หญิงสาวกับหมาป่า

                รีอาห์เอาแต่นั่งเงียบกอดเข่าอยู่บนเตียงตั้งแต่กลับมา ฟรีตเองก็หมดหนทางที่จะทำให้หญิงสาวรู้สึกดีขึ้น เขาทำได้แค่อยู่ข้างๆรีอาห์อย่างเงียบๆเท่านั่น จนกระทั่งตอนนี้แม้อาทิตย์จะพ้นของฟ้าแล้วก็ตาม ถึงรีอาห์จะยังคงดำเนินชีวิตประจำวันตามปกติ แต่สิ่งหนึ่งที่ต่างออกไปนั่นก็คือรอยยิ้มสดใสที่หายไปจากใบหน้าของหญิงสาว จนทำให้ทั้งฟรีตและพ่อของเธอต่างก็เป็นห่วงไปตามๆกัน
                “เจ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจงั้นหรือ?” ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามานั่งข้างๆลูกสาวบนเตียง พลางลูบหัวของเธออย่างแผ่วเบา “มีอะไรก็บอกพ่อได้นะ”
                “พ่อจ๋า...” รีอาห์โผเข้ากอดผู้เป็นพ่อ พลันน้ำตาก็ไหลลงมา “ลูกมันน่ารำคาญขนาดนั้นเชียวหรือ?  เขาถึงได้บอกว่าไม่อยากเจอหน้าลูกแล้ว...”
                “ใครหรือรีอาห์?”
                “เพื่อน...น่ะค่ะ” รีอาห์ตอบ “เขาบอกกับลูกว่าไม่อยากเจอหน้าลูกอีกแล้ว...”
                “แล้วเจ้าได้ถามเหตุผลของเขาไหมล่ะ?”
                “เหตุผล?” รีอาห์ทวนคำถามของชายหนุ่ม พลางมองหน้าอย่างไม่เข้าใจ ผู้เป็นพ่อลูบหัวของเธอเบาๆแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะอธิบายต่อ
                “ทุกอย่างในโลกนี้ล้วนมีเหตุผลของมัน ไม่มีสิ่งใดที่จะเกิดขึ้นโดยไร้ซึ่งเหตุผล เพื่อนของเจ้าก็เช่นกัน เขาจะต้องมีเหตุผลบางอย่างที่พูดกับเจ้าแบบนั้นแน่นอน”
                “แล้วลูก...ควรทำยังไงดี?”
                “ไปถามเขาสิ ถึงเหตุผลที่เขาพูดแบบนั้น”
                “นั่นสินะคะ... ขอบคุณค่ะพ่อ”
                รีอาห์ยิ้มบางๆให้พ่อ ชายหนุ่มใช้มือหนาของตนเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของหญิงสาว ก่อนจะจูบลงบนหน้าผากของเธอ แล้วกอดรีอาห์เอาไว้แน่น
                “มีเรื่องอะไรเจ้าบอกพ่อได้ทุกเรื่องนะ เข้าใจไหม?”
                “ค่ะพ่อ”
                ทั้งสองกอดกันอยู่อย่างนั้น รีอาห์รับรู้ถึงความอบอุ่น ความรัก และความห่วงใยจากอ้อมกอดนี้ เธอซุกหน้าเข้ากับอกอันแข็งแกร่งของผู้เป็นพ่อ ความทุกข์และความไม่สบายใจที่อยู่ภายในใจเธอตอนนี้เหมือนจะละลายหายไปหมด
 
 
            ‘เกรซิล เกรซิล!’
            เสียงใสๆดังขึ้นที่ข้างหูของเกรซิล เขาค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะพบกับหญิงสาวคนหนึ่งกำลังมองหน้าเขาพร้อมกับเขย่าแล้วเรียกชื่อของเขาอยู่
            ‘สีหน้าเจ้าตอนตื่นอนเนี่ย น่ารักมากเลยนะ คิกๆ’ หญิงสาวบีบจมูกเกรซิลเบาๆพลางหัวเราะคิกคัก ‘ไปเดินเล่นกับข้าหน่อยสิ นะ’
             ‘ก็ได้ๆ’ เกรซิลตอบก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วหญิงสาวก็วิ่งนำออกไป แต่เมื่อเกรซิลวิ่งตามเขากลับรู้สึกว่าหญิงสาวยิ่งออกห่างไปเรื่อยๆ ไม่ว่าเขาจะออกแรงวิ่งเท่าไหร่ก็ตามก็ไม่สามารถตามเธอได้ทัน แผ่นหลังของหญิงสาวค่อยๆห่างออกไป เกรซิลเพิ่งรู้สึกตัวว่ารอบตัวของเขาตอนนี้โอบคลุมไปด้วยความมืดมิด
              ขาที่เริ่มอ่อนล้าของเกรซิลยังคงออกแรงวิ่งตามแผ่นหลังเบื้องหน้าไป แต่ไม่นานเขาก็สะดุดขาแล้วล้มลงไปนอนกับพื้น เกรซิลพยายามจะลุกขึ้นแต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงเหลือ เกรซิลร้องเรียกชื่อหญิงสาว แต่เสียงนั้นช่างแผ่วเบายิ่งกว่าเสียงกระซิบ
                ‘ซีเรีย...’
                แล้วสติของเขาก็ดับวูบลง...
               
                เฮือก!!
            เกรซิลสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อนจะพบว่าตนเองนอนอยู่ในถ้ำ เขาลุกขึ้นก่อนจะสะบัดหัวไล่ความฝันเมื่อครู่ออกไป ก่อนจะเดินออกมาจากถ้ำแล้วตรงไปยังทะเลสาบที่อยู่กลางป่า พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวปรากฏอยู่บนผิวน้ำที่นิ่งสงบ สายลมเย็นพัดผ่านเขาไป แต่แล้วหูของหมาป่าขาวก็ตั้งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของบางคน เขาจึงกลับไปที่ถ้ำก่อนจะพบกับรีอาห์
                “เจ้ากลับมาทำไม?”
                เกรซิลถามเสียงเรียบ แต่ทว่าลึกๆภายในใจแล้ว เขากลับรู้สึกดีใจเล็กๆที่ได้พบกับเธออีกครั้ง
                “ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าอย่ากลับ...”
                “ข้าจะมาถาม” รีอาห์พูดขึ้นโดยไม่รอให้เกรซิลพูดจบ “ที่เจ้าไม่ให้ข้ากลับมาที่นี่อีกเพราะอะไร? บอกเหตุผลหน่อยได้หรือเปล่า”
                “ข้าเคยบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ” เกรซิลพูดพลางเดินกลับเข้าไปในถ้ำ “ว่าที่นี่มันอันตรายเกินไป สำหรับเจ้า”
                “แล้วเหตุผลอื่นล่ะ!?” รีอาห์เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเกรซิล “มันต้องมีเหตุผลอื่นอีกแน่ บอกข้ามาสิ”
                “ไม่มีเหตุผลอื่นอะไรทั้งนั้น”
                “โกหก!” รีอาห์นั่งลงตรงหน้าหมาป่าขาว เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเกรซิล แล้วจ้องลึกลงไปในดวงตาสีแดงของเขา “ภายใต้ดวงตาคู่นี้ของเจ้า ข้าสัมผัสได้ถึงความเหงา ความโดดเดี่ยว และความเจ็บปวด แล้วครั้งหนึ่งข้าก็ยังรู้สึกว่าเวลาที่เจ้ามองมา... เจ้าไม่ได้มองข้า แต่กลับมองใครอีกคน”
                “...”
                “บอกข้าได้หรือเปล่าเกรซิล... สิ่งที่อยู่ภายในใจเจ้า เหตุผลที่เจ้าไม่อยากพบข้า”
                ในวินาทีนั้นเกรซิลรู้สึกเหมือนถูกสะกดให้เป็นหิน เขาอยากจะปฏิเสธแล้ววิ่งหนีหายไป แต่ตอนนี้แม้กระทั่งจะขยับปากพูดเขายังทำไม่ได้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาจะรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ภายในใจของเขาได้
                “ข้า...”
                “ถ้าเจ้าไม่อยากจะพูด ก็ไม่เป็นไร ข้าแค่ไม่อยากเห็นเจ้าต้องเจ็บปวดหรือโดดเดี่ยว ข้าแค่อยากให้เจ้ามีความสุข... ขอโทษที่ทำให้เจ้าลำบากใจ”
                พูดจบรีอาห์ก็ลุกขึ้น ก่อนจะค่อยๆเดินออกจากถ้ำไป แต่เธอก็ต้องหยุดชะงักและหันกลับมาเมื่อได้ยินคำพูดของเกรซิล
                “ข้าจะเล่าให้ฟัง...” เกรซิลสูดหายใจก่อนจะพูดต่อ “ถึงเรื่องราวทั้งหมดของข้า”