รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

   คาร์ล ค่อยๆขยับตัวเอง เขาเหมือนคนหมดแรง ฉันอยากจะวิ่งเข้าไปกอดเขา แต่มันทำไม่ได้ สภาพของเขาดูโทรมมาก ปีกของเขาหักไปหนึ่งข้างหน้าและตัวของเขามีแต่บาดแผลเต็มไปหมด ทันทีที่เขาเห็นฉัน เขาพยายามลุกขึ้นแต่แม้แต่แรงดันตัวเอง เขายังไม่มีเลยด้วยซ้ำ

 

"คาร์ล คาร์ล"

 

"เอล ฉัน จะ ช่วย เธอ"

 

เสียงของเขาเบามาก เบาจนฉันได้ยินแล้วทรมารหัวใจ น้ำตาของฉันไหลออกหยดลงบนแผ่นหิน ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงหัวเราะอีกครั้ง

 

"ฮ่าๆๆ ๆ ๆๆ"

 

คาร์ล มองไปที่ต้นเสียง และเห็น คาร์เอล เดินไปที่ตัวเขา ตัวของคาร์เอลเอง ก็มีบาดแผลเยอะไม่แตกต่างจาก คาร์ลเลย  คาร์เอล เดินไปหาคาร์ล ก่อนที่เขาจะให้มือบีบที่หน้าของคาร์ล แล้วยกตัวเขาขึ้นมา สายตาของพวกเขามองหน้ากันอย่างดุเดือด และโมโหกันอย่างถึงที่สุด

 

"ถ้าแกยอมมาอยู่กับฉันตั้งแต่แรก แกคงไม่ต้องให้ฉันพาแกมาสภาพแบบนี้"

 

"ต่อให้แกจะฆ่าฉัน ฉันก็ไม่มีวันยอมมอบให้แก"

 

คาร์เอลปล่อยตัวคาร์ล ลงก่อนที่เขาจะใช้เท้าเหยียบที่หน้าท้องของ คาร์ล และนั่นทำให้คาร์ล ดูทรมารมาก

 

"ไม่!! คาร์เอล อย่าทำเขานะ"

 

คาร์เอลมองมาที่ฉัน แล้วเดินมาหาฉันแต่ก็ต้องหยุดชงัก เพราะ คาร์ล ใช้มือของเขาจับไว้ที่ขาของ คาร์เอล

ก่อนที่คาร์เอล จะเตะอย่างแรงไปที่หน้าของคาร์ลซ้ำๆกันหลายรอบ 

 

"ไม่!! อย่าทำเขา คาร์เอล อย่าทำเขา"

 

ฉันพยายามตะโกนสุดเสียง เพื่อให้เขาหยุด ใช่เขาหยุด แล้วหันหน้ามาหาฉัน แต่ก็ต้องชงักอีกครั้ง เพราะ คาร์ล จับที่ขาของ คาร์เอล อีกรอบ

 

"ไม่ คาร์ล พอเถอะ "

 

ฉันตะโกนบอกเขา เพื่อให้เขาหยุดทำแบบนี้ เพราะมันจะทำให้เขาเจ็บตัว

 

"ไม่ เอล ฉันจะไม่มีวันให้มันทำร้ายเธออีก"

 

"ไม่มีวันงั้นหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆ "

 

อ๊ากกกกกก!!!!!

 

"ไม่!!! คาร์ล"

 ฉันตะโกนสุดเสียง เพราะสสิ่งที่ฉันเห็น คาร์เอล เขาหักแขนของคาร์ล มือของเขาสั่นด้วยความเจ็บปวด ฉันเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกันเลย

 

"ได้โปรด แกต้องการอะไร แกเอาไปเลย อย่าทำเขา!!!!"

 

ฉันร้องไห้ไป ตะโกนไป ฉันหลับตาไม่กล้าแม้แต่จะมอง คาร์ล แต่ฉันยังคงได้ยินเสียงของเขา เสียงความเจ็บปวดของเขา

 

"งั้นเธอก็ยอมมอบวิญญาณให้ฉันสิ มอบมา!!!!"

 

"เอาไปเลย!! แต่แกอย่าทำเขา ได้โปรด!!" 

ตอนนี้ฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้วถึงแม้ฉันจะต้องตาย แต่ถ้า คาร์ล ปลอดภัยฉันก็จะทำ

 

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ !!! แกเห็นไหม เธอยอมมอบให้ฉันง่ายๆ แกเห็นไหม คาร์ล ฮ่าๆๆๆๆ !!!! "

 

"ไม่ ไม่!! เอล อย่า!!"

 

"ไม่ คาร์ล ฉันไม่อยากให้นายเจ็บอีกแล้ว "

 

"ฉันบอกเธอแล้วไง ว่าฉันไม่มีวันเป็นอะไร ถ้ามันไม่ตาย ฉันก็ไม่ยอมตาย!!!"

 

"มันจบแล้ว คาร์ล แกจบแล้ว แกจะไม่เหลืออะไรเลย คิดถึงพ่อแม่แกไหม คาร์ล ฮ่าๆๆๆๆๆๆ !!!"

 

"คาร์เอล แก!!!"

 

คาร์เอล หัวเราะก่อนที่จะเดินมาหาฉัน แล้วใช้มือลูบเบาๆที่หน้าของฉัน แล้วค่อยลามลงไปที่หน้าอกของฉันก่อนที่จะให้มือจับสร้อยเส้นที่ฉันใส่เอาไว้

 

"สวยจริงๆ ฮ่าๆๆ คาร์ล แกนี่มันโชคดีจิงๆ ที่ได้เจอหญิงที่งามเช่นนี้"

 

"แกอย่าทำอะไรเธอ ปล่อยเธอไปซะ"

 

"ปล่อยงั้นหรอ ฮ่าๆๆๆ !! แกจะเอาอะไรมาแลก !!! "

 

"ร่างฉันไง แกตอ้งการมากไม่ใช่หรอ เอาร่างฉันไปเป็นทาสของแก แล้วปล่อยเธอไปซะ!!"

 

"ไม่!! ไม่!! คาร์ล อย่าทำแบบนั้น "

 

"เอล ' ฉันตอ้งให้เธอปลอดภัยนะ"

 

"แหม ๆ ๆ ! ฉันน่าจะให้เวลาพวกแกอยู่ด้วยกันสักหน่อยนะ แต่คงไม่ เพราะมัน เสียเวลา!!"

 

คาร์เอล จับหน้าฉันขึ้นก่อนที่เขาจะจูบลงที่ปากฉัน ฉันพยายามดิ้น ก่อนที่ฉันจะรุ้สึกถึงความอึดอัด ลมหายใจของฉันสั้นลงเรื่อยๆ ฉันรู้สึกหายใจไม่ออก คาร์เอล ปล่อยฉันออกจากตัวของเขาก่อนที่ฉันจะเห็นแสงบางอย่างออกจากตัวฉัน แล้วทุกอย่าง ก็เลือนลาง และเสียงของ คาร์ล ที่ตะโกนเรียกฉัน

 

ไม่!!!! เอล!!!!...

คาร์ล พยายามดิ้นสุดแรงเพื่อที่จะไปหาเอล แต่เขาก็ทำไม่ได้ เพราะโซ๋ที่ร่ามเขาเอาไว้มันตรีงตัวเขาเอาไว้กับพื้น เขาทำได้เพียง นั่งดู วิญญาณของ เอล ที่ไหลซึมซาบเอาไปทั่วร่างของ คาร์เอล

 

"ฮ่าๆๆๆๆๆ !!!! "

 

"แก แกไปตายซะ!!!! "

 

"ฉันรู้สึกดีจัง ฮ่าๆๆๆๆ !!! "

 

คาร์เอลพูดพร้อมขยับตัวเบาๆ แผลที่เต็มตัวเขา ค่อยๆหายจากการฟื้นตัวของเขาเอง ก่อนที่จะค่อยๆลูบเบาๆ ที่ตัวของ เอล 

 

"เสียดาย ที่สุด สวยๆอย่างเธอไม่น่ามาตกอยู่ในสภาพแบบนี้"

 

"คาร์เอล แก!!"

 

"ทำไมคาร์ล ทนไม่ได้หรอ แกก็แค่อยู่กับเธอ โดยที่เธอมีแต่ร่างไง ฮ่าๆๆๆๆๆ!!"

 

น้ำตาของคาร์ล ไหลลงบนพื้้้นด้วยความเสียใจ แต่ก็ไม่หมดความแค้น 

 

"ฉันจะฆ่าแก คาร์เอล!!"

 

"ฆ่าฉันงั้นหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ !! "

 

เสียงของคาร์เอล ดังลั่นไปทั่วห้อง แต่ก็มีบางอย่างที่ทำให้เขาหยุดหัวเราะ แผ่นปูนที่มีร่างของ เอล นอนอยู่นั่นค่อยๆร้าวเรื่อยๆ คาร์เอลมองด้วยความตกใจก่อนที่จะรีบวิ่งไปจับร่างของ คาร์ล

 

"มอบวิญญาณให้ฉัน คาร์ล เร็วสิ!!! "

 

คาร์เอล พูดด้วยความตื่นตระหนก พูดไปมองหน้าคาร์ล ไป และก็มองแท่นหินไป

 

"ฉันบอกให้มอบวิญญาณให้ฉัน เร็วววววว!!!

 

"แกกลัวอะไร คาร์เอล!!"

 

คาร์เอลเริ่มตื่นมากขึ้นเรื่อยๆก่อนที่จะทุ่มตัว คาร์ล ลงกับพื้นอย่างแรง แล้ววิ่งไปหยินมีดขนาดใหญ่วิ่งมาหา คาร์ล ที่ลุกขึ้นนั่ง มองหน้าของ คาร์เอล

 

"ฉันบอกให้แกมอบให้ฉัน!!!!!"

 

"ไม่!!!"

 

คาร์เอล เริ่มวิ่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แต่เหมือนทุกอย่าง เร็วมาก คาร์เอล กระเด็นออกไปกระแทกกับพนักห้องอย่างแรง จนทำให้กำแพงร้าว

 

"เอล!!"

 

คาร์ล เรียกเอล ก่อนที่ เอลจะเดินออกมาจากแทนหินที่พักเป็นเศษก้อนหิน แล้วตรงไปที่ คาร์เอล และคาร์ล ก็ล้มลงบนพื้นอย่างแรง ก่อนที่เขาจะหมดสติไป

 

"ไม่!! ไม่!! อีกนิดเดียวข้าก็สำเร็จ"

 

"เจ้ายังคงพยายาม ทำไมเจ้าไปล้มเลิก"

 

"ข้าจะต้องได้ทุกอย่าง ข้าจะทำร้ายท่าน ท่านอย่ามาขว้างข้า"

 

"เจ้ายึดร่างของเขาให้เขาทำลายครอบครัว เจ้ายังร้ายไม่พออีกหรอ แค่นี้เจ้ายังต้องการความยิ่งใหญ่อีกหรอ กลับไปยังสถานที่ของท่านซะ"

 

"ท่าน เอวา ท่านคิดว่าข้าจะกลัวท่านงั้นหรอ ข้าได้วิญญาณอันบริสุทธิ์นี่แล้ว อีกแค่อย่างเดียวข้าก็จะทำลายทุกอย่าง แม้แต่ตัวของท่านเอง !!!"

