คิดถึง...

            “ลูกวินจะไปไหนจ้ะ” คุณกุสุมาลุกเดินมาหาลูกชายพร้อมกับดึงมือมีนามาด้วย
 
            “ผมนัดเพื่อนไว้ครับ” เขาตอบและจะก้าวเดินต่อแต่มารดาดึงแขนเขาไว้ก่อน
 
            “พาหนูมีนไปด้วยสิจ้ะนะ หนูมีนจ้ะไปกับวินนะจะได้ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง” คุณกุสุมาพูดจัดการให้เสร็จสรรพโดยที่ไม่ถามหรือปรึกษาลูกชายก่อน
 
            “-_-“ มาวินแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนว่าไม่อยากให้หญิงสาวไปกับตนด้วย ซึ่งมีนาเองก็พอมองเห็นว่าเขาทำท่าเหมือนรังเกียจเธอ
 
            “ให้วินไปสนุกกับเพื่อนเขาเถอะค่ะคุณแม่ มีนขออยู่บ้านดีกว่า” ถึงเขาไม่ได้ตอบปฏิเสธเป็นคำพูดแต่สีหน้าท่าทางของเขาทำให้หญิงสาวแอบน้อยใจที่เขาทำท่าทีแบบนั้นใส่ตน
 
            “ไปด้วยกันก็ได้ครับผมจะได้ไปส่งคุณที่บ้านด้วย” เขาพูดไปโดยที่ไม่รู้มาก่อนว่าหญิงสาวนั้นได้พักอาศัยอยู่บ้านเขามาได้นานหลายเดือนแล้ว
 
            “ตายจริงแม่ลืมไปเลย ลูกวินจ้ะหนูมีนย้ายมาอยู่บ้านเราได้สามสี่เดือนแล้วนะจ้ะ หนูมีนจะมาอยู่ดูแลลูกลูกจะได้ไม่เหงานะจ้ะ” คุณกุสุมาพูดไปยิ้มไปแต่หารู้ไม่ว่าลูกชายนั้นรู้สึกเช่นไรที่เธอหาคู่มาให้โดยไม่มีการถามหรือพูดคุยกันมาก่อน อีกทั้งยังคะยั้นคะยอให้มีนาไปกับลูกชายให้ได้ 
 
 
 
            มาวินดึงมือมีนาออกจากบ้านมาไม่อยากอยู่รำคาญมารดาไปมากกว่านี้ ถึงแม้เขาจะรู้สึกเฉยๆ กับเธอแต่เขาเองก็ไม่อยากให้เธอเสียใจเพราะการกระทำของมารดาตน รถคันหรูป้ายแดงที่ได้รับจากบิดาเป็นของขวัญต้อนรับเขากลับมาบ้านพาเขาและหญิงสาวมายังผับร้านที่เขานัดไว้กับเพื่อนๆ โดยปลอดภัย
 
            เขาเดินนำหญิงสาวเข้ามาในร้านและกวาดสายตามองหากลุ่มเพื่อนๆ ของเขา แต่ใจกลับเรียกร้องให้เขามองหาน้องสาวสุดที่รักของเขาเพียงแค่คนเดียว ขณะที่ขายาวก้าวเดินไปอย่างไม่มีจุดหมายเสียงหนึ่งที่คุ้นหูเขาดังมาจากโต๊ะด้านหน้าเขาเพียงไม่กี่ก้าว เขาเดินไปตามเสียงจนมาถึงโต๊ะใหญ่ที่สุดของร้านซึ่งเพื่อนๆ ของเขาที่มาก่อนหน้านี้นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
 
            “??” สายตาของทุกคนมองมีนาเป็นตาเดียวและคำถามที่อยู่ในใจของทุกคนส่งผ่านทางสายตาไปให้กับมาวินเป็นเสียงเดียวกันว่าผู้หญิงที่มากับเขานั้นเป็นใคร
 
            “นี่มีน ลูกสาวเพื่อนแม่ฉันเอง มีนครับนี่เพื่อนๆ ของผม” เขาแนะนำคร่าวๆ ให้ทุกคนรู้จักเธอและให้เพื่อนๆ ของเขาหายข้องใจ
 
            “สวัสดีค่ะทุกคน” มีนากล่าวเสียงใสและก้มศีรษะลงเล็กน้อยให้กับเพื่อนๆของมาวิน
 
            “เชิญนั่งครับคุณมีน” นทีเชิญชวนและผ่ายมือบอกให้มีนานั่งข้างน้องสาวของตนตรงที่ว่างข้างๆ เธอ
 
            “มานานหรือยังครับ” มาวินเดินตัดหน้ามีนามานั่งข้างนับดาวก่อนและถามเธอเป็นการชวนเธอคุยโดยไม่คิดจะทักทายเพื่อนคนอื่น
 
