงทำตัวสบายๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นให้น้องของตัวเองเห็นได้... นี่แหละคือคนเป็นพี่!!"ไม่มีทาง... เวลาแบบนี้ ไม่มีน้องคนไหนยิ้มออกหรอก และแล้ว... สิ่งที่พวกเธอไม่อยากให้เกิด ก็เกิดขึ้นจนได้!"มานี่หน่อยสิ ให้พี่ได้...กอดพวกเธอหน่อย..." มิคาสะกับยูนะเดินเข้าไปทั้งน้ำตา(อีก5วินาที...)"ฮิซาชิคุง..." มิลันหันไปมองเด็กหนุ่มที่ยืนร้องไห้อยู่คนเดียว"ขอบคุณ...ที่มอบความรักให้กับเหล่าน้องสาวของฉันนะ!!"พูดจบร่างของมิลันก็ค่อยๆสลายไป แต่ก่อนหน้านั้น เหล่าอควารอยด์ทั้งสองก็ได้ยินเธอพูดออกมาเบาๆ แม้ว่าจะฟังดูเศร้า... แต่ก็เป็นน้ำเสียงที่เข้มแข็งมาก"ช่วยปกป้องฮิซาชิคุงแทนฉันด้วยนะ  เหล่าน้องสาว...ที่น่ารักของฉัน"..................................................."ดูท่าจะเศร้ากันเหลือเกินนะ... แต่แค่นี้น่ะไม่เท่ากับที่พวกเธอจะต้องเจอต่อจากนี้หรอก!"เสียงสาวน้อยผมดำคนหนึ่งพูดออกมาเบาๆที่ทางเดินข้างหน้าของพวกฮิซาชิ เธออยู่ห่างจากพวกเขามาก ไกลจนพวกเขาไม่สามารถได้ยินเสียงของเธอได้...สาวน้อยคนนั้นยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินออกไปจนลับสายตา...