รักนี้คือนาย

"โดน่านี่มันก็นานเเล้วนะที่เราไม่ได้กลับโลกเเม่มด"
"อือใช้ เธออยากกับหรอซินนี่"
"ก็อืออะดิ เเต่ก็อยากอยู่ที่นี่เหมือนกัน"
"เเล้วถ้ามีคนมารับเรากัลบเธอจะกลับมั้ย"
"ไม่รู้สิพอถึงวันนั้นเธอก็คงรู้คำตอบเองเหละโดน่า"
ฉันพูดออกไปเเบบไม่หมั้นใจเท่าไร
"ซินนี่ เธออยากลองทำเค้กมั้ย"
วันนี้มาเเปกอยู่ๆมาชวนทำเค้ก
"เเปกจังร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นชวนเลย"
"ก็วันนี่วางเลยอยากสอนเเล้วจะทำมั้ย"
"ทำดิใครจะไม่ทำอยากทำจะตาย"
ฉันตอบออกอย่างไม่คิดอะไรเพราะนี่ก็คืออีกความฝันนึงที่ฉันฝันเอาไว้ว่าจะทำเค้กให้เป็น
"งั้นก็ตามฉันมาสิ"
" เย่ในที่สุดฉันก็ทำเค้กเป็นเเล้ว"
ฉันพูดออกไปด้วยความดีใจ วันนี้ก็มีความสุ๘เพราะความฝันเป็นจริงเเล้วสองอย่างเเล้ว อะไรเเต่อีกอย่างก็คือฉันอยากรู้จังว่าความรักคืออะไร
"ยิ้มอะไรของเธอยัยบ๋อง เดินมาเร็วๆ"
"จร้าาาาาา"
เเล้วฉันก็วิ่งตามลิสเลอร์ไปอย่างเร็ว
"ฉันเตรียมอุปกรณ์พร้อมหมดเเล้ว"
"หรอเเปลว่านายอยากสอนฉันจริงใช่มั้ย บอกมาเลยนะ"
ฉันชี้มือมาที่หน้าของลิสเลอร์ ลิสเลอร์เดินถ้อยหลังไปเลื่อยๆ ด้วยความซุมซา้มของฉันดันไปเหยีบผ้าที่วางไว้บน
ผื้นรื่นล้มใส่ลิสเลอร์
"กรี๊ดดดดดดดดด"
ตัวของฉันนอนทับลงไปบนตัวของลิสเลอร์มือของฉันทั้งสองข้างจับอยู่ตรงไหล่ของลิสเลอร์ปากฉันหอมไปที่เเก้มของลิสเลอร์อย่างจัง ให้ตายเถอะความซุมซามจะมาทำไมตอนนี้เนี่ย ใครก็ได้ชวยทีหลุกไม่ขึ้นอะขอมือมันเจ็บ โอ๊ยอะไรมันจะกระทันหันขนาดนี้ ทำไงดีทำไงดี โอ๊ยเขินจนจะบ้าตาย
"เป็นไรกันหรอซินนี่ ลิสเลอร์"
"เปล่าไม่มีอะไร"
ฉันดันตัวเองขึ้นมาจากตรงที่ล้มไปเเล้วลุกขึ้นมานั้งโดนอัตโนมัติ นายลิสเลอร์ก็ลุกขึ้นมาตามฉัน
"ในครัวมีอะไรกินบ้างอะซินนี่หิวจัง"
"มีเเต่อาหารสำเร็จกินปะ"
"กินก็ได้....เเล้วอีกนานปะกว่าจะทำเค้กเสร็จ"
"ไม่นานหรอกโดน่า (มั้งนะ)"
"รีบๆทำนะซินนี่หรอกินอยู่"
"จร้าาาาา...โดน่า"
พอโดน่าพูดจบก็เดินออกจากครัวไป
"นี่ซินนี่เมื่อกี้ที่ล้มไปเจ็บตรงไหนปะ"
"ไม่เจ็บไม่เป็นไรทั้งนั้น ไหนเมื่อกี้เธอทำหน้าเหมือนเจ็บข้อมือเลย"
นายลลิสเลอร์ก็จับข้อมือฉันขึ้นมา ถึงกับซีดเลย!!!!
