รักนี้คือนาย

"นี่ๆลิสเลอร์ นายเล่าอดีตของนายให้ฟันหน่อยดิ"

"เธออยากฟันซินนี่"

"ใช่ๆพอดีว่าฉันชอบยุ้งเรื่องของคนอื่น"

"พึงรู้ตัวหรอไง"

 รู้สึกเหมือนกำโดด่าเเฮะ

"อือๆ"

ทำไงได้ก็อยากจะรู้นี่หน่า เลยต้องยอมๆไป

"งั้นฉันเล่านะ ก็ตอนฉันเด็กๆฉันเป็นเด็กไม่มีพ่อไม่มีเเม่ (หรือพูดง่ายๆคือเด็กกำพร้า)"

"เเล้วไงต่อ"

"ฉันเกลียดฤดูหนาวที่สุด เพราะฤดูหนาวทุกคนก็จะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ต่างกับฉันที่ต้องอยู่ถ่ำกลางความหนาวคนเดียว เป็นไงละชีวิตฉันเศร้ามั้ยยังอยากฟันอยู่มั้ยละ"

ไอเศร้าก็เศร้านะเเต่ยังไงก็อยากฟังอยู่ดี

"ฟังเล่าต่อสิ"

"เธอนี่มัน....อะฟังต่อนะจนวันนึงมีคนมาลับฉันไปเป็นลูกบุญธรรมคุณลุงคนนั้นให้ฉันเรียกเค้าว่าพ่อ ฉันก็เรียกมาตลอดจนฉันอายุประมาณ 15 พ่อของฉันก็จากฉันไปด้วยโรคร้ายที่ไม่อาจรักษาได้ เเต่พอวันสุดท้ายที่ท่านจะจากไปท่านได้ให้สร้อยที่เเทนใจฉันเเต่พอใส่ได้ไม่เท่าไรเเม่เลี้ยงจอมโหดที่ฉันเกลียดก็เอาไปใส่ให้ลูกชายของเค้าที่หน้าตาก็โคตเเย่ไม่ได้เรื่องเลยสักนิด ฉันยังหล่อกว่าอีก"

"ไม่ค่อยหลงตัวเองเท่าไรเลยนะนาย"

"ฟังมั้ย"

"ฟังดิ เเล้วเค้ารับนายมาเป้นลูกบุญธรรมทำไม"

"ก็เค้าอยากมีลูกสองคนเเต่งมีไม่ได้เค้าก้เลยเลือกฉันเป็นลูกบุญธรรม เเล้วหลังจากนั้นเค้าก็ทั้งใช้งานฉันสาารพัดใช้ไม่หยุดจนฉันเเทบไม่มีเวลาทำการบ้านเลย ฉันก็เลยย้ายออกมาอยู่คนเดียวจนมีเงินเก็บที่จะพอเปิดร้านเค้กเองได้"

"หรอ นายนี่มันเก่งจริงๆ"

*จบไปอีกตอนเเล้วสินะค่ะ ไม่สนุกเลยใช่มั้ยขอโทษด้วยนะค่ะที่ไม่สนุกก็ยังไงก็ฝากวิจารณ์ด้วยนะค่ะ*