รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

"คาร์ล "
ฉันเรียกชื่อของเขากอดเขาเอาไว้ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมอง คัสตอลที่นอนหมดลมหายใจอยู่ตรงหน้าฉัน คาร์ล เองก็นั่งกอดฉันเอาไว้ แต่มือของเขายังคงจับมือของ คัสตอล เอาไว้อย่างแน่นเช่นกัน
 
"ไม่เป็นไรนะ เอล ทุกอย่างมันต้องจบวันนี้ ฉันสัญญา"
 
คาร์ลพูดพร้อมลูบเบาๆที่หลังของฉัน ฉันสัมผัสได้ถึงความโกรธของเขา ก่อนที่ฉันจะเงยหน้าไปพูดบางอย่างกับคาร์ล
 
"คาร์ล เราหนีกันเถอะ อย่าสู้อีกเลย"
 
"ไม่ได้เอล ต่อให้เราหนีไปไกลแค่ไหน ยังไงมันก็ต้องตามไปเอาตัวเธอกลับมาอีก ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันยอมไม่ได้"
 
"แต่ คาร์ล ฉันไม่อยาก.."
 
ยังไม่สิ้นคำพูดของฉัน พื้นดินที่เป็นหลุมใหญ่นั่น ค่อยๆแตกออกจากกัน แตกออกเรื่อยๆ ฉันและคาร์ลรีบลุกขึ้นยืนดูรอยแตกที่แผ่ยาวออกไป และขยายวงกว้างมากขึ้น
 
"เอล หนีไป"
 
"ไม่! ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น"
 
"เอล ฉันขอร้องหนีไปก่อนเดี๊ยวฉันจะตามไป"
 
"คาร์ล ฉันไม่อยากหนีอีกแล้ว"
 
ยังไม่ทันไรก็เกิดแผ่นดินไหวอย่างหนัก คาร์ล พยายามพลักให้ฉันออกไปจากตรงนั้น แต่ฉันก็จับมือของเขาเอาไว้ 
 
"หนีไปก่อน เอล ตรงนี้มันอันตราย"
 
"ไม่!! ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะอยู่กับนาย"
 
มือของฉันและคาร์ลต้องหลุดออกจากกัน บางอย่างที่ใหญ่มหึมานั้นพุ่งออกมาจากพึ้นดิน ทำให้ฉันและคาร์ล หลุดออกจากกัน จากแรกกระแทก 
 
"นี่มัน ตัวอะไร!!!"
 
ฉันนั่งมองตัวประหลาดที่มีต่างสูงใหญ่ ใหญ่กว่าฉัน 4 เท่าได้ มันมีเขาที่ยาวทั้งสองข้าง ร่างกายเป็นสีแดงกล่ำมีไฟลุกรอบตัว ตามตัวของมันเหมือนมีลาวาไหลเป็นสายเลือดตลอดเวลา เสียงของมันดังยิ่งกว่าฟ้าถล่ม สายฝนกระหน่ำลงมาลงพื้นดิน ฉันวิ่งไปดึงร่างคัสตอล ก่อนที่ร่างของเขาจะล่วงลงไปหลุมลาวาขนาดยักษ์ ฉันพยายามดึงร่างของคัสตอลเอาไว้ ก่อนที่ คาร์ล จะวิ่งมาช่วยดึงร่างของเขาขึ้นมา
 
"เอล ' หนีไปก่อน"
 
"ไม่!! "
 
"ฉันบอกให้..."
 
ตุบ!!!!
 
ยังสิ้นสุดเสียงของคาร์ล เขาโดนมือของปีศาจร่างยักษ์นั่นฟาดเข้าไปที่ตัวอย่างแรง จนทำให้เขาปลิวไปไกล ฉันเงยหน้ามองมัน โดยที่สายตาของมันก็มองมาที่ฉัน ตาของมันเป็นสีขาว ไม่มีแม้แต่ตาดำ หน้าของมันมีบาดแผลเหมือนโดนอะไรสักอย่าง แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะลุกขึ้นก้าวขาหนีไป มือของมันกำแน่นพยายามที่จะทุบลงที่ตัวฉันอย่างแรง ฉันเอามือมาบังไว้ที่หน้าฉันทั้งสองข้าง ก่อนที่ฉันจะ กรี๊ด ออกมาดังๆ
แต่ฉันรู้สึกว่าทำไมมันถึงได้ไปทุบฉันสักที ฉันค่อยๆเอามือที่บังหน้าฉันออก ก่อนที่ฉันจะเห็น คาร์ล มารับหมัดนั่นแทนฉัน แรงของเขาดูเยอะมาก เพราะเขาสามารถที่จะต้านแรงของปีศาจตัวนั้นได้ ทั้งๆที่ตัวของมันใหญ่กว่าตัวของเขา 4 เท่า ฉันมองที่เท้าของเขา เท้าเขายุบลงไปกับพื้นเล็กน้อย
 
"เอล !! หนี!!! "
 
สิ้นเสียงของคาร์ล เขาพลักมือของปีศาจตนนั้นออกไปอย่างแรง เพียงเวลาไม่กี่นาทีฉันต้องตกใจกับสิ่งที่ฉันเห็นตรงหน้า ขนนกสีดำสนิดเป็นเงางาม แผ่ออกมากว้างพอควร และปีกนั่นใหญ่กว่าตัวของ คาร์ล 
คาร์ล หันหน้ามาหาสิ่งที่ฉันเห็นพร้อมกับลุกขึ้น หน้าของเขามีเส้นเลือดสีดำขึ้นที่หน้าข้างหนึ่ง ตาของเขาเป็นสีแดงกล่ำจนน่ากลัว แต่ตัวของเขาเหมือนมีควันสีดำรอยอยู่รอบๆตัวเขา มันทำให้ฉันรู้สึกว่า
 
"คาร์ล  0.O"
 
"หนีไปซะ"
 
พูดจบเขาก็หันหน้าไปปะทะกับปีศาจร่างใหญ่ ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในพายุลูกใหญ่ เสียงฟ้าถล่มที่ดังก้องไปทั่วทุกพื้นที่ และเสียงนั่นทำให้สั่นดังไปถึงข้างในร่างกายของฉัน ฉันเริ่มวิ่งพร้อมกับพยายามดึงร่างของคัสตอลออกไปด้วย ตัวของเขาหนัก หนักจนฉันทั้งล้มและยืน พยายามที่จะพาร่างของเขาออกห่างจากที่ตรงนั้น ที่ตรงที่สายฟ้าผ่าลงอย่างแรง สายฟ้าที่ปะทะกันจนเกิดเสียงดังยิ่งกว่าเสียงแผ่นดินแยก
 
ฉันดึงร่างของคัสตอลออกมาไกลพอควร ก่อนที่ฉันจะล้มตัวลงถอดชุดคลุมที่ตัวฉันออกจนเหลือเพียงแค่ชุดกระโปรงสีขาวที่อยู่ข้างใน ฉันใช้ชุดคลุด ห่มที่ตัวของคัสตอลเอาไว้ อย่างน้อยฉันก็ไม่อยากให้เขาเปียกฝน
 
"คัสตอล นายอยู่ตรงนี้นะ"
 
พูดเสร็จเสร็จฉันลุกขึ้นยืน วิ่งไปได้ไม่ไกล ฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนระเบิดลูกใหญ่ลงสู่พื้น ฉันหยุดสักพักเพราะมีแรงสั่นสะเทือนบนพึ้นดิน จนมันหยุด ฉันจึงรีบวิ่งไปหา คาร์ล ต่อ แต่ยังไปไม่ถึงได้เท่าที่ควร แบรค และ ไวน์วิ่งมาฉุดฉันเอาไว้ก่อน
 
"เอล ' อย่าเข้าไปอันตรายนะ!!!"
 
"ไม่!! ฉันจะไปหาคาร์ล"
 
"เธอจะไปหามันทำไม เธอไปก็ดีแต่ทำให้การต่อสู้ของมันแย่ลงนะ เอล!!!!"
 
"ไม่!! ฉันช่วยเขาได้ แบรค ไวน์ ปล่อยฉันไปเถอะ"
 
"ไม่ได้ เธอจะไปไม่ได้ เราต้องพาเธอไปที่ปลอดภัย เธอต้องปลอดภัยนะเอล!!"
 
"ไม่!! ฉันจะไปหาคาร์ล"
 
แบรคและไวน์พยายมสู้แรงของฉัน แต่ไม่รู้ว่าแรงของฉันมันมาจากไหนเยอะแยะ ฉันเหวี่ยงร่างของไวน์ออกไปกระแทกกับต้นไม้อย่างแรง และผลัก แบรคออกไปกระแทกกับพื้น ฉันหยุดดูพวกเขาแต่ได้ไม่นาน ฉันจะวิ่งต่อเพื่อไปหาคาร์ล แต่แบรคและไวน์ก็มาขว้างเอาไว้อีกครั้ง
 
"แบรค ไวน์ อย่ามาขว้างฉัน"
 
"ไม่ได้ พวกฉันจะให้เธอไปไม่ได้"
 
"แล้วพวกนายจะปล่อยให้คาร์ล สู้กับมันเพียงคนเดียวงั้นหรอ"
 
"พวกฉันก็อยากช่วย แต่มีแค่มันคนเดียวที่สู้กับ คาร์เอลได้ พวกฉันทำอะไรมันไม่ได้หรอกถ้าไปก้มีแต่ตายกับตาย"
 
"แล้วพวกนายไม่คิดหรอว่า คาร์ล จะสู้แรงของมันได้ ตัวมันใหญ่ขนาดนั้น"
 
"ไม่ต้องห่วงหรอก คาร์ล เองก็ได้รับพลังของมันมาบ้าง เธอไม่เห็นร่างของมันหรอ"
 
"ใช่' ไปกับพวกฉันเถอะเอล ยังไงเธอต้องปลอดภัยนะ ส่วน คาร์ล มันไม่เป็นไรหรอก เชื่อพวกฉันสิ"
 
"แต่.."
 
ฉันยังไม่ทันพูดอะไร เสียงระเบิดที่ดังขึ้นมาอีกครั้ง และครั้งนี้ดูเหมือนจะแรงมากเพราะมันทำให้ฉันและแบรค ไวน์ ถึงกับกระเด็นออกจากกันจากแรงอัดบางอย่าง ทันทีที่ฉันทรงตัวขึ้นมาได้ ฉันรู้สึกทันทีว่า คาร์ล ต้องไม่ปลอยภัย ฉันรีบวิ่งโดยที่ไม่มองมาข้างหลังเลย เสียง แบรค และ ไวน์ ตะโกนให้หลังว่าให้ฉันกลับไป แต่จุดมุ่งหมายของฉันคือมุ่งหน้าไปหาคาร์ล
 
ฉันวิ่งด้วยความเร็ว วิ่งเร็วมาก จนไปถึงที่ ที่คาร์ลสู้กับคาร์ลเอล สิ่งที่ฉันเห็น คาร์ล ล้มลงต่อหน้าฉัน เขาเงยหน้ามามองฉัน แล้วล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง ปีกของเขาหักไปหนึ่งข้าง ฉันไม่คิดอะไรวิ่งไปหา คาร์ล อย่างรวดเร็ว
 
"ไม่!! ไม่!! คาร์ล มองหน้าฉันนายอย่าเป็นอะไรนะ"
 
"เอล ทำไมเธอไม่หนีไป"
 
"ไม่ ฉันทิ้งนายไม่ได้"
 
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกเอล ฉันต้องปกป้องเธอ"
 
ฉันร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ฉันไม่อยากเสียเขาไปอีกคนนะ และฉันไม่อยากเห็นเขาตอ้งมาหมดลมหายใจตรงหน้าฉัน แต่ไม่ทันไรทุกอย่างรอบตัวฉันก็เริ่มมืดและจางไปหมด ฉันเห็น คาร์ล ลางๆ สภาพฉันเหมือนฉันกำลังจะวูบไป สิ่งที่ฉันเห็น แบรค และ ไวน์ วิ่งเข้ามาหาฉันและคาร์ล 
 
"ไม่!! เอล คาร์ล!!!!"
 
แล้วทุกอย่างก็มืดลง และเงียบสนิท
 
                           ..............................................................................
 
   ฉันลืมตาขึ้่นมาทุกอย่างเลือนๆและค่อยๆชัดขึ้น ฉันกลับมาอยุ่ที่เดิม โดนล่ามเหมือนเดิม เพียงแต่ฉันไม่ได้ยืน ฉันนอนอยู่บนหินแผ่นขนาดใหญ่ ฉันมองไปข้างล่างนั่น ไม่ไกล ฉันเห็น คาร์ล นอนอยู่ตรงนั้น และมือของเขาโดนล่ามเอาไว้เช่นกัน
 
"คาร์ล!!!"