รักนี้คือนาย

"โดน่านี่มันก็นานเเล้วนะที่เราไม่ได้กลับโลกเเม่มด"

"อือใช้ เธออยากกับหรอซินนี่"

"ก็อืออะดิ เเต่ก็อยากอยู่ที่นี่เหมือนกัน"

"เเล้วถ้ามีคนมารับเรากัลบเธอจะกลับมั้ย"

"ไม่รู้สิพอถึงวันนั้นเธอก็คงรู้คำตอบเองเหละโดน่า"

ฉันพูดออกไปเเบบไม่หมั้นใจเท่าไร

"ซินนี่ เธออยากลองทำเค้กมั้ย"

วันนี้มาเเปกอยู่ๆมาชวนทำเค้ก

"เเปกจังร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นชวนเลย"

"ก็วันนี่วางเลยอยากสอนเเล้วจะทำมั้ย"

"ทำดิใครจะไม่ทำอยากทำจะตาย"

ฉันตอบออกอย่างไม่คิดอะไรเพราะนี่ก็คืออีกความฝันนึงที่ฉันฝันเอาไว้ว่าจะทำเค้กให้เป็น

"งั้นก็ตามฉันมาสิ"

" เย่ในที่สุดฉันก็ทำเค้กเป็นเเล้ว"

ฉันพูดออกไปด้วยความดีใจ วันนี้ก็มีความสุ๘เพราะความฝันเป็นจริงเเล้วสองอย่างเเล้ว อะไรเเต่อีกอย่างก็คือฉันอยากรู้จังว่าความรักคืออะไร

"ยิ้มอะไรของเธอยัยบ๋อง เดินมาเร็วๆ"

"จร้าาาาาา"

เเล้วฉันก็วิ่งตามลิสเลอร์ไปอย่างเร็ว

"ฉันเตรียมอุปกรณ์พร้อมหมดเเล้ว"

"หรอเเปลว่านายอยากสอนฉันจริงใช่มั้ย บอกมาเลยนะ"

ฉันชี้มือมาที่หน้าของลิสเลอร์ ลิสเลอร์เดินถ้อยหลังไปเลื่อยๆ ด้วยความซุมซา้มของฉันดันไปเหยีบผ้าที่วางไว้บน

ผื้นรื่นล้มใส่ลิสเลอร์

"กรี๊ดดดดดดดดด"

ตัวของฉันนอนทับลงไปบนตัวของลิสเลอร์มือของฉันทั้งสองข้างจับอยู่ตรงไหล่ของลิสเลอร์ปากฉันหอมไปที่เเก้มของลิสเลอร์อย่างจัง ให้ตายเถอะความซุมซามจะมาทำไมตอนนี้เนี่ย ใครก็ได้ชวยทีหลุกไม่ขึ้นอะขอมือมันเจ็บ โอ๊ยอะไรมันจะกระทันหันขนาดนี้ ทำไงดีทำไงดี โอ๊ยเขินจนจะบ้าตาย

"เป็นไรกันหรอซินนี่ ลิสเลอร์"

"เปล่าไม่มีอะไร"

ฉันดันตัวเองขึ้นมาจากตรงที่ล้มไปเเล้วลุกขึ้นมานั้งโดนอัตโนมัติ นายลิสเลอร์ก็ลุกขึ้นมาตามฉัน

"ในครัวมีอะไรกินบ้างอะซินนี่หิวจัง"

"มีเเต่อาหารสำเร็จกินปะ"

"กินก็ได้....เเล้วอีกนานปะกว่าจะทำเค้กเสร็จ"

"ไม่นานหรอกโดน่า (มั้งนะ)"

"รีบๆทำนะซินนี่หรอกินอยู่"

"จร้าาาาา...โดน่า"

พอโดน่าพูดจบก็เดินออกจากครัวไป

"นี่ซินนี่เมื่อกี้ที่ล้มไปเจ็บตรงไหนปะ"

"ไม่เจ็บไม่เป็นไรทั้งนั้น ไหนเมื่อกี้เธอทำหน้าเหมือนเจ็บข้อมือเลย"

นายลลิสเลอร์ก็จับข้อมือฉันขึ้นมา ถึงกับซีดเลย!!!!

"โอ๊ยยย....เจ็บ"

"ไหนบอกไม่เจ็บไง"

ในที่สุดความลับก็เเตก นี้เเละน้าความรับไม่มีในโลก

"นายจะพาฉันไปไหน"

ลิสเลอร์จับมือฉันอยางเบาๆ เเล้วเอาอีกมือนึงมาโอบฉันไว้ที่ไหลอีกข้างเเล้วพาฉันไปทายา ลิสเลอร์เดินไปยิบกล่อยยา เเล้วค่อยๆจับข้อมือฉันเข้ามานวดเบาๆ

"เป็นไงบ้างเจ็บมั้ย"

"ก็นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก"

ให้ตายเถอะเขินจัง เลย ทำไมต้องเขินด้วยทั้งที่เราก็อยู่ใกล้กับผู้ชายคนอื่นมากกว่านี้ยังไม่เขินเลยเป็นเพราะอะไรกันนะหรือว่าเราชอบเค้า ไม่ใช้ๆไม่จริงหรอกหน่า เพรากดของโลกเเม่มดห้ามเเม่มดรักมนุษย์เด็ดขาด

"เธอสายหัวอยู่คนเดียวเป็นบ้าอะไรเปล่าเนี่ย"

"เปล่าสักหน่อยไม่ได้เป็นไร"

"อือๆ เเล้วคิดว่าจะทำเค้กไหวมั้ย"

ไหวอยู่เเล้วนี่ก็เป็นความฝันของฉันเหมือนกันนะยะ

"ไหวสิ ไหวอยู่เเล้วเเค่ข้อมือเจ็บ "

เอาความจริงเลยปะ ทำไม่ไหวหรอกเเต่เอาเถอะทำก็ทำ

ห้องครัว

"ซินนี่เธอดูฉันทำนะ"

"จะ ฉันจะตั้งใจดู "

เเล้วลิสเลอร์ก็หยิบอุปกรณ์ขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ เเล้วก็ลงมือทำ เเต่ที่จริงนะฉันไม่ได้สนใจที่นายหมอนั้นทำเลยสักนิดสนใจเเต่ความคิดของตัวในตอนนี้ รองสมมุตินะถ้าฉันรักมนุษย์เเล้วถ้าฉันฝ่าฝืนกดในการรักมนุษย์เเล้วฉันก็ต้องถูกเนรเทศออกจากโลกมนุษย์หรือเรียกง่ายๆว่าถูกไล่ออกนั้นเอง ชีวิตฉันคงเศร้าหน้าดูเลยสินะ

"ซินนี่เดินไปหยิบน้ำที่วางอยู่บนซิ้งให้ที"

"ได้จะ"

เเล้วฉันก็เดินไปหยิบน้ำ เเต่ความซุมซาบกับมากระทันหัน ดันรื้นทำน้ำหกใส่เสื้อลิสเลอร์จนเปียกไปหมด

"ลิสเลอร์ฉันขอโทษนะ"

"ไม่เป็นไร เดี่ยวฉันไปเปลี่ยนเสื้อก่อน"

เเล้วฉันก็เดินออกจากห้องครัวพร้อมลิสเลอร์ ลิสเลอร์ถอดเสื้อออกเเล้วหยิบเสื้ออีกต้วที่จะใส่ขึ้นมา เเต่ตรงไหล่ด้านขวาลิสเลอร์มีรูปเหมือหัวกระโหลก

"ลิสเลอร์ไหล่นายไปทำอะไรมา"

"ตรงนี้หรอ ตอนฉันเด็กๆฉันกำลังเล่นอยู่กับเพื่อนสักประมาณบายๆนี่เเหละที่สนามของหมู่บ้านพอสักประมาณ หกโมงเพื่อนกํพากันกลับบ้านหมดก็เหลือฉันคนเดียวที่อยู่สนามคนเดียวถ่ำกลางความมืดเเต่ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมไม่กลับบ้าน"

"" อะไรของนายกันเนี่ย

"เเล้วอยู่ก็มีเเสงสีเเดงพุ้งเข้ามาใส่ฉันอย่างเเรงที่ไหล่ข้างซ้าย เเล้วฉันก็ได้ยินเสียงที่พูดขึ้นมาอย่างดังว่า ฉันเป็นคนที่ถูกเลือก นะเวลานั้นฉันโคตปวดหัวเลยปวดเเบบหัวจะระเบิด เเล้วฉันก้ไม่รู้สึกตัวอีกเลย"

"เเล้วนายอายุเท่าไรหรอ"

"ก็ประมาณ 5 ขวดเอง"

*หน้าเบื่อใช้มั้ยละค่ะ อาจไม่สนุกเท่าไรเเต่จะพยามเเต่งให้สนุกค่ะ วิจารณ์กันเยอะๆนะค่ะ*