หญิงสาวกับหมาป่า

                เกรซิล รีอาห์ และฟรีตมาหยุดอยู่ริมทะเลสาบ ก่อนจะค่อยๆนั่งลง หมาป่าขาวเงยหน้ามองพระจันทร์บนท้องฟ้า ก่อนจะสูดหายใจเข้า

                “เมื่อก่อน ข้าเคยรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง” เกรซิลพูดพลางหันมาสบตาหญิงสาว “นางมีส่วนที่คล้ายคลึงกับเจ้ามาก”

                “เคยมีคนเข้ามาในป่านี้ด้วยหรือ?”

                “เปล่า ข้าไม่ได้พบนางในป่าแห่งนี้ แต่ข้าพบนาง...ก่อนจะมาอยู่ในป่านี้ต่างหาก”

                “เจ้าหมายความว่ายังไง?”

                “เมื่อก่อน ข้าก็เคยเป็น ‘มนุษย์’ เหมือนกับเจ้า”

                รีอาห์เบิกตากว้าง เธอแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ฟรีตเองก็เช่นกัน ทั้งสองได้แต่นั่งอึ้งพูดไม่ออก

                “คงยากที่จะเชื่อสินะ” เกรซิลหัวเราะในลำคอ ก่อนจะทอดสายตาไปมองเงาพระจันทร์บนผิวน้ำ “เรื่องราวทั้งหมด มันเริ่มต้นมาจาก...”

                ช่วงบ่ายของวันหนึ่งที่อากาศเย็นสบาย บนต้นไม้สูงใหญ่ปรากฏร่างของใครบางคนกำลังนอนเล่นอย่างสบายอารมณ์อยู่ แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกความสนใจจากเขา

                ‘เสียงเพลง?’ เขาเงี่ยหูฟังเสียงเพลงที่ดังแว่วมาอย่างสนใจ ‘จากที่ไหนกันนะ...’

                เขาลงมาจากต้นไม้ก่อนจะเดินตามหาที่มาของเสียงเพลงนั้น แล้วเขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เสียงเพลงดังมาจากห้องชั้นสองของบ้าน เขาสังเกตเห็นว่าด้านข้างนั้นมีต้นไม้อยู่ เขาจึงแอบปีนขึ้นต้นไม้ เมื่อมองเข้าไปในห้องเขาก็พบกับหญิงสาวคนหนึ่งกำลังร้องเพลงพลางทำความสะอาดห้องนอนของตัวเองอยู่ ใบหน้าเรียวสวยชวนหลงใหล รับกับผมยาวสีน้ำตาลอ่อนที่ถูกรวบขึ้นสูง ดวงตากลมโตสีเทาคู่นั้นช่างมีเสน่ห์ เขาจ้องมองเธออยู่เนิ่นนาน ราวกับว่าเขาถูกเสียงเพลงอันไพเราะของเธอสะกดเอาไว้

                ‘อ๊ะ!’

                หญิงสาวตกใจเมื่อพบว่ามีคนแอบมองเธออยู่บนต้นไม้ แต่เมื่อมองให้ชัดเธอก็ต้องยืนนิ่ง ผมสีเงินตัดกับดวงตาสีดำขลับ ใบหน้าหล่อเหลานั้นช่างดูมีเสน่ห์ เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าว สองมือที่ถือไม้กวาดอยู่เย็นเฉียบ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำอย่างน่าประหลาด

                ‘ร้องต่อสิ ข้าอยากฟังเพลงที่เจ้าร้อง’

                ชายหนุ่มปีนมานั่งอยู่ริมหน้าต่าง ยิ้มกว้างให้กับหญิงสาว ชายหนุ่มรู้สึกว่าตอนนี้หัวใจของเขากำลังพองโต หญิงสาวยิ้มตอบชายหนุ่มก่อนที่จะเริ่มร้องเพลงต่อ

                ...แล้วเรื่องราวความรักของชายหญิงคู่หนึ่งก็ได้เริ่มต้นขึ้น...

                ‘มองหน้าข้าแล้วก็ยิ้ม หน้าข้ามีอะไรติดอยู่งั้นหรือ?’

                หญิงสาวเอ่ยถามคนรักที่นอนหนุนตักตนเองแล้วเอาแต่มองหน้าเธอพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ เมื่อชายหนุ่มได้ยินคำถามของหญิงสาวก็ยิ้มกว้างก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มนุ่มของเธอ

                ‘ก็แค่ข้ามองหน้าเจ้า ข้าก็มีความสุขแล้ว’

                คำพูดของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวหน้าร้อนผ่าว เธอได้แต่อมยิ้มอย่างเขินอาย ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งแล้วหอมแก้มเธออย่างรวดเร็ว

                ‘อ๊ะ! นี่เจ้าแกล้ง...’

                ชายหนุ่มไม่รอให้หญิงสาวพูดจบ ก่อนจะก้มลงประกบริมฝีปากของเขาเข้ากับเธอ ทั้งสองจูบกันอย่างเนิ่นนาน ลิ้มรสความหวาน ความรัก และความอบอุ่นของกันและกัน ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆถอนริมฝีปากออก

                ‘ชอบแกล้งข้าซะจริงนะ...’ หญิงสาวสบตากับชายหนุ่ม ใบหน้าของเธอกับเขาตอนนี้อยู่ชิดกันจนหน้าผากและปลายจมูกชนกัน ลมหายใจอุ่นๆของคนรักรดใบหน้าของเธอ มือของทั้งคู่ประสานกันไว้อย่างแนบแน่น ตอนนี้หัวใจของเธอกำลังพองโต

                ‘เจ้ามันน่าแกล้งจะตายไป’ ชายหนุ่มจูบที่หน้าผากของหญิงสาวเบา กอดจะสวมกอดเธอแน่น ‘ข้ารักเจ้านะ ซีเรีย...’

                ‘ข้าก็รักเจ้า เกรซิล’

                ซีเรียซุกหน้าเข้ากับอกอักแข็งแกร่งของเกรซิล เธอกอดเขาแน่น ภายในใจของเธอพร่ำบอกว่า ผู้ชายคนนี้แหละคือคนที่เธออยากใช้ชีวิตร่วมกันจนวันสุดท้าย

                แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่เข้าข้างทั้งคู่ เมื่ออีกไม่กี่วันต่อมาพ่อของซีเรียก็ได้หมั้นหมายเธอกับ ‘อาเธอร์’ ลูกชายจากตระกูลที่ร่ำรวย และจะจัดงานแต่งขึ้นอีกในไม่กี่อาทิตย์นี้ โดยไม่ฟังคำขอร้องของซีเรีย เพราะเกรซิลเป็นเพียงลูกชาวไร่ธรรมดาๆ การคบกันของเกรซิลและซีเรียจึงถูกกีดกัน ถึงแม้ทั้งคู่จะเดินมาถึงทางตันแต่ซีเรียก็ยังเลือกที่จะรักเกรซิล เธอคิดจะลองไปอธิบายเหตุผลกับพ่อเธออีกสักครั้ง แต่เกรซิลก็ห้ามไว้

                ‘ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องทะเลาะกับพ่อ’

                ‘แต่ว่า...’

                ‘ข้าดีใจนะที่เจ้ายังเลือกที่จะรักข้า ซีเรีย...’ เกรซิลกุมมือของซีเรีย ‘แต่เจ้าไม่ต้องทำเพื่อข้าอีกแล้วนะ’

                ‘เจ้า...หมายความว่ายังไง?’

                ‘ตัดใจจากข้าซะ แล้วแต่งงานกับอาเธอร์’

                คำพูดที่ออกมาจากปากของเกรซิลเป็นเหมือนมีดที่ปักลงมากลางใจของเธอ ซีเรียรู้สึกชาไปทั้งตัว พลันน้ำใสๆก็ไหลลงมาอาบแก้มของเธอ

                ‘อาเธอร์จะทำให้เจ้ามีความสุขได้มากกว่าข้าเสียอีกนะ’

                ‘ข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?... ถ้าข้าไม่ได้อยู่กับเจ้า...’

                ‘ต้องได้สิ...เจ้าต้องทำได้แน่’ เกรซิลเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ซีเรีย ‘ลืมข้าไปจากความทรงจำเจ้าให้หมด คิดซะว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน’

                ‘ไม่...ไม่ ข้าไม่ทำ’ ซีเรียโผกอดเกรซิล ‘จะให้ข้าลืมเจ้าได้ยังไงกัน...’

                ‘ลืมได้สิ...’ เกรซิลคลี่ยิ้มบางๆ สบตากับซีเรีย ‘คืนนี้ข้าจะออกไปจากหมู่บ้าน แล้วจะไม่กลับมาอีก...’

                ‘อะ...อะไรนะ?’ น้ำตาที่เริ่มจะเหือดแห้งไปแล้วของซีเรียไหลพรากลงมาอีกครั้ง เธอรู้สึกเหมทอนกับหัวใจของเธอหล่นวูบลงไปอยู่ปลายเท้า

                ‘หากข้ายังอยู่ ข้าก็ไม่อาจทนเห็นเจ้าแต่งงานกับชายอื่นได้ และเจ้าก็ไม่อาจลืมข้าได้เช่นกัน’

                ‘ทำไมเจ้าต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย...’

                ‘เพราะข้ารักเจ้ายังไงล่ะ... ข้าถึงอยากให้เจ้ามีความสุข ได้แต่งงานกับคนที่เขาสามารถดูแลเจ้าได้ตลอดชีวิต คนที่เพียบพร้อมมากกว่าข้า...’

                หญิงสาวได้แต่ร้องไห้แล้วพร่ำโทษโชคชะตาที่ทำให้เธอต้องผิดหวังในความรัก เกรซิลลูบผมของคนรักอย่างแผ่วเบาก่อนจะดึงตัวเธอเข้ามากอด น้ำตาที่กลั้นไว้มาตลอดค่อยๆไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่

                ‘อย่าได้โทษโชคชะตาเลย... ที่ผ่านมาข้ามีความสุขมาก ขอบคุณนะซีเรีย ที่ช่วยสอนให้ข้าได้รักใครสักคน ข้าโชคดีจริงๆที่ได้พบกับเจ้า แค่นี้มันก็มากพอแล้วสำหรับคนอย่างข้า... ’

                ‘เกรซิล...’

            ชายหนุ่มโน้มตัวก้มจูบหญิงสาวเป็นการอำลา จูบครั้งนี้ช่างแตกต่างไปจากครั้งก่อนๆโดยสิ้นเชิง สิ่งที่ทั้งสองสัมผัสได้จากจูบนี้มีเพียงความเศร้าโศกเท่านั้น...

                ‘สัญญากับข้านะ ว่าเจ้าจะลืมข้าแล้วใช้ชีวิตอย่างมีความสุข... คิดซะว่าทำเพื่อข้าเป็นครั้งสุดท้ายนะ ซีเรีย’

                ‘แต่...’

                ‘สัญญาสิ’

                ‘อะ...อืม ข้าสัญญา’

                ถึงจะเป็นการรับปากแบบไม่เต็มใจของหญิงสาว แต่เกรซิลก็เชื่อว่าซีเรียจะต้องทำใจแล้วลืมเขาไปได้ในสักวัน พอคิดอย่างนี้แล้วเขาก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา

                เกรซิลออกจากหมู่บ้านมาด้วยหัวใจที่แตกสลาย ตลอดเวลาที่เขาอยู่กับซีเรียเมื่อไม่กี่ชั่วโมงผ่านมาเขาต้องข่มความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้และทำเป็นเข้มแข็ง ทันทีที่ซีเรียเดินจากไปจนพ้นสายตา น้ำตาก็ไหลพรากอาบแก้มของเขา เขาพร่ำบอกกับตัวเองว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมันถูกต้องแล้ว

                ฟิ้ว...

                จู่ๆก็มีลมกระโชกแรงพัดมาปะทะกับเขา ก่อนที่หมวกของเขาจะปลิวตามแรงลมไป เกรซิลวิ่งตามหมวกไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าป่า และไม่รู้เพราะเหตุใดเกรซิลจึงเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล สองขาของเขาก้าวเดินไปเรื่อยๆ เขาไม่รู้ว่าเดินเข้ามาลึกเท่าใด แต่ชายหนุ่มก็ยังคงเดินต่อไปโดยไม่คิดจะหยุด

                ป่าแห่งความตาย... หากเป็นอย่างที่ชาวบ้านพูดกันจริง ก็ช่วยมาเอาชีวิตข้าไปเถอะ...

                เกรซิลหันหลังพิงเข้ากับต้นไม้ ก่อนจะเงยหน้ามองพระจันทร์เต็มดวงที่ส่องสว่าง ตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกิน...

                ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าใดเขาก็ไม่พบสัตว์แม้แต่ตัวเดียว เขามองไปรอบๆตัวก็พบเพียงต้นไม้สูงใหญ่และความเงียบสงัดเท่านั้น

                ‘ทำไม! ทำไมถึงไม่เอาชีวิตข้าไปล่ะ!! ที่นี่คือป่าแห่งความตายไม่ใช่หรือ มาเอาชีวิตข้าไปสิ...’ เกรซิลทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน ‘ช่วยทำให้ข้าลืมความเจ็บปวดนี้ไปเสียที... ทำยังไงก็ได้ ต่อให้ต้องการเป็นปีศาจข้าก็ยอม หากมันทำให้ข้าลืมความทุกข์นี้ได้...’

                 สิ้นเสียงของเกรซิล พื้นที่อยู่รอบๆตัวของก็ยุบลงกลายเป็นหลุมใหญ่ ก่อนที่ร่างของเขาตกลงไปในหลุมที่มืดมิดนั้น

                 ‘อ้ากกกกกก!!’