หญิงสาวกับหมาป่า

                ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ผู้คนได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างเงียบสงบมาช้านาน หากแต่พวกเขามีสิ่งหนึ่งที่ต่างออกไปจากมนุษย์ธรรมดาทั่วไป นั่นคือความสามารถที่ได้รับสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ผู้คนในหมู่บ้านแห่งนี้ล้วนสื่อสารกับสัตว์ได้ ถึงแม้จะไม่มีใครรู้ถึงที่มาที่ไปของความสามารถนี้ แต่พวกเขาก็ภูมิใจกับสิ่งที่เปรียบเหมือนกับเป็นของขวัญจากพระเจ้านี้เป็นอย่างมาก และมันก็ทำให้พวกเขาอยู่ร่วมกับสัตว์ได้อย่างมีความสุข

                แต่ถึงกระนั้น ก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่ผู้คนในหมู่บ้านหวาดระแวงอยู่ ทางด้านทิศตะวันตกของหมู่บ้าน มีป่าที่ชาวบ้านไม่เคยคิดที่จะย่างกรายเข้าไปใกล้ ว่ากันว่าบรรพบุรุษของพวกเขาที่เข้าไปในป่าแห่งนั้น ไม่เคยมีใครรอดกลับออกมาเลยแม้แต่คนเดียว ป่านั้นจึงถูกเรียกขานว่า ‘ป่าแห่งความตาย’

            “ข้าว่าเรากลับกันเถอะนะ รีอาห์”

                เสียงเล็กแหลมพูดขึ้น พลางหันหน้ามามองเพื่อนต่างเผ่าพันธุ์ “ข้าว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่เลยนะ... ที่จะเข้าไปในนั้นน่ะ”

                “ถ้าเจ้ากลัวก็กลับไปก็ได้นะ ฟรีต”

                หญิงสาวที่ได้ชื่อว่างดงามที่สุดในหมู่บ้านหันไปมองนกฟินซ์ที่บินอยู่ข้างๆตน ก่อนที่ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยจะหันกลับไปมองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าอีกครั้ง ขาเรียวยาวค่อยๆก้าวตรงไปข้างหน้าโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของฟรีต

                แสงจากพระจันทร์ในคืนเต็มดวงช่วยส่องทางให้กับหญิงสาว ถึงแม้เธอจะรู้ว่าสิ่งที่เธอทำอยู่มันอันตรายแค่ไหน แต่เธอก็อยากพิสูจน์ด้วยตัวเองว่า ‘ป่าแห่งความตาย’ นั้นมันก็เป็นแค่เรื่องโกหกที่เอาไว้ใช้หลอกเด็กไม่ให้เข้าไปเล่นในป่าก็เท่านั้น

                “ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่ตามข้ามาเสียอีก” รีอาห์หันไปมองเพื่อนรักที่ยังคงบินอยู่ข้างๆตน “เจ้าจะกลับออกไปก็ได้นะ ข้าไม่ได้บังคับเจ้า”

                “ถึงข้าจะอยากกลับออกไปก็เถอะ แต่ข้าก็ไม่อยากทิ้งให้เจ้าอยู่ในป่าคนเดียวนี่” ฟรีตบินมาเกาะบนไหล่บางของเพื่อนรัก “ถ้าจะกลับ ก็ต้องกลับด้วยกันสิ”

                รีอาห์ยิ้มให้กับฟรีต ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน หรือจะทำอะไรที่บ้าบอก็ตาม แต่ฟรีตก็ไม่เคยทิ้งหรือขัดใจเธอเลยสักครั้ง ถึงแม้ฟรีตจะเป็นนก แต่ฟรีตก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเธอ “ขอบใจนะฟรีต ไปกันเถอะ”

                ทั้งสองเดินฝ่าพงหญ้ารกชัฏ ลึกเข้าไปในป่าเรื่อยๆ แต่กลับไม่เจอสัตว์ป่าแม้แต่ตัวเดียว ยิ่งเดินลึกเข้าไปมากเท่าไร สิ่งที่พวกเธอพบก็มีเพียงต้นไม้ใบหญ้า ความมืด และความเงียบสงัด... รีอาห์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย พลางมองขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ แต่เธอกลับไม่พบนกสักตัวเดียว ไม่พบแม้กระทั่งโพรงหรือรัง นั่นยิ่งสร้างความสงสัยให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก แต่สิ่งที่ทำให้คิ้วของรีอาห์ยิ่งขมวดเป็นปมเข้าไปใหญ่ คือเธอเพิ่งรู้สึกตัวว่า เธอคงจะหลงทางเสียแล้ว...

                “รีอาห์... ข้าว่าเรากำลังหลงทางเสียแล้วล่ะ” ฟรีตพูดขึ้นที่ข้างหู “เรา...จะทำยังไงต่อดี?”

