No money! ภารกิจปลดหนี้ ขยี้หัวใจ นายจอมโหด
เขียนโดย 
ammoko
วันที่ 27 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 21.53 น.
แก้ไขเมื่อ 27 เมษายน พ.ศ. 2556 21.58 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) วันแรกของการหาเงิน(ใช้หนี้)ที่ล้มไม่เป็นท่า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ3 วันผ่านไป
ในที่สุดฉันก็ได้งาน!! แต่กว่าจะหาได้ต้องวิ่งวุ่นหาชนิดแทบพลิกแผ่นดิน ก็งานสมัยนี้งานมันหายากยิ่งกว่าอะไร แถมเรียนจบแค่เกรด 12 เป็นแค่พนักงานขายเสื้อในแฟชั่นประจำร้านก็หรูแล้วล่ะ T^T
แต่ฉันทำแค่กะเช้าตั้งแต่ 9 โมงถึง 5 โมงเย็น เพราะเป็นงานพาร์ทไทม์ เงินเดือนไม่เท่าไหร่ ฉันจึงต้องหางานตอนกลางคืนทำด้วย แต่ปัญหามันมีอยู่ว่า ฉันยังคิดไม่ออกน่ะสิ ว่าจะทำงานอะไร T0T
“ไอ้หนี้เฮ็งซวย ทำชีวิตฉันพังหมดแล้ว T.T”
ทำให้ชีวิตวัยรุ่นใสๆต้องมาหม่นหมอง ไม่มีเวลาว่างให้ลั้นลาเลย TT0TT
ในขณะที่ฉันกำลังง่วนอยู่กับการจัดเสื้อในภายในร้านให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เพราะลูกค้าเวลาเลือกก็หยิบออกหยิบเข้าแล้วก็ไม่เก็บให้เรียบร้อย อยากด่าค่ะอยากด่า แต่เดี๋ยวตกงานไม่รู้ตัว =.=
อ๊ะ! มีเสียงเปิดประตูเข้ามา
“เชิญเลือกได้ตามสบายเลยค่ะ มีทั้งแบบเซ็กซี่ขยี้ใจชาย แล้วก็น่ารักคิขุหวานแหวว หรือจะเป็นแนวแปลกๆชนิดที่ว่าแฟนเห็นต้องตะลึงก็มีให้เลือกมากมายเลยค่ะ แบบมีปีกก็มีนะคะ”
เสื้อในหรือผ้าอนามัยก็ไม่รู้ มีปีกด้วยอ่ะ - -
ฉันพูดกับลูกค้าในขณะที่กำลังรีบจัดเสื้อในก่อนจะหันไปมองและยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตรให้ จากรอยยิ้มสดใสแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแหยๆเมื่อลูกค้าคนนั้นเป็นผู้ชาย
ผู้ชายที่ชื่อว่าโลกิ!!
“สวัสดีคุณลูกหนี้ ^^”
“นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่ -0-”
“ไม่มีลูกหนี้คนไหนรอดพ้นสายตาฉันไปได้หรอก”
ยกเว้นพ่อกับแม่ของฉันสินะ โฮะๆ ^0^
“และฉันก็รู้ด้วยว่าวันนั้นเธอไปส่งพ่อกับแม่ของเธอที่สถานีรถไฟ”
โลกิหยิบเสื้อในและโยนๆมาให้ บางตัวที่เขาโยนมาก็พาดอยู่บนหน้าอันสวยงามของฉันจนต้องหยิบออกอย่างเคืองๆ L
“นายห้ามส่งคนไปทำร้ายพ่อกับแม่ฉันนะ!”
“ฉันไม่รู้นี่ ว่าพ่อกับแม่เธอไปที่ไหน ไม่ต้องห่วง”
โล่งอก!!!
“และฉันก็ไม่ได้สนใจด้วย ยังไงซะคนเป็นลูกก็อยู่ใกล้หูใกล้ตา ฉันตามดูความเคลื่อนไหวของเธอง่ายกว่า J”
ลูกหนี้หรือนักโทษก็ไม่รู้ T^T
“แล้วตกลงเสื้อในที่โยนมาให้ฉันเป็นสิบๆตัวเนี่ย แกล้งฉันเหรอ ไม่ซื้อก็หยุดรื้อได้แล้ว!”
“ใครบอก ทั้งหมดนั่นฉันซื้อ อ่ะนี่อีกตัว แบบมีปีก ^^”
โลกิหยิบเสื้อในตัวสุดท้ายที่เลือกมาให้ฉันและยิ้มกลุ้มกริ่ม เสื้อในเป็นสิบๆตัวนี่เขาซื้อไปใส่เองเหรอ โฮฮฮฮฮ! อย่านะ เสียดายความหล่อ T^T
“นายเป็นใช่ป่ะ =0=”
“เป็นอะไร - -”
“เป็นเทยไง -0-”
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้ซื้อไปใส่เอง - -”
“งั้นซื้อไปให้แฟนเหรอ คนที่สถานีรถไฟใช่มั้ยล่ะ ^0^”
“นั่นน้องสาวฉัน”
งั้นคงจะเป็นน้องสาวไม่แท้สินะ เพราะดูสายตาของนางที่มองโลกิมันไม่ธรรมดาเลย
“นายจะซื้อทั้งหมดนี่ไปให้เธอเหรอ เลือกมาแต่ละชุดนี่ไม่เข้ากับหน้าหวานๆของเธอเลยสักนิด - -”
“งั้นก็เอาไปเก็บแล้วเลือกใหม่ให้เท่ากับจำนวนที่ฉันเลือกแล้วกัน ฉันจะนั่งรอ ^^”
ไม่น่าพูดเลย T0T
“ค่ะ คุณลูกค้า แล้วไซส์อะไรล่ะ - -”
โลกิจ้องหน้าอกของฉันด้วยสายตาที่พิจารณาอย่างหนัก ฉันจึงรีบยกขึ้นปิดทันทีด้วยความอาย ถามไซส์ แล้วทำไมต้องลวนลามหน้าอกฉันด้วยสายตาหื่นกามคู่นั้นด้วย -0-
“มองจากสายตาแล้ว คงเท่ากับหน้าอกเธอแหละ คัพ b สินะ”
กรี๊ดดดดดดดด รู้ด้วยอ่ะ! มองแค่นี้ก็รู้แล้วเหรอ เก่งเกินไปแล้ว!
“เดี๋ยวจะเลือกให้เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ -0-”
และแล้วฉันก็หาเสื้อในสวยๆหวานๆจนครบ ก่อนจะรีบยัดๆใส่ถุงและยื่นให้เขาพร้อมคิดเงิน
“ทำงานแค่นี้ หนี้ 2 เดือนก็ใช้ไม่หมดหรอก ^0^”
ไม่ลืมที่จะแซะ - -“
“อย่ามาตัดสินกันแค่วันนี้สิ ยังไม่ถึง 2 เดือนเลยนะ!”
“เธอจะบอกว่า อะไรๆก็เกิดขึ้นได้งั้นสิ”
“แน่นอน ^^”
“ 190 ล้าน หึๆ อาจจะมีเงินหล่นมาทับเธอเดือนละ 95 ล้านน่ะเหรอ”
จุกเลยอ่ะ พูดไม่ออกเหมือนมีก้อนหินติดคอ =.=
“อ้อ! ส้วมเต็มมีเยอะแยะไปหมดเลย โชคดีแล้วกัน ฉันไปล่ะ ^^”
ก่อนไปยังจะทิ้งคติประจำวันไว้คอยเตือนใจอีก ฮืออออออ กดดันสุดๆ นี่พูดเลย!
เกือบเที่ยงแล้วยังมีลูกค้าเข้าออกไม่ขาดสาย ครึ่งวันนี้ฉันยังไม่ได้นั่งเลยนะเนี่ย เมื่อยสุดๆ แต่ก็เพื่อเงินล่ะนะ ทำงานยังไม่ถึงวันก็รู้จักถึงความเหน็ดเหนื่อยที่กว่าจะได้เงินมาแต่ละบาทมันช่างยากเย็น แม้จะเคยทำงานหาเลี้ยงตัวเองเมื่อตอนอยู่เมืองนอก แต่วันนี้ฉันรู้สึกว่ามันหนักกว่า เพราะต้องมานั่งแบกรับความทุกข์ระทมขมขื่นในใจและทำงานไปด้วย บอกตามตรงว่าเพลียสุดๆ T3T
“เฮ้ออ กว่าลูกค้าจะหาย ล่อไปเกือบบ่าย 2 ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า หิวจัง -*-”
ฉันออกมาจากร้านโดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูและแขวนป้ายไว้ว่า ‘ไม่อยู่’ มื้อเที่ยงวันนี้คงไม่สั่งอาหารหรูๆอย่างที่เคยทาน ขอแค่ข้าวมันไก่ก็พอแล้ว T^T
เอิ๊กก~
กินอิ่มจนเผลอเรอออกมาเลยอ่ะ น่าเกลียดที่สุดเลยฉัน คนในร้านมองมาเป็นตาเดียวกันด้วยสีหน้า (- - ) แบบนี้กันเป็นแถว เสียงดังไปเหรอ ขอโทษทีนะ -*-
อยู่ในสภาพนี้แล้ว จะไปรักษาภาพพจน์ทำไมล่ะ -0-
ฉันพาร่างอันบอบบางของตัวเองเดินกลับมาที่ร้านพร้อมที่จะทำงานเพราะเติมพลังงานมาเพียบ แต่แล้วก็ต้องเบิกตาโพลงจนเกือบถลนปนช็อกสุดขีด เมื่อเห็นสภาพร้านที่ฉันไม่อยู่เพียงครึ่งชั่วโมง มันเปลี่ยนไปชนิดที่เรียกว่าจำไม่ได้เลยทีเดียว ประตูพัง กระจกแตก เสื้อในกระจุยกระจาย แถมกล้องวงจรปิดก็ถูกทำลายไม่เหลือซาก O_o
เละ!!!!!!!
.................
แวบมาลงทีลตอนสองตอน ฝากวิจารณ์ด้วยนะคร้าา เค้าจะได้มีกำลังใจแต่งต่อ งิงิ ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
