เผลอรัก...จับใจ

บทที่10

หลังจากที่ฉันออกจากกลุ่มนั้นได้ฉันก็ตามยูมิแต่ก็คลาดกันไปแค่นิดเดียวเอง เพราะไอ้พวกนั้นแท้ๆเลยที่ทำให้ฉันคลาดกับยูมิ แล้วที่ทำให้ฉันเซ็งสุดๆอีกก็คือฉันทำโทรศัพท์หาย นั้นมันยังเป็นปัญหาไม่พอเพราะมาถึงตอนเช้าคนที่ฉันไม่อยากจะเจอก็มาหาฉันที่บ้านพร้อมกับอาละวาดยกใหญ่เอาซะเพื่อนข้างบ้านออกมาดูกันเต็มไปหมด

            “เธอบอกมาว่าเมื่อคืนเธอไปไหน” คาร์ลถามเสียงดุดัน

            “ฉันก็อยู่บ้าน” ฉันพยายามหลบสายตาของเขาที่จ้องเขม็ง

            “อย่าโกหก” เสียงเรียบของเขาทำให้ฉันไม่กล้าที่จะมองหน้าเขา

            “ฉันไม่...”

            “แล้วไอ้ผู้ชายที่ไหนมันรับโทรศัพท์ หา!!!” ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา คาร์ลก็ตะวาทใส่ฉัน ทำให้ไอ้เจ้าตูบข้างบ้านถึงกับเหาไม่หยุด

            “ฉัน...”

            “ถ้าเธอคิดที่จะโกหกฉัน เธอเตรียมตัวตายได้เลย” 

            “ฉัน...” ฉันถึงกับพูดไม่ออก ถ้าบอกความจริงกับเขาไปฉันก็ต้องตายอยู่ดี

            “ฉัน...อะไร”

            “ฉันไม่มีอะไรจะพูด” ฉันตอบพลางหันไปสบตาเขาอย่างแน่วแน่

            “เธอแน่ใจ”

            “ใช่ ฉันไม่มีอะไรจะพูด” ถ้าเขาจะเชื่อคนอื่นมากกว่าฉันนั้นก็เรื่องของเขา ฉันไม่สามรถจะทำให้เขาเชื่อฉันได้หรอกนอกจากเขาจะเชื่อเอง

            “เธอมันใจง่าย เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้...เพี้ย!!!” ไม่ทันที่เขาจะว่าจบฝ่ามือเล็กๆของฉันก็ปะทะเข้าที่ใบหน้าของเข้า  

            “คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนี้ ฉันจะคบใครคุยกับใครมันก็เรื่องของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์!” ฉันตะโกนใส่หน้าเขาเสร็จก็เดินออกจากบ้านทันที

            “เธอจะไปไหนไม่ได้เรายังพูดไม่จบ” แต่ก่อนที่ฉันจะออกจากบ้านก็ถูกคาร์ลคว้าแขนไว้

            “ปล่อยฉัน” ฉันถูกเขาดึงเข้าไปกอด

            “ผมไม่มีทางปล่อยคุณ” เขาพูดเสียงเบาแล้วกอดฉันแน่นเหมือนกลัวว่าฉันจะหายไปจากเขา

            “ผมขอโทษที่ไม่เชื่อใจคุณ แชะ แชะแชะ” จู่ๆก็มีแสงคล้ายแสงแฟลชปะทะเข้าที่หน้า

            “เกิดอะไรขึ้นนะ” ฉันกำลังจะมองหาต้นตอแต่ก็ถูกคาร์ลคว้าตัวไว้ก่อน

            “รีบเข้าบ้านอย่าหันไปมอง” เขาพาฉันเข้าบ้านทันทีแล้วคว้าโทรศัพท์โทรออกหาใครสักคน

            “มีนักข่าวอยู่หน้าบ้าน อืม จัดการให้เรียบร้อยด้วย” เขาสั่งการกับใครสักคนแล้วมองมาที่ฉัน

            “เธอคงอยู่ที่นี้ไม่ได้แล้วละ เพราะถ้าพวกนั้นรู้ว่าเธออยู่นี้ เธอคงลำบาก” เขาพูดเสียงเครียด

            “ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” ฉันพูดด้วยด้วยเสียงเกรียวกราด “ที่นี้เป็นบ้านของฉัน” ถึงแม้จะไม่ใช่บ้านที่ฉันเกิดมาก็ตาม

            “ก็แค่ชั่วคราว ไปเก็บเสื้อผ้าเธอซะ” คาร์ลไม่สนใจที่ฉันพูด เขาเดินเข้าไปในห้องนอนของฉันแล้วหยิบกระเป๋าเพื่อมาใส่เสื้อผ้า

