No money! ภารกิจปลดหนี้ ขยี้หัวใจ นายจอมโหด

ที่สนามยิงปืน
“ทำไมถึงอยากฝึกยิงปืนล่ะซันนี่”
โลกิถอดแว่นตาสีดำราคาแพงออกแล้วสอดไว้ที่คอเสื้อของตัวเอง ก่อนจะหันไปถามหญิงสาวข้างๆที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี เขาเห็นเธออ้อนนักอ้อนหนาว่าอยากฝึกยิงปืนจึงพามา
“ไม่ฝึกไว้ไม่ได้หรอกค่ะ หากใครมาทำร้ายพี่ชายคนนี้ ฉันจะยิงมันให้พรุนเลย”
“โหดจริงๆเลยน้องสาวพี่”
เขาอดไม่ได้ที่จะลูบศีรษะของเธอเหมือนอย่างเคย รอยยิ้มที่เผยออกมากลับเลือนหายเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต ซันนี่ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของเขา เป็นเพียงเด็กกำพร้าที่เขาเก็บมาเลี้ยงเสมือนน้องสาวแท้ๆเมื่อ 4 ปีก่อน
                โลกิอดไม่ได้ที่จะคิดย้อนกลับไป ภาพเมื่อ 2 ปีก่อนค่อยๆฉายชัดอีกครั้งในความทรงจำของเขา
 
เมื่อ 3 ปีก่อน      
ร้านขายของชำ
“ภายใน 10 นาที ถ้าไม่เอาทั้งต้นทั้งดอกมาให้ ฉันจะพังร้าน!”
นั่นคือคำสั่งของโลกิ ตอนนั้นเขาอายุเพียง 18 เท่านั้น
ภาพตรงหน้าคือผู้ชายวัยกลางคนยืนสั่นระริกปิดปากเงียบ ไม่ยอมพูดอะไรออกมา ชายในชุดดำ 3 ซึ่งเป็นลูกน้องของโลกิก็เดินไปมารอบร้าน หยิบเบียร์ หยิบเหล้าและขนมมากินอย่างไม่เกรงใจเจ้าของร้านที่เรียกว่าลูกหนี้เลยแม้แต่นิดเดียว
“หมดเวลา”
โลกิพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น อีกฝ่ายหน้าซีดเผือด เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าแสดงอาการหวาดกลัวอย่างชัดเจน
ปัง!
            เสียงปืนดังลั่น ดวงตาตมเบิกโพลง เมื่อเห็นปืนของเขาตกลงไปที่พื้น พร้อมร่างที่ไร้วิญญาณล้มลงไปกองกับพื้น ที่ท้องของชายคนนั้นมีเลือดจำนวนมากไหลออกมาไม่หยุด
            ผู้ชายคนนั้นยิงตัวเองตายเพื่อหนีหนี้!
            “พ่อคะ!!”
            ใบหน้าหล่อหันไปมองยังประตูที่เปิดเข้ามา พร้อมเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆในชุดมัธยมต้นกรีดร้องเสียงดัง เธอวิ่งเข้ามากอดศพคนที่เธอเรียกว่า ‘พ่อ’ พลางร้องไห้ออกมาไม่หยุดราวกับใกล้เสียสติเต็มที่ ก่อนที่เธอจะกรีดร้องเสียงแหบแห้งและหมดสติจนสลบลงไปนั้น เธอมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง ในสายตาของคู่นั้นกำลังเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นคนที่ฆ่าพ่อของเธอ
            ซึ่งพอเธอฟื้นขึ้นมา ก็จำอะไรไม่ได้
ซันนี่ความจำเสื่อม…
 
            โลกิสืบประวัติของเด็กผู้หญิงคนนี้จนรู้เกี่ยวกับตัวเธอทุกอย่าง ตอนนั้นเธออายุเพียง 14 ปี จริงๆแล้วเธอชื่อธีน่า แต่เขาเปลี่ยนชื่อให้เธอว่าซันนี่เพื่อที่จะลบล้างสิ่งเก่าๆในอดีตสำหรับการเริ่มต้นใหม่และชีวิตใหม่ของเด็กผู้หญิงคนนี้ โลกิรักเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆ ดูแลและเป็นพี่ชายที่ดีตลอดระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมา และจะเป็นตลอดไป เว้นเสียแต่ว่าเธอจะจำทุกอย่างได้ และตอนนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป เขามองไม่เห็นอะไรนอกเสียจากความเจ็บปวด
