คิดถึง...

            “ลูกวินจะไปไหนจ้ะ” คุณกุสุมาลุกเดินมาหาลูกชายพร้อมกับดึงมือมีนามาด้วย

 

            “ผมนัดเพื่อนไว้ครับ” เขาตอบและจะก้าวเดินต่อแต่มารดาดึงแขนเขาไว้ก่อน

 

            “พาหนูมีนไปด้วยสิจ้ะนะ หนูมีนจ้ะไปกับวินนะจะได้ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง” คุณกุสุมาพูดจัดการให้เสร็จสรรพโดยที่ไม่ถามหรือปรึกษาลูกชายก่อน

 

            “-_-“ มาวินแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนว่าไม่อยากให้หญิงสาวไปกับตนด้วย ซึ่งมีนาเองก็พอมองเห็นว่าเขาทำท่าเหมือนรังเกียจเธอ

 

            “ให้วินไปสนุกกับเพื่อนเขาเถอะค่ะคุณแม่ มีนขออยู่บ้านดีกว่า” ถึงเขาไม่ได้ตอบปฏิเสธเป็นคำพูดแต่สีหน้าท่าทางของเขาทำให้หญิงสาวแอบน้อยใจที่เขาทำท่าทีแบบนั้นใส่ตน

 

            “ไปด้วยกันก็ได้ครับผมจะได้ไปส่งคุณที่บ้านด้วย” เขาพูดไปโดยที่ไม่รู้มาก่อนว่าหญิงสาวนั้นได้พักอาศัยอยู่บ้านเขามาได้นานหลายเดือนแล้ว

 

            “ตายจริงแม่ลืมไปเลย ลูกวินจ้ะหนูมีนย้ายมาอยู่บ้านเราได้สามสี่เดือนแล้วนะจ้ะ หนูมีนจะมาอยู่ดูแลลูกลูกจะได้ไม่เหงานะจ้ะ” คุณกุสุมาพูดไปยิ้มไปแต่หารู้ไม่ว่าลูกชายนั้นรู้สึกเช่นไรที่เธอหาคู่มาให้โดยไม่มีการถามหรือพูดคุยกันมาก่อน อีกทั้งยังคะยั้นคะยอให้มีนาไปกับลูกชายให้ได้ 

 

 

 

            มาวินดึงมือมีนาออกจากบ้านมาไม่อยากอยู่รำคาญมารดาไปมากกว่านี้ ถึงแม้เขาจะรู้สึกเฉยๆ กับเธอแต่เขาเองก็ไม่อยากให้เธอเสียใจเพราะการกระทำของมารดาตน รถคันหรูป้ายแดงที่ได้รับจากบิดาเป็นของขวัญต้อนรับเขากลับมาบ้านพาเขาและหญิงสาวมายังผับร้านที่เขานัดไว้กับเพื่อนๆ โดยปลอดภัย

 

            เขาเดินนำหญิงสาวเข้ามาในร้านและกวาดสายตามองหากลุ่มเพื่อนๆ ของเขา แต่ใจกลับเรียกร้องให้เขามองหาน้องสาวสุดที่รักของเขาเพียงแค่คนเดียว ขณะที่ขายาวก้าวเดินไปอย่างไม่มีจุดหมายเสียงหนึ่งที่คุ้นหูเขาดังมาจากโต๊ะด้านหน้าเขาเพียงไม่กี่ก้าว เขาเดินไปตามเสียงจนมาถึงโต๊ะใหญ่ที่สุดของร้านซึ่งเพื่อนๆ ของเขาที่มาก่อนหน้านี้นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

 

            “??” สายตาของทุกคนมองมีนาเป็นตาเดียวและคำถามที่อยู่ในใจของทุกคนส่งผ่านทางสายตาไปให้กับมาวินเป็นเสียงเดียวกันว่าผู้หญิงที่มากับเขานั้นเป็นใคร

 

            “นี่มีน ลูกสาวเพื่อนแม่ฉันเอง มีนครับนี่เพื่อนๆ ของผม” เขาแนะนำคร่าวๆ ให้ทุกคนรู้จักเธอและให้เพื่อนๆ ของเขาหายข้องใจ

 

            “สวัสดีค่ะทุกคน” มีนากล่าวเสียงใสและก้มศีรษะลงเล็กน้อยให้กับเพื่อนๆของมาวิน

 