            “ฉันบอกแล้วว่าฉันจะไม่ไปไหน” ฉันเข้าไปแย่งเสื้อผ้าออกจากมือของเขา

            “ฉันพยายามปกป้องเธอ” เขาหันมาตะโกนใส่ฉัน

            “จากอะไร จากพวกนักข่าวอย่างนั้นหรอ” เสียงของฉันก็ไม่ต่างไปจากเขา

            “ไม่ มากกว่านั้น” เขาตอบเสียงค่อยแทบจะไม่ได้ยินแล้วคว้าเสื้อผ้าที่ฉันถืออยู่

            “นายอยู่ห่างจากฉันนั้นเป็นสิ่งที่ดีกว่า” ฉันพูดเสียงเย็นชาใส่เขา และนั้นก็ทำให้เขาหยุดการกระทำแล้วหันมามองหน้าฉันอย่างเจ็บปวดแต่ก็เพียงเสี้ยววินาที สีหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติ

            “ผมจะไม่อยู่ห่างจากคุณ” สายตาของเขาบอกตามอย่างที่พูด

            “นายครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว นักข่าวมากันเต็มเลยครับ” ลูกน้องของคาร์ลวิ่งพรวดเข้ามาบอกข่าวให้กับเจ้านาย

            “ที่นี้มีทางออกที่ไหนอีกหรือเปล่า” คาร์ลหันมาถามฉันด้วยเสียงร้อนรน

            “ไม่มีค่ะ” ฉันรู้สึกสถานการณ์ที่ตึงเครียด

            “ถ้าพวกนั้นมันรู้...”

            “พวกไหน” นี้เขามีศัตรูที่ไหนอีกละเนี่ย

            “ชั่งเถอะ เธอทำตามที่ฉันบอกแล้วเธอจะปลอดภัย” ว่าแล้วคาร์ลก็หันไปสั่งการลูกน้องแล้วมองมาที่ฉัน      

            “เธอจะต้องฟังแค่ฉันเข้าใจไม”

            “อืม”

            “งั้นเราไปกันเลย” คาร์ลเดินเข้ามากอดฉันแล้วเอาเสื้อคลุมมาคลุมหัวฉันแล้วเดินออกจากบ้าน พอออกมาข้างนอกก็ต้องเจอกับแสงแฟลชและคำถามมากมายดังระงมไปทั่ว

            “เธอเป็นใครครับ” นักข่าวคนหนึ่งยิงคำถามใส่ทันทีที่คาร์ลพาฉันออกจากบ้าน

            “ผมจะไม่ตอบคำถามใดๆทั้งนั้น” เขาตอบแล้วพยายามที่จะเบียดออกไปโดยมีบอร์ดีการ์ดของเขาพยายามกันนักข่าว

            “แล้วข่าวดีจะมีเมื่อไรค่ะ” แต่นักข่าวก็ยังที่ยิงคำถามในสิ่งที่พวกเขาต้องการ

            “คุณคาร์ลค่ะ ช่วยตอบดิฉันด้วยค่ะ” และไม่นายฉันก็ถูกส่งขึ้นรถที่รออยู่ก่อนแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่สามารถเปิดเสื้อคลุมออกได้เพราะแสงแฟลชจากกล้องนั้นสาดเข้ามาไม่ยั้ง

            “ผมจะไม่ตอบอะไรพวกคุณทั้งนั้น ขอตัวนะครับ” เขาตอบนักข่าวเสร็จก็เข้ามานั่งในรถ แล้วรถก็เคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างเร็ว

            “ผมขอโทษที่ทำให้คุณลำบาก” คาร์ลพูดพลางถอดเสื้อคลุมออกแต่แทนที่จะเป็นไขไข่ผู้หญิงที่เขากอดตลอดกลับเป็นผู้หญิงที่ไหนไม่รู้นั่งอยู่ในรถเขา

            “ฉันเอาออกได้หรือยัง” เมื่อฉันรู้สึกถึงรถที่เคลื่อนไหวแล้วแต่ก็ไม่มีเสียงอะไรเลย ฉันเลยถามเขาอย่างหงุดหงิด

            “อยากเอาออกก็เอาออกสิ” น้ำเสียงขี้เล่นดังขึ้นข้างหูฉันเหมือนว่าเขากำลังสนุกกับอะไรบ้างอยู่

            “คุณ...” นี้ไม่ใช่คาร์ล ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง

            “จำกันได้ไมสาวน้อย” นี้มันไอ้ขี้เมานิ

            “นายพาฉันมาที่นี้ได้ยังไง” ก็คาร์ลกอดฉันอยู่ตลอด แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่กับหมอนี้ได้ละ

            “ความลับ” เขาตอบยิ้มๆแล้วก็ผิวปากอย่างสบายอารมณ์

            “ปล่อยฉันลงนะ ฉันจะกลับไปหาคาร์ล” ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

            “เธอจะไม่เป็นอันตรายหรอก เมื่ออยู่กับฉัน แต่ถ้าเธอเล่นตุกติกก็ไม่แน่” เขาหันมาตอบยิ้มๆแต่สายตาของเขานั้นดูแข็งกราวแต่ก็เพียงแวบเดียวเท่านั้น

            “ฉันไม่สน ปล่อยฉันลงนะ” ฉันหันไปเปิดประตูแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะมันเป็นระบบล็อคจากรีโมทเท่านั้น

            “นั้นเธอจะทำอะไรนะ” เมื่อเปิดประตูไม่ได้ฉันก็หันไปเล่นงานคนขับรถทันที ทำให้คนขับรถไม่สามารถบังคับพวกมาลัยได้เลยส่งผมให้รถสะเปะสะปะไปมา เสียงแตรจากรถที่ตามหลังมาดังทั่วทั้งถนนบ้างก็มีเสียงเหมือนรถชนกัน

            “หยุดนะ” ไอ้ขี้เมาพยายามดึงฉันออกจากคนขับรถของเขา

            “ฉันไม่หยุดจนกว่านายจะปล่อยฉันไป” ฉันพยายามขัดขืนไม่ให้เขาหยุดการกระทำของฉันได้

            “ถ้าเธอไม่หยุดฉันยิงเธอแน่” ไม่เพียงขู่เท่านั้น ฉันรับรู้อะไรบางอย่างจี้อยู่ที่หลัง และฉันคิดว่ามันคือปืน

            “ปล่อยคนขับรถ” เขาสั่งเสียงเรียบ

            “ถ้าเป็นเด็กดี นั่งอยู่เฉยๆเธอก็ไม่ต้องเจ็บตัวหรอก” แล้วเขาก็บล็อกหลังฉันจนสลบไป

            “เธอเป็นใคร มาอยู่บนรถฉันได้ยังไง” คาร์ลถามเสียงเกรียวกราด

            “ใจเย็นๆสิค่ะที่รัก อิอิ” ผู้หญิงตรงหน้าไม่เพียงแต่ไม่ตอบกลับขยับเขามาเพื่อที่จะยั่วยวนเขา

            “ถอยออกไปก่อนที่เธอจะเจ็บตัว” เขาพยายามปัดป้องเพื่อไม่ให้เธอถูกตัวเขา แต่มันก็ไม่ได้ผมเลยเมื่อผู้หญิงคนนั้นเอาแต่ถอดเสื้อเขา

            “ผมเตือนคุณแล้วนะ” เขาเริ่มหมดความอดทนกับผู้หญิงตรงหน้า

            “งั้นก็ถอดเลยสิค่ะ” เธอหยุดที่จะถอดเสื้อของคาร์ลแต่หันไปถอดเสื้อของตัวเองแทน

            “ผมบอกให้หยุดไงเล่า” เขาไม่อยากทำร้ายผู้หญิงเลยจริงๆ แต่เมื่อเกิดเหตุจำเป็นแบบนี้เขาก็ไม่รู้จะทำยังไง

            “ฉันไม่หยุด คุณจะทำไมค่ะ” เธอยิ้มหวานหยดย้อยแล้วถอดเสื้อที่ตอนนี้เนื้อตัวเธอนั้นเปลือยเปล่าไม่มีอะไรอยู่เลย

            “โธ่เว้ย!” เขาสถบออกมาแล้วก็ซัดหน้าผู้หญิงตรงหน้าเพียงหมัดเดียว เธอก็สลบคาอกเขา

            “ผมเตือนคุณแล้วนะ” เขามองผู้หญิงด้วยสายตารังเกียจแล้วผลักเธอให้ไปอยู่อีกฟาก

            “เดลล์แกอยู่ไหน” คาร์ลโทรหาเพื่อนทันที

            “มีเรื่องให้ช่วย อืม เจอกัน”

“ไปที่” เขาหันไปสั่งลุงขับรถทันทีและเพียงไม่นานเขาก็ไปถึงสถานที่นัดทันที

            “เกิดอะไรขึ้นว่ะ” เดลล์ถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

            “ขายไข่โดนลักพาตัว แล้วยัยนี้ก็พยายามจะปล้ำฉัน” คาร์ลหันไปมองเดลล์ที่เริ่มจะตื่นตัวขึ้นแล้วเมื่อเห็นสาวสวยสลบอยู่ตรงหน้า

            “เลือดเธอออก” เดลล์หันไปถามคาร์ลด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

            “นิดหน่อย อย่างที่บอกเธอพยายามปล้ำฉัน” คาร์ลไม่แยแสกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป

            “แล้วได้เรื่องอะไรหรือยัง” เดลล์ถาม

            “ยัง ลูกน้องของฉันกำลังตามหา”

            “ต้องการห้ฉันช่วยตามหาว่างั้น”

            “ใช่ แล้วนี้ก็คือของตอบแทน” คาร์ลชี้นิ้วไปที่หญิงสาวที่นอนสลบไม่รู้เรื่อง “ฉันขอเตื่อนให้นายเช็คดูก่อนว่าเธอมีโรคอะไรหรือเปล่า” คาร์ลเตือนด้วยความหวังดี

            “เรื่องนั้นฉันรู้แล้วน่า” เดลล์พูดเสร็จก็อุ้มสาวสวยเข้าห้องไปทันที “ไม่ต้องห่วง อีกครึ่งชั่วโมง นายรู้ข้อมูลแน่” เดลล์หันมาบอกคาร์ลที่ตอนนี้หน้าเครียดยิ่งกว่าเจอหุ้นตกซะอีก

            “ขอให้มันจริงเถอะ” ยัยบ้าเอ่ย ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้างนะ