Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

แม้ว่าการต่อสู้กับฮิโรโตะจะจบไปเป็นเวลานานแล้วก็ตาม แต่เด็กสาวคนนั้นก็ยังไม่ลืมตาขึ้นมาเลย
"ระบบแปลงสภาพ...ปกติ ระบบแกนปีกแปรรูป...ปกติ ระบบอวัยวะ...ปกติ ระบบแกนปฏิกรณ์...ปิดใช้งาน ดำเนินการแก้ไข... แก้ไขเสร็จสมบูรณ์ ระบบแกนปีกแปรรูป...ขัดข้อง ดำเนินการแก้ไข... แก้ไขล้มเหลว ดำเนินการแก้ไขอีกครั้ง... ไม่สามารถแก้ไขได้!"

"ทำไมถึงแก้ระบบนี้ไม่ได้นะ" ยูนะเริ่มเหนื่อยใจ ทั้งที่ผ่านมาตลอด2สัปดาห์ เธอพยายามแก้ไขระบบที่เธอปิดไปให้กลับมาใช้งานได้ตามปกติจนสามารถทำงานเป็นปกติได้เกือบทั้งหมดแล้วแต่กลับมีเพียงระบบเดียวเท่านั้นที่เสียหายจนเธอต้องใช้ความพยายามสูงมากในการแก้ไข และความเสียหายนั้นได้ทำให้ระบบต่างๆที่เธอเปิดขึ้นมาใหม่ทยอยปิดตัวลงไปด้วย

"ยังแก้ไม่ได้อีกเหรอ..." มิคาสะที่กำลังนำอาหารมาให้น้องสาวผู้มีความพยายามสูงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"นี่มันหมายความว่ายังไงคะ..." ยูนะหันมาถามพี่สาวของเธอด้วยน้ำเสียงเศร้า
"ทั้งๆที่โปรแกรมลิเวียธานของหนูทำงานแล้วแท้ๆ ทำไมหนูถึงแก้ไขระบบให้เด็กคนนี้ไม่ได้สักทีล่ะคะ"

"ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง... ถ้าตอนนั้นหนูไม่ปิดระบบของฮิโรโตะละก็... เด็กคนนี้ก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้หรอก!"
ไม่ได้การแน่... เด็กที่อ่อนโยนเกินไปอย่างยูนะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปละก็... เธอต้องซึมจนไม่มีแรงจะทำอะไรต่อไปแน่!

"มันก็คงใช่..." มิคาสะเอามือแตะหัวของเธอ ก่อนจะพูดออกมาอย่างอ่อนโยน "เธอปิดระบบของฮิโรโตะทำให้เด็กคนนี้ได้รับผลกระทบตามไปด้วย..."
"แต่ถ้าเธอไม่ทำอย่างนั้น คิดเหรอว่าเธอจะสามารถช่วยเด็กคนนี้จากเจ้านั่นได้น่ะ"

ยูนะที่กำลังเสียใจมาก เมื่อได้ยินคำๆนี้จากปากของพี่สาวเธอ น้ำตาของเธอก็หยุดไหลทันที
"สิ่งที่เธอทำไปทั้งหมดน่ะ... เธอทำถูกแล้วล่ะ!"
ยูนะได้กำลังใจกลับมา เพราะคำพูดปลอบประโลมของพี่สาวที่แสนใจดีของเธอแท้ๆ เธอเอามือวางไว้บนหน้าอกของเด็กสาวผมแดงที่นอนไม่ได้สติอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะดำเนินการแก้ไขระบบของเธอต่อ...
"เข้าใจแล้วค่ะ... เดี๋ยวหนูจะกลับไปแก้ระบบของเธอให้กลับมาเป็นปกติเอง"

..............................................

จนเวลาผ่านเลยไปนานมาก.... ความตั้งใจของเธอก็ประสบผลสำเร็จ!
"ระบบแกนปฏิกรณ์...ปิดใช้งาน เริ่มการแก้ไข แก้ไขเสร็จสมบูรณ์ ระบบแกนปีกแปรรูป... ขัดข้อง ดำเนินการซ่อมแซม ซ่อมแซมเสร็จสมบูรณ์!"

ยูนะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเพิ่งทำสำเร็จไปเมื่อสักครู่!!! ทั้งที่ก่อนหน้านี้ถอดใจไปแล้วแท้ๆ เธอเพิ่งจะได้ข้อคิดที่มาจากประสบการณ์จริงของเธอว่า ถ้าเราพยายามทำบางสิ่งไปเรื่อยๆ ยังไงเราก็ต้องทำให้มันเป็นจริงได้อยู่แล้ว ปัญหาคือ... เราจะถอดใจไปเสียก่อนหรือเปล่า

มิคาสะที่เอาอาหารมาให้เธอกินก็ต้องตกใจเหมือนกัน เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนที่ถอดใจง่ายอย่างยูนะจะทำได้สำเร็จ!
"เห็นไหมล่ะ! ฉันบอกเธอแล้วว่ายังไงเธอก็ต้องทำได้!!"
"ค่ะ! ขอบคุณมากค่ะพี่มิคาสะ! ในที่สุดเราก็ทำได้แล้ว!!"
"เราเหรอ..! คนที่ทำให้มันเกิดขึ้นได้น่ะ... เธอคนเดียว!"

