รักนี้คือนาย

โลกเเม่มด ณ หวังเครสสิค

"โอ๊ยนี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย"

"ที่นี่คือห้องนอนของลูกไงซินนี่"

"หะ ไม่นะลูกจะกลับไปโลกมนุษย์ค่ะท่านเเม่"

"ไม่เเม่จะไม่ให้เจ้ากับไปที่นั้น ลูกก็รู้เเล้วนิว่าที่นั้นมันมีอะไรเเ้ล้วคนที่ลูกรักก็เป็นอสูร"

"ไม่เค้าถูกบังคับลูกไม่เชื่อ"

ฉันตอบไปอย่างมันใจว่า ลิสเลอร์ไม่ใช้อสูรเเน่

"ลูกรู้มั้ยว่าเเม่เป็นห่วงลูกเเค่ไหน"

"รู้ค่ะท่านเเม่"

ฉันตอบอะไรไม่ได้นอกจากค่ะ เเต่ฉันตอบนอกจากคำว่าค่ะคือน้ำตาที่ไหลไม่หยุดตั้งเเต่รู้ว่าลิสเลอร์เป็นอาสูร เเต่ฉันมั่นใจนะว่านายต้องไม่ใช้อสูรเเน่ฉันเชื่อ

"หยุดร้องไห้ได้เเล้วลูก ลูกรักเค้าได้ก็ต้องเลิกรักได้"

"เเต่ลูกทำไมได้ ลูกเชื่อว่าเค้าไม่ใช้อสูร"

"ท่านราชินี เกิดเรื่องใหญ่เเล้วเจ้าค่ะ"

"มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น"

"คืออสูรบุกมาทำลายเมื่อเเม่มดของเราค่ะ"

"รออยู่นี่นะลูกเเม่จะไปต่อสู้กับพวกมัน"

"ไม่ค่ะหนูจะไปดูให้เห็นว่าเค้าไม่ใชปีศาจ"

"เเล้วเเต่ลูกก็เเล้วกัน"

"ค่ะ หนูขอไปกับท่านเเม่่ด้วยนะค่ะ"

เเล้วฉันก็ลุกออกจากเตียงเเล้ววิ่งตามท่านเเม่ไป ทุกคนต้องเชื่อว่าลิสเลอร์ไม่ใช้ปีศาจหรืออสูรอย่างที่ทุกคนคิดเเน่

ณ หน้าเมือง

"ท่านเเม่นั้นไงค่ะลิสเลอร์"

ฉันวิ่งเข้าาไปหาลิสเลอร์อย่างเร็ว

"ซินนี่อย่าไปลูก"

เเต่ฉันก็ไม่ฟังคำที่เเม่พูดเลยสักนิด

"ลิสเลอร์นายบอกพวกเค้าไปสิว่านายไม่ใช่อสูรหรือปีศาจ"

เเล้วลิสเลอร์ก็มองฉันด้วยสายตาเย็นชาเเล้วทำท่าเหมือไม่รู้จักฉันเลยสักนิด สายตาที่ดูออ่นโยนกายเป็นสายตาที่เย็นชาเหมือนกับน้ำเเข็งที่เย็นจนสำพัดได้โดยที่ไม่ต้องจับ หน้าตาที่นิ่งสนิทเหมือนร่างไร้วิญญานต่างกับอีกคนที่ฉันเคยรู้จัก

"ลิสเลอร์นายพูดสิ"

ฉันจับมือของลิสเลอร์ขึ้นมาเเล้ว ร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้า

"ออกไปได้เเหละ ยัยเจ้าหญิงหน้าโ่ง่"

เสียดังขึ้นจากข้างหลังของลิสเลอร์เค้าคนนั้นคือคนที่หน้าตาเหมือนฉัน

"เธอเป็นใคร"

"ฉันก็เป็นเเฟนของลิสเลอร์ ไม่ใช้สิเค้่าชื่อมอร์เเกนซึ้งไม่ใช้ลืสเลอร์ของเธอ"

"ไม่จริงใช้มั้ยลิสเลอร์"

"เค้าไม่ได้ยินเธอพูดทั้งนั้นเค้าฟังฉันคนเดียว"

"ไม่จริงอะเค้าต้องได้ยินฉัน"

"เธอก็ลองดูเเล้วกัน ฆ่ามันมอร์เเกนที่รัก"

ผู้หญิงคนนั้นเรียกลิสเลอร์ว่าที่รัก ลิสเลอร์ร่ายเวทย์เเล้วจ้องหน้าฉันเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกันทำไมละได้โปรดเถอะนายมองหน้าฉันสิ พลังของลิสเลอร์พุ้งเค้ามาใส่ฉันอย่างจังๆ เเต่ทำไมกันนะฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเพราะอะไรกัน

"ท่านเเม่"

"ออกไปลูกเเม่จะจัดการเอง"

"ไม่ลูกไม่ไป"

เเต่ท่านเเม่พลักฉันออกไปอย่างเเรง เเต่ฉันไม่ยอมให้ท่านเเม่ทำลายลิสเลอร์เด็ดขาด ฉันวิ่งเข้าไปปกป้องลิสเลอร์ โดยโดนพลังของท่านเเม่เข้าไปเต็ม

"กรี๊ดดดดดด.....อึกก"

ฉันโดนพลังท่านเเม่เข้าอย่างจัง 

"ซินนี่ เอาซินนี่เข้าไปฉันจะสู้กับอสูรเอง"

"ไม่นะ ท่านเเม่ท่านเเม่อย่าทำเค้า"

เสียงร้องของลิสเลอร์ดังขึ้น เเม้งวินาทีสุดท้ายที่ฉันก็จะมองหน้าิลิสเลอร์ เหมือนกำลังสับสน

"โอ๊ยยย...ปวดหัวใครก็ได้ช่วยที ซินนี่ โอ๊ยยยย"

เสียงของลิสเลอร์ร้องเรียกฉัน

"วันนี้พอเเค่นี้ก่อน  พามอร์เเกนกลับไป"

"ปล่อยฉัน ฉันจะไปหาลิสเลอร์"

คำสุดท้ายที่พูดออกไปฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย

ผ่านไป 3 วัน

*ใกล้จบเเล้วจร้า อ่านกันเยอะๆนะ*