รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

     ฉันเริ่มรู้สึกตัวขึ้น ตอนนี้ตัวฉันถูกตรึงไว้กับโซ่เส้นใหญ่ ทั้ง 2 ข้าง ฉันรู้สึกอ่อนเพลียและอ่อนแรงมาก ฉันพยายามขยับตัวแต่ทำไม่ได้เลย ตอนนี้ฉันคิดถึงแต่ คาร์ล และ คัสตอล ว่าพวกเขาจะเป็นยังไงบ้างฉันรู้สึกเป็นห่วงพวกเขาเหลือเกิน แต่ตอนนี้ฉันเองยังแทบช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย สายตาของฉันเหลือบไปเห็น คาร์เอล ยืนหันหลังให้ฉัน ฉันพยายามพูดแต่ไม่รู้เพราะอะไรฉันพูดไม่ออก ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทรมารเท่านั้น

 

"อย่าพยายามเลยเอล"

 

เสียงคาร์เอล ยืนหันหลังพูดกับฉัน เขารู้ว่าฉันพยายามจะพูด คาร์เอล หันหน้ามาหาฉันแล้วเดินเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ เขาเดินจนมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน เขาเอามือของเขาเองมาบีบที่แก้มของฉันอย่างแรง

 

"อยากเห็นความสนุกอย่างใกล้ชิดไหมหล่ะ"

 

ฉันพูดอะไรไม่ได้เลย อึกอัก อย่างเดียว ได้แต่มองหน้า คาร์เอล พร้อมน้ำแต่สายตาแห่งความโกรธแค้นเท่านั้น

 

"ฉันจะพาเธอไปดูอะไรที่มันสวยงาม"

 

จบคำพูดของ คาร์เอล ทุกอย่างรอบตัวฉันก็เกิดเป็นควันสีขาวรอบตัว โซ่ที่ร่ามมือฉันเอาไว้ หลุดออก ฉันเริ่มได้ยินเสียงการต่อสู้ เสียงคร่ำควร แต่ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากควันสีขาวรอบๆตัวฉัน คาร์เอล เองก็หายไป ฉันพยายามเดินอยู่ในควันสีขาว พยายามมองให้เห็น แต่กลับไร้ผล เสียงการต่อสู้อยู่ใกล้ฉันแค่นี้เองแต่ทำไมฉันกลับมองไม่เห็นอะไรเลย

ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนเริ่มรู้สึกว่าควันสีขาว ค่อยๆจางออกไป ฉันเริ่มเห็นบางอย่างชัดเจน มีบางคนกำลังวิ่งตรงมาหาฉันแต่ฉันยังมองไม่รู้เรื่องว่าใคร 

 

"คาร์ล คัสตอล นั่นนายหรือเปล่า"

 

ฉันเดินเข้าไปหาบุคคลที่วิ่งเขามาหาฉัน ตัวของเขาเริ่มใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้นตามระยะทางที่เขาวิ่งมาหาฉัน ภาพเขาค่อยๆชัดขึ้น ชัดขึ้นเรื่อยๆ และสิ่งที่กำลังวิ่งตรงมาหาฉันนั้น มันมีมีดเล่มใหญ่หนึ่งเล่มเตรียมจะฟันฉันให้ขาดเป็นท่อนๆ ฉันยืนมองเขาด้วยความตกใจ แต่กลับขยับตัวไม่ได้ มีดใกล้จะถึงตัวฉัน ฉันล้มตัวลงและหลับตาปี๊ด้วยความกลัว

โฮกกกกก !!! 

เสียงนั่นทำให้ฉันลืมตาขึ้น มีหมาป่าตัวใหญ่ขนสีขาวปนเทากระโจนเข้าใส่ ปีศาจร่างใหญ่นั่นจนกลิ้งไปกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างๆห่างไปไม่ไกล เสียงของหมาป่าตัวนั้นดูดุ และเสียงขย้ำเหยื่อของมันฟังได้ชัดเจนจากจุดที่ฉันอยู่ ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วมองหมาป่าตัวนั้นจากข้างหลังของมัน เลือดที่เปลอะตามตัวมัน ตัวของมันใหญ่มากใหญ่จนฉันไม่น่าเชื่อว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้

 หมาป่าตัวนั้นหันหน้ามามองฉัน แล้วเดินมาหาฉันด้วยสายตาที่นิ่งและดุดัน ฉันมองเข้าไปในดวงตานั้น ดวงตาที่ฉันรู้สึกคุ้นเคย ดวงตานั้นมันทำให้ฉันเห็นรอยยิ้มของเขา 

 

"คัสตอล"

 

