My Love ฉันเกลียดเธอ! KangBow

กลับมาแล้วหลังจากที่หายไปนาน 555 มาตามกันต่อน๊าาา 

23.00 น. กลับถึงบ้าน

“ขอบใจนะ”

“คร๊าบบบ! ฝันดี”

“จ้าฝันดี บ๊ายบายย แล้วเจอกันใหม่” แล้วฉันก็เปิดประตูเข้าบ้านแล้วตัวฉันต้องหยุดชะงักเมื่อฉันรู้สึกมึนหัวมาก ก่อนที่ฉันจะเดินไปนั่งพักบนโซฟา

“ไปไหนมา? ทำไมกลับดึกขนาดนี้?” ฉันลุกขึ้นหันไปมองหน้านายนั่นก่อนจะแสดงท่าทางรำคาญเล็กน้อยแล้วเดินผ่านไปไม่พูดอะไรทั้งนั้น

“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นอะไร” ฉันเดินมาหยุดที่ประตูก่อนจะหันหลังกลับไปมอง นายนั่นเดินตามฉันมาติดๆ

“เป็นบ้า!อะไรทำไมไม่พูดกับฉัน!” ฉันรีบเอื้อมมือไปบิดประตู ก่อนที่นายนั่นจะโมโหกระชากแขนฉันอย่างแรง!

“ฉันขอโทษเธอแล้ว ทำไมไม่พูดกับฉันบ้าง!”

“หึ!!” น้ำตาฉันไหลออกมาก่อนที่ฉันจะหัวเราะออกมาเบาๆ

“ผู้ชายเลวๆอย่างนาย ไม่สมควรได้รับการให้อภัยจากฉัน ต่อให้นายก้มลงกราบตีนฉัน ฉันก็จะไม่มีวันญาติดีกับนายเด็ดขาด” จบคำพูดนายนั่นก็น้ำตาคลอเบ้าตาก่อนที่มันจะค่อยๆปล่อยมือออกจากมือฉัน

ปึง!! ฉันปิดประตูเข้าห้องไป

เช้าวันรุ่งขึ้น

“คุณหนู ทำไมทำแบบนี้! อีกแล้วค่ะ”  ป้าตกอกตกใจเพราะเขาเอาแต่ดื่มเหล้าเมาเลอะเทอะไปหมด

ฉันเดินลงมาจากบันไดก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงหมอนั่น

“ป้า! ผมเลวมากเลยเหรอ? ถามจริง!”

“หมายความว่าไง ป้าว่าลุกขึ้นไปอาบน้ำดีกว่าไป”

“หึ! ผมรู้แล้วทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่ยกโทษให้ผม!”

“เลิกพูดเพ้อเจ้อได้แล้ว ไปเดี๋ยวป้าพาไปอาบน้ำ”

“นี่ขนาดผมจะปรับตัวให้ดี แล้วยังขอโทษหลายๆต่อหลายครั้งแล้วน่ะ! หึ!สงสัยจะชอบให้ผมเป็นคนเลว”

นายนั่นลุกขึ้นก่อนจะเห็นฉันยืนอยู่ที่บันได

“ออกไปจากบ้านฉัน! ออกไป๊!!” นายนั่นเดินขึ้นไปหาฉัน

“เก็บข้าวของแล้วออกไปจากบ้านฉัน!” ฉันได้แต่ยืนตัวสั่นไม่พูดอะไร

“คุณหนูอย่าทำแบบนี้เลยค่ะ”

“หุบปากน่ะป้า! ผมมันเลว! ป้าได้ยินม่ะ!”

“จะออกไปดีๆมั้ย! หรือจะให้ฉันลากไปถูๆไถๆชอบไม่ใช่เหรอ?” นายนั่นมองหน้าฉันก่อนที่มันจะโมโหกระชากแขนฉันแล้วลากออกไปหน้าบ้าน

“นี่! แกทำบ้า!อะไร” พ่อรีบลงมาห้าม

“หึ! ไล่ออกจากบ้านไงครับ! อยู่ไปจะมีประโยชน์อะไร”

“แต่นี่ฉันเป็นคนรับเขามาอยู่! แกมีสิทธิ์อะไรมาไล่”

“หึ! พ่อยังไม่รู้ละสิท่า ว่าผู้หญิงคนนี้กับลูกชายของพ่อเราเป็นอะไรกัน?”

“นี่! หมายความว่าไง!”

“ระหว่างที่พ่อไม่อยู่บ้าน พ่อคงไม่รู้สิน่ะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง” ฉันทนไม่ไหวก่อนจะผลักนายนั่นจนล้มลงไป

“โบว์จะไม่อยู่ที่นี่แล้วค่ะ” ฉันรีบวิ่งเข้าบ้านไป

“เดี๋ยวสิหนู!” พ่อรีบวิ่งตามไปบนห้อง

ฉันเดินออกมาพร้อมกระเป๋าผ้าใบใหญ่ ก่อนจะรีบเช็ดปาดน้ำตา

“ป๋าไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น!”

“คุณท่านอย่าห้ามเลยค่ะ โบว์จะไม่ทนอยู่ที่นี่แล้ว”

“ถ้าหนูไป ป๋าจะโทรไปฟ้องแม่หนูน่ะ!”

“เชิญเลยค่ะ โบว์ไม่ถือ”

“แต่แม่หนูบอกว่าถ้าหนูออกจากบ้านป๋าไป แล้วก็อย่าหวังว่าจะได้เห็นหน้าแม่อีกเลย”

“หมายความว่าไงค่ะ?”

“ป๋าก็ไม่รู้งะน่ะ แต่เขาฝากมาแบบนี้” ฉันวางกระเป๋าก่อนจะร้องไห้

“อยู่ที่นี่ไปก่อนดีแล้วน่ะเดี๋ยวพอจบ ม.6 ป๋าจะซื้อบ้านให้หนูแล้วให้หนูอยู่กับแม่ แล้วก็ส่งหนูต่อมหาลัยดีมั้ยล่ะ อดทนอีกนิดนึง”

“ก็ได้ค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวป๋าไปทำงานก่อนน่ะ หนูก็รีบไปแต่งตัวไปโรงเรียนได้แล้วไป”

แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ฉันก็เริ่มจะมึนหัวคลื่นไส้ขึ้นมาอีกครั้ง

ทานยาเสร็จฉันก็เดินลงมา

“สรุปคือ ยังอยู่บ้านนี้ต่อ หึหึ! ติดใจความเลวของฉันงั้นสิ” ฉันหันไปมองหน้ามันก่อนจะเดินหลบมันไป

“ป้าไม่เข้าใจ ทำไมคุณหนูต้องทำแบบนี้ด้วย”

“คงเป็นเพราะผมรักหรือชอบละมั่ง”

“แล้วทำไมต้องทำแบบนี้”

“เรื่องของผม! ขอตัวนะคับ”

22.00 น. 

“ขอบคุณน่ะที่มาส่ง”

“ฮื้ออ ไม่เป็นไร งั้นฉันไปน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับบ๊ายบายย” เควินโบกมือก่อนจะขับรถออกไป

ฉันเปิดประตูเข้ามาในบ้านก็ชะงัก เมื่อเห็นนายนั่นกำลังจูบคลอเครียกับผู้หญิงของมันถึงสองคน

“กลับมาแล้วเหรอจ่ะ?”

“ผู้หญิงคนนี้ใครคะ?”

“แคทตี้ แพทตี้ กลับไปก่อนนะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เฮียไปหาใหม่ ^^” สองหญิงสาวยื่นหน้าไปหอมแก้มนายนั้นก่อนจะลุกขึ้น แล้วเหลือบสายตามามองฉัน

“ราย

ต่อไปก็คงเป็นเธอละสิน่ะ” นายนั่นลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาฉัน

วึ่บบบ! กระเป๋านักเรียนของฉันลอยออกไปจากมือ เพราะโดนมือนายนั่นปัดออกไป

“ฉันจะให้เธอคืนล่ะกี่หมื่นดีล่ะ? หรือ จะเอาหลักแสน หรือหลักล้าน” ฉันที่ยืนฟังนายนั่นพร้อมกับกัดฟันตัวเองบวกกับน้ำตาที่คลออยู่ในเบ้าตา

“ฉันรักเธอ แต่เธอไม่รักฉัน หึ! มันเป็นความรักที่สมบูรณ์แบบจริงๆเลย”

“ไปไหนมากลับซะดึกดื่น หรือ จะไปขายตัวให้ไอ้หมอนั่นเหรอ? จะได้สักกี่บาทกัน ต้องกับฉันสิหลายๆหมื่น ชอบไม่ใช่หรอ”

วึ่บบบ! มือของฉันฟาดเข้าหน้านายนั่นเต็มแรงจนมันหน้าหันเป็นรอยฝ่ามือ ไม่รอช้าฉันก็ก้มลงหยิบกระเป๋าก่อนจะรีบเดินหลบนายนั่นอย่างเร็ว ว่าแล้วนายนั่นเดินตามฉันมาอย่างโมโหจัด

ฟึบบบ! มันวิ่งมากอดรวบตัวฉันไว้

“ช่วยย!!” ฉันพูดไม่ทันจบนายนั่นก็ใช้มือปิดปาดฉันก่อนที่มันจะลากตัวฉันโยนไปยังโซฟา

ผลึกกก! มานี่!! นายนั่นขึ้นทับร่างฉันก่อนที่มันจะจับแขนฉันทั้งสองข้างกดลงไป

“ช่วยด้วยย!” ฉันพยายามดิ้นสุดขีด นายนั่นเลื่อนมือมาลูบต้นคอของฉันก่อนที่มันจะก้มลงมาจูบไซร้คอฉัน

“อือออ ช่วยด้วยย!” หมอนั่นยิ่งได้ใจเพราะฉันที่นอนไม่นิ่ง พร้อมกับหลบหน้าหนีจูบมันอย่างทุลักทุเล มันจับข้อมือฉันกดพร้อมกับล็อกตัวฉันไว้แน่นอีก

“ป่อยยยย!” ฉันยังคงขัดขืนและบ่ายหน้าหนีจูบของนายนั่น ที่ยังคงระดมจูบไซร้ไปตามซอกคอของฉันอย่างโมโห

“ช่วยยย…” ฉันพยายามร้องแต่มันกลับเลื่อนมือมาปิดปากฉันไว้แน่น

“ฮื้อออออออือออ” แล้วมันก็จัดการดึงกระดุมเสื้อของฉันออกไป ไม่รอช้าก็ทิ้งใบหน้าลงบนเนินอกที่ขาวนวลของฉัน

“ช่วยฉันด้วยยย!” นายนั่นยังคงสูดไซร้ไปตามซอกคอ แล้วเลื่อนมายังเนินอกด้วยความดิบและโมโหยิ่งนัก

วึ่บบบ! พ่อตื่นขึ้นพร้อมกับเดินลงมา 

“ใครงะ?!!”

“อ่วยยอ้วยย!” ฉันยังคงร้องพร้อมส่ายหน้าหนีจูบของมัน

ส่วนพ่อก็เดินมาเห็นที่โซฟา ก็ตกใจ!

“ไอ้! แก!” พ่อรีบเข้าไปกระชากนายนั่นลุกออกไปจากฉัน พร้อมกับใส่หมัดไปหลายต่อหลายหมัด

ส่วนตัวฉันก็รีบลุกขึ้นนั่งก่อนจะติดกระดุมเสื้อนักเรียน

“ไอ้เลว!ทำแบบนี้ได้ไงห๊ะ!!” พ่อกระชากปกเสื้อนายนั่นก่อนจะผลักล้มลงไปกับพื้น ฉันได้แต่นั่งนิ่งบวกกับน้ำตาที่ยังคงหลั่งไหลอยู่ไม่ขาดสาย

“หนูเป็นไรมากมั้ย!” แล้วอยู่ๆฉันก็เริ่มปวดท้อง

“อึ!”

“เป็นไรมั้ย ขึ้นห้องก่อนเถอะไป” คุณท่านรีบประคองตัวฉันขึ้นห้อง

“โบว์ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณมาก”

“ไอ้กั้ง มันทำแบบนี้ได้ไง!แกตายแน่!” แล้วก็รีบออกไปจากห้องโดยเร็ว ส่วนฉันได้แต่นั่งกุมท้องเพราะมันปวดมาก

พ่อเดินลงมาด้านล่างก็ไม่เห็นใครแล้ว

“หายหัวไปไหนของมันอีก!” พ่อกวาดสายตาไปมองรอบๆก็ไม่เห็นใคร   

ฝากติดตามกันต่อน๊าาา เม้นนนๆ