            “เชิญนั่งครับคุณมีน” นทีเชิญชวนและผ่ายมือบอกให้มีนานั่งข้างน้องสาวของตนตรงที่ว่างข้างๆ เธอ

 

            “มานานหรือยังครับ” มาวินเดินตัดหน้ามีนามานั่งข้างนับดาวก่อนและถามเธอเป็นการชวนเธอคุยโดยไม่คิดจะทักทายเพื่อนคนอื่น

 

            “ไม่นานค่ะ” นับดาวตอบและยิ้มกว้างให้กับเขา แต่สายตาแอบมองไปทางมีนาและเกิดคำถามมากมายขึ้นในใจ

 

            “พี่วินดื่มอะไรดีค่ะ” นับดาวถามอย่างเอาใจ

 

            “น้องสาวดื่มอะไรครับ” เขาย้อนถามเธอกลับเพราะอยากจะดื่มแบบเดียวกับเธอ

 

            “น้ำพั้นช์ค่ะ” เธอตอบและก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขาเพราะกลัวเขาจะคิดว่าเธอยังเด็กเกินไปถึงดื่มแค่น้ำผลไม้แทนที่จะดื่มแอลกอฮอล์เหมือนคนอื่นๆ

 

            “พี่เอาแบบเดียวกับเราก็แล้วกันครับ” เขาตอบและยิ้มให้เธอ สายตาคมมองเธอหวานหยาดเยิ้มเพราะชุดเดรสสีแดงพอดีตัวยาวเหนือเข่าแขนกุดที่นับดาวใส่ช่างสวยเหลือเกินในสายตาเขา บวกกับใบหน้าสวยแต่งหน้าอ่อนรับกับชุดของเธอ

 

            “ได้ค่ะ แล้วคุณมีนล่ะค่ะ” เธอหันไปถามมีนาที่นั่งข้างมาวินอีกด้านหนึ่งด้วยความเป็นมิตร แต่สายตาที่นับดาวได้รับกลับมาเป็นสายตาที่บ่งบอกว่าไม่อยากเป็นมิตรกับเธอสักเท่าไรนัก

 

            “วินค่ะฉันขอตัวกลับก่อนนะค่ะ” มีนาบอกเขาน้ำเสียงปกติแต่ข้างใจเธอร้อนเป็นไฟรอที่จะประทุออกมา

 

            “ครับ” มาวินหันไปตอบเธอสั้นๆ และหันกลับมาทักทายเพื่อนๆ คนอื่นๆ โดยไม่สนใจเธอว่าเธอจะกลับอย่างไร

 

            “.....วินค่ะ ไปส่งฉันหน่อยสิค่ะ” มีนากำมือแน่นไม่พอใจที่เขาเฉยชากับตนขนาดนี้ ใบหน้าสวยเปลี่ยนสีดวงตาเกรี้ยวกราดขึ้นมาจนดูน่ากลัว แต่เธอพยายามคุมเสียงและสีหน้าท่าทางให้เป็นปกติก่อนจะบอกรบกวนให้เขาไปส่งเธอที่บ้าน

 

            วุ่นวายจริงๆ - -! มาวินรู้สึกหมดอารมณ์ทีจะอยู่ต่อแต่ก็ไม่อยากไปส่งมีนาเพราะเขาอยากอยู่กับเพื่อนๆ และคนสำคัญสำหรับเขาอย่างนับดาวมากกว่า

 

            “ทีแกว่างไหม” มาวินส่งสายตาให้นทีเพื่อนหนุ่มคนสนิทให้เขาช่วยไปส่งมีนาแทนตน

 

            “ฮะ? อ๋อ..ว่างๆ ฉันกำลังจะกลับพอดีเลย คุณมีนครับผมไปส่งนะครับ” นทีอาสาแทนมาวินโดยไม่คิดว่าเป็นการรบกวนเพราะในใจเขาก็แอบมองเธออยู่เหมือนกันและเมื่อโอกาสมาถึงเขาก็ไม่อยากจะปฏิเสธ

 

            “ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ! ฉันกลับเองก็ได้ค่ะ ขอตัวนะค่ะ” มีนาตอบปฏิเสธนทีน้ำเสียงกระแทกเล็กน้อยและประชดมาวินโดยการบอกว่าจะกลับเอง แล้วก่อนที่