เผลอรัก...จับใจ
เขียนโดย 
soso_sung
วันที่ 24 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 14.15 น.
แก้ไขเมื่อ 25 เมษายน พ.ศ. 2556 20.49 น. โดย เจ้าของนิยาย
11)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบทที่11
“นายทำบ้าอะไรว่ะไอ้คิ๊ก” เสียงเอะอะโวยวายดังเข้ามาในหู
“เล่นอะไรสนุกๆ” คำพูดที่ไม่ยี่ระกับเรื่องที่ตัวเองทำ
“สนุกบ้านนายนะสิ นายก็รู้ว่าถ้าพ่อนายรู้เรื่องพวกนี้เข้าพวกเราจะซวยกันหมด”
“พ่อไม่ว่าหรอก เพราะคนที่สั่งให้ฉันทำเป็นคนรักของเขาเอง”
“เธอตื่นแล้ว”
“เธอแอบฟังพวกเราหรอ รู้ไมว่ามันเป็นนิสัยที่แย่มาก” ไอ้ขี้เมาที่มีนามว่าคิ๊กยื่นหน้าเข้ามาหาฉัน
“มันก็ไม่ได้แย่ไปกว่าที่พวกนายกำลังทำหรอก” ฉันตอบไปอย่างมึนๆเมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกมัดติดกับเตียง
“ปากเก่งเหมือนเดิม” เขาก้มลงมาจูบปากฉันอย่างร้อนแรง
“โอ้ย!” คิ๊กร้องออกมาด้วยความเจ็มเมื่อถูกฉันดกัดเข้าไปที่ปากของเขา
“นายอยากจะทำอะไรก็ทำไปแต่อย่ามายุ่งกับฉัน” กลิ่นคาวเลือดของเขายังติดอยู่ที่ปลายลิ้น
“ยัยบ้าเอ่ย” เขาแตะนิ้วไปที่แผลของเขาแล้วก็ไม่สนใจฉันอีกเลย
“แล้วคราวนี้จะทำยังไงต่อ” ในห้องนี้เป็นห้องสีขาวไม่มีอะไรเลยนอกจากเตียงที่ฉันนอนอยู่คล้ายๆกับห้องพักของโรงพยาบาลบ้าที่ฉันเคยดูในหนังเลยและพวกนั้นมีอยู่กันสามคน ขาดก็แต่นายแว่นที่ไม่อยู่ด้วย ซึ่งเป็นกลุ่มที่ฉันเจอเมื่อคราวก่อน
“แล้วไอ้เจียไปไหนว่ะ” คิ๊กถามอย่างเซ็งๆ
“ยังจะต้องถามอีกหรือไง มันเคยสนใจอะไรบ้าง” ผู้ชายที่มีท่าทางกวนๆตอบ
“แมค นายยังไม่ชินอีกหรือไง” เขาชื่อแมค
“เธอจะเลิกฟังพวกเราได้หรือยัง” จู่ๆคิ๊กก็หันมามองหน้าฉันที่กำลังมองพวกเขาคุยกันอยู่
“ถ้านายไม่อยากให้ฉันฟังนายก็ปล่อยฉันไปสิ”
“ยังหรอก ฉันยังไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆหรอก...เพราะเกมส์ยังไม่จบ”
“แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยเล่า” ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากเชือกที่ถูกเขามัดไว้อย่างแน่นหนา
“อย่าดิ้นแรงละเดี๋ยวเธอจะเจ็บตัวก่อนที่เกมส์จะจบ” เขาไม่ตอบคำถามแต่เตือนให้ฉันหยุดที่จะดิ้น แต่ก็สายไปแล้วเมื่อฉันรู้สึกได้ถึงความแสบที่ข้อแขน
“ห้ามแล้วไม่ฟังเองนะ” เขาตอบพลางยักไหล่แล้วก็เดินออกจากห้อง
“นั้นนายจะไปไหน ปล่อยฉันก่อนสิไอ้พวกบ้า” ฉันได้แต่ตะโกนตามหลังพวกเขาที่ออกไปทีละคนอย่างบ้าคลั่ง
“เมื่อไรนายจะมาช่วยฉัน” คนเดียวที่ฉันคิดถึงก็คือคาร์ล ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบขี้หน้าเขาแต่เวลาอยู่ใกล้เขาฉันก็รู้สึกอบอุ่นเหมือนว่าฉันจะไม่เจออันตรายใดๆ และเขาจะสามารถปกป้องฉันได้ แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงหายไปละ และน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากหน่วยตาที่กลั้นเท่าไรก็กลั้นไม่อยู่ด้วยความกลัว
“ไขไข่” คาร์ลสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อฝันเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้ด้วยความกลัว
“ไอ้เดลล์ ได้เรื่องยังไงบ้างว่ะ” เมื่อพบกับความว่างเปล่าในห้องเขาก็ตะโกนถามเพื่อนที่ไม่ยอมออกมาจากห้องสักที
“เธอโดนมอมด้วยไอ้นี้” เดลล์ยื่นซองยาบางอย่างมาให้คาร์ลดู
“ไอ้ระยำเอ่ย!!” คาร์ลสบถออกมาด้วยความเกรียวกราดเมื่อมองสิ่งที่อยู่ในมือ มันคือยาปลุกเซ็ก และเมื่อเห็นสิ่งนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกกลัวเมื่อเห็นความฝันเมื่อกี้ว่าคนที่เขารักกำลังร้องไห้อยู่ตัวคนเดียว
“เธอไม่รู้ว่าไอ้หมอนั้นเป็นใครเพราะเธอถูกจ้างมาอีกที” เดลล์ยังคงพูดต่อ
“คาร์ล ฉันว่าเราควรโทรหาตำรวจ...”
“เรื่องนี้ฉันจัดการเองได้” คาร์ลพูดแค่นั้นเขาก็ลงมือโทรหาลูกน้องและสั่งงานทันที
“แกจะถูกจับนะเว้ย” เดลล์ร้องเตือน
“ฉันไม่เคยพลาด” คาร์ลหันไปมองเดลล์ด้วยสายตาแข็งกราว สายตานี้เคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่งตอนที่พ่อแม่ของเขาเกิดอุบัติเหตุแต่เขาไม่เชื่อว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุและมันก็เป็นเช่นนั้น พ่อแม่ของเขาถูกฆาตกรรม และคนที่ลงมือก็ได้ตามไปรับใช่พ่อแม่ของเขาเรียบร้อย
“โอเค ฉันจะช่วยนายเอง” ว่าแล้วเดลล์ก็กลับเขาไปในห้องอีกครั้งโดยคาร์ลก็ไม่รู้ว่าเขาจะใช่วิธีไหนจัดการ
“ด้านนั้นเริ่มเคลื่อนไหวกันหรือยัง” คิ๊กถามเพื่อนๆพลางหยิบไพ่ออกมา
“เงียบ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ป๊อกเก้า เสร็จฉัน” แมคร้องขึ้นอย่างดีใจที่ได้กินเรียบ
“ฉันหิวข้าว” ฉันตะโกนบอกพวกเขา
“ไม่มีให้กิน” ริวตอบซึ่งเขาดูท่าทางเงียบๆไม่ต่างจากเจีย
“แต่ฉันหิวนิ” ฉันยังไม่เลิกราวี
“กินฉันไปก่อนไมละสาวน้อย” คิ๊กหันมาพูดจาหื่นๆแต่ก็สนใจสิ่งที่อยู่ในมือเมื่อแมคเริ่มแจกไพ่ใหม่
“ให้ตายสิ นายแจกยังไงของนายเนี่ย” คิ๊กเริ่มโวยวายเมื่อไพ่ในมือมันโคตรจะห่วย
“ฉันอยากเล่นบ้าง” ฉันเรียกร้องความสนใจพวกนั้นอีกครั้ง
“นอนเงียบๆไปเลย” ตอนนี้ไม่มีใครสนใจฉันเลย แล้วทีนี้ฉันจะทำยังไงต่อดีละ
“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ” ฉันร้องอีกครั้ง
“ไม่มี อยากฉี่ก็ฉี่ตรงนั้นเลยฉันไม่ว่า” เป็นคิ๊กอีกครั้งที่ตอบ
“ฉันอยาก...”
“เลิกอยากได้แล้ว เธอทำให้ฉันแพ้เนี่ย” คิ๊กลุกขึ้นมาโวยวายแล้วก้าวฉับๆมาทางฉัน
“เลิกพูดแล้วนอนไป ถ้าเธอยังไม่อยากตาย” คิ๊กชี้หน้าสั่งฉันอย่างโมโห
“นายสุภาพต่อสตรีหน่อยสิ” เสียงเรียบๆดังมาจากทางประตู
“นายมาสักทีนะ” เจียนั้นเองที่เดินเข้ามา
“เป็นไงไม่ได้เจอกัน คิดถึงกันบ้างไม” เขาเดินเข้ามายิ้มหวานให้กับฉัน
“นายอย่ายุ่งกับเธอนะเว้ย ฉันขอเตือน” คิ๊กเข้ามาขวางฉันกับเจีย
“หึหึ” เจียหัวเราะในลำคอแล้วเข้าไปนั่งร่วมวงเล่นไพ่กับเพื่อนๆต่อ
“อย่าคิดที่จะอ่อยเพื่อนฉัน” คิ๊กเตือนด้วยเสียงเรียบ
“ว่ามา ต้องการให้ฉันทำอะไร” พอคิ๊กเข้าไปนั่งเจียก็เริ่มพูดออกมาพร้อมกับวางไพ่ไปที่กลางวง
“ก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่...” พวกเขาเป็นพวกอ่านจิตกันเป็นหรือไง ทำไมแค่มองตากันก็เหมือนรู้เรื่องกันหมดแล้ว
“แล้วเจ๊ละ” เพื่อนในกลุ่มถาม
“เดี๋ยวมา” คิ๊กตอบ
“โว้วว ข้าชนะอีกแล้ว” แมคร้องออกมาด้วยความดีใจที่ตัวเองชนะอีกครั้งทำให้คิ๊กถึงกับสบถไม่หยุด
“พวกนายเล่นบ้าอะไรกันอยู่” เสียงหวานๆตวาดลั่นห้อง
“อ่าวมาแล้วหรอ” ถึงจะมีสะดุ้งแต่พอรู้ว่าใครพวกเขาก็ยิ้มร่าแล้วเขาไปคลอเคลียเธอเหมือนแมวน้อยขี้อ้อนที่อยากเล่นกับเจ้าของ ฉันไม่สามารถมองเห็นได้ว่าใครมาแต่ฉันจำเสียงนั้นได้แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะใช่หรือเปล่า
“พ่อยังไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไม” เธอถาม
“ใช่ แล้วคิดว่าอีกไม่นานเขาจะรู้” คิ๊กตอบ
“แต่นั้นก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะคนที่ทำให้ฉันเจ็บปวดมันก็ต้องเจ็บปวดเป็นสองเท่าหรืออาจจะมากกว่านั้น” ผู้หญิงคนนั้นเดินมาอยู่บนหัวฉัน และพอฉันเงยหน้าขึ้นมองก็ถึงกับตกใจ
“คุณ...” ไม่อยากจะเชื่อเลย่าจะเป็นเธอจริงๆ
“สวัสดีคะ คุณสบายดีไมค่ะ” คุณเพ้ยดึงผมของฉันขึ้นมา
“อะ คุณ...ทำแบบนี้ทำไม” ฉันถามด้วยความเจ็บตรงที่เธอดึง
“ก็ไม่เห็นจะต้องทายให้ยากเลยนิ” เธอกอดอกมองฉันแล้วยิ้มอย่างสมเพช
“เจ๊เอาไงต่อ” คิ๊กถาม
“ก็ไม่เอาไง พวกนายอยากทำอะไรก็ทำไป แต่อย่าให้ถึงตาย...” ประโยคแรกเธอหันไปสั่งกับพวกคิ๊กและประโยคหลังเธอมองฉันด้วยสายตาอาฆาต “เพราะเธอยังเป็นของเล่นที่ฉันยังไม่อยากทิ้ง”
“รับทราบ!!!” แล้วพวกคิ๊กก็ตะเบ๊ะรับทราบคำสั่งของเจ๊ใหญ่
“ฉันไปละ ดูแลให้ดีๆละ” แล้วเธอก็เดินยิ้มออกจากห้อง
“พวกนายไม่คิดที่ตะทำอะไรฉันใช่ไม” ฉันเริ่มหันไปสนใจพวกเขาเมื่อพวกเขาเริ่มมาอยู่ล้อมเตียงฉัน
“ใครว่าละ เรารอเวลานี้มานานแล้วละ” คิ๊กพูดเสร็จก็เริ่มถอดเสื้อนอกออก
“ใช่ ถึงเธอจะไม่ใช่สเปคฉัน แต่เป็นผู้หญิงฉันก็ได้หมดแหละ” แมคเริ่มถอดเสื้อบ้าง
“พวกนายมันบ้า มีวิธีจัดการฉันตั้งเยอะตั้งแยะ แต่ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย” ฉันตะโกนออกไปด้วยความกลัว
“ฮ่าๆๆ ยิ่งเห็นเธอแบบนี้ฉันยิ่งอยากจัดการเธอ” ให้ตายสิ ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย คาร์ลเมื่อไรนายจะมาช่วยฉันสักที ไหนนายบอกว่าจะไม่ห่างจากฉันยังไงเล่า ฉันได้แต่ภวานาให้คาร์ลรีบตามหาฉันให้เจอ
“เจีย นายไม่ร่วมด้วยหรอ” ริวหันไปหาเจียที่ยังคงนั่งสับไพ่มองพวกเราอยู่ด้วยสายตาเย็นชา
“เชิญพวกนายตามสบาย” เจียตอบเสียงเรียบแล้วดันแว่นที่ตกลงมานิดหนึ่ง
ฉันต้องตายแน่ๆเลย พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยขายไข่ด้วย ขายไข่ยังไม่อยากเสียความบริสุทธิ์ให้ไอ้พวกนี้ ฉันได้แต่ภาวนาอยู่ในใจพร้อมน้ำตาแห่งความกลัวก็พรั่งพรูไหลออกมา
“ฉันเริ่มก่อนแล้วกัน” คิ๊กพูดแล้วก็ขึ้นมาคร่อมตัวฉัน
“ไม่ต้องร้องหรอก มันไม่เจ็บอย่าที่เธอคิด” คิ๊กพูดเสร็จก็ก้มลงมาไซร้ที่คอ
“ไอ้แมคเอามันมา” คิ๊กหันไปสั่งของอะไรบางอย่างจากแมค
“ในเมื่อเธอไม่ยอมฉันก็จะทำให้เธอทรมาน” คิ๊กหยิบเข็มฉีดยาแล้วถอดปอกออกด้วยปาก
“นั้นพวกนายจะทำอะไร” เจียที่นั่งอย่างเงียบๆถามขึ้น
“ก็ไม่ได้ทำอะไร แค่...” แล้วคิ๊กก็เอาเข็มฉีดยาฉีดเข้าไปที่แขนของฉัน
“กรี๊ดดดด” ฉันร้องออกมาสุดเสียงด้วยความกลัว “พวกนายมันเลว” ฉันด่าได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากอีกครั้งด้วยปากน่าขยะแขยง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก่อนที่คิ๊กจะได้ลงมือทำอะไรฉันก็มีเยงเคาะประตูซะก่อน
“มีอะไร” เจียเป็นคนไปเปิดประตู และคิ๊กที่ตอนนี้กำลังปิดปากฉันมองอย่างเอาเรื่อฝหากฉันเล่นตุกติก
“ผมได้ยินเสียงร้อง มีอะไรให้ผมช่วยไมครับ” คนมาใหม่ถาม
“ไม่มี คนไข้ของคุณหมอแค่คลั่ง พวกเราจัดการเองได้” เจียพูดเสร็จก็ปิดประตูทันที
ฉันพยายามดิ้นออกให้หลุดจากคี๊กและก็สำเร็จ ฉันร้องตะโกนขอความช่วยเหลือทันที “ช่วยด้วย!!!”
“ยัยบ้าเอ่ย อยากตายหรือไง” คิ๊กสบถออกมาแล้วก้มลงจูบฉันอย่างรุนแรง ฉันทั้งดิ้นทั้งกัดปากเขาอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ทำอะไรเขาไม่ได้ คิ๊กเริ่มรุกโดยการฉีกเสื้อของฉันออกส่วนปากเขาก็ไม่หยุดทำงานเขาเอาลิ้นเข้ามาสำรวจในปากของฉันและเขาก็เจอสิ่งกำลังตามหา เขาตวัดลิ้นไปมาอย่างหยอกล้อด้วยความสนุกสนาน
“หอมหวานซะเหลือเกิน ฮ่าๆๆ” คิ๊กผละออกจากปากอวบอิ่มด้วยฝีมือของเขา แล้วเริ่มหันไปจัดการกับกางเกงของตัวเอง
“พอเถอะคิ๊ก” แต่ก่อนที่คิ๊กจะได้ถอดกางเกงออกเจียก็เขามาจับไหล่
“อะไรว่ะ คนกำลังมีอารมณื อย่าขัดได้ไม” คิ๊กสะบัดแขนเจียทิ้งแล้วเริ่มจัดการถอดกางเกงอีกครั้ง
ปั๊ก โอ้ย
“ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นนะ” แมค ริว มองหน้ากัน “พวกฉันออกไปดูเอง” แล้วเขาก็ออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น และพอออกมาดูก็เจอกับพวกคนบ้าวิ่งร้องเพ่นพ่านเต็มไปหมด
“มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ” และไม่ต้องสงสัยนาน ก็มีผู้ชายหน้าตาดีเพียงสองคนที่กำลังต่อสู้กับพวกรปภ.และบุรุษพยาบาล โดยมีพวกคนบ้าร้องเชียร์กันยกใหญ่บ้างก็เข้ามาร่วงวง บ้างก็สู้กันเอง
“เอายังไง” ริวหันไปถามแมค
“ถ้าไม่อยากตายกต้องไปจับไอ้สองตัวนั้น” แมคพูด
“แต่นั้นมัน...”
