How can i say? ให้ตาย....ฉันพูดอะไรลงไป

 ท้องฟ้าสีส้มอมเหลืองของเย็นวันศุกร์ที่แสนจะวุ่นวายกำลังจะเลือนหายไปพร้อมกับการโคจรกลับมาอีกครั้งของดวงดาวและพระจันทร์สีขาวนวล  ห้าปีผ่านไปกับการเรียนอันแสนทรหดเพื่อที่จะเป็นสถาปนิก ฉันมานั่งที่โต๊ะไม้เก่าๆหน้าคณะ เพื่อรอเพื่อนๆ อีกเจ็ดแปดคนที่ขึ้นไปรอลุ้นผลสอบใบวิชาชีพสถาปนิกที่ชั้นสาม ซึ่งฉันรู้สึกกดดันเกินไปที่จะขึ้นไปรอฟังผลสอบด้วย ฉันเครียดมากกว่าตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยซะอีก จึงตัดสินใจนั่งรออยู่ข้างล่างคนเดียว ซึ่งตอนนี้ผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่มาจากบันได แต่กลับฟังดูเงียบผิดปกติ หรือว่าผลสอบจะออกมาไม่ดีนะ ฉันชักเริ่มนั่งไม่ติดซะแล้วสิ ใจฉันสั่นยิ่งกว่าตอนกินกาแฟรอบดึกซะอีก     "ไอ...ผลสอบออกแล้ว แต่ว่า...." เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น บาร์นั่นเอง เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของฉัน เราอยู่กลุ่มเดียวกันมาตั้งแต่ปี 1 แถมยังเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากด้วย     "แต่อะไร....ฉันใจคอไม่ดีแล้วนะ" ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเรียบๆแต่ข้างในนั้นแทบจะขาดใจ     ทุกคนนิ่งเงียบและมองมาที่ฉัน ทันใดนั้น.....     "เราผ่านกันทุกคนเลยเว้ย  ได้เป็นสถาปนิกทุกคน วู้..วู้...ไปฉลองกันเร็ว จัดหนัก คืนนี้เลย"บาร์พูดเพื่อเซอร์ไพรส์ฉัน...ทำเอาฉันดีใจจนแทบช็อก!!! และถ้าฉันเป็นโรคหัวใจคงตายไปแล้ว แต่โล่งอกจริงๆ นี่ฉันสอบผ่านจริงๆเหรอเนี่ย เย้เย้     "ร้านไหนๆ บอกมา" หนึ่งในสมาชิกของกลุ่มถามขึ้น     "ก็ต้องร้านเดิมสิวะ ถามโง่ๆ" บาร์ตะโกนเสียงดังลั่น เพื่อเป็นการบอกเป็นนัยๆให้รู้ว่าทุกคนต้องเตรียมตัวไปกดเงินที่ตู้เอทีเอ็มได้แล้ว เพราะในอีกไม่ถึงชั่วโมงข้างหน้าเราจะไปสนุกสุดเหวี่ยงกัน และฉันก็เป็นอีกคนที่แยกตัวไปที่ตู้เอทีเอ็มทันที     'ก๊อต ซิล ล่า' ผับชื่อดังของย่านนี้ นี่แหละคือร้านประจำที่บาร์พูดถึง พวกเรามักจะมาสนุกกันที่นี่ แต่ฉันยังคงจำคำทำนายสยองของอาจารย์เมื่อห้าปีก่อนได้ไม่มีลืมเลือน ฉันไม่เคยดื่มเหล้าหรือของมึนเมาเลย เพื่อป้องกันไม่ให้คำทำนายนั้นเป็นจริง เพราะถ้าฉันไม่เมาก็ไม่มีใครทำอะไรฉันได้ ทั้งๆที่ความจริง ผู้หญิงที่โชคร้ายคนนั้นอาจจะไม่ใช่ฉันก็ได้ และที่ผ่านมาเวลามาเที่ยวผับทีไรก็จะมีเพื่อนๆเป็นโขยงคอยดูแลตลอด ฉันจึงได้เปรียบและปลอดภัยสุดๆ     ขณะนี้เวลา 20.00 น.                  เป็นเวลาที่ทุกคนมาถึง                      21.00 น.                  เป็นเวลาที่เปิดเหล้าขวดที่สอง                      22.00 น.                  เป็นเวลาที่เปิดเหล้าขวดที่สาม                      23.00 น.                  เป็นเวลาที่เปิดเหล้าขวดที่สี่                      24.00 น.                   เป็นเวลาที่เปิดเหล้าขวดที่ห้า และเริ่มมีคนลงไปกองที่พื้น                      01.00 น.                  เป็นเวลาที่เกือบทุกคนในกลุ่มเริ่มเมาเละ ยกเว้นแต่ฉันและเซแปงที่ไม่ได้เมา แต่โชคดีที่ยัยวอลกำลังส่างเมาและหยุดดื่ม                      02.00 น.                      เป็นเวลาผับปิด บาร์และเพื่อนๆอีกห้าคน เมาแทบไม่ได้สติ ฉัน เซแปงและยัยวอลจึงรับหน้าที่พาคนที่เมาไปส่งถึงที่บ้าน โดยเซแปงและวอลเลย์รับไปอย่างละสองคน ส่วนฉันรับบาร์มาแค่คนเดียวเพราะดันต้องกลับบ้านทางเดียวกัน หวังว่าฉันคงปลอดภัยนะ ทำไงได้....ก็วันนี้เป็นวันฉลองครั้งใหญ่นี่หน่า เพื่อนๆที่เคยทำหน้าที่ดูแลก็เมากันหมดแล้ว แต่ไม่เป็นไร แค่ไปส่ง สบายมาก ฉันมันหญิงถึกอยู่แล้ว...       ฉันสั่งให้รถTaxi จอดหน้าอพาร์ทเม้นท์ของบาร์ แล้วจึงค่อยๆลากล่างร่างใหญ่ๆของบาร์ขึ้นไปที่ลิฟท์อย่างทุลักทุเลเพื่อไปส่งที่ห้องของเขา ให้ตายเหอะ...หมอนี่อยู่ห้องอะไรนะ       "เฮ้ย...บาร์ แกส่างเมารึยังวะ" ฉันถาม       "กำ...ลัง....จาา.....ส่าง.....มีไร" เขาคงพยายามทำให้เสียงเหมือนคนที่สุด       "แกอยู่ห้องไหน"ฉันถามเสียงดังจนแทบตะโกน       "อา.....ไร...นะ"       "ฉันถามว่า แกอยุ่ห้องไหน"       "สี่...ศูนย์...เก้า"       "ขอบใจ"       "ครับ...ป๊ม"       ฉันควานหากุญแจห้องจากกระเป๋ากางเกงของเขาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขาก็หัวเราะคิกคักตามประสาของคนเมาไปเรื่อยๆ เมื่อประตูห้องสำเร็จ ฉันทิ้งตัวของเขาลงบนเตียงทันที หวังว่าจะรีบออกจากห้องของบาร์เดี๋ยวนั้น แต่ซวยชะมัด ดันปวดฉิ๊งฉ่องซะได้ แย่จริงๆเลยฉันเนี่ย... แทนที่ฉันจะเลือกเดินออกจากห้องของเขาแต่กลับต้องปิดประตูแล้วตรงดิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที อ่า...เมื่อฉันเคลียร์ธุระของตัวเองเสร็จก็ได้เวลากลับบ้านซะที ฉันเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องน้ำ ทันใดนั้น บาร์ก็มายืนตรงหน้าอย่างน่ากลัวแถมแลดูหื่นซะด้วย ไม่ไหวแล้ว ฉันจึงผลักเขาไปสุดแรงเกิด แต่เขากลับไม่สะทบสะท้านอะไรทั้งสิ้น หัวของเขากระแทกไปที่กำแพงอย่างแรงตาประสาคนเมา ซึ่งเขาเองก็ยังเมาไม่ได้สติ และแล้วเขาก็กระชากฉันอย่างแรงไปที่เตียง เขากดฉันลงไปก่อนที่จะเริ่มดึงเสื้อของฉันออก ฉันพยายามทั้งร้องและดิ้นแต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย มีแต่เสียงจากข้างห้องตะโกนมาว่าให้เบาเสียงลง บ้าที่สุด...เขาคนนั้นไม่คิดจะช่วยฉันด้วยซ้ำ ฉันเริ่มร้องไห้พร้อมกับยังคงดิ้นอยู่ แต่ก็ไม่หลุดสักที จนกระทั้งเสื้อผ้าทั้งหมดเริ่มหายไปจากเรือนร่างของฉัน เผยแต่ผิวสีขาวซีดที่สั่นเทิ่มด้วยความกลัว ฉันร้องไห้หนักขึ้น ริมฝีปากที่แดงระเรื่อของเขาประกบกับริมฝีปากของฉัน ซึ่งฉันเองก็พยายามหันหน้าหนีแต่ก็ไม่สำเร็จ เขา...ได้จูบแรกของฉันไป ไม่..ฉันต้องหนีให้ได้ ฉันต้องทำให้ได้...           "พอได้แล้ว....หยุดสิ ฮือๆ หยุด มีสติหน่อยสิ ไม่.."           "...."           เขาไม่พูดอะไรเลย เขาคงไม่ได้ยินที่ฉันตะโกนด้วยซ้ำ ในขณะที่บาร์ก็ไม่หยุดในสิ่งที่เขาจะทำเช่นกัน เขาเริ่มต้นมันในขณะที่ฉันกำลังคิดว่าตัวเองได้สลบไปเสียแล้ว                 """"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""     ฉันลืมตาขึ้นเพราะแสงแดดสีเหลืองอ่อนแยงตา อะไรกันเนี่ยเมื่อคืนฉันลืมปิดผ้าม่านหรอ แต่ทำไมวันนี้แอร์บ้านฉันเย็นจัง แถมเมื่อคืนยังฝันร้ายด้วย อ่า....ยินดีต้อนรับเช้าวันใหม่      เมื่อฉันลุกขึ้นนั่ง     กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด   ฉันกรีดร้องเสียงหลง เมื่อฉันพบว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของฉันแถมเมื่อคืนฉันก็ไม่ได้นอนคนเดียวด้วย แต่กลับนอนอยู่กับบาร์ เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยม.ปลาย แถมยังเสื้อผ้าล่อนจ่อนด้วย นี่แสดงว่าเรื่องเมื่อคืนนี้เป็นเรื่องจริงเหรอเนี่ย ไม่นะ ไม่นะ ไม่............นั่นก็หมายความว่าฉันร้องไห้จนสลบไปเยเหรอเนี่ย    ส่วนบาร์เองก็ค่อยๆตาขึ้น เมื่อเขาเห็นฉัน    "อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" เขาร้องเสียงหลงเช่นกัน เราสองคนกระโดดไปอยู่คนละมุมของเตียง ฉันกำผ้าห่มไว้แน่นเพื่อปิดบังทุกส่วนของส่วนของร่างกาย ส่วนเขาเหลือแค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว บ้าเอ้ย....ในสภาพนี้ ฉันอยากจะตายๆไปซะเดี๊ยวนี้เลย    "เมื่อคืนแกเลวมากรู้ตัวป่ะ ฉันหวังดี จะมาส่งแก แต่แกกลับ...."     ฉันตะโกนใส่หน้าเขาอย่างไม่ใยดี ก่อนที่น้ำตาจะเริ่มคลออีกครั้ง เมื่อเขาเห็นว่าสถานการณ์เริ่มแย่ลงจึงพยายามที่จะเข้ามาปลอบโยนฉัน ....    "อย่าเข้ามานะ หยุดอยู่ตรงนั้น"ฉันร้องเสียงสูง    "ฉันขอโทษ ฉันเมา คือ....ให้ตายเถอะฉันยังปวดหัวอยู่เลย  ฉันแทบจะจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ฉัน ฉัน ....ขอโทษ ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง ฉันสัญญานะ ฉัน..."    บ้าจริง..คำพูดของเขาแถบจะออกมาไม่เป็นคำเลยด้วยซ้ำ    "นายก็พูดได้สิ นายไม่ได้เสียหายอย่างฉันหนิ...... คิดซะว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นก็แล้วกัน แล้วช่วงนี้แกกับฉันไม่ต้องเจอกันเลยได้มั้ย..ไม่ต้องเห็นหน้า...ไม่ต้องพูดคุยอะไรทั้งสิ้น...ฉันทำใจไม่ได้ แกคงเข้าใจนะ "    "ฉันขอโทษ" เขาพูดช้าๆพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลเอ่อออกมา    "ช่างมันเถอะ แกเมาหนิ แกผิดอะไรหล่ะ ฉันจะออกไปละนะ ไม่ต้อง...แม้แต่จะโทร.หาฉันเข้าใจมั้ย  ลาก่อน"    "..........."    ฉันหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาแล้วรีบเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำอย่างรวดเร็วแล้วทิ้งผ้าห่มไว้ในห้องน้ำอย่างไม่สนใจใยดี ก่อนที่จะคว้ากระเป๋าขึ้นสะพาย แล้วดันตัวเองออกจากห้องไป ฉันร้องไห้โฮเมื่อก้าวพ้นออกจากประตูห้องของบาร์ ฉันไม่สนใจแม้แต่จะปิดประตูด้วยซ้ำ ทำไมคนแรก และครั้งแรกของฉันจะต้องเป็นเพื่อนสนิทของฉันด้วย ไม่ยุติธรรมจริงๆ มันทำให้ฉันกับเขามองหน้ากันไม่ติด ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว.....ฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี ฉันควรจะทำยังไง.........