"โอ๊ยยย....เจ็บ"
"ไหนบอกไม่เจ็บไง"
ในที่สุดความลับก็เเตก นี้เเละน้าความรับไม่มีในโลก
"นายจะพาฉันไปไหน"
ลิสเลอร์จับมือฉันอยางเบาๆ เเล้วเอาอีกมือนึงมาโอบฉันไว้ที่ไหลอีกข้างเเล้วพาฉันไปทายา ลิสเลอร์เดินไปยิบกล่อยยา เเล้วค่อยๆจับข้อมือฉันเข้ามานวดเบาๆ
"เป็นไงบ้างเจ็บมั้ย"
"ก็นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก"
ให้ตายเถอะเขินจัง เลย ทำไมต้องเขินด้วยทั้งที่เราก็อยู่ใกล้กับผู้ชายคนอื่นมากกว่านี้ยังไม่เขินเลยเป็นเพราะอะไรกันนะหรือว่าเราชอบเค้า ไม่ใช้ๆไม่จริงหรอกหน่า เพรากดของโลกเเม่มดห้ามเเม่มดรักมนุษย์เด็ดขาด
"เธอสายหัวอยู่คนเดียวเป็นบ้าอะไรเปล่าเนี่ย"
"เปล่าสักหน่อยไม่ได้เป็นไร"
"อือๆ เเล้วคิดว่าจะทำเค้กไหวมั้ย"
ไหวอยู่เเล้วนี่ก็เป็นความฝันของฉันเหมือนกันนะยะ
"ไหวสิ ไหวอยู่เเล้วเเค่ข้อมือเจ็บ "
เอาความจริงเลยปะ ทำไม่ไหวหรอกเเต่เอาเถอะทำก็ทำ
ห้องครัว
"ซินนี่เธอดูฉันทำนะ"
"จะ ฉันจะตั้งใจดู "
เเล้วลิสเลอร์ก็หยิบอุปกรณ์ขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ เเล้วก็ลงมือทำ เเต่ที่จริงนะฉันไม่ได้สนใจที่นายหมอนั้นทำเลยสักนิดสนใจเเต่ความคิดของตัวในตอนนี้ รองสมมุตินะถ้าฉันรักมนุษย์เเล้วถ้าฉันฝ่าฝืนกดในการรักมนุษย์เเล้วฉันก็ต้องถูกเนรเทศออกจากโลกมนุษย์หรือเรียกง่ายๆว่าถูกไล่ออกนั้นเอง ชีวิตฉันคงเศร้าหน้าดูเลยสินะ
"ซินนี่เดินไปหยิบน้ำที่วางอยู่บนซิ้งให้ที"
"ได้จะ"
เเล้วฉันก็เดินไปหยิบน้ำ เเต่ความซุมซาบกับมากระทันหัน ดันรื้นทำน้ำหกใส่เสื้อลิสเลอร์จนเปียกไปหมด
"ลิสเลอร์ฉันขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไร เดี่ยวฉันไปเปลี่ยนเสื้อก่อน"
เเล้วฉันก็เดินออกจากห้องครัวพร้อมลิสเลอร์ ลิสเลอร์ถอดเสื้อออกเเล้วหยิบเสื้ออีกต้วที่จะใส่ขึ้นมา เเต่ตรงไหล่ด้านขวาลิสเลอร์มีรูปเหมือหัวกระโหลก
"ลิสเลอร์ไหล่นายไปทำอะไรมา"
"ตรงนี้หรอ ตอนฉันเด็กๆฉันกำลังเล่นอยู่กับเพื่อนสักประมาณบายๆนี่เเหละที่สนามของหมู่บ้านพอสักประมาณ หกโมงเพื่อนกํพากันกลับบ้านหมดก็เหลือฉันคนเดียวที่อยู่สนามคนเดียวถ่ำกลางความมืดเเต่ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมไม่กลับบ้าน"
"" อะไรของนายกันเนี่ย
"เเล้วอยู่ก็มีเเสงสีเเดงพุ้งเข้ามาใส่ฉันอย่างเเรงที่ไหล่ข้างซ้าย เเล้วฉันก็ได้ยินเสียงที่พูดขึ้นมาอย่างดังว่า ฉันเป็นคนที่ถูกเลือก นะเวลานั้นฉันโคตปวดหัวเลยปวดเเบบหัวจะระเบิด เเล้วฉันก้ไม่รู้สึกตัวอีกเลย"
"เเล้วนายอายุเท่าไรหรอ"
"ก็ประมาณ 5 ขวดเอง"
*หน้าเบื่อใช้มั้ยละค่ะ อาจไม่สนุกเท่าไรเเต่จะพยามเเต่งให้สนุกค่ะ วิจารณ์กันเยอะๆนะค่ะ*