                ดีแค่ไหนที่เธอไม่เคยถามว่าจริงๆแล้วเธอเป็นใคร แล้วมาอยู่กับเขาได้ยังไง เพราะเขาคงตอบคำถามนั้นไม่ได้จริงๆ
                “เหม่ออะไรคะพี่ชาย ^^”
                และยิ่งเจ็บปวดทุกครั้งที่มองสายตาไร้เดียงสาของเธอในตอนนี้ เปรียบเทียบกับเมื่อ 3 ปีก่อนที่เธอมองเขามันช่างต่างกันอย่างสิ้นเชิง
                “เปล่าหรอก ไม่มีอะไร เดี๋ยวพี่ต้องไปทำธุระที่อื่นต่อ พี่โทรเรียกให้แอเรียสมาอยู่เป็นเพื่อนและพาเรากลับคอนโดแล้วนะ”
                ซันนี่อยู่คอนโดเดียวกับโลกิ แต่คนละห้อง
                “พี่โลกิทิ้งซันนี่อีกแล้วนะ”
                “เปล่าทิ้งซะหน่อย พี่มีธุระจำเป็นจริงๆ นั่นไง แอเรียสมาพอดีเลย”
                แอเรียสเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มขี้เล่น ซันนี่ทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้ากวนๆของแอเรียส ก็ 2 คนนี้เจอกันทีไรมักจะกัดกันได้ตลอด
                “ทำไมนายต้องเรียกฉันมาตอนที่เธอกำลังซ้อมยิงปืนด้วย - -”
                “ดีสิ เวลานายกวนประสาท ฉันยิงพรุนแน่!”
                “ดูดิโลกิ น้องสาวนายโคตรโหดเลยว่ะ T^T”
                “ฮ่าๆ งี้แหละ สอนมาดี ฉันไปก่อนนะ เสร็จแล้วก็พาซันนี่กลับคอนโดด้วยล่ะ”
                “โอเค รับทราบ!”
                เขายืนดูซันนี่กัดกับแอเรียสสักพัก ก่อนจะส่ายหน้าและยิ้มออกมาอย่างขำๆ จากนั้นเขาก็เดินไปขึ้นรถและขับออกไป เป้าหมายคือบริษัทของท่านประธาน
 
 บริษัท Power Guy จำกัด
                โลกิเดินเข้าไปยังห้องของท่านประธาน  ก่อนจะมายืนตรงหน้าบุคคลผู้ทรงอิทธิพลที่เขานับถือ
                “งานโอเคใช่มั้ย”
                “ครับท่าน”
                “แล้วเป็นยังไงบ้าง”
                “ก็โอเคครับ ไม่มีปัญหาอะไร”
                “ฉันหมายถึงนายต่างหากโลกิ”
                “…...”
                “สบายดีมั้ย?”
                จากที่ก้มหน้าอยู่ โลกิค่อยๆเงยขึ้นและเห็นรอยยิ้มอบอุ่นนั้นส่งผ่านมาให้เขา
                “สบายดีครับ”
                “งั้นก็ดี แล้วฉันอยากจะขอนายอย่างหนึ่ง ไม่ใช่สิ มันคือคำสั่ง”
                “......”
                โลกิเงียบอีกครั้งเพื่อรอฟังคำสั่งจากอีกฝ่าย ไม่ว่าอีกฝ่ายจะให้ทำอะไร เขาก็เต็มใจทำให้ไม่มีเกี่ยง
                “ฉันอยากให้นายเรียกฉันว่า ‘พ่อ’”
                ได้ยินแค่นั้น หยาดน้ำสีใสๆก็คลอหน่วงอยู่เต็มสองเบ้า โลกิกัดริมฝีปากล่างจนเป็นห้อเลือดเพื่อไม่ให้สั่นเทา
                “แต่...”