ตอนนี้หน้าของฉันและหมาป่าห่างกันเพียงนิดเดียว ฉันได้ยินเสียงลมหายใจที่ดังและแรงมาก ฉันมองหน้าเขาอย่างนั้น ซึ่งฉันจำสายตานี้ได้ ฉันจำได้ว่าคือเขา  หมาป่าตัวนั่้นก้มหน้าลงแล้วก้มตัวให้ต่ำกว่าฉันทำให้ฉันรู้สึกว่า ต้องการให้ฉันทำอะไร และนั่นทำให้ฉันคิดได้ ว่าเขาตอ้งการให้ฉันขึ้นไปนั่งที่หลังของเขา

 

"คัสตอล ฉันไม่.."

 

โฮกกกกก!!!!

คัสตอลคำรามขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ฉันตกใจ ประมาณว่าให้ฉันขึ้นสิ ฉันสั่งให้เธอขึ้น ฉันเลยตัดสินใจใช้มือจับไปที่ขนตรงคอของเขาก่อนที่จะกระโดนค่อมไปที่หลังของคัสตอลแล้วใช้มือทั้งสองข้าง จับไว้อย่างแน่นที่ขนของเขา ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วคำรามเสียงดังอีกครั้ง 

 

"คัสตอล ฉันไม่เคยขึ้นหลังหมาป่ามาก่อนนะ"

 

คัสตอลหันหน้ามาหาฉันแล้วหันกลับไป ก่อนที่เขาจะวิ่งไปด้วยความเร็ว เขาวิ่งเร็ว และ เร็วยิ่งกว่าม้า หรือเสือ ตลอดทางที่เขาวิ่ง ฉันมองเห็นการต่อสู้ ฉันมองเห็นเลือด มองเห็นความเจ็บปวด 

ตุบ!!!

มีบางอย่างพุ่งมาที่ฉันและคัสตอลอย่างแรง จนทำให้ฉันและเขากลิ้งคลุกฝุ่นกันอย่างแรง แต่มือของฉันจับแน่นไว้ที่ขนของเขา จนเรากระแทกอย่างแรงตรงต้นไม้ใหญ่ ฉันขยับตัวได้ก็รับจับคัสตอล

 

"คัสตอล นายไม่เปนไรใช่ไหม"

 

ฉันใช้มือจับไปที่หัวของเขา คัสตอล ค่อยๆลุกขึ้น จนทำให้ฉันสังเกตุว่าขาของเขาเจ็บ เขาพยายามลุกขึ้นจนสำเร็จ ฉันรู้สึกสงสารเขา 

 

"ฮ่าๆๆ ๆๆ"

 

เสียงหัวเราะนั่นฉันจำได้ และฉันเคยได้ยิน ฉันเคยได้ยิน 'ในผันนั่น'

 

"ไม่ ไม่!! คัสตอลหนีไป!!! "

 

สิ้นเสียงของฉัน คัสตอลวิ่งไปอย่างเร็ว เขาแต่ไม่ว่าเขาวิ่งไปที่ไหน มันก็มีต้นไม้มาบดบังทางเอาไว้จนเราทั้งคู่หมดทางตัน

 

"คัสตอล !! ทำไรสักอย่างสิ!! "

 

ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาข้าง หลัง จนทำให้ฉันคัสตอลหันหลังกลับไป 

 

"คาร์เอล"

 

เมื่อคัสตอลเห็นคาร์เอล เขาสะบัดจนตัวฉันหลุดออกจากตัวเขา

 

"ไม่!! ไม่ คัสตอล "

 

คัสตอลหันหน้ามามองฉันก่อนที่จะกระโจนเข้าไปหา คาร์เอล พวกเขาสู้กันอย่างบ้าคลั่ง ฉันวิ่งและตะโกนเรียกคัสตอล เพื่อหวังจะให้เขาหยุด และ ไม่อยากให้เหตุการณ์ในฝันนั้นเกิดขึ้น  พวกเขาคลุกกันอย่างบ้า และ ดุเดือด ร่างของคัสตอลบางครั้งก็กลายเป็นหมาป่า บางครั้งก็กลายเป็นร่างมนุษย์ อยู่อย่างนี้เรื่อยๆ 

 

"คัสตอล!!!!"

 

ฉันเรียกคัสตอล เมื่อเห็น คาร์เอล บีบคอ คัสตอลอย่างแรง สายตาของเขามองต่อกันและกัน และเขาทั้งสองก็มีบาดแผลที่สู้กันอย่างหนักเช่นกัน

 

"ไม่!! ไม่ คาร์เอล ได้โปรด ฉันขอร้อง ปล่อยเขาฉันขอร้อง"

 

"วอนสิ้นชีพ วอนสิ้นชีวี แก!!!!"

 

เสียงคาร์เอลพูดกับคัสตอล อย่างดัง และนั่นทำให้ฉันกลัว และร้องไห้ ร้องขอชีวิตของคัสตอลอย่างทรมาร ฉันได้ยินเสียงของคัสตอล เสียงลมหายใจของเขาที่ทรมาร ฉันรู้สึกเจ็บปวดรู้สึก เจ็บปวดที่สุด

 

"คัสตอล ไม่ ได้โปรดปล่อยเขา"

 

"เธอจะให้ฉันปล่อยมันทำไม ในเมื่อเธอกันมันก็ไม่ได้มีค่าต่อกันอยู่แล้ว ฮ่าาาๆๆๆๆ"

 

"ได้โปรด ได้โปรด ฉันขอร้อง อย่าทำอะไรเขาเลย"

 

ฉันนั่งขุกเข่าขอร้อง คาร์เอล น้ำตาของฉันท่วมหน้า ก่อนที่ฉันจะเห็นคัสตอล ใช้เท้าถีบที่หน้า คาร์เอล อย่างแรงจนทำให้มือหลุดออกจากคอของ คัสตอล แล้วคัสตอลก็กระเด็นออกไปเพียงไม่กี่วินาทีที่คัสตอลหลุดออกจากมือของคาร์เอลบางสิ่งที่ฉันมองไม่ทันก็พุ่งจากฟ้าตรงมาที่คาร์เอล จนทำให้คาร์เอลยุบลบไปในดิน จนทำให้เป้นหลุมขนาดใหญ่ เสียงดังยิ่งกว่าฟ้าผ่าที่ฉันเคยได้ยินมา 

ฉันนั่งดูอยู่สักพัก ก็รีบลุกขึ้นไปดู คัสตอล ที่นอนทรุดอยู่กันพื้น ฉันวิ่งไปหาเขาทันทีที่เห็นเขา ฉันวิ่งไปโอบเขาเอาไว้ น้ำตาของฉันไหลออกมา ตัวของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลที่สาหัส ฉันลูบที่หน้าของเขาเช็ดเลือดที่ติดแก้มของเขา

 

"คัสตอล นายไม่เป็นไรนะ"

 

"ฉันไม่เป็นไรง่ายๆหรอกน่า"

 

"เสียงนายไม่ค่อยดีเลยด้วยซ้ำ"

 

"ยัยบ๊อง ฉันจะอยู่ปกป้องเธอเองนะ"

 

คัสตอลจับมือของฉันแล้วมองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มคุ้นเคยของเขา น้ำตาของฉันหยดลงบนหน้าของเขาก่อนที่ฉันจะเห็นเลือดออกมาจากปากของคัสตอลไม่หยุด 

 

"คัสตอล คัสตอล"

 

ฉันเขย่าตัวเขา สายตาของเขามองที่หน้าฉัน เลือดค่อยๆออกมาเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ และสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยินจากปากของเขา พร้อมน้ำตาหยดสุดท้ายจากสายตาของเขา

 

"ฉันรักเธอนะเอล"

 

"ไม่!! ไม่ๆ คัสตอล "

 

ฉันกอดคัสตอล พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาระรอกใหญ่ ฉันรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนเมือ มือของคัสตอลหลุดออกจากมือของฉัน ฉันได้แต่กอดเขา และฉันไม่คิดว่าเหตุการณ์แบบนี้มันจะเกิดขึ้น

 

"คัสตอล ไม่จิง ไหนนายบอกว่าจะปกป้องฉันไง คัสตอล!!!!"

 

ฉันกอดคัสตอลที่นอนจมกองเลือด ฉันกอดเขาโดยที่ไม่ปล่อย ฉันร้องไห้ยิ่งกว่าคนบ้า ภาพทุกภาพของเขาเกิดขึ้นบนหัวของฉัน รอยย้ิมของเขา อ้อมกอดของเขา มันขึ้นมาบนสมองของฉันหมด น้ำตาฉันไหลยิ่งกว่าสายเลือดฉันรู้สึกเจ็บปวดมาก 

 

"เอล"

 

มีมือของบางคนมาจับที่ไหล่ของฉันเบาๆ ฉันค่อยๆหันหน้าไปตามเสียงนั่น

 

"คาร์ล"

 

ทันทีที่ฉันมองเห็นเขา ฉันรีบกอดเขาทันทีพร้อมน้ำตา สายตาของคาร์ล มองไปที่ คัสตอล ฉันรู้สึกถึงความเสียใจของเขาเองเช่นกัน