            “ไม่นานค่ะ” นับดาวตอบและยิ้มกว้างให้กับเขา แต่สายตาแอบมองไปทางมีนาและเกิดคำถามมากมายขึ้นในใจ
 
            “พี่วินดื่มอะไรดีค่ะ” นับดาวถามอย่างเอาใจ
 
            “น้องสาวดื่มอะไรครับ” เขาย้อนถามเธอกลับเพราะอยากจะดื่มแบบเดียวกับเธอ
 
            “น้ำพั้นช์ค่ะ” เธอตอบและก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขาเพราะกลัวเขาจะคิดว่าเธอยังเด็กเกินไปถึงดื่มแค่น้ำผลไม้แทนที่จะดื่มแอลกอฮอล์เหมือนคนอื่นๆ
 
            “พี่เอาแบบเดียวกับเราก็แล้วกันครับ” เขาตอบและยิ้มให้เธอ สายตาคมมองเธอหวานหยาดเยิ้มเพราะชุดเดรสสีแดงพอดีตัวยาวเหนือเข่าแขนกุดที่นับดาวใส่ช่างสวยเหลือเกินในสายตาเขา บวกกับใบหน้าสวยแต่งหน้าอ่อนรับกับชุดของเธอ
 
            “ได้ค่ะ แล้วคุณมีนล่ะค่ะ” เธอหันไปถามมีนาที่นั่งข้างมาวินอีกด้านหนึ่งด้วยความเป็นมิตร แต่สายตาที่นับดาวได้รับกลับมาเป็นสายตาที่บ่งบอกว่าไม่อยากเป็นมิตรกับเธอสักเท่าไรนัก
 
            “วินค่ะฉันขอตัวกลับก่อนนะค่ะ” มีนาบอกเขาน้ำเสียงปกติแต่ข้างใจเธอร้อนเป็นไฟรอที่จะประทุออกมา
 
            “ครับ” มาวินหันไปตอบเธอสั้นๆ และหันกลับมาทักทายเพื่อนๆ คนอื่นๆ โดยไม่สนใจเธอว่าเธอจะกลับอย่างไร
 
            “.....วินค่ะ ไปส่งฉันหน่อยสิค่ะ” มีนากำมือแน่นไม่พอใจที่เขาเฉยชากับตนขนาดนี้ ใบหน้าสวยเปลี่ยนสีดวงตาเกรี้ยวกราดขึ้นมาจนดูน่ากลัว แต่เธอพยายามคุมเสียงและสีหน้าท่าทางให้เป็นปกติก่อนจะบอกรบกวนให้เขาไปส่งเธอที่บ้าน
 
            วุ่นวายจริงๆ - -! มาวินรู้สึกหมดอารมณ์ทีจะอยู่ต่อแต่ก็ไม่อยากไปส่งมีนาเพราะเขาอยากอยู่กับเพื่อนๆ และคนสำคัญสำหรับเขาอย่างนับดาวมากกว่า
 
            “ทีแกว่างไหม” มาวินส่งสายตาให้นทีเพื่อนหนุ่มคนสนิทให้เขาช่วยไปส่งมีนาแทนตน
 
            “ฮะ? อ๋อ..ว่างๆ ฉันกำลังจะกลับพอดีเลย คุณมีนครับผมไปส่งนะครับ” นทีอาสาแทนมาวินโดยไม่คิดว่าเป็นการรบกวนเพราะในใจเขาก็แอบมองเธออยู่เหมือนกันและเมื่อโอกาสมาถึงเขาก็ไม่อยากจะปฏิเสธ
 
            “ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ! ฉันกลับเองก็ได้ค่ะ ขอตัวนะค่ะ” มีนาตอบปฏิเสธนทีน้ำเสียงกระแทกเล็กน้อยและประชดมาวินโดยการบอกว่าจะกลับเอง แล้วก่อนที่เธอจะเดินจากไปมีนายืนมองเขาอยู่แวบหนึ่งด้วยหางตา เมื่อเห็นชัดแล้วว่าเขาไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่นิดขาเรียวสวยของเธอจึงก้าวฉับๆ ออกจากร้านไปทันที
 
            ทุกคนที่เหลืออยู่ต่างไม่เข้าใจเหตุการณ์และความสัมพันธ์ของมาวินกับมีนา แต่ละคนต่างมีคำถามในใจเพียงแต่ไม่มีใครถามออกมาเท่านั้น นับดาวสังเกตเห็นว่ามาวินแอบมองตามมีนาไปแต่การแสดงออกและสายตาเย็นชาของเขายากเกินจะคาดเดาว่าเขาคิดอะไรหรือรู้สึกอย่างไรอยู่                                                                                                                             
 
            “พี่วินไม่ตามเธอไปจริงๆ หรอค่ะ” นับดาวเอียงคอถามและคาดหวังในคำตอบให้เขาไม่ตามไป
 
            “เราอยากให้พี่ไปหรอ” เขาถามกลับเธอและจ้องมองตากดดันหาคำตอบจากแววตาของเธอ ถ้าเธอตอบว่าไม่เขาจะอยู่กับเธอต่อแต่ถ้าเธอตอบว่าให้เขาตามมีนาไปเขาก็จะทำตามที่เธอต้องการ
 
            “เอ่อ..เธอเป็นผู้หญิงกลับบ้านคนเดียวอันตรายออกนะค่ะ ดาวว่า..” เธอไม่กล้าบอกเขาไปตรงๆ ว่าอยากให้เขาตามเธอไป ถึงแม้ข้างในใจลึกๆ ของเธอจะอยากให้เขาอยู่ต่อแต่คิดในมุมลูกผู้หญิงด้วยกันถ้าเกิดอะไรขึ้นกับมีนาระหว่างทางเธอจะทำอย่างไร
 
            “งั้นพี่ขอตัวกลับก่อนนะครับ ไปนะที ทุกคนฉันกลับก่อนนะขอโทษที่ไม่ได้อยู่ร่วมงานด้วย” มาวินรู้ในคำตอบของนับดาวแล้วว่าเธอต้องการให้ตนตามมีนาไป เขาบอกลาเพื่อนๆ ทุกคนแล้วลุกขึ้นเดินออกจากร้านไป
 
            “เฮ้ออ” นับดาวถอนหายใจเฮือกใหญ่สายตามองตามหลังเขาจนมาวินเดินหายลับตาไป
 
            “เอ้าเฮ้ยเจ้าภาพไม่อยู่แล้วพวกเราเอาไงดีอ่ะ” คริสเพื่อนหนุ่มในกลุ่มคนหนึ่งเอ่ยถาม
 
            “เพื่อนวินไม่อยู่แต่พวกเราอยู่เว้ย ฉลองงง” นทีเป็นคนนำยกแก้วขึ้นรอชนแก้ว
 
            “เฮฮฮฮ” เพื่อนในกลุ่มที่เหลืออีกสี่ห้าคนยกแก้วขึ้นชนกันและดื่มกันเต็มที่จนลืมไปเลยว่าที่มารวมตัวกันจัดงานนี้เพื่ออะไร
 
            หลังจากมาวินกลับไปนับดาวเองก็อยากจะกลับบ้านบ้างแต่เห็นว่าพี่ชายของเธอกำลังฉลองกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนานเธอเองก็ไม่อยากขัดไม่อยากทำให้บรรยากาศเสียไปอีกคน หญิงสาวนั่งหน้าเซ็งยกแก้วน้ำสีสวยในมือขึ้นจิบไปพรางระหว่างรอพี่ชาย ขณะนั้นเสียงคุ้นหูถามเธอมาประโยคหนึ่ง
 
            “ไม่สนุกหรอครับ” ชายหนุ่มร่างสูงหยุดยืนอยู่ตรงหน้านับดาว
 
            “พี่วิน” พอเงยหน้ามองเขาชัดๆ เธอก็แทบจะกระโดดกอดเขาแต่จิตใต้สำนึกบอกว่าเธอควรรักษากิริยามารยาทสักเล็กน้อย
 
            เพื่อนๆ ในกลุ่มต่างมองไปที่มาวินเป็นตาเดียวและดีใจที่เขากลับมา แต่คนที่ดูจะดีใจเป็นพิเศษเห็นจะเป็นนับดาว เพราะตั้งแต่มาวินมาใบหน้าสวยของเธอเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง แก้มเนียนมีสีแดงอ่อนๆ ปรากฏอยู่ ไม่ใช่จากฤทธ์ของแอลกอฮอล์แต่เป็นเพราะความเขินอายของหญิงสาวที่ได้อยู่ใกล้กับคนที่ดูดีมีพร้อมทุกอย่างแบบมาวินพี่ชายคนสนิทที่เธอรอคอยเขากลับมาตลอดยี่สิบปี
 
            มาวินและนับดาวตลอดงานทั้งคู่ดื่มแค่น้ำผลไม้แต่แก้วของมาวินมีแอลกอฮอล์ผสมลงไปเล็กน้อยไม่เหมือนกับของนับดาวที่เป็นน้ำผลไม้เพียวๆ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆ เลือกดื่มแอลกอฮอล์ บทสนทนาในกลุ่มส่วนใหญ่เป็นเรื่องของมาวินในช่วงที่เขาอาศัยอยู่ในต่างประเทศ ซึ่งทุกคนดูจะสนใจเป็นพิเศษตอนที่ถามเขาถึงเรื่องความรัก โดยเฉพาะนับดาวที่ตั้งใจฟังเขาโดยไม่สนใจคนอื่นๆ ว่าจะพูดอะไรกัน
 
            “ฉันยังไม่เคยคบใคร” เขาตอบแบบอายๆ เล็กน้อยตามประสาผู้ชายด้วยกันเพราะกลัวจะโดนเพื่อนๆ ล้อ
 
            “ฮะ!?” เพื่อนๆ ประสานเสียงไม่อยากจะเชื่อหู
 
            คำตอบของมาวินทำให้เพื่อนๆ ถามกันมาอีกหลายคำถามแต่คำตอบเขาก็ยังคงเหมือนเดิม เหตุที่เขาบอกว่ายังไม่เคยคบใครเป็นเพราะในใจเขามีเพียงคนคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ในใจมาตลอดยี่สิบปี และตอนนี้เขาจะต้องทำให้ความรู้สึกเขาที่เก็บมานานปลดปล่อยเสียที แต่เมื่อถูกถามว่าเป็นใครเขาก็เปลี่ยนเรื่องไปเสียดื้อๆ ทำให้ทุกคนที่อยากรู้ยิ่งอยากรู้เข้าไปอีก โดยเฉพาะนับดาวถึงกับแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนว่าผิดหวังที่ไม่ได้รู้ว่าหญิงสาวในใจของเขานั้นเป็นใคร
 
            งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกราเมื่อทุกคนฉลองสนุกกันเต็มที่แล้วก็ได้เวลาแยกย้ายกันกลับบ้าน โดยมาวินขับรถของนทีไปส่งเขากับน้องสาวที่บ้านก่อนเพราะจะปล่อยให้นทีขับกลับเองก็เป็นห่วง จะให้นับดาวน้องสาวเขาขับเธอเองก็ขับรถยังไม่เป็นเขาจึงอาสาขับไปส่งและขับรถนทีกลับบ้านตนเองหลังจากส่งทั้งสองถึงบ้านอย่างปลอดภัย
 
           
 
            ~ติ๊ด ติ๊ด~ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของนับดาวดังขึ้นแต่เช้าปลุกเธอจากการหลับไหล
 
            “ฮาโหลล” เธอกดรับทั้งที่ไม่ได้ดูเบอร์ว่าเป็นใครโทรเข้ามาแล้วกรอกเสียงงัวเงียไปตามสาย
 
            (ยังไม่ตื่นอีกหรอครับสายแล้วนะ)
 
            “พี่วิน” เธอลุกขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติและลืมตาตื่นอย่างเต็มตา
 
            “ขอโทษนะค่ะดาวไม่ได้ดูก่อนว่าเป็นเบอร์พี่ พี่วินมีอะไรให้ดาวช่วยหรือเปล่าค่ะถึงโทรมาหาดาวแต่เช้าเลย” เธอรู้สึกอายและเสียมารยาทกับเขาที่ทำเสียงแบบนั้นไป น้ำเสียงเธออ่อนหวานขึ้นจนเป็นปกติแทบจะทันทีที่รู้ว่าเป็นเขา
 
            (มีเรียนตอนเช้าไม่ใช่หรอครับ เมื่อคืนเรายังรับปากอยู่เลยนะว่าจะให้พี่ไปส่งที่มหาวิทยาลัย) เขาเตือนความจำให้กับเธอ
 
            “จริงด้วยค่ะ ตอนนี้..หกโมง! 00!” เธอเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันทีเมื่อเห็นเวลา
 
            “พี่วินค่ะดาวขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะค่ะแล้วเจอกันค่ะ” เธอพูดรีบๆ แล้วกดวางสายโยนโทรศัพท์มือถือลงบนเตียงคว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำไป
 
 
 
            หนึ่งชั่วโมงต่อมานับดาวแต่งกายชุดนักศึกษาเสื้อพอดีตัวกระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าพอประมาณ มาพร้อมกระเป๋าแบรนด์เนมยี่ห้อดังที่ได้จากมารดาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้วกับหนังสือเล่มหนาอีกประมาณสองสามเล่ม เธอมานั่งร่วมโต๊ะทานอาหารเช้ากับบิดามารดาและพี่ชายโดยมีแขกเพิ่มมาอีกหนึ่งคนนั้นก็คือ..มาวิน เขามาถึงได้ก่อนหน้าเธอจะลงมาประมาณห้านาทีแล้ว เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตาป้าแหววป้าแม่บ้านประจำครอบครัวสิทธิทรัพย์อาภาตักข้ามต้นกุ้งร้อนๆ ใส่ชามให้กับทุกคน โดยมีแววลูกสาวของเธอช่วยเสิร์ฟน้ำให้
 
            “ทานเยอะๆ นะจ้ะหลานมาวิน” คุณนารามารดาของนับดาวบอกกับเขาด้วยความเป็นกันเอง