รักนี้คือนาย

ร้าน coffee love

เวลา 18:33 นาที

"ซินนี่โดน่าถูพื้นด้วยนะ"

"จร้าเดียวถู"

"เดียวฉันจะเข้าไปทำบัญชีในห้องก่อน"

"จร้า รู้เเล้วไม่ต้องบอก"

สินเดือนอีกเเล้วเร็วจังเลย ฉันกับโดน่าคุยไปถูไปเลื่อยๆจนทำอะไรเสร็จหมดทุกอย่าง

"เสร็จสักทีเนอะโดน่า"

"อือใช้ หิวจังเลย"

"หิวอีกเเละหิวบ่อยจังเลย เดี่ยวฉันไปหาอะไรให้กินนะรอเเปบ"

เเล้วฉันก็เดินไปหลังร้าน เเอ๊ะนายนั้นไปทำอะไรนานจังไปดูหน่อยดีกว่า

ห้องทำงานของลิสเลอร์

"นี่นายทำอะไรนานจังเลย....นี่นายหลับหรอ"

หาอะไรเเกล้งนายนี่ดีกว่า ฉันเดินไปหลังร้านเเล้วหยิบเเป้งทำเค้กขึ้นมา เเล้วเดินกับไปที่ห้องทำงานของลิสเลอร์ ฉันค่อยๆจิ้มเเป้งที่ละนิดเเล้วเเตะไปที่หน้าจมูก

" ไปดีกว่าเเกล้งเสร็จเเล้ว"

ฉันกำลังเดินออกไป เเละเเล้วก็มีมือนึงดึงฉันลงไป

"ปล่อยนะ"

ฉันร้องออกไปด้วยความตกใจ เเต่ก็ไม่ทันเเล้วฉันลงไปนั้งอยู่ที่ตักของลิสเลอร์ มือของฉันกอดอยู่ที่คอของลิสเลอร์ เอาอีกเเล้วสถานการณ์เเบบนี้อีกเเล้ว

"เธอเเกล้งอะไรฉัน"

"ไม่ได้เเกล้ง (สักหน่อย)"

"หรอ เเบบนี้ต้องโดน"

ลิสเลอร์หอมเเกล้มฉันทั้งสองข้าง  เขินๆๆๆๆๆที่สุดเลย

"ฉันขอจูบเธอได้มั้ย"

"นายจะบ้าหรอไง"

"เธอไม่ให้ใช้มั้ย"

ยังไม่พูดเลยสักนิด

"เเปลว่าให้ ใช้มั้ย"

"........ อือ"

ฉันตอบออกไปด้วยเสียงที่เบาๆ ลิสเลอร์เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน เเ้ล้วก็จูบฉันก็จูบฉันเบาๆ นี่หรอจูบเเรกของฉันมันเป็นจูบที่มาจากใจจริงๆมันเป็นจูบที่หอมหวานที่เค้ามอบให้ฉันด้วยความจริงใจ

"ซินนี่เธออยู่ไหนอะ ฉันหิวจะตายอยู่เเล้ว"

ยัยโดน่าอีกเเล้ว ยัยเเมวขัดจังหวะ โดน่ายังไม่ทันได้เข้าามาเเค่ได้ยินเสียง

"........อยู่นี่จะโดน่า"

ฉันรีบพลักลิสเลอร์ออกไปเเล้วหลุกขึ้นไปหาโดน่าทันที

"มีอะไรหรอโดน่า"

"หายไปไหนมา หิวจะตายอยู่เเล้ว"

"โทษทีๆ พอดีเค้าไปคุยกับลิสเลอร์นานไปหน่อย"

"เเล้วมีอะไรกินบ้างอะ"

"ไม่มีเลยอะ"

" เสียอารมณ์"

"อะไรฉันตังหากที่ต้องพูดคำนี้"

"เธอเสียอารมณ์อะไร"

"เปล่าสักหน่่อย"

"เเล้วทำไมหน้าเเดง"

"เอาอีกเเล้วนายนี่มันยุ้งจริงๆเลยนะ"

"อือๆไม่ยุ้งก็ได้"

"คุยอะไรกันอยู่"

"ไม่มีหรอกลิสเลอร์ เเล้วมีอะไรกินบ้างอะลิสเลอร์ ให้ซินนี่ไปหาตัั้งนานไม่มีอะไรกินเลย"

"จะให้มีของกินได้ไงอะ ก็เจ้านายเธอมัวเเต่....."

"มัวเเต่เก็บห้องนายไงรกจะตายอยู่่เเละ จะให้คนอยู่หรือหนูอยู่ก็ไม่รู้ ไม่ต้องพูดมากไปหาของกินดีกว่า"

"เขินไรอะ บิดจนเหมือนหนอนถูกรถเหยีบเเล้วเนี่ย เเล้วนี่จะไปไหนรอก่อนสิ"

" จะไปหาข้าวกิน จะไปมั้ย จะไปก็รีบตามมา"

"เเล้วเธอรู้หรอว่าร้านอยู่ไหน"

"รู้ คนอย่างฉันเก่งอยู่เเล้วยะ" เอาความจริงเลยปะ ไม่รู้หรอก เเอ๊ปไปงั้นอะ 

"เเล้วเธอมีเงินหรอ"

" ......."

