รักนี้คือนาย
เขียนโดย 
IMอิม
วันที่ 27 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 15.58 น.
แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 15.48 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) ต่อสู้ 1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความโลกเเม่มด ณ หวังเครสสิค
"โอ๊ยนี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย"
"ที่นี่คือห้องนอนของลูกไงซินนี่"
"หะ ไม่นะลูกจะกลับไปโลกมนุษย์ค่ะท่านเเม่"
"ไม่เเม่จะไม่ให้เจ้ากับไปที่นั้น ลูกก็รู้เเล้วนิว่าที่นั้นมันมีอะไรเเ้ล้วคนที่ลูกรักก็เป็นอสูร"
"ไม่เค้าถูกบังคับลูกไม่เชื่อ"
ฉันตอบไปอย่างมันใจว่า ลิสเลอร์ไม่ใช้อสูรเเน่
"ลูกรู้มั้ยว่าเเม่เป็นห่วงลูกเเค่ไหน"
"รู้ค่ะท่านเเม่"
ฉันตอบอะไรไม่ได้นอกจากค่ะ เเต่ฉันตอบนอกจากคำว่าค่ะคือน้ำตาที่ไหลไม่หยุดตั้งเเต่รู้ว่าลิสเลอร์เป็นอาสูร เเต่ฉันมั่นใจนะว่านายต้องไม่ใช้อสูรเเน่ฉันเชื่อ
"หยุดร้องไห้ได้เเล้วลูก ลูกรักเค้าได้ก็ต้องเลิกรักได้"
"เเต่ลูกทำไมได้ ลูกเชื่อว่าเค้าไม่ใช้อสูร"
"ท่านราชินี เกิดเรื่องใหญ่เเล้วเจ้าค่ะ"
"มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น"
"คืออสูรบุกมาทำลายเมื่อเเม่มดของเราค่ะ"
"รออยู่นี่นะลูกเเม่จะไปต่อสู้กับพวกมัน"
"ไม่ค่ะหนูจะไปดูให้เห็นว่าเค้าไม่ใชปีศาจ"
"เเล้วเเต่ลูกก็เเล้วกัน"
"ค่ะ หนูขอไปกับท่านเเม่่ด้วยนะค่ะ"
เเล้วฉันก็ลุกออกจากเตียงเเล้ววิ่งตามท่านเเม่ไป ทุกคนต้องเชื่อว่าลิสเลอร์ไม่ใช้ปีศาจหรืออสูรอย่างที่ทุกคนคิดเเน่
ณ หน้าเมือง
"ท่านเเม่นั้นไงค่ะลิสเลอร์"
ฉันวิ่งเข้าาไปหาลิสเลอร์อย่างเร็ว
"ซินนี่อย่าไปลูก"
เเต่ฉันก็ไม่ฟังคำที่เเม่พูดเลยสักนิด
"ลิสเลอร์นายบอกพวกเค้าไปสิว่านายไม่ใช่อสูรหรือปีศาจ"
เเล้วลิสเลอร์ก็มองฉันด้วยสายตาเย็นชาเเล้วทำท่าเหมือไม่รู้จักฉันเลยสักนิด สายตาที่ดูออ่นโยนกายเป็นสายตาที่เย็นชาเหมือนกับน้ำเเข็งที่เย็นจนสำพัดได้โดยที่ไม่ต้องจับ หน้าตาที่นิ่งสนิทเหมือนร่างไร้วิญญานต่างกับอีกคนที่ฉันเคยรู้จัก
"ลิสเลอร์นายพูดสิ"
ฉันจับมือของลิสเลอร์ขึ้นมาเเล้ว ร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้า
"ออกไปได้เเหละ ยัยเจ้าหญิงหน้าโ่ง่"
เสียดังขึ้นจากข้างหลังของลิสเลอร์เค้าคนนั้นคือคนที่หน้าตาเหมือนฉัน
"เธอเป็นใคร"
"ฉันก็เป็นเเฟนของลิสเลอร์ ไม่ใช้สิเค้่าชื่อมอร์เเกนซึ้งไม่ใช้ลืสเลอร์ของเธอ"
"ไม่จริงใช้มั้ยลิสเลอร์"
"เค้าไม่ได้ยินเธอพูดทั้งนั้นเค้าฟังฉันคนเดียว"
"ไม่จริงอะเค้าต้องได้ยินฉัน"
"เธอก็ลองดูเเล้วกัน ฆ่ามันมอร์เเกนที่รัก"
ผู้หญิงคนนั้นเรียกลิสเลอร์ว่าที่รัก ลิสเลอร์ร่ายเวทย์เเล้วจ้องหน้าฉันเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกันทำไมละได้โปรดเถอะนายมองหน้าฉันสิ พลังของลิสเลอร์พุ้งเค้ามาใส่ฉันอย่างจังๆ เเต่ทำไมกันนะฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเพราะอะไรกัน
"ท่านเเม่"
"ออกไปลูกเเม่จะจัดการเอง"
"ไม่ลูกไม่ไป"
เเต่ท่านเเม่พลักฉันออกไปอย่างเเรง เเต่ฉันไม่ยอมให้ท่านเเม่ทำลายลิสเลอร์เด็ดขาด ฉันวิ่งเข้าไปปกป้องลิสเลอร์ โดยโดนพลังของท่านเเม่เข้าไปเต็ม
"กรี๊ดดดดดด.....อึกก"
ฉันโดนพลังท่านเเม่เข้าอย่างจัง
"ซินนี่ เอาซินนี่เข้าไปฉันจะสู้กับอสูรเอง"
"ไม่นะ ท่านเเม่ท่านเเม่อย่าทำเค้า"
เสียงร้องของลิสเลอร์ดังขึ้น เเม้งวินาทีสุดท้ายที่ฉันก็จะมองหน้าิลิสเลอร์ เหมือนกำลังสับสน
"โอ๊ยยย...ปวดหัวใครก็ได้ช่วยที ซินนี่ โอ๊ยยยย"
เสียงของลิสเลอร์ร้องเรียกฉัน
"วันนี้พอเเค่นี้ก่อน พามอร์เเกนกลับไป"
"ปล่อยฉัน ฉันจะไปหาลิสเลอร์"
คำสุดท้ายที่พูดออกไปฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
ผ่านไป 3 วัน
*ใกล้จบเเล้วจร้า อ่านกันเยอะๆนะ*
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
