My Love ฉันเกลียดเธอ! KangBow
เขียนโดย 
Kangbow_only
วันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 13.08 น.
แก้ไขเมื่อ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 13.27 น. โดย เจ้าของนิยาย
13) อยากตาย!นักใช่มั้ย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“อยากตาย!นักใช่มั้ย!”
“มานี่!!” แล้วไอ้บ้านั่นก็กระชากแขนฉันเดินออกไปหน้าบ้าน
วู๊มมมมมมมมมมมมม! กรี๊ดดดดดดดดดด!!
แล้วร่างของฉันก็ถูกผลักลงไปในสระน้ำ ก่อนที่หมอนั่นจะกระโดดตามฉันมาด้วย
“อยากตาย!ใช่มั้ย!!” แล้วไอ้บ้านั่นก็รวบตัวฉันไว้ก่อนที่มาจะกดฉันลงไปในน้ำ
“กรี๊ดดดดดด!” ฉันพยายามดิ้น ก่อนที่มันจะปล่อยมือให้ฉันขึ้นมาหายใจเป็นระยะ!
“คุณหนู! ทำอะไรกันคะ!?”
“ป้าอย่ายุ่ง!”
“มีโทรศัพท์ถึงคุณหนูคะ”
“ใครโทรมา?”
“ป้าก็ไม่รู้คะ แต่เป็นเสียงของผู้หญิง” ฉันที่ตอนนี้รีบขึ้นจากสระน้ำก่อนจะสำลักน้ำออกมา เกือบจะตายแล้วก็ว่าได้
แล้วหมอนั่นก็รีบขึ้นจากสระไปรับโทรศัพท์ทันที
“ฮัลโหล! ใครงะ?”
“นายคือกั้งชะม่ะ!”
“ใช่! แล้วเธอเป็นใคร!”
“รู้ชื่อฉัน แล้วนายจะตกใจเปล่าๆ!”
“แล้วตกลง!เธอ เป็นใครต้องการอะไร!”
“ฉันแฟนเก่านายไง? จำไม่ได้เหรอ?” กั้งถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินประโยคนั้น
“เข้าบ้านดีกว่าคะ” ป้าประคองโบว์เข้าบ้าน
“ไม่จริง!เธอเป็นใคร?”
“ไอ้โบว์อยู่กับนายใช่มั้ย!?”
“นี่!หมายความว่าไง?”
“ก็ฉันเป็นพี่สาวฝาแฝดของยัยโบว์! แฟนเก่านายไง?”
“แล้วมาบอกอะไรฉัน!”
“ฉันก็ไม่อยากจะบอกหรอก แต่น้องฉันโทรมาโวยกับฉัน!”
“แล้วเธอโกหกฉันทำไม!”
“โกหก!อะไร??”
“ตกลงเธอไม่ใช่โบว์ ใช่มั้ย?”
“ฉันชื่อเบล ไม่ใช่โบว์”
“เธอนี่มันเลว!จริงๆ”
“ก็นายมันโง่เองนิ!”
“เธอมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ!”
“ฉันไม่คุย! เสร็จภาระของฉันละ แค่นี้นะ!ไม่ว่าง!”
“เน๊! เดี๋ยว!” ตู๊ดดดดดดดดดดด!
“ฉันไม่เคยรู้จักนาย”
“ถ้านายรู้ว่าฉันเป็นใคร? นายจะเสียใจ!!”
“ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนายเด็ดขาด!” จบสิ้นที่สายทิ้งไป เสียงยัยนั่นก็วนเวียนอยู่บนหัวของผม ก่อนที่ผมจะทิ้งร่างของตัวเองลงในสระน้ำอย่างทุ่มตัว
ในห้องโบว์
“หนู เป็นอะไรรึเปล่า?”
“โบว์ ไม่เป็นไรแล้วคะ!”
“งั้นเดี๋ยวป้าไปเอายามาให้ทานก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะเป็นหวัด”
“ก็ได้คะ”
สักพักป้าก็เอายามาให้ฉันทาน ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นไปจะเดินไปห้องน้ำ แต่รู้สึกเหมือนมันจะเวียนวนหัวจนฉันเกือบจะล้ม แต่ดีที่ป้ามารับตัวฉันไว้ทัน
“ป้าว่าไปหาหมอดีกว่ามั้ย?”
“โบว์ ไม่เป็นไรหรอกคะ ขอบคุณมาก”
“งั้นเดี๋ยวป้าเดินไปส่ง”
“ขอบคุณคะ”
สักพักฉันก็อาบน้ำเสร็จ ก่อนที่ตัวฉันมันจะเริ่มวนเวียนอีกครั้งบวกกับมันเหมือนคลื่นไส้ จนฉันวิ่งเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะเปิดน้ำอ้วกออกมาอย่างหนัก แล้วฉันก็เงยหหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจกก่อนจะคิดหนัก
21.00 น.
หน้าบ้าน
ฉันค่อยๆเดินออกมาจากบ้านอย่างเงียบๆ ก่อนจะวิ่งขึ้นรถเควินโดยเร็ว
“เธอปลอดภัยดีนะ?”
“ปลอดภัย ฉันไม่เป็นไรหรอก”
“แล้วทำไมคืนนั้นฉันโทรไปหาเธอแล้ว มีคนรับแต่ไม่มีใครพูด”
“เอ่ออ…พอดีแบตหมดพอดีงะ ฉันขอโทษด้วยนะ”
“อืม..ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ว่าแต่เรียกฉันมาดึกแบบนี้จะหนีอีกเหรอ?555”
“ฉันคงไปจากที่นี่ไม่ได้เพราะ อีก1วัน คุณท่านก็จะครับมาแล้ว”
“แล้วทำไมต้องอยู่ที่นี่!”
“คุณท่านอุตส่าห์ส่งให้ฉันเรียนต่องะ ฉันคงต้องทนอยู่ที่นี่ต่อไป”
“แล้วนี่จะไปไหน?”
“ฉันเหมือนจะเป็นหวัดงะ นายช่วยพาฉันไปโรงพยาบาลหน่อย”
“แล้วเป็นไรมากปะ?”
“ไม่เป็นไรหรอก ไปหาหมอคงจะหาย”
เช้าวันรุ่งขึ้น
“คุณหนู หนู ลงมาทานข้าวได้แล้วคะ”
“มีอะไรบ้างคับวันนี้?”
“วันนี้ป้าทำของโปรดให้คุณหนูเลยคะ”
“เอ่ออ…แล้วยัยนั่นหายไปไหน? ทำไมไม่มาทานข้าว”
“อันเน่! เป็นห่วงเขาแล้วละสิ” ป้าพูดขึ้นทำให้ชายหนุ่มชะงัก ก่อนจะปฏิเสทโดยเร็ว
“เปล่าไม่ได้ห่วง! ไม่กินก็อดตายไปจะทำไง!” แล้วฉันก็เดินลงมาพร้อมกับได้ยินประโยคนั้นเข้าพอดี
“อ้าวว!นั่นไง หนูโบว์ลงมาละ”
“โบว์ไม่กินคะ จะไปเรียนละ” ฉันที่ไม่กล้าจะแม้แต่จะมองหน้าหมอนั่นก่อนจะเดินออกไป
“ฉันไปส่ง” แล้วฉันก็หยุดชะงักเมื่อหมอนั่นพูดขึ้น
“ฉันไปกับแท็กซี่ปลอดภัยกว่าเยอะ! ไม่ต้องมายุ่งกับฉันหรอก” ฉันพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้ามัน แล้วก็เดินหลบไป
เม้นๆๆๆ กันหน่อยน๊าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