                “มันคือคำสั่ง”
                ความจริงแล้วบุคคลที่มีอำนาจในด้านมืดคนนี้คือพ่อของโลกิ แต่เขากลับเรียกคำนั้นได้อย่างไม่เต็มปาก และไม่เคยเรียกเลยด้วยซ้ำ เมื่อตอนโลกิยังเด็กๆ อายุประมาณ 8 ขวบ ก็ได้มาสูญเสียแม่ไปต่อหน้าต่อตา เพราะยิงตัวเองตายเพื่อหนีหนี้เหมือนกับที่พ่อของซันนี่ทำ เขาจึงไม่เคยทำร้ายร่างกายหรือฆ่าลูกหนี้คนไหนนับตั้งแต่วันนั้นเมื่อนึกถึงวัยเด็กของตัวเองที่มีพื้นหลังเช่นเดียวกับเธอ
                หลังจากการสูญเสียแม่ไป โลกิก็ได้รับความช่วยเหลือจากคนตรงหน้าที่อ้างตัวว่าเป็นพ่อ สิ่งที่ทำให้เขาเชื่ออย่างสนิทใจก็คือจดหมายฉบับหนึ่งซึ่งเป็นของแม่ ลายมือของแม่ที่เล่าความจริงทุกอย่างในกระดาษสีขาว มันคือหลักฐานที่คนตรงหน้านำมาให้โลกิดู ความจริงแล้วคือช่วงนั้นพ่อกับแม่ทะเลาะกันอย่างหนัก ด้วยทิฐิแม่จึงออกมาจากชีวิตของพ่อ และใช้ชีวิตตามลำพังโดยมีเขาอยู่ในท้อง และเรื่องนี้แม่ก็ไม่เคยบอกพ่อเลย
                และแม่ก็โกหกโลกิมาตลอดว่าพ่อตายไปตั้งแต่เขายังอยู่ในท้อง
                เห็นเงียบๆ แต่ความหลังเพียบนะจ๊ะ  -0-
                “มันเรียกยากขนาดนั้นเลยเหรอ”
                “พ่อครับ”
                ตัดสินใจพูดออกมาด้วยความรู้สึกโล่งๆอย่างบอกไม่ถูก โลกิไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อนเลย แม้จะยังรู้สึกแปลกๆที่เรียกคำนั้นออกมาก็ตาม
                “วันนี้มันคือคำสั่ง แต่ต่อไปทุกๆวัน นายต้องเรียกฉันว่าพ่ออย่างเต็มใจ พ่อขอแค่นี้แหละโลกิ”
                “ครับ...พ่อ”
                โลกิเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม แต่ระหว่างนั้นก็เดินสวนทางเข้ากับน้องชายต่างแม่ที่มองเขาด้วยสายตาแสดงออกชัดเจนว่า ‘เกลียด’
                “เข้ามาขอเงินพ่ออีกล่ะสิ”
                และนั่นก็คือคำทักทายจากอีกฝ่าย…
                “ฉันไม่ใช่นาย”
                บีชอปกำหมัดแน่น แต่รู้ว่าอยู่ตรงหน้าห้องของพ่อจึงควบคุมอารมณ์และปล่อยให้โลกิเดินจากไป บีชอปมักจะทำตัวมีปัญหา เที่ยวขอเงินพ่อไปปรนเปรอผู้หญิงและหาความสำราญใส่ตัว ที่สำคัญโลกิรู้ว่าอีกฝ่ายเกลียดเขายิ่งกว่าอะไร แต่เขากลับเฉยๆและนึกสงสารอีกฝ่ายมากกว่า ก็พ่อเคยแอบเล่าให้เขาฟังว่าแม่ของบีชอปซึ่งเป็นภรรยาคนที่ 2 ของพ่อไปมีสามีใหม่ที่เมืองนอก และทิ้งอีกฝ่ายไว้ให้พ่อเลี้ยงตั้งแต่บีชอปอายุเพียง 3 ขวบ
เวลาอีกฝ่ายชอบพูดจาไม่ไหวหน้า หรือชวนทะเลาะ โลกิก็ไม่ถือสาอะไร ยังคิดอยู่เสมอว่าบีชอปก็คือน้องชายของเขาคนหนึ่ง