"เฮ้ยยยยย.....ระวัง"

" โอ๊ยยย  ทำไมนายไม่บอกฉัน"

"ไหนบอกว่าเก่งไงเก่งนักก็เดินเองสิ หิวก็ตามฉันมานี่จะพาไปกินข้าว"

สรุปไปก็ผิดทางหิวก็หิวเเถมยังหัวโนอีก โชคร้ายชะมัด

บ้านลิสเลอร์

"ไหนมาดูดิว่าหัวโนเเค่ไหน"

เเล้วลิสเลอร์ก้เอามือมาจับที่หัวฉันเบาๆ 

"โอ๊ยย เบาๆหน่อยสิเจ็บนะ"

" นี่มันเบาที่สุดเเล้ว เดียวท่ายาให้ รอเเปบไปหยิบกล่องยาก่อน"

"อือๆ"

เเล้วลิสเลอร์ก็เดินไปยิบกล่องยาให้ฉัน

"ไหน จะท่าให้ เฮ้ยยาหมด"

"หรองั้นก็ไม่ต้องท่าหรอก"

"รอเเปบนนึงเดียวออกไปซื้อให้"

เเล้วผมก็ยิบเสื้อโค้ทเเขนยาวสีน้ำตาลออ่นตัวเก่งของผมขึ้นมาใส่ เเล้วเปิดประตูเดินออกไปจากบ้าน วันนี้อากาศหนาวจังหนาวกว่าเมื่อกี้อีก ผมก็เดินสักพัก ก็มีอะไรไม่รู้ทำให้ผมหยุดเดินกระทันหันเค้าบังคับผมด้วยพลัง ผมถูกสั่งให้นั้งคุกเขาลงด้วยพลัง เเล้วมีคนคนนึงซึ้งผมไม่เห็นหน้าเเต่ผมรู้ว่าเค้าอยู่ตรงหน้าผม เเล้วทำถ้าเหมือนจะกำลังไล่เวทย์เพื่อทำอะไรสักอย่างกับผม 

"โอ๊ยยยยยยยย...ได้โปรดหยุด"

ผม้องออกไปด้วยความเจ็บปวด

"พรุ้งนี้ข้าจะมารับเจ้า เก้าโมง"

"ครับท่าน"

ผมพูดได้คำเดียวว่าครับ เพราะผมสั่งอะไรไม่ได้เเม้กระทั้งคำพูด เเล้วชายคนนั้นก็ค่ออยๆจางหายไปกับความมืด ล้มลงมาอย่างเเรงเมื่อชายคนนั้นหายไป ลุกขึ้นเเล้ววิ่งไปซื้อยาให้ซินนี่เเล้วก็รีบกลับบ้าน เเต่ผมจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้ซินนี่กับโดน่าฟังดพราะผมรู้ว่าพวกเค้าคงไม่สบายใจเเน่

บ้านลิสเลอร์

"กลับมาเเล้วคร๊าบบบ"

ผมพูดขี้นด้วยความสบายใจเพื่อไม่ให้สองคนนั้นจับพิรุดผม

"กลับมาเเล้วหรอลิศเลอร์ เป็นห่วงเเทบเเย่นึงว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายสะอีก"

"ใช่ๆซินนี่เดินวงรอบบ้านเลยเพราะเป็นห่วงนาย ถ้าเมื่อกี้ฉันไม่ห้ามนะซินนี่ต้องออกไปตามหาเเล้วเเน่ๆเลย"

"จริงหรอ"

"เปล่าสักหน่อยโดน่าพูดโกหก"

"หรอ คนอุส่าวิ่งมาเเทบตายไม่มีคนเป็นห่วงเลย"

"เป็นสิเป็นมากๆ........(เลย)"

"ในที่สุดก็มีคนเป็นห่วงเรา มาฉันทำท่ายาให้"

"อือ" 

เเล้วลิสเลอร์ก็ยิบยามาท่าบนหัวฉัน เศร้าจัง

"เป็นไรหรอซินนี่เธอเหมือนไม่สบายเลย"

"เปล่าสักหน่อย"

ก็ประมาณนั้น ตอนที่ลิสเลอร์ไม่อยู่ เพื่อนรักของฉันที่อยู่โลกเเม่มดด้วยลงมาตามฉันกลับไปเเต่ฉันกับเลื่อนเป็นพรุ้งนี้เพราะคิดว่าถ้าตอบว่าจะกับไปตอนนั้นลิสเลอร์กับมาก็คงเป็นห่วงฉันเเน่ ฉันเลยขอเวลาเพื่อทีี่จะบอกลาลิสเลอร์ก่อน ลืมบอกไปเพื่อนฉันชื่ออัสมินเป็นเพื่อนรักที่สุดของฉัน ไม่อยากให้ถึงพรุ้งนี้เลย ไม่อยากไม่เลยสักนิด

"ไม่ ไม่ไม่อยากให้ถึงวันพรุ้งนี้เลย"

ฉันร้องให้ออกมาด้วยความเศร้าเเล้วพุ้งเข้าไปก่อนลิสเลอร์

"เธอร้องให้ทำไมซินนี่"

"หื่อ....หื่อ ไม่เลยสักนิด"

"เธอเป็นไร เเล้วร้องทำไม"

"เปล่า ไม่มีอะไร"

คงมีมากเลยเเหละยัยซินนี่เอยร้องออกมาสะขนาดนั้นลิสเลอร์คงจะสงสัยหน้าดูเลยสินะ

"เเต่ฉันว่ามันหน้าสงสัย"

"เปล่าไม่มีอะไร ฉันเเค่ลองทำอย่างในหนังดู"

"หรอๆ  รู้สึกงงนิดๆ"

อือ ฉันก็งงเหมือนกัน

"หิวข้าวยังซินนี่"

"หิวเเล้ว"

"รอเเปบนะเดียวฉันไปอุ่นข้าวให้กิน"

"จร้า"