หญิงสาวกับหมาป่า

                “เจ้าเข้าใจสิ่งที่แม่เฒ่าพูดไหม? รีอาห์”

                ฟรีตเอ่ยปากถามทันทีที่เขาและรีอาห์เข้ามาอยู่ในห้องนอน ก่อนจะบินไปเกาะที่โต๊ะข้างเตียง

                “แล้วสร้อยนั่น จะช่วยปกป้องเราจากป่าแห่งความตายได้แน่หรือ?”

                “แม่เฒ่าไม่มีทางโกหกพวกเราหรอก” รีอาห์พูดพลางหยิบสร้อยออกมาจากย่าม “แต่สิ่งที่แม่เฒ่าบอก... ปลดปล่อยป่าแห่งความตาย ข้าเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน”

                ก๊อก ก๊อก ก๊อก

                เสียงเคาะประตูดังขึ้น รีอาห์จึงรีบเก็บสร้อยใส่ไว้ในย่าม ก่อนจะนำย่ามไปซ่อนไว้ใต้หมอน แล้วทำตัวเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

                “เข้ามาได้ค่ะ”

                สิ้นเสียงของหญิงสาว ประตูห้องก็ค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นร่างของชายวัยกลางคนที่มีสีผมสีเดียวกับรีอาห์ดวงตาสีดำขลับของเขามองรีอาห์อย่างสงสัย

                “มีคนบอกพ่อว่าเห็นเจ้าขี่ม้าออกไปเมื่อตอนบ่าย เจ้าออกไปไหนมา?”

                “ลูก... เอ่อ คือ...” รีอาห์อ้ำอึ้งพยายามหาข้อแก้ตัว “ลูกไปขี่ม้าเล่นน่ะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะพ่อ”

                “แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร” ผู้เป็นพ่อมองลูกสาว ความเป็นห่วงเป็นใยฉายอยู่ในดวงตาคู่นั้น

                “ค่ะ ไม่มี...อะไรจริงๆ”

                รีอาห์ยิ้มให้ผู้เป็นพ่อ แม้จะรู้ดีว่ากำลังโกหก แต่เธอก็ไม่อยากทำให้พ่อต้องเป็นห่วงกับเรื่องที่เธอทำอยู่ รีอาห์เดินตรงไปหาพ่อ ก่อนจะสวมกอดเขา

            “ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว คราวหลังจะออกไปไหนก็บอกพ่อด้วย พ่อเป็นห่วงเจ้านะรีอาห์” ชายหนุ่มกอดลูกสาวแน่น สำหรับเขา รีอาห์เป็นเหมือนชีวิตทั้งชีวิตของเขา เขาต้องสูญเสียคนรักไปแล้ว เขาจะไม่ยอมสูญเสีญลูกไปอีก...

                “พ่อรักเจ้านะรีอาห์...”

                “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ ลูกก็รักพ่อเช่นกัน”

                ไออุ่นจากอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ มันอบอุ่นไปถึงหัวใจของหญิงสาว เธอรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ในอ้อมกอดนี้

                “พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว เดี๋ยวลูกไปเตรียมอาหารให้นะคะ”

                รีอาห์ผละออกจะอ้อมกอด แล้วยิ้มให้ผู้เป็นพ่อก่อนจะเดินลงไปชั้นล่าง ตอนนี้ในห้องก็เหลือเพียงชายหนุ่มกับฟรีตเท่านั้น

                “ฟรีต” ชายหนุ่มหันไปมองนกฟินซ์ที่เกาะอยู่บนโต๊ะข้างเตียง “ข้าไม่อาจจะดูแลรีอาห์ได้ตลอดเวลา ดังนั้น... ข้าขอฝากรีอาห์ด้วยนะ”

                “ท่านไม่ต้องเป็นห่วง รีอาห์เป็นเพื่อนรักของข้า ข้าสัญญาว่าจะดูแลนางให้ดีที่สุดเท่าที่นกฟินซ์ตัวหนึ่งจะทำได้”

                ฟรีตตอบชายหนุ่มด้วยเสียงเล็กแหลมแต่ทว่าหนักแน่น ก่อนจะขอตัวบินลงไปหารีอาห์ข้างล่าง ปล่อยให้ชายหนุ่มอยู่ในห้องเพียงลำพัง

                “ยิ่งโต ลูกก็ยิ่งเหมือนเจ้าเลยนะ...” ชายหนุ่มมองรูปภาพที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ในรูปนั้นคือเขา รีอาห์เมื่อยังเด็ก และผู้หญิงที่มีใบหน้าที่คล้ายคลึงกับรีอาห์ เธอช่างงดงามราวกับนางฟ้า “ตั้งแต่วันที่เราพบกันจนถึงตอนนี้ ความรักที่ข้ามีให้กับเจ้ามันไม่เคยลดน้อยลงไปเลย ข้าคิดถึงเจ้านะ...ซีเรีย”

                ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เจือความเหงา เขาสูดหายใจเข้า พยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ ก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง

                เมื่อพระจันทร์ลอยอยู่เหนือท้องฟ้า รีอาห์ก็ค่อยๆปีนหน้าต่างลงมา ลัดเลาะไปตามตรอกเล็กๆที่ค่อนข้างมืด มุ่งหน้าไปยังป่าแห่งความตาย โดยมีฟรีตบินตามอยู่ไม่ห่าง

                ทั้งสองมาหยุดอยู่ที่หน้าป่าแห่งความตาย รีอาห์หยิบสร้อยออกมา จี้หินส่องแสงนวลราวกับแสงของดวงจันทร์ เธอสวมมันก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปในป่าที่อยู่เบื้องหน้า

                “ข้าว่า...บรรยากาศมันน่ากลัวกว่าคืนก่อนเสียอีก”

                ฟรีตที่เกาะอยู่บนไหล่ของรีอาห์พูดพลางหันไปมองรอบตัว ดวงตาสีแดงเรืองนับสิบคู่ต่างจ้องมองมายังทั้งสอง แต่ว่ากลับไม่มีสัตว์ตัวไหนที่คิดจะเข้าใกล้เลยสักตัว

                “คงเป็นเพราะสร้อยนี่...”

                รีอาห์กำสร้อยที่สวมอยู่แน่น แม้ว่ามันจะช่วยปกป้องไม่ให้สัตว์ในป่าทำอันตรายเธอกับฟรีตได้ แต่ความกลัวภายในใจของเธอก็ไมได้ลดน้อยลงไปเลยสักนิด

                “เจ้ากลับมาที่นี่อีกทำไม?”

                เกรซิลเดินออกมาจากพงหญ้ารกชัฏ ดวงตาสีแดงดุดันจ้องมองมายังหญิงสาว ก่อนจะหันไปมองสัตว์อื่นๆที่อยู่โดยรอบ พวกสัตว์รู้ได้ในทันทีว่าพวกตนไม่ควรจะอยู่ที่นี่ จึงรีบแยกย้ายหายเข้าไปในป่าลึก

                “ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าที่นี่มันอันตราย”

                “ตราบใดที่ข้ายังสวมสร้อยเส้นนี้อยู่ พวกสัตว์ก็ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก” รีอาห์ตอบ พลางเดินเข้าไปหาเกรซิล “และเหตุผลที่ข้ากลับมาที่นี่ก็เพราะ... ข้าอยากพบเจ้า”

                “อยากพบข้าไปทำไมกัน?” ถึงแม้แววตาที่มองมาของเกรซิลจะดูดุดัน แต่น้ำเสียงก็ฟังดูประหลาดใจอยู่เล็กน้อย

                “ขะ...ข้า ข้าแค่อยาก... อยากรู้จักเจ้า”

                รีอาห์พูดตะกุกตะกัก รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าว อีกทั้งหัวใจของเธอยังเต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุ หญิงสาวไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องเขินอายขนาดนี้

                “เจ้าไม่กลัวข้าหรือ?” เกรซิลสบตากับหญิงสาว “ข้าอาจจะทำร้ายเจ้า หรือกินเจ้าเมื่อไหร่ก็ได้”

                “ข้าไม่กลัว...” รีอาห์กำมือที่เย็บเฉียบของตัวเองแน่น “ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่ทำแบบนั้น”

                “อะไรทำให้เจ้ามั่นใจกัน?”

                “ความรู้สึก...” รีอาห์วางมือเรียวสวยบนหน้าอก “ภายในหัวใจข้า มันรู้สึกอย่างนั้น”

                คำตอบของหญิงสาวสร้างความประหลาดใจแก่หมาป่าขาว บางสิ่งภายในตัวของเขาค่อยๆเริ่มก่อตัวขึ้น บางสิ่ง...ที่เคยหายไปจากตัวเขา

                ถึงเกรซิลจะรู้ว่าการที่ทำแบบนี้อาจจะสร้างความเดือดร้อนแก่ตนเองในภายหลังได้ แต่เพราะเขาเกิดความสนใจในตัวของรีอาห์ขึ้นมา เกรซิลจึงเลือกที่จะมองข้ามปัญหานั้นไป

                “อยากรู้จักข้างั้นหรือ?” เกรซิลเอ่ยปากพูดก่อนจะหันหลังเตรียมเดินออกไป แล้วหันมามองหญิงสาว “อยู่ตรงนี้คงไม่ดีเท่าไหร่นัก ไปที่ถ้ำของข้าน่าจะดีกว่า”

                “ถ้ำ...ของเจ้า?”

                “หากเจ้ากลัวว่าข้าจะทำอะไรเจ้า จะกลับไปก็ได้” พูดจบเกรซิลก็หันหน้ากลับไป แล้วค่อยๆเดินไปข้างหน้า

                “ขะ ข้าบอกแล้วไง! ว่าข้าไม่กลัว!” รีอาห์กลืนน้ำลายก่อนจะเดินตามเกรซิลไป

                แบบนี้...ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย

            ฟรีตได้แต่คิดในใจ เพราะไม่ว่าจะเอ่ยปากห้ามยังไงรีอาห์ก็คงไม่ฟังอยู่ดี ฟรีตจึงได้แต่ภาวนาในใจว่าอย่าให้มีเรื่องร้ายๆอะไรเกิดขึ้นเลย...