            “ถ้าเราเดินย้อนกลับไป... ข้าคิดว่าไม่ช้าก็เร็วเราต้องออกจากป่านี้ได้” รีอาห์ยิ้มอย่างอ่อนโยน เพื่อให้เพื่อนรักคลายกังวล ถึงแม้ว่าในใจเธอเองก็กังวลอยู่ไม่น้อย

                “ข้าก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้นนะ”

                ทั้งสองเดินย้อนกลับมาในทางเดิม แต่ไม่ว่าจะเดินไปไกลเท่าไร ก็ไม่เห็นว่าจะเจอทางออกเลย อีกทั้งยิ่งเดินก็ยิ่งรู้สึกเหมือนว่าทั้งสองเคยเดินผ่านมาแล้ว รีอาห์จึงตัดสินใจลองเอามีดสั้นที่พกติดตัวมาทำรอยตำหนิไว้ที่ต้นไม้ ก่อนจะเดินต่อไป เมื่อทั้งสองหยุดพัก ก็ต้องพบกับความประหลาดใจ เมื่อพวกเธอมาหยุดอยู่ที่ต้นไม้ที่มีรอยตำหนิ!

            “ข้าไม่อยากจะเชื่อ...” ฟรีตบินเข้าไปดูรอยตำหนิบนต้นไม้ใกล้ๆอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

                “เป็นไปไม่ได้... นี่เราเดินกลับมาที่เดิมหรอ?”

            กลุ่มก้อนเมฆเคลื่อนตัวบดบังดวงจันทร์อย่างช้าๆ ความมืดค่อยๆปกคลุมรอบกายของทั้งสอง ความรู้สึกต่างๆค่อยๆก่อตัวขึ้นภายในใจของหญิงสาว ทั้งความประหลาดใจ ความสงสัย ความกังวล และความกลัว... ตอนนี้รีอาห์ตระหนักแล้วว่า เธอไม่ควรที่จะเข้ามาในป่านี้ตั้งแต่แรกเลย

                จะทำยังไงดี?...

                รีอาห์คิดได้เพียงเท่านั้นก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงดังมาจากพงหญ้าที่อยู่ห่างจากเธอไม่ไกลนัก เธอหันไปมองตามต้นเสียง ใจของเธอตอนนี้เต้นไม่เป็นส่ำมือที่ เตรียมหยิบมีดสั้นที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมาสั่นอย่างห้ามไม่ได้

                “รีอาห์...”

                ฟรีตเรียกชื่อหญิงสาวด้วยเสียงที่สั่นเครือ พลางบินมาเกาะที่ไหล่ ตอนนี้เขารู้สึกได้ถึงจิตสังหารที่ซ่อนอยู่ในพงหญ้านั้น พริบตานั้นเองที่ทั้งสองเห็นดวงตาสีแดงเรืองแสงวาบจ้องมองมาที่พวกเธอ ก่อนที่เจ้าของดวงตานั้นจะกระโจนเข้าใส่รีอาห์อย่างรวดเร็ว

                “กรี๊ดดดด!!”

                หญิงสาวร้องอย่างตกใจก่อนที่ร่างของเธอจะล้มลง ร่างสูงใหญ่ที่คร่อมเธอไว้ มองด้วยสายตาที่ดุดันและน่ากลัว มันสะกดให้ร่างกายของหญิงสาวขยับไปไหนไม่ได้

                “รีอาห์!!” ฟรีตได้แต่บินอยู่ห่างๆ เขาไม่เคยรู้สึกเกลียดตัวเองมากเท่านี้มาก่อน ที่ตัวเองตัวเล็กเกินกว่าที่จะช่วยเหลือรีอาห์ได้ หากบุ่มบ่ามเข้าไป ก็ไม่ต่างอะไรกับหนูที่วิ่งเข้าปากสิงโต ฟรีตบินวนไปมาพลางคิดหาทางช่วยเพื่อนรัก แต่ก็คิดไม่ออก

                “ฟะ...ฟรีต รีบบินหนีไป เร็วเข้า!” รีอาห์ตะโกนบอกเพื่อนรัก

                “ไม่! ข้าบอกแล้วไงว่าจะไม่ทิ้งเจ้า!!” ฟรีตตะโกนกลับด้วยเสียงที่เจือไปด้วยความหวาดกลัว ภายในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าจะเกิดปาฏิหาริย์ขึ้น

                ใครก็ได้...ช่วยรีอาห์ด้วย!!

            พริบตาที่อุ้งมือของร่างนั้นกำลังเงื้อขึ้นเตรียมตะปบเข้าใบหน้าของหญิงสาว เมฆที่บดบังดวงจันทร์อยู่นานก็ได้เคลื่อนออกไป ทำให้แสงจันทร์สาดส่องลงมาอีกครั้ง ร่างนั้นเงื้ออุ้งมือค้างไว้ เมื่อได้มองเห็นเหยื่ออย่างชัดเจน

                ใบหน้างดงามที่ชวนหลงใหล ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกลมโตที่แม้จะมีน้ำตาไหลนองอยู่ สะกดให้ร่างนั้นไม่อาจละสายตาไปได้ ผมยาวสลวยสีเดียวกับดวงตาแผ่สยายบนพื้น อุ้งมือที่เงื้ออยู่ค่อยๆลดลง ภายใจจิตใจกำลังเกิดความรู้สึกบางอย่าง... ความรู้สึกที่เกือบจะลืมไปแล้ว...

                รีอาห์จ้องมองร่างนั้นค่อยๆลดอุ้งมือลง นี่เป็นโอกาสที่เธอจะใช้มีดสั้นแทงร่างตรงหน้าแล้วรีบหนีไป แต่ความรู้สึกบางอย่างในจิตใจกลับบอกเธอไม่ให้ทำอย่างนั้น เธอได้แต่นอนนิ่ง แววตาดุดันจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะปล่อยเธอเป็นอิสระ แล้วหันหลังจะเดินจากไป

                “ทำไม!?” รีอาห์ยันตัวลุกนั่ง แล้วเช็ดคราบน้ำตา พลางจ้องมองไปยังหมาป่าขาวตัวใหญ่ ที่ยืนนิ่งแล้วหันมามองเธอ “ทำไม...ถึงไม่กินข้า?...”

            “ข้า...กินเจ้าไม่ลง” หมาป่าขาวตอบพลางเบือนหน้าหนี ก่อนจะหันหลังกลับไป “ที่นี่มันอันตรายเกินไปสำหรับเจ้า รีบออกไปซะ”

                “ออกไปไม่ได้...” หญิงสาวตอบ “ไม่ว่าจะเดินไปไกลแค่ไหน ก็ไม่เจอทางออก...” รีอาห์พยายามสะกดเสียงไว้ไม่ให้สั่น มือที่ประสานกันบนตักนั้นเย็บเฉียบ

                “...ตามข้ามา”

                “เอ๊ะ?” หญิงสาวมองหมาป่าที่หันมาสบตากับตน ดวงตาสีแดงที่ดุดันนั้น เธอสัมผัสได้ว่ามันมีความอ่อนโยนซ่อนอยู่ภายใน

                “ถ้าอยากจะออกจากป่านี้ ก็ตามมา” หมาป่าขาวพูดเพียงเท่านี้ก่อนจะเดินนำไป

                “จะดีหรอรีอาห์ ที่ตามเขามาน่ะ” ฟรีตที่เกาะอยู่บนไหล่ของรีอาห์กระซิบเข้าที่ข้างหู ห่อนจะมองหมาป่าขาวที่เดินนำหน้าอยู่อย่างไม่ไว้ใจ

                “ไม่รู้สิฟรีต... แต่ไม่รู้ทำไม ข้าถึงไว้ใจเขานะ” รีอาห์กระซิบบอกฟรีต พลางเดินตามหมาป่าไป 

            ทั้งสามเดินลัดเลาะผ่านต้นไม้สูงใหญ่นับร้อย และฝ่าพงหญ้ารกชัฏมาเรื่อยๆ ความเงียบปกคลุมโดยรอบ จะมีก็เพียงแค่เสียงฝีเท้าที่เหยียบกิ่งไม้ใบหญ้าเท่านั้น

                “นี่...” รีอาห์เอ่ยปากทำลายความเงียบ “ข้า...ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”

                “อะไร?” หมาป่าหยุดฝีเท้า แล้วหันมามองหญิงสาว

                “ตั้งแต่ข้าเข้ามาในป่านี้ นอกจากเจ้าแล้ว ข้ายังไม่พบสัตว์อื่นเลยแม้แต่ตัวเดียว”

                “เพราะพระจันทร์” หมาป่าขาวตอบเสียงเรียบ แต่เมื่อเห็นคิ้วที่ขมวดกันด้วยความสงสัยของหญิงสาว เขาจึงขยายความต่อ “ยามที่พระจันทร์เต็มดวง... พลังของสัตว์ในป่านี้จะหมดลง คืนนี้พวกสัตว์จึงซ่อนตัวอยู่ในโพรง หรือไม่ก็ในรังบนยอดไม้”

                “แล้วทำไมเจ้าถึง...”

                “พระจันทร์มันไม่มีผลอะไรกับข้าหรอก” หมาป่าตอบโดยไม่รอให้หญิงสาวพูดจบ ก่อนจะเดินต่อ หญิงสาวเดินตามไปทั้งๆที่ยังมีคำถามมากมายอยู่ภายในใจ

                “ข้ามาส่งเจ้าได้แค่ตรงนี้” หมาป่าหยุดยืนนิ่ง พลางหันมาสบตากับหญิงสาว “เดินตรงไปอีกหน่อย ก็จะเจอทางออก” พูดจบหมาป่าขาวก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในป่า

                “เดี๋ยวก่อน!” รีอาห์หันไปมองหมาป่าขาว “ข้าอยากรู้ชื่อของเจ้า...”

                “เกรซิล...” หมาป่าหันมามองหญิงสาวอีกครั้ง “ข้าชื่อเกรซิล”

                หญิงสาวยิ้มกว้างให้กับหมาป่าขาว ก่อนจะหันไปมองยังทางออกที่อยู่เบื้องหน้า

                “ขอบคุณนะเกรซิล...” รีอาห์หันมาเอ่ยขอบคุณหมาป่า แต่ทว่าหมาป่าขาวกลับไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว จะมีก็เพียงแค่ความว่างเปล่าเท่านั้น