“ถ้านายใจเสาะก็ไปไกลๆเลย ฉันจัดการเอง” แมคตัดสินใจบุกเดียวเขาคว้าเสาแขวนน้ำเกลือได้ก็กระโจนเข้าฟาดหลังใครสักคนในสองคนนั้น
“ย้ากก ตายซะไอ้สัปหลาด” แต่ก่อนที่แมคจะได้ฟาดอย่างที่ใจหวังก็ถูกพวกคนบ้าสามสี่คนวิ่งกรูกันเข้ามาทั้งฟาด แตะ ต่อยตัวแมคจนล้มลงไป
“ไอ้ริวช่วยกูด้วย” แมคร้องขอความช่วยเหลือแต่ตอนนี้ริวก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากแมคเมื่อถูกคนบ้าขี้หลังแล้วร้อง “วิ่งไปเจ้าม้า ฮี่ๆ กรบๆ” คนบ้าที่ตัวใหญ่เต็มไปด้วยหมัดกล้ามขย่มตัวริวแล้วตีไปที่ก้นริว ทำให้ริวนั้นถึงกับทรุดเพราะรับน้ำหนักไม่ไว้
“พวกนายเยี่ยมมาก” ทางด้านคาร์ลและเดลล์ที่จัดการกับพวกบุรุษพยาบาลและรปภ.เสร็จก็หันไปชมพวกคนบ้า
“เรียบร้อย ต่อไปก็...” เขาสองคนมองไปที่ประตูที่ตอนนี้ปิดเรียบร้อยเหมือนว่าข้างในไม่มีอะไร
ด้านในห้อง
“ก็เป็นพวกบ้าอาละวาดเหมือนเดิม” คิ๊กไม่สนใจ
“ฉันบอกให้หยุดไง” เจียเริ่มขึ้นเสียง
“อะไรของแกว่ะ ก็เจ๊สั่งฉันก็ต้องทำตาม”
“แต่นายเลือกที่จะไม่ทำก็ได้นิหว่า”
“กูไม่สน มึงจะไปไหนก็ไปไอ้เจีย กูรู้ว่ามึงจะทำอะไร” ดูเหมือนเขาเริ่มคลั่ง
“คิ๊ก นายใจเย็นๆก่อน” เจียพูดอย่างใจเย็น เขามองสบตาคิ๊กอยู่ตลอดเวลา ฉันได้แต่นอนน้ำตาไหลกลัวไปหมดทุกอย่าง
“มึงออกไปให้พ้นหน้ากู” คิ๊กชี้นิ้วสั่งเจีย แต่เจียกลับไม่ทำตาม
ตอนนี้ตาของคิ๊กเริ่มลอยตัวเริ่มเกรงมากขึ้น คิ๊กลงจากตัวฉันแล้วหันไปจัดการกับเจียที่ตอนนี้ก็พร้อมอยู่แล้ว
“มึงกล้าขัดกู” คิ๊กเริ่มสั่นเหมือนเจ้าเข้า
“นายจะไม่เป็นแบบนี้ถ้านายใจเย็นๆ” เจียพูดด้วยความใจเย็นไม่กลัวว่าคิ๊กจะทำอันตรายให้
“หึ” คิ๊กหัวเราะแค่นั้นก็หันมามองฉันที่นอนดูเหตุการณ์
“เพราอีนี้ใช่ไม” คิ๊กเข้ามาหาฉันและกำลังจะแกะเชือกออก จู่ๆเจียก็เข้ามาคว้าตัวคิ๊กจากข้างหลังแล้วชกเข้าไปที่หน้า
“ฉันไม่ต้องการให้นายไปนอนในคุกอีก” เจียพูดแล้วมองดูคิ๊กที่พยายามตะเกียดตะกายลุกขึ้นมา
แต่พอคิ๊กขึ้นมาได้เจียก็สัดเข้าไปที่ท้องอีกหมัด
“ไอ้เจีย!!!” คิ๊กกุมท้องแล้วตะโกนออกมาอย่างแค้น แต่ไม่นานเสียงประตูก็เปิดออก
“ไขไข่” เสียงที่ฉันคุ้นหูดังเข้ามาในโสตประสาท แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถรับรู้อะไรได้เลย ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองตัวลอยๆแล้วต้องการอะไรบางอย่าง
“เธอจะต้องไม่เป็นอะไร” คาร์ล นายเองหรอ นายมาช่วยฉัน
“ฉัน...” ฉันพูดออกไปแต่กลับไร้เสียง
“ไม่เป็นไร เธอปลอดภัยแล้ว”
“ช่วยฉัน” ฉันร้องออกมาอย่างทรมาน คาร์ลก็พยายามที่จะแกะเชือกออกและเมื่อฉันหลุดจากพันธนาการ ฉันก็โถมตัวเข้าใส่เขาและเหมือนมีไฟช็อคที่ร่างกาย ตัวของฉันร้อนไปหมด
“เธอจะทำอะไรนะ” ฉันผละออกจากตัวคาร์ลแล้วเริ่มถอดเสื้อของตัวเองแต่ก็ถูกคาร์ลรวบเอาได้ซะก่อน
“ฉันไม่รู้ ช่วยฉันนะ” ฉันอ้อนวอนเขาด้วยน้ำเสียงหวานๆ
“พวกมึงทำอะไรว่ะ” คาร์ลหันไปถามคนเจียที่ตอนนี้นั่งกอดอกมองที่ฉันส่วนคิ๊กนั้นสลบคาตีนเดลล์ไปแล้ว
“ก็แค่โดนของ” เจียตอบเสียงเรียบอย่างไม่แคร์
“คาร์ล ฉันต้องการคุณ” ฉันคว้าหน้าคาร์ลยิ้มหวานออกมาแล้วจูบที่ปากเขาอย่างที่ต้องการ
“ไอ้หมอ มียาแก้ไมว่ะ” คาร์ลพยายามถอนจูบแล้วต้องปัดป้องมือของฉันที่พยายามจะถอดเสื้อของเขาแล้วหันไปถามหมอเดลล์
“ยาหมดฤทธิ์ของมันเอง” เจียตอบแทนคุณหมอเดลล์แล้วลุกขึ้นไปนั่งยองๆข้างคิ๊ก
“shit!!!” คาร์ลสบถคำหยาบออกมาอีกหลายคำ แล้วพยายามที่จะเอามือฉันออกจากเสื้อของเขา
“นายรีบพาเธอไปเถอะ” เดลล์พยายามเข้ามาลากตัวฉันออกจาคาร์ล
“เรื่องนี้มันยังไม่จบ” คาร์ลหันไปหาเจียแล้วสั่งทิ้งท้าย
“แล้วผมจะรอ” เจียหันมาตอบรับสั้นๆ
“คาร์ลช่วยกูด้วย” เดลล์ร้องออกมาออกมาอย่างกลัวๆเมื่อมือของฉันเริ่มจะไปสำรวจเบื้องล่างของเขา
“ใครสอนเธอให้ทำแบบนี้” คาร์ลคว้าตัวฉันเข้าไปจูบ และอุ้มตัวฉันออกจากสถานที่แห่งนั้น
“น่ากลัวเป็นบ้า แต่ก็ขอบใจนายนะ” เดลล์ลูบแขนตัวเองแล้วหันไปขอบคุณเจีย
“เรื่องเล็ก แต่ครั้งหน้าผมจะไม่ช่วยพวกคุณอีกแล้วนะ” เจียลุกขึ้นมายืนตรงหน้าเดลล์แล้วดันแว่นที่หลุดลงมา
“มันจะไม่มีครั้งหน้าอีก” เดลล์ตอบพรางยิ้มแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น
“มีแน่ ถ้าคุณคาร์ลไม่จัดการธุระของตัวเองให้เสร็จ” เจียพึมพำคนเดียวแล้วมองคนทั้งสามที่ออกไปแล้ว ด้วยสายตาเย็นชา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