ยูนะดีใจกับความสำเร็จในครั้งนี้มาก และแล้วสิ่งที่เธอปรารถนาอยากจะเห็นมานานก็เป็นจริง... เด็กสาวคนนั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมาตรงหน้าเธอ
"พี่สาว...อควารอยด์..." เธอพยายามดันตัวขึ้นมา แต่แล้วเธอก็ต้องทรุดลงกับพื้น
"อย่าเพิ่งลุกขึ้นมาเลยนะ ระบบเธอเพิ่งจะฟื้นตัวมาหมาดๆ เดี๋ยวฉันเปิดระบบฟื้นฟูร่างกายเธอให้!"
ในที่สุดความพยายามที่ใช้เวลานานมากของยูนะก็เป็นจริง ถึงเวลานี้จะไม่มีฮิซาชิมาคอยดูความสำเร็จของเธอแล้วก็ตาม...

"ที่นี่มัน..." เด็กสาวกวาดตามองไปรอบๆ มันเป็นสถานที่ที่เธอไม่คุ้น ทั้งรูปลักษณ์... ทั้งบรรยากาศ! ที่นี่เคยอบอวลไปด้วยความอบอุ่น แม้แต่ตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้นอยู่
"บ้านของฉันเองล่ะ..." ยูนะเข้ามานั่งข้างๆเธอ ถึงตามจริงมันจะเคยเป็นบ้านของฮิซาชิก็ตาม
"พี่สาวคะ..." เธอหันไปมองยูนะ แววตาของเธอเหมือนกับว่าเธอต้องทรมานมากกับการมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาอย่างยาวนาน... จนเธอลืมไปแล้วว่าเป็นเวลานานเท่าไหร่
"ยูนะ... เรียกฉันว่ายูนะเถอะ จากนี้ไปฉันจะอยู่ข้างเธอตลอดไปเอง"
"ว่าแต่... เธอชื่ออะไรเหรอ ที่เจอกันตอนนั้นก็ไม่ได้ถามชื่อเลย..."

หลังจากที่ได้ยินเธอถามเช่นนั้นแล้ว... เด็กสาวผมแดงก็เริ่มเบาเสียงลง เหมือนกับคำพูดเมื่อครู่ของยูนะจะไปกระตุ้นต่อมอะไรบางอย่างของเธอเข้า...
"ชื่อเหรอคะ..." สาวน้อยใช้เวลาคิดนานพอสมควร "ไม่รู้ค่ะ..! ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่มีใครมาเรียกชื่อหรือตั้งชื่อให้หนูเลยสักครั้งเดียว..."
สาวน้อยก้มหน้าลง สีหน้าของเธอมองปร๊าดเดียวก็รู้แล้วว่าเศร้ามาก ต่างจากฮิโรโตะลิบลับเลย...
"จริงสิคะ พี่สาว เอ๊ย! พี่ยูนะตั้งชื่อให้หนูหน่อยสิคะ จะชื่ออะไรก็ได้ค่ะ"
เอาแล้วไง!! ที่ผ่านมายังไม่เคยคิดชื่อให้ใครเลย แม้แต่ตัวละครในเกมเรายังไม่เคยคิดเลย แล้วจะเอาชื่ออะไรดีล่ะ...

"จริงสิ! เอาเป็นชื่อนี้ก็แล้วกัน มีความหมายดีพอตัวเลยล่ะ!"
"จริงเหรอคะ!!" สาวน้อยหันมามองเธอด้วยดวงตาเป็นประกาย ในที่สุดเธอก็จะมีชื่อเป็นของตัวเองแล้ว!!!
"ตั้งแต่วันนี้ไปเธอคือ... ฟูจิซากิ ฮิโรมิ!!!"

เย็นวันนั้น สมาชิกทุกคนในบ้านก็กลับมาพร้อมหน้า ก่อนทานข้าวเย็น
"อ๊ะ!! หายดีแล้วเหรอ ให้รอซะตั้งนาน"
เย็นวันนั้น สมาชิกทุกคนในบ้านก็กลับมาพร้อมหน้า ก่อนทานข้าวเย็นพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง พวกเธอก็มองหน้าทุกคนที่รู้จักกันอย่างกับจะจดจำภาพเหล่านี้ไว้ตลอดชีวิต
ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ยกเว้น...ฮิซาชิ!

"ถ้าเจ้าฮิซาชิอยู่ที่นี่ด้วยก็ดีนะ..." ริกะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา..." ฮานามิค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองพวกเธอก่อนจะพูดบางอย่างออกมา...

"ก็โคริคาวะคุงน่ะ สอบตกตั้งหลายวิชาจนต้องอยู่สอบซ่อมที่โรงเรียนจนดึกน่ะสิ!!"

ทันใดนั้นบรรยากาศภายในบ้านก็ครื้นเครงขึ้นมาทันที ที่นี่ไม่ใช่บ้านของฮิซาชิอีกต่อไปแล้ว...
เพราะที่นี่คือบ้านของทุกคน เป็นสถานที่ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไอของความสุขอย่างแท้จริง!!!