ความรักที่ร้องขอ

“ฉันกลับก่อนนะ” เมื่อได้เวลาเลิกงานฉันก็รีบเก็บของเตรียมตัวกลับบ้านทันที
            “นี้เธอมาก็สายยังจะกลับบ้านก่อนคนอื่นอีกหรอเนี่ย” เจนบ่น
            “ก็ฉันต้องรีบกลับไปดูพี่มินโฮนิ หล่อระเบิด” ตอนนี้ฉันติดซี่ร์รี่เกาหลีจัดเลยละ
            “ระวังจะโดนเด้ง ขอเตือนไว้ก่อน”
            “นี้เขาไม่เรียกว่าเตือนแต่เป็นแช่งย่ะ” แต่ฉันก็ไม่ถือสาหรอก
            “ไปละ” เมื่อฉันเก็บของเสร็จและกำลังจะเดินไปรอรถที่ป้ายรถเมล์ (ไม่มีรถส่วนตัวใช้) แต่ก็ต้องถูกขัด
            “เดี๋ยวคุณ!!!” จู่ๆก็มีพนักงานชายคนหนึ่งเรียกให้ฉันหยุด
            “เรียกฉันหรอค่ะ”
            “ครับ มีจดหมายถึงคุณ” แล้วพนักงานชายก็ยื่นซองสีขาวมาให้ฉันแล้วก็เดินจากไป             “จดหมายไล่ออกหรือเปล่า” เจนยื่นหน้าเข้ามาดู
            “ยัยบ้า อย่าแช่งกันสิอาจะเป็นซองทอดผ้าป่าก็ได้” รู้สึกกลัวขึ้นมาตะหงิดๆ
            “แกมัวช้าอะไรอยู่ละ ผู้จัดการไม่ไล่แกออกหรอก ฉันก็พูดเล่นไปงั้นแหละ” เจนเร่งให้ฉันแกะซองที่ตอนนี้ฉันกำมันแน่นไม่กล้าที่จะเปิดมันออก
            “ฉันไม่กล้า” ฉันมองหน้าเจนอยากจะร้องไห้ออกมา
            “งั้นฉันเปิดเอง” เจนกระชากซองในมือฉันไปเปิดอ่านทันทีโดยไม่รับคำอนุญาต
            “แกนิ่งทำไม เกิดอะไรขึ้น” เจนได้แต่มองสิ่งในมือนิ่งๆ
            “เจน” ฉันทนไม่ไหวจนจะคว้ากระดาษไปอ่านแต่เจนก็ดึงกลับไปได้ก่อน
            “ชม ฉัน...” จู่ๆเจนก็เข้ามากอดฉัน หมายความว่าไง...
            “ฉันถูกไล่ออกหรอ” ฉันพึมพำเหมือนคนหมดแรง แล้วไม่ต้องรอนานก็ได้รับคำตอบ
            “อือ” เจนตอบรับสั้นๆเหมือนจะเสียใจกับฉัน
            “แกแน่ใจนะว่าไม่ได้อ่านผิด” ฉันยังคงกอดเจนแน่นและไม่ยอมรับความจริงที่พึ่งเกิด
            “อืม” แล้วเจนก็ผละออกแล้วยื่นจดหมายมาให้ฉัน
            “จริงด้วย ฉันทำอะไรผิดถึงถูกไล่ออก งานฉันก็ทำได้ดี แค่มาสายบางครั้งบางคราวเหมาะกับสถานการณ์” ฉันเริ่มโวยวายกับสิ่งที่ตัวเองได้รับ
            “แกอ่านปล.ด้วย” เจนชี้หมายเหตุที่อยู่ข้างล่างกระดาษ
            “ปล.คุณถูกจัดแต่งตั้งให้เป็นผู้ช่วยประธาน โปรดมาทำงานตามปกติ”
            “หมายความว่ายังไงว่ะ” ฉันกระพริบตาปริบๆมองเจนอย่างไม่เข้าใจ
            “เธอถูกไล่ออกจากการเป็นมาร์เก็ตติ้งแต่ทำหน้าที่ผู้ช่วยประธานแทนหรือที่เรียกอีกอย่างว่าเลขาไง” เจนช่วยขยายความ
            “เฮ้ย แต่ฉันไม่ได้อยากเป็นเลขานะเว้ย” มันเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน
            “พรุ่งนี้แกค่อยมาเคลียกับผู้จัดการแทนเถอะ”
            “ให้ตายดิ” จากที่เสียใจที่เสียงานที่ตัวเองรักไป และแทนที่จะดีใจที่ได้งานที่มีเงินเดือนสูงลิ่ว ฉันควรทำยังไง
            “แกไม่รีบกลับแล้วหรอ” เจนเตือน
            “อ่อ ไม่แล้วละ” ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
            “แกควรจะดีใจที่แกจะมีเงินเดือนเพิ่มมากขึ้นนะ แกจะได้เอาไปทำดั้ง เสริมอึ๋มอย่างที่ตั้งใจไง” เจนให้กำลังใจแต่ออกแน่วประชดนิดๆนะ
            “นั้นมันก็ส่วนหนึ่งที่ฉันดีใจจนไม่สามารถขยับไปไหนได้แต่อีกส่วนหนึ่งคือฉันไม่ชอบ”
            “ทำใจยอมรับซะเถอะ ทำงานที่ไม่ชอบแต่เงินเดือนสูงแกก็ทำๆไปเถอะ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่ลังเลจะรีบกลับบ้านไปดูมินโฮอย่างสบายใจ”
            “ฉันควรจะสบายใจใช่ไม” ฉันหันไปถามเจน
            “ใช่” แล้วเจนก็ตอบกลับมาอย่างชัดเจน
        “กลับบ้านไปได้แล้ว ฉันจะอยู่ทำงานต่ออีกนิด” เมื่อเจนไม่เห็นว่าฉันจะทำอะไรก็ไล่ให้ฉันออกไป
            “โอเค อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ขอแค่เราทำดีที่สุดก็พอ” ฉันสร้างกำลังใจให้ตัวเองเพื่อที่พรุ่งนี้จะได้มีแรงมาทำงาน
            “เยี่ยมมาก ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะ”
            “เจอกันพรุ่งนี้” บอกลาเจนด้วยความร่าเริงแต่ในใจยังคิดไม่ตกว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น
       
 
        “คุณกลับบ้านช้าแบบนี้เป็นประจำเลยหรอครับ”
            “เฮ้ย! นายมาอยู่นี้ได้ยังไง”
            “มันเป็นเรื่องบังเอิญนะครับ”
            ผู้ชายหน้าหวานที่เจอกันระหว่างทาง นี้เขามาบ้านฉันได้ยังไงกัน ถึงจะเป็นเรื่องบังเอิญแต่มันบังเอิญเกินไปหรือเปล่า
            “คุณไม่คิดจะเชิญผมเข้าไปข้างในหรอครับ” คำถามของเขาดึงความสนใจให้ฉันไปมองหน้าเขาอย่างแปลกๆ
            “มีอะไรติดหน้าผมอยู่หรอ” เขาเอามือลูบหน้าแล้วมองมาที่ฉัน
            “เปล่า แต่ฉันคิดว่าเราไม่รู้จักกันพอที่จะเชิญคนแปลกหน้าเข้าบ้าน”
            “ผมชื่อ เฮนรี่ ทำงานที่เดียวกับคุณ แต่คนละหน้าที่ ผมโสด อยากหาใครสักคนมาเป็นคู่ชีวิต...”
            “เดี๋ยวก่อนนะ ที่คุณพูดมามันทำให้ฉันรู้จักคุณมากขึ้นยังไงไม่ทราบ”
            “คุณอยากรู้อะไรละ ผมยินดีตอบ”
            “ฉันไม่อยากรู้อะไรจากคุณ แต่ฉันอยากบอกคุณว่า อย่างยุ่งกับฉัน”
            “คงไม่ได้หรอก เพราะคุณเป็นคนที่ผมสนใจ”
            “นี้นาย!”
            “เฮนรี่ครับ”