 

พูดจบคาร์เอล ก็พุ่งเข้าหา เอวาที่อยู่ร่างของเอล อย่างแรง แต่มันก็ไร้ผล เพราะว่าไม่ว่าทำเท่าไหร่ คาร์เอล ก็ไม่สามารถจับต้องตัวของเธอได้เลย

 

"อย่าพยายามเลย เกรฟ ปล่อยร่างนี่ไปซะ"

 

"ไม่ๆ มันเป็นทาสข้า ข้าไม่มีวันปล่อยมัน ไม่มีวัน!! "

 

"ครั้งนี้ ข้าคงปล่อยเจ้าไม่ได้เหมือนเคย สินะ"

 

เอวาเพียงแค่เธอใช้มือแตะที่พื้นเบาๆ ทุกอย่างก็สั่นเคลือนไหวไปหมด เกรฟ ซาตานที่แฝงอยู่ในร่างของ คาร์เอล ก็ค่อยถูกดึงออกมาจากร่างของ คาร์เอล  จนทำให้่ร่างของ คาร์เอล ทรุดลงกับพื้น

 

"ไม่!!!!!!"

 

เกรฟ มองที่หน้าของ เอวา อย่างแค้นจนถึงที่สุด เขาพยายามที่จะต่อสู้กับ เอวา แต่ไม่ได้ผล เขาถูกลาวาดูดเข้าไปสู่พื้นดินอย่างช้าๆ

 

"ไม่!! ไม่!! มันต้องไม่จบอย่างนี้ ข้าจะกลับมา ข้าจะกลับทวงทุกอย่าง"

 

"เจ้าจะไม่มีสิทธิที่จะได้กลับมายังโลกมนุษย์อีก ท่านจะต้องถูกจองจำชัวกัป ชั่วกัลป์ หากเจ้าอยากจะคลองทุกสิ่ง ข้าจะให้เจ้าได้เฝ้าขุมนรก ที่เจ้าได้จากมา และข้าจะฝั้งเจ้าด้วยวิญญาณของตัวข้าเอง"

 

เมือเอวาพูดจบ หัวของ เกรฟ ก็ถูกกดลงเข้าไปในลาวา ก่อนที่แผ่นดินจะกลับเข้าสู่สภาพเดิม 

 

เอวาเดินไปที่ร่างของ คาร์ล ก่อนที่คาร์ล จะรู้สึกตัวอีกครั้ง เธอค่อยรักษาร่างของ คาร์ล ให้กลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง

 

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

 

"ท่านมาช่วยข้าอีกครั้ง"

 

"คราวนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายของข้า"

 

"ทุกอย่างจบแล้วหรอ"

 

"ใช่ จบแล้วข้าจะจองจำ เกรฟ ด้วยวิญญาณของข้าเอง ข้าจะคอยปกป้อง มิให้เขาได้ออกมาจากขุมนรก"

 

" เกรฟ ' งั้นหรอ"

 

"ใช่ ปีศาจที่แฝงอยู่ในร่างของพี่ชายเจ้า นาม เกรฟ ตอนนี้พี่ชายเจ้าปลอดภัยแล้ว เขาเป็นเหมือนเจ้า เพียงแต่ไม่มีพลังวิเศษเหมือนคนอื่นๆ "

 

"พี่ชายข้า แล้ว เอล หล่ะ"

 

เอวา ไม่ตอบแต่อย่างใด เธอได้แต่ยิ้ม แล้วออกจากร่างของเอลไป พร้อมกับสร้อย ที่ค่อยๆหายไปจากคอของ เอล  ร่างของเอลร่วงลงกับพื้นช้าๆ คาร์ล รับร่างของ เอล เอาไว้ แล้วมองที่หน้าของเธอก่อนที่จะลูบเบาๆ ที่แก้มของ เอล

 

"เอล ทุกอย่างจบแล้วนะ"

 

คาร์ล กอดเอล พร้อมน้ำตา ที่ไหลออกมา เขาไม่คิดว่า เขาจะได้อยู่กับเอลในสภาพแบบนี้เลยด้วยซ้ำ 

 

"ฉันขอโทษนะเอล ฉันขอโทษที่ปกป้องเธอไม่ได้ ฉันขอโทษ"

 

"คาร์ล"

 

คาร์ล รีบปล่อยร่างของเอลออก แล้วมองที่หน้าของเธอ เอล มองที่หน้าของคาร์ล น้ำตาของเธอไหลออกมา เธอค่อยๆ ลูบเบาๆที่หน้าของ คาร์ล เพื่อเช็ดน้ำตาให้เขา 

 

"เอล เธอ"

 

"ฉันไม่เป็นไร ฉันเห็นทุกอย่างเลยรู้ไหม ฉันเป็นห่วงนายแทบบ้า"

 

คาร์ล กอดเอลอีกครั้ง เขาทั้ง  2 นั่งกอดกันในห้องก่อนที่ทุกอย่างจะหายไป ปราสาทกลายเป็นเพียงทุ่งหญ้าสีเขียว เสียงการต่อสู้ได้หยุดลง ท้องแจ่มใสขึ้น เอล และ คาร์ล มองหน้ากัน เขาให้สองอยุ่ใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน 

 

"เฮ้ ๆ !!"

 

เสียงของ ผู้ชายคนนึงดังขัดซีน ของทั้งสอง คาร์ล และ เอล หันไปตามเสียงนั่น และนั่นคือเสียงของ คาร์ลเอล

 

"จะมาช่วยข้าบ้างก็ได้นะ หรือถ้าจะไม่ก็ไม่เป็นไร"

 

"คาร์เอล"

 

คาร์ล ลุกขึ้นแล้วเดินไปดึงมือของ คาร์เอล ให้ลุกขึ้นทั้งสองมองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม

 

"ยินดีกลับบ้านนะพี่ชาย"

 

"เจ้าโตขึ้นมาก "

 

"ท่านเองก็ไม่เปลียนเลยนะ"

 

"ใช่ ๆ ข้ายังดูดีเหมือนเดิมใช้ม้า"

 

"นั่นมันก็ใช่ แต่น้อยกว่าข้าเยอะ"

 

"หนุ่มๆ กลับบ้านกันเถอะ "

 

ฉันเดินไปหาเขาทั้ง 2 คนที่ยืนคุยกันอยู่ แล้วเดินไปจับมือของ คาร์ล ก่อนที่เราจะมองหน้ากันแล้วยิ้มให้กัน

 

"โธ่! ไม่น่าาา อย่าพึ่งตรงนี้ได้ไหม ฉันยืนอยู่นี่นะ"

 

คาร์ล และ เอล ยืนมองหน้าแล้วยิ้มให้กันอยู่อย่างนั้น

 

"ฮัลโหล !! ได้ยินฉันไหม โธ่ พระเจ้า ฉันเดินกลับบ้านเองก็ได้"

 

คาร์เอล เดินออกไปจากทั้งคู่ ก่อนที่คาร์ล และ เอล กำลังจะจูบกันตรงนั้น แต่ยังไม่ทันได้เข้าใกล้กัน คาร์เอลก็ตะโกน คำนึงมาซื่งทำให้ คาร์ล หยุดชงัก

 

"นี่คาร์ล !! แกรู้ไหม ฉันเองก็เคยจะจูบเอล เหมือนกันนะ ฮ่าๆๆๆๆ "

 

"หะ! ว่าไงนะ "

 

คาร์ล วิ่งไปหาคาร์เอล พวกเขาวิ่งไล่กันเหมือนเด็ก ฉันได้ยินเสียงหัวเราะ ของพวกเขา ก็ยังดีที่เรื่องราวมันจบแบบนี้ ถึงแม้มันตอ้งมีการสูญเสียกันไปบ้าง