ความรักที่ร้องขอ

“ฉันกลับก่อนนะ” เมื่อได้เวลาเลิกงานฉันก็รีบเก็บของเตรียมตัวกลับบ้านทันที

            “นี้เธอมาก็สายยังจะกลับบ้านก่อนคนอื่นอีกหรอเนี่ย” เจนบ่น

            “ก็ฉันต้องรีบกลับไปดูพี่มินโฮนิ หล่อระเบิด” ตอนนี้ฉันติดซี่ร์รี่เกาหลีจัดเลยละ

            “ระวังจะโดนเด้ง ขอเตือนไว้ก่อน”

            “นี้เขาไม่เรียกว่าเตือนแต่เป็นแช่งย่ะ” แต่ฉันก็ไม่ถือสาหรอก

            “ไปละ” เมื่อฉันเก็บของเสร็จและกำลังจะเดินไปรอรถที่ป้ายรถเมล์ (ไม่มีรถส่วนตัวใช้) แต่ก็ต้องถูกขัด

            “เดี๋ยวคุณ!!!” จู่ๆก็มีพนักงานชายคนหนึ่งเรียกให้ฉันหยุด

            “เรียกฉันหรอค่ะ”

            “ครับ มีจดหมายถึงคุณ” แล้วพนักงานชายก็ยื่นซองสีขาวมาให้ฉันแล้วก็เดินจากไป
            “จดหมายไล่ออกหรือเปล่า” เจนยื่นหน้าเข้ามาดู

            “ยัยบ้า อย่าแช่งกันสิอาจะเป็นซองทอดผ้าป่าก็ได้” รู้สึกกลัวขึ้นมาตะหงิดๆ

            “แกมัวช้าอะไรอยู่ละ ผู้จัดการไม่ไล่แกออกหรอก ฉันก็พูดเล่นไปงั้นแหละ” เจนเร่งให้ฉันแกะซองที่ตอนนี้ฉันกำมันแน่นไม่กล้าที่จะเปิดมันออก

            “ฉันไม่กล้า” ฉันมองหน้าเจนอยากจะร้องไห้ออกมา

            “งั้นฉันเปิดเอง” เจนกระชากซองในมือฉันไปเปิดอ่านทันทีโดยไม่รับคำอนุญาต

            “แกนิ่งทำไม เกิดอะไรขึ้น” เจนได้แต่มองสิ่งในมือนิ่งๆ

            “เจน” ฉันทนไม่ไหวจนจะคว้ากระดาษไปอ่านแต่เจนก็ดึงกลับไปได้ก่อน

            “ชม ฉัน...” จู่ๆเจนก็เข้ามากอดฉัน หมายความว่าไง...

            “ฉันถูกไล่ออกหรอ” ฉันพึมพำเหมือนคนหมดแรง แล้วไม่ต้องรอนานก็ได้รับคำตอบ

            “อือ” เจนตอบรับสั้นๆเหมือนจะเสียใจกับฉัน

            “แกแน่ใจนะว่าไม่ได้อ่านผิด” ฉันยังคงกอดเจนแน่นและไม่ยอมรับความจริงที่พึ่งเกิด

            “อืม” แล้วเจนก็ผละออกแล้วยื่นจดหมายมาให้ฉัน

            “จริงด้วย ฉันทำอะไรผิดถึงถูกไล่ออก งานฉันก็ทำได้ดี แค่มาสายบางครั้งบางคราวเหมาะกับสถานการณ์” ฉันเริ่มโวยวายกับสิ่งที่ตัวเองได้รับ

            “แกอ่านปล.ด้วย” เจนชี้หมายเหตุที่อยู่ข้างล่างกระดาษ

            “ปล.คุณถูกจัดแต่งตั้งให้เป็นผู้ช่วยประธาน โปรดมาทำงานตามปกติ”

            “หมายความว่ายังไงว่ะ” ฉันกระพริบตาปริบๆมองเจนอย่างไม่เข้าใจ

            “เธอถูกไล่ออกจากการเป็นมาร์เก็ตติ้งแต่ทำหน้าที่ผู้ช่วยประธานแทนหรือที่เรียกอีกอย่างว่าเลขาไง” เจนช่วยขยายความ

