รักนี้คือนาย

เช้าวันต่อมา
"เช้าอีกวันเเล้วสินะโดน่าอีกไม่นานเราก็คงต้องจากที่นี่ไปเเ้ล้ว"
"ใช้ ซินนี่เราต้องจากไปเเล้วสินะ"
"อือ ใช้เเค่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเราก็ต้องจากไป"
"ทำไรกันอยู่ ใครอยากกินเค้กบ้าง"
"ฉันสิ ลิสเลอร์"
"ฉันตั้งหากซินนี่"
"ไม่ต้องเเย่งกัน ฉันทำไว้สองอันพวกเธอไปกินสิวางไว้หลังครัว"
"จะ ลิสเลอร์"
เเต่หน้าของลิสเลอร์เหมือนมีอะไรจะบอก
"นายมีอะไรจะบอกฉันรึเปล่า"่
"เออ....ที่จริงมันก็มี เเต่เอาเถอะถึึงเวลาเธอก็จะรู้เองเจอนายอีก"
ลิสเลอร์ไม่ตอบอะไรกับมา ลิสเลอร์เดินเงียบออกไปจากบ้านพร้อมกับชายลึกลับซึ้งฉันมองไม่เห็น
"ลิสเลอร์นายจะไปไหน"
"ลากอนซินนี่"
ลิสเลอร์พูดออกมาพร้อมน้ำเย็นชาเเล้วก็ไม่หันหลังกับมามองฉันเลย
"ไม่นะลิสเลอร์นายอย่าไป"
ฉันนั้งคุกเข่าลงไปตรงนั้นเเล้วได้เเต่นั้งร้องให้ออกมา อยู่ๆก็มีมือมาจับที่เเขนของฉัน
"ลิสเลอร์นั้นนายหรอ"
เเต่ฉันก็ต้องเจอกับความเสียใจอีกครั้งเพราะคนที่ฉันทักไม่ใช้ลิสเลอร์เเต่เป็นยัยอัสมินเพื่อนรักของฉัน
"ไปเถอะซินนี่กลับไปกับฉัน"
"ฉันจะรอเค้าฉันจะรอเค้า"
ฉันพูดออกมาด้วยน้ำตา เเต่คำพูดของฉันเหมือนจะไม่มีประโยคเลยด้วยซ้ำทหารสองคนดึงฉันขึ้น เเต่ฉันไม่สนใจเลยด้วยซ้ำฉันร้องไม่หยุด
"มันไม่จริงใช้มั้ยลิสเลอร์ที่นายทิ้งฉัน"
"เค้าเป็นอสูรที่จองจะทำลายเมืองของเรานะซินนี่"
"เธอไม่ต้องมาพูดอัสมิน เค้าไม่ใช้อาสูรเค้าเเค่ถูกบังคับ"
"ยังไงเธอก็ต้องกลับไปที่โลกเเม่มดกับฉัน เพราะทุกคนรอราชินีองค์ต่อไปที่จะมาเเท่นที่เเม่ของเธอ"
"ไม่ฉันไม่กลับฉันจะรอเค้ากลับมา"
"ขอโทษนะทีต้องทำเเบบนี้"
พออัสมินพูดจบฉันก็รู้สึกเวียนหัวเเล้วหลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้ตัวอีกเลย.......