My Love ฉันเกลียดเธอ! KangBow

“ฉันไปกับแท็กซี่ปลอดภัยกว่าเยอะ! ไม่ต้องมายุ่งกับฉันหรอก” ฉันพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้ามัน แล้วก็เดินหลบไป
“เอะ!...วันนี้หนูโบว์ดูแปลกๆนะป้าว่า?” แล้วเขาก็รีบลุกขึ้นจากโต๊ะก่อนจะขับเบนคันหรูของเขาตามโบว์ออกไป
 
แล้วฉันก็ออกมาเรียกแท็กซี่หน้าบ้าน ก่อนจะเหลือบเห็นรถหมอนั่น  ส่วนตัวฉันก็รีบเรียกแท็กซี่ที่ผ่านมาก่อนจะรีบขึ้นรถโดยเร็ว
“เดี๋ยวสิ!” หมอนั่นตะโกนเรียกฉัน แต่ฉันกลับไม่มองหน้ามันเลย
 
มาถึงโรงเรียน
“ยินดีต้อนรับทุกคนนะ นี่ก็ ม.6 กันแล้ว ปีนี้ตั้งใจอ่านหนังสือนะ!”  ฉันที่นั่งฟังครูก็ต้องรีบลุกจากโต๊ะ ก่อนจะวิ่งไปห้องน้ำเพราะฉันเริ่มจะคลื่นไส้ก่อนจะอ้วกออกมาอย่างหนักอีก
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!”  น้ำตามันค่อยๆไหลออกมา ก่อนที่ฉันจะเปิดน้ำแล้วตีมันกระจัดกระจายทำเอาเสื้อนักเรียนของฉันนี่เปียกเลอะไปหมด 
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า?ร้องไห้ทำไม?” ฉันเงยหน้าขึ้นดู
“ฉันไม่เป็นไร” ก่อนที่ฉันจะรีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินหลบไป
“มีอะไรไม่สบายใจ คุยกับฉันได้นะ ฉันแบมJ เธอล่ะ?”
“ฉันโบว์”
“โบว์เหรอJ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“เช่นกัน ฉันขอตัวไปเรียนก่อนนะ” แล้วฉันก็วิ่งเข้าห้องเรียนกับเนื้อตัวที่เปียกเลอะน้ำ
“อ้าวว! เมลดา เธอไปทำอะไรมา ถึงเปียกโชกแบบนั้น”
“สงสัยตกส้วมแหงเลย 5555”  เด็กนักเรียนพูดขึ้นก่อนจะหัวเราะเย้ยฉัน
“ไปนั่งได้ละไป”
“คะ”  แล้วฉันก็รีบไปนั่ง
 
เที่ยงณ โรงอาหาร ฉันนั่งทานข้าวอยู่คนเดียว
“ฉันนั่งด้วยสิ” 
“แบมนั่งสิ”
“โบว์อยู่ห้องไหน?”
“ฉันอยู่ห้อง 1”
“ฉันก็อยู่ห้อง 1”
“อ้าววว แล้วทำไมฉันไม่เห็นเธอในห้อง”
“ฉันนั่งหลังสุดงะ 555”  แล้วฉันก็คุยกับแบมอย่างถูกชะตา จนทานข้าวเสร็จ
 
เย็น โรงเรียนเลิก
“ขึ้นรถสิ” แล้วฉันชะงักเมื่อเห็นหมอนั่นจอดรถมารอฉันอยู่หน้าโรงเรียน  ก่อนที่ตัวฉันจะเดินหลบหน้ามันไปฝั่งอื่น
“แถวนี้แท็กซี่หายากนะ” แล้วนายนั่นก็เดินลงจากรถ ก่อนที่มันจะเดินมาขวางหน้าฉัน
หมับบ! นายนั่นจับมือฉันก่อนที่มันจะพาฉันเดินไปที่รถ
“อย่ามายุ่ง!!” แล้วฉันก็สะบัดมือออกอย่างแรง  ก่อนจะเดินหลบมันไป แต่นายนั่นกลับไปรวบตัวฉันก่อนที่มันจะพาฉันไปขึ้นรถ แล้วขับออกไป
 
บนรถ ทั้งสองต่างนั่งกันเงียบกริบ จนมาถึงบ้าน ฉันก็รีบลงจากรถมันโดยเร็ว เช่นเดียวกับมันที่วิ่งตามฉันมาด้วย
ฉันพยายามเดินหนีให้เร็วที่สุด
“ฉันขอโทษ!!”  แล้วตัวฉันก็หยุดชะงัก เมื่อหมอนั่นตะโกนดังลั่น
“เรื่องที่ผ่านมา ฉันขอโทษนะ”  แล้วน้ำใสๆในตาของฉันมันไหลออกมา  ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าบ้านไม่หันมองหน้าหมอนั่นเลย
 
“เป็นไงบ้าง ป๋าไม่อยู่หลายวันสบายดีมั้ยJ”  ฉันที่ได้ยินคุณท่านก็รีบวิ่งเข้าไปสวมกอดท่านอย่างเร็ว
“หนูเป็นไร? ร้องไห้ทำไมคะ?”
“ป้าว่า คงจะคิดถึงคุณท่านเอามากเลยแน่ๆคะ”  แล้วฉันก็ผละออกจากคุณท่าน ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไป
“อ้าว...กอดเสร็จก็ขึ้นห้องเฉยเลย 55”
“ป้า ว่าคงเหนื่อยเพิ่งกลับมาจากเรียน”
“เอ่ออ แล้วไอ้กั้งหายหัวไปไหน?”
“มีอะไรคับพ่อ”
“เป็นไง ฉันไม่อยู่หลายวัน แกก่อปัญหาอะไรบ้าง?”
“ถามป้าดูสิ ผมขอตัวนะคับรู้สึกเหนื่อยๆ”
 
19.00 น.  ได้เวลาทานข้าว  ทุกคนมารวมกันทานข้าว
“เอ่ออ…แล้วหนูโบว์ไปไหน? ทำไมไม่ลงมา”
“ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันคะ ช่วงหนูหนูโบว์ดูแปลกๆแล้วอาหารก็ไม่ค่อยทานคะคุณท่าน”
“งั้น เดี๋ยวผมไปตามคับ” แล้วกั้งก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ ก่อนจะเดินมาหน้าห้องโบว์
 
ค๊อกกก ! ค๊อกกก!
“เธอ! ลงไปทานข้าวได้ละ พ่อฉันรออยู่”
ค๊อกก! ค๊อกกก! ชายหนุ่มเคาะประตูหลายครั้งแต่ไม่มีเสียงตอบรับ
แกร้กก!
“ประตูไม่ได้ล็อก งั้นฉันเข้าไปนะ”
 
ในห้องน้ำ  ร่างกายของฉันไม่มีแม้แต่แรง เพราะอ้วกเกือบจะหมดท้องหมดไส้  
“ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย!!” ฉันร้องไห้หนัก ก่อนจะตะโกน
 
ค๊อกกกก!!
“โบว์! เธอเป็นไรรึเปล่า?” ฉันจะงักเมื่อเสียงประตูดังขึ้น
“ยัยนี่เป็นอะไรกัน?” ณ ตอนนี้สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นยาที่เต็มอยู่บนเตียง 
ส่วนตัวฉันรีบล้างหน้าล้างตาก่อนจะออกไป
“ยาอะไรกัน?”  กั้งหยิบยาขึ้นมาดู
“นายทำอะไร! เอาคืนมานะ!”  แล้วฉันก็รีบแย่งยาจากมือหมอนั่น ก่อนจะเก็บยาที่เต็มอยู่บนที่นอนไปไว้ในโต๊ะ
“เธอเป็นอะไร? ไม่สบายเหรอ?”
“อย่ามายุ่ง กับฉัน!แล้วก็ไสหัวไปจากห้องฉัน ออกไป!!” ฉันตวาด!หมอนั่นให้ออกไป
“ฉันไม่ออก จนกว่าเธอจะบอกว่าเป็นอะไร?”
“ออกไป!!”  น้ำตาฉันมันเริ่มไหลอีก
“มีอะไรกัน?”  แล้วพ่อก็เข้ามาในห้อง
“ไปทานข้าวกันเถอะหนู”
“โบว์ ไม่หิวคะ ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้นโบว์อยากพักผ่อนคะ”
“งั้นก็ได้ ถ้าหิวก็รีบลงไปทานข้าวนะ” แล้วทุกคนก็ลงไปหมด
ตึ่งตึ๊องงง !  ไอโฟนของฉันดังขึ้นสนั่น
“ฮัลโหล…”
“ฮัลโหล โบว์ ฉันอยู่หน้าบ้านนะ” 
“อ๋อ…นายมีไรเหรอ?”
“คือ ฉันอยู่บ้านเหงาๆงะ เราออกไปเที่ยวกันมั้ย”
“ก็ได้ แต่อย่าดึกมากนะ เดี๋ยวฉันลงไป”
 
ด้านล่าง ทุกคนนั่งทานข้าวกันอยู่ส่วนฉันก็เดินลงมา
“อ้าว หนูมาทานข้าวสิ”
“คือ เพื่อนมารับโบว์ไปทานข้าวด้านนอกคะ”
“แล้วเพื่อนอยู่ไหนงะ”
“หน้าบ้านคะ โบว์ขอตัวนะ”
“อย่ากลับให้ดึกมากนะ”
“คะ” ฉันเดินออกมา ก่อนที่นายนั่นจะวิ่งตามฉันออกมาด้วย
“นี่!จะไปไหน?” ฉันไม่พูดกับหมอนั่นก่อนจะเปิดประตูบ้านเดินไปขึ้นรถเควินทันที
“รีบไปเถอะเค” ฉันสั่งเควินให้ออกรถทันที ส่วนหมอนั่นยังคงมองฉันอยู่
 
“เป็นไง หายป่วยยัง?” ฉันนั่งเหม่อไม่ฟังอะไร
“โบว์! เป็นไรปะเนี่ย?” ฉันสะดุ้งเมื่อเควินขึ้นเสียง
“ห้ะ!! หายแล้ว ไม่เป็นไรละ”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจสิ”
23.00 น. กลับถึงบ้าน
“ขอบใจนะ”
“คร๊าบบบ! ฝันดี”
“จ้าฝันดี บ๊ายบายย แล้วเจอกันใหม่” แล้วฉันก็เปิดประตูเข้าบ้านแล้วตัวฉันต้องหยุดชะงักเมื่อฉันรู้สึกมึนหัวมาก ก่อนที่ฉันจะเดินไปนั่งพักบนโซฟา
“ไปไหนมา? ทำไมกลับดึกขนาดนี้?”
 
ฝากติดตามกันต่อน๊าาาา เม้นๆๆๆๆ