            “เฮ้ย แต่ฉันไม่ได้อยากเป็นเลขานะเว้ย” มันเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน

            “พรุ่งนี้แกค่อยมาเคลียกับผู้จัดการแทนเถอะ”

            “ให้ตายดิ” จากที่เสียใจที่เสียงานที่ตัวเองรักไป และแทนที่จะดีใจที่ได้งานที่มีเงินเดือนสูงลิ่ว ฉันควรทำยังไง

            “แกไม่รีบกลับแล้วหรอ” เจนเตือน

            “อ่อ ไม่แล้วละ” ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

            “แกควรจะดีใจที่แกจะมีเงินเดือนเพิ่มมากขึ้นนะ แกจะได้เอาไปทำดั้ง เสริมอึ๋มอย่างที่ตั้งใจไง” เจนให้กำลังใจแต่ออกแน่วประชดนิดๆนะ

            “นั้นมันก็ส่วนหนึ่งที่ฉันดีใจจนไม่สามารถขยับไปไหนได้แต่อีกส่วนหนึ่งคือฉันไม่ชอบ”

            “ทำใจยอมรับซะเถอะ ทำงานที่ไม่ชอบแต่เงินเดือนสูงแกก็ทำๆไปเถอะ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่ลังเลจะรีบกลับบ้านไปดูมินโฮอย่างสบายใจ”

            “ฉันควรจะสบายใจใช่ไม” ฉันหันไปถามเจน

            “ใช่” แล้วเจนก็ตอบกลับมาอย่างชัดเจน

        “กลับบ้านไปได้แล้ว ฉันจะอยู่ทำงานต่ออีกนิด” เมื่อเจนไม่เห็นว่าฉันจะทำอะไรก็ไล่ให้ฉันออกไป

            “โอเค อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ขอแค่เราทำดีที่สุดก็พอ” ฉันสร้างกำลังใจให้ตัวเองเพื่อที่พรุ่งนี้จะได้มีแรงมาทำงาน

            “เยี่ยมมาก ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะ”

            “เจอกันพรุ่งนี้” บอกลาเจนด้วยความร่าเริงแต่ในใจยังคิดไม่ตกว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น

        “คุณกลับบ้านช้าแบบนี้เป็นประจำเลยหรอครับ”

            “เฮ้ย! นายมาอยู่นี้ได้ยังไง”

            “มันเป็นเรื่องบังเอิญนะครับ”

            ผู้ชายหน้าหวานที่เจอกันระหว่างทาง นี้เขามาบ้านฉันได้ยังไงกัน ถึงจะเป็นเรื่องบังเอิญแต่มันบังเอิญเกินไปหรือเปล่า

            “คุณไม่คิดจะเชิญผมเข้าไปข้างในหรอครับ” คำถามของเขาดึงความสนใจให้ฉันไปมองหน้าเขาอย่างแปลกๆ

            “มีอะไรติดหน้าผมอยู่หรอ” เขาเอามือลูบหน้าแล้วมองมาที่ฉัน

            “เปล่า แต่ฉันคิดว่าเราไม่รู้จักกันพอที่จะเชิญคนแปลกหน้าเข้าบ้าน”

            “ผมชื่อ เฮนรี่ ทำงานที่เดียวกับคุณ แต่คนละหน้าที่ ผมโสด อยากหาใครสักคนมาเป็นคู่ชีวิต...”

            “เดี๋ยวก่อนนะ ที่คุณพูดมามันทำให้ฉันรู้จักคุณมากขึ้นยังไงไม่ทราบ”

            “คุณอยากรู้อะไรละ ผมยินดีตอบ”

            “ฉันไม่อยากรู้อะไรจากคุณ แต่ฉันอยากบอกคุณว่า อย่างยุ่งกับฉัน”

            “คงไม่ได้หรอก เพราะคุณเป็นคนที่ผมสนใจ”

            “นี้นาย!”

            “เฮนรี่ครับ”