หญิงสาวกับหมาป่า

                รีอาห์ปีนหน้าต่างกลับเข้ามาให้ห้องของตัวเอง อีกไม่ถึงชั่วโมงพระอาทิตย์ก็จะขึ้นแล้ว หญิงสาวหยิบเสื้อผ้าในตู้มาใส่ย่าม ก่อนจะปัดเศษใบไม้ที่ยังติดตามตัวเธออยู่ออก แล้วจึงค่อยเดินออกมาจากห้องนอนราวกับว่าเมื่อคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

                “อรุณสวัสดิ์ค่ะพ่อ”

                รีอาห์ยิ้มกว้างให้กับชายหนุ่มวัยกลางคนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ผู้เป็นพ่อก็หันมายิ้มให้กับลูกสาวที่เป็นดั่งสมบัติล้ำค่าอย่างเอ็นดู

                “ลูกไปอาบน้ำที่แม่น้ำก่อนนะคะ”

                พูดจบรีอาห์ก็เดินออกไป ก่อนจะมุ่งตรงไปยังแม่น้ำฝั่งตะวันออกซึ่งเป็นแม่น้ำที่คนในหมู่บ้านใช้ดำรงชีพมาช้านาน

                “นี่ฟรีต...” หญิงสาวเรียกชื่อเพื่อนรัก ขณะที่กำลังอาบน้ำอยู่ในแม่น้ำ “หมาป่าสีขาวตัวนั้น... ข้าอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร”

                “พูดจาแปลกๆ เจ้านั่นก็เป็นหมาป่าไง” ฟรีตมองรีอาห์ด้วยความสงสัย

                “แต่ข้ารู้สึกว่าเขาไม่ใช่...” รีอาห์พิงหลังเข้ากับริมฝั่งแม่น้ำ พลางจ้องมองกรวดหินในน้ำ “ข้ารู้สึกว่า... เกรซิลไม่ใช่หมาป่า”

            “อะไรทำให้เจ้าคิดอย่างนั้นกัน?” ฟรีตบินมาอยู่ตรงหน้าของหญิงสาว พลางจ้องมองด้วยความสงสัยระคนประหลาดใจ

                “ข้า... ข้าก็ไม่รู้” รีอาห์ส่ายหน้าเบาๆ “แต่ว่าดวงตาคู่นั้นของเกรซิล... แม้จะดูดัน แต่ข้าก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ในนั้น”

                หญิงสาวประสานมือทาบลงบนอก ที่ตำแหน่งของหัวใจ เธอสัมผัสได้ว่าตอนนี้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างน่าประหลาด

                “และความรู้สึกในหัวใจของข้า... ก็บอกว่าเขาไม่ใช่หมาป่า”

                “ถ้าเกรซิลไม่ใช่หมาป่า แล้วเจ้านั่นจะเป็นตัวอะไรล่ะ? มนุษย์งั้นหรอ?”

                “...”

                “ข้าว่าเจ้าคิดมากไปเองมากกว่านะรีอาห์” 

                “อาจจะจริงของเจ้า ข้าคงคิดมากไปเอง” รีอาห์ยิ้มให้กับฟรีต ก่อนจะขึ้นจากแม่น้ำแล้วไปหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมผ้าในย่ามออกมาใส่ “กลับกันเถอะ”

                หลังจากที่งานประจำวันต่างๆของรีอาห์เสร็จสิ้น เธอก็ขึ้นมานอนพักในห้องของตัวเอง โดยตั้งแต่เช้าจนกระทั่งถึงตอนนี้ ไม่ว่าหญิงสาวจะพยายามสักเท่าใด ก็ไม่อาจจะเลิกคิดเรื่องของหมาป่าขาวตัวนั้นได้เลย ภาพเหตุการณ์ที่เธอเจอเมื่อคืนยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธออยู่ตลอดเวลา

                “ยังคิดเรื่องของเจ้านั่นอยู่อีกหรอรีอาห์?”  ฟรีตที่เกาะอยู่ที่ริมหน้าต่างพูดขึ้นราวกับอ่านใจของหญิงสาวออก

                “อืม...” รีอาห์ยันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว “คืนนี้ข้าจะไปหาเขา”

                “อะไรนะ!?”

                “ข้าไปจะหาเกรซิล... ข้าอยากจะรู้จักเขาให้มากกว่านี้”

                “แต่มันอันตรายนะรีอาห์ เจ้านั่นก็บอกแล้วนี่ว่าพวกสัตว์ในป่าจะทำอะไรไม่ได้เฉพาะในคืนจันทร์เต็มดวง ถ้าเราเข้าไปในป่าอีก ครั้งนี้มีหวัง...”

                “ไม่ต้องห่วงฟรีต ข้าพอจะรู้แล้วว่าใครจะสามารถช่วยเราได้” แววตาของหญิงสาวเป็นประกาย ก่อนจะลุกจากเตียงแล้วเดินลงไปข้างล่าง ตรงไปยังคอกม้า โดยมีฟรีตที่บินตามไปติดๆ

                หญิงสาวขี่ม้าออกไป โดยที่ฟรีตเข้าไปอยู่ในย่าม มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านทางเหนือ เมื่อมาถึงหมู่บ้าน รีอาห์ก็ขี่ม้าเลาะเลี้ยวเข้าไปตามซอย จนกระทั้งมาหยุดอยู่ที่ตรอกเล็กๆที่ค่อนข้างมืด หญิงสาวลงจากหลังม้าแล้วเดินเข้าไปในตรอกนั้นอย่างไม่ลังเล

            “บรรยากาศยังชวนขนลุกไม่เปลี่ยน” ฟรีตบินออกมาจากย่าม แล้วมาเกาะบนไหล่ของรีอาห์

                “ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะแม่หนู”

                เสียงแหบแห้งดังขึ้น เบื้องหน้าปรากฏบ้านไม้หลังเล็กๆที่ค่อนข้างทรุดโทรม กับหญิงชราที่สวมเสื้อคลุมสีม่วงเข้มจนเกือบดำถือไม้เท้าเดินออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม

                “สบายดีไหมคะแม่เฒ่า”

                “สบายดีจ้ะ จะมีก็ปวดเมื่อยบ้างตามประสาคนแก่อายุ 160 น่ะนะ เอ้าๆ เชิญข้างในก่อน” หญิงชราผายมือเชิญรีอาห์เข้าไปในบ้าน

                เมื่อเข้ามาภายในบ้าน หญิงสาวก็พบกับขวดที่บรรจุน้ำสีต่างๆไม่ว่าจะเป็นสีม่วง แดง เขียว หรือส้มจัดวางเป็นระเบียบบนชั้นวางของ อีกทั้งยังมีสร้อยรูปร่างแปลกๆ และอีกหลายอย่างวางอยู่บนชั้น ด้านซ้ายมือของหญิงสาวเป็นเตาผิงที่มีหม้อต้มใบใหญ่สีดำแขวนอยู่

                “เดินทางมาเหนื่อยๆ นั่งพักก่อนนะ” หญิงชราผายมือเชิญให้รีอาห์นั่งบนเก้าอี้ ส่วนตัวเองก็ค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

                “คือ...แม่เฒ่าคะ ข้าอยากได้ของที่...”

                “ของที่ช่วยป้องกันอันตรายจากสัตว์ในป่าแห่งความตาย ใช่ไหมแม่หนู...” หญิงชรายิ้มกว้าง ดวงตาสีดำขลับจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจและความสงสัยของรีอาห์ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบสร้อยคอที่มีจี้ห้อยเป็นหินวงกลมสีขาว แล้วมอบมันให้กับรีอาห์

                “ไม่มีเรื่องอะไร... ที่ข้าไม่รู้” หญิงชรายิ้มกว้าง ก่อนจะกลับไปนั่งเก้าอี้

                “แล้วสร้อยเส้นนี้...”

                “สวมมันไว้ก่อนเข้าป่า ห้ามถอดออกเป็นอันขาด หินนั่นเป็นสะเก็ดดาวที่ตกลงมาเมื่อ 60 ปีก่อน ข้านำมันไปอาบแสงจันทร์ทุกๆคืนที่จันทร์เต็มดวง ร่ายคาถา แล้วก็ขัดเกลานิดหน่อยให้สวยงาม” หญิงชราอธิบาย แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่ยังงุนงงของรีอาห์อยู่จึงขยายความต่อ “หินนั่นมีพลังของดวงจันทร์อยู่ ตราบใดที่เจ้าสวมสร้อยคอนั้นไว้ พวกสัตว์ก็ไม่อาจทำอะไรเจ้าได้”

                 “ขอบคุณนะคะแม่เฒ่า แล้วสร้อยเส้นนี้ท่านคิดเท่า...”

                “ข้าไม่คิดราคาหรอก” หญิงชราตอบโดยไม่รอให้รีอาห์พูดจบ พลางลุกขึ้นเดินไปกุมมือของเธอ “ข้าอยากจะขอเจ้าเพียงเรื่องเดียว เป็นสิ่งแลกเปลี่ยนกับสร้อยเส้นนี้...”

                “เรื่องอะไรคะ?”

                “ปลดปล่อยป่าแห่งนั้น... มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่จะทำได้” หญิงชรามองรีอาห์ด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยความหวัง

                “แล้ว...ข้าต้องทำอย่างไร?”

                “โชคชะตาได้กำหนดทุกอย่างไว้แล้ว เมื่อถึงเวลา..เจ้าจะรู้เอง” หญิงชราบีบมือของหญิงสาวแน่น ก่อนจะออกมาส่งเธอที่หน้าประตู แล้วยืนมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่ค่อยๆหายไป

                “ถึงเวลาแล้วที่ป่าแห่งนั้นจะถูกปลดปล่อย แม้ว่ามันจะต้อง...แลกกับความสูญเสียที่น่าเศร้าก็ตาม”

                หญิงชราพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงและแววตาที่เจือความเศร้า ก่อนจะค่อยๆหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน