หญิงสาวกับหมาป่า

                “เกรซิล วันนี้ข้ามีของมาฝากเจ้าด้วยนะ”

                รีอาห์ยิ้มกว้างอย่างร่าเริงก่อนจะหยิบบางสิ่งที่ถูกห่อเอาไว้ออกมาจากย่ามของตน แล้ววางลงตรงหน้าเกรซิล พลางแกะห่อออก เผยให้เห็นเนื้อสีแดงสดอยู่ภายใน

                “ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะชอบนะ”

                “...”

                ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปาก เกรซิลมองเนื้อตรงหน้าด้วยใบหน้านิ่งเฉย เขาไม่คิดแม้แต่จะกินเนื้อนั่นเลยสักนิด

                “เป็นอะไรไป? เจ้าไม่ชอบหรือ?” รีอาห์ถามเมื่อเห็นว่าเกรซิลไม่กินเนื้อที่ตนเอามาฝาก

                “ข้ากำลังคิด” เกรซิลหันมามองหน้าหญิงสาว “ว่าเจ้าไม่ควรมาที่นี่อีกต่อไป”

                “อะ อะไรนะ?”

                “ที่นี่ไม่ใช่ที่ ที่มนุษย์อย่างเจ้าจะเข้าออกได้ตามใจชอบ” เกรซิลพูดเสียงเรียบ “เจ้าไม่ควรมาหาข้าอีก”

                คำพูดของเกรซิลเป็นเหมือนมีดคมที่กรีดลึกลงไปในใจของเธอ เธอรู้สึกชาไปทั้งตัว และเหมือนกับมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ รีอาห์พยายามสะกดเสียงไม่ให้สั่น

                “เจ้า... ไม่ยะ... ไม่อยากเห็นหน้าข้า... งั้นหรือ?”

                “...”

                เกรซิลไม่ตอบ แต่กลับเบือนหน้าหนี ไม่ยอมหันมาสบตากับหญิงสาว

                “ไป...ซะ”

                เพียงคำเดียวที่ออกมาจากปากของหมาป่าขาว น้ำตาก็ไหลลงมาอาบสองข้างแก้มของรีอาห์อย่างห้ามไม่อยู่ เธอไม่เข้าใจตัวเองว่า ทำไมต้องร้องไห้ด้วย เพียงแค่...เกรซิลไม่ต้องการเจอหน้าเธออีกแล้ว...

                “ได้... ข้า...จะไป”

                หญิงสาวเปล่งเสียงออกมาอยากยากลำบาก เธอปาดน้ำตาก่อนจะวิ่งออกไปจากถ้ำโดยไม่สนใจเสียงร้องเรียกของฟรีตสักนิด

                “รีอาห์!! รอข้าด้วย!”

                ฟรีตบินตามหญิงสาวไป รีอาห์วิ่งลัดเลาะไปตามทาง ฝ่าพงหญ้ารกชัฏและต้นไม้สูงใหญ่นับร้อย น้ำตายังคงไหลอาบแก้มของเธอ แต่แล้วจู่ๆ...

                “อ้ะ!!”

                กิ่งไม้ที่ยื่นออกมาจากลำต้นของต้นไม้ก็ไปเกี่ยวเข้ากับสร้อยของรีอาห์จนขาด ก่อนจะหล่นกลืนหายไปในพงหญ้าสูง รีอาห์ตกใจก่อนจะก้มลงแหวกพงหญ้าหาสร้อยอย่างร้อนรน

                “หาอะไรอยู่งั้นหรือ?”

                เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกความสนใจของรีอาห์ให้หันไปมอง ก่อนจะพบกับงูเห่าที่เลื้อยออกมาจากพงหญ้ากำลังมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนงูกำลังมองเหยื่อ รีอาห์ก้าวถอยห่างออกมา มือของเธอเย็บเฉียบ ความกลัวค่อยๆก่อตัวขึ้นภายในใจของเธอ

                “แย่แล้ว...”

                ฟรีตบินมาเกาะไหล่เพื่อนรัก แม้จะพยายามข่มความกลัว แต่เขาก็ไม่อาจห้ามให้ตัวของเขาหยุดสั่นได้

                “ถ้าไม่มีสร้อยนั่น... ก็ไม่มีอะไรจะปกป้องเจ้าได้แล้ว” งูเห่าแผ่แม่เบี้ย ชูคอขึ้นสูง “ท่านมันโง่เองท่านเกรซิล...ที่ปล่อยเหยื่อดีๆอย่างแม่นี่ไป แต่ข้าจะไม่ปล่อยไปหรอก!”

                ฟ่อ!

                พริบตานั้นงูเห่าก็พุ่งเข้าใส่รีอาห์หวังจะฉกเธอ วินาทีที่เธอคิดว่าคงไม่รอด ก็มีบางอย่างกระโจนออกมาจากพงหญ้าพุ่งเข้าใส่งูเห่า

                “เกรซิล!!”

                หญิงสาวร้องเรียกชื่อของหมาป่าขาว เกรซิลใช้คมเขี้ยวฝังลึกเข้าไปกลางลำตัวของงูเห่า แววตาสีแดงเรืองแสงบ่งบอกถึงความเกรี้ยวโกรธ เกรซิลสะบัดงูเห่าไปกระแทกใส่ต้นไม้เต็มแรง งูเห่าได้แต่นอนแน่นิ่งหายใจรวยริน

                “เจ้าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

                เกรซิลเดินเข้าไปหารีอาห์ ในแววตาที่มีความเกรี้ยวโกรธนั้น มีความห่วงใยแอบแฝงอยู่ หญิงสาวปาดน้ำตาที่นองหน้า ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆแทนการบอกว่าตนไม่เป็นอะไร

                “ท่าน... ทำไมท่านถึงได้... ช่วยมนุษย์นั้น...”

                งูเห่าพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา เลือดไหลนองออกมาจากปากแผล แต่มันก็ยังพยายามที่จะเลื้อยเข้าไปหาหญิงสาว แต่เกรซิลก็มาขวางหน้าเอาไว้

                “ข้าไม่จำเป็นที่จะต้องตอบคำถามเจ้า” เกรซิลตอบเสียงเรียบ

                “ข้า...จะไม่ล้มเลิกเพียงเท่านี้หรอก”

                งูเห่าพูด และตอนนั้นเองที่รีอาห์สังเกตเห็นว่า รอยแผลบนลำตัวของงูเห่าค่อยๆเริ่มสมานกันจนหายสนิท ก่อนที่งูเห่านั่นจะเลื้อยหายไป

                “ทำไมแผลนั่นถึง...”

                “ไม่มีสิ่งใดที่จะทำร้ายสัตว์ในป่านี้ได้” เกรซิลตอบคำถามของรีอาห์ “นอกจากเปลวไฟ”

                “เปลวไฟ?”

                “ใช้ไฟเผา นั้นเป็นทางเดียวที่จะฆ่าสัตว์ในป่าแห่งนี้ได้”

                “แล้วทำไมเจ้าถึงบอกเรื่องนี้กับพวกข้า?” ฟรีตถามออกไป “เจ้าไม่กลัวหรือหากข้านำเรื่องนี้ไปบอกคนในหมู่บ้าน แล้วระดมคนมาเผาป่าแห่งนี้”

                “นั่นอาจจะเป็นทางออกที่ดี” เกรซิลพูดเสียงเรียบ พลางแหงนหน้ามองพระจันทร์ “หากตายไปซะ มันคงจะดีกว่า ที่จะต้องมีชีวิตอยู่แบบนี้...”

                “ข้าไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก!” รีอาห์พูดก่อนจะโผเข้ากอดเกรซิล น้ำตาที่เพิ่งเหือดแห้งไปกลับไหลพรากลงมาอีกครั้ง  “ข้าไม่ยอม...ให้เจ้าตายเด็ดขาด”

                เกรซิลยืนนิ่ง สัมผัสนี้... อ้อมกอดนี้... มันช่างเหมือนกับคนคนนั้น แว๊บหนึ่งที่ภาพเหตุการณ์เมื่ออดีตชัดเจนขึ้นมาในความทรงจำ ทั้งๆที่เขา เกือบจะลืมมันได้แล้ว...

                “สร้อยของเจ้าหล่นหายไม่ใช่หรือ? รีบหาก่อนดีกว่า”

เกรซิลพูดเปลี่ยนเรื่องก่อนจะถอยออกมาจากหญิงสาว แล้วเดินไปหาสร้อยคอที่หล่นอยู่แถวพงหญ้า รีอาห์มองเกรซิลอย่างไม่เข้าใจ ในตอนนี้ทั้งน้ำเสียงและแววตาของเขา ช่างเฉยชาเหลือเกิน...

“เจอแล้ว!”

รีอาห์หยิบสร้อยที่หล่นอยู่ในพงหญ้าขึ้นมา แล้วสวมมันไว้ที่คอเช่นเดิม

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็กลับไปได้แล้ว”

เกรซิลพูดก่อนจะหันหลังเดินกลับไป แต่ก็ถูกรีอาห์วิ่งมาขวางหน้าเอาไว้เสียก่อน เกรซิลมองหญิงสาวด้วยแววตาที่เย็นชาไร้ความรู้สึก นั่นยิ่งทำให้รีอาห์รู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก

“เจ้าเป็นอะไร? โกรธอะไรข้างั้นหรือ?”

“ข้าไม่ได้โกรธเจ้า” เกรซิลตอบเสียงเรียบ ไม่ยอมสบตาหญิงสาว “กลับไปซะ แล้วก็ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก”

คำพูดของเกรซิลสะกดให้หญิงสาวได้แต่ยืนนิ่ง เธออยากจะพูดแต่กลับพูดไม่ออก มือเย็นเฉียบ และเธอรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอหล่นวูบลงไปอยู่ปลายเท้า กว่าจะรู้สึกตัวอีกที หมาป่าขาวก็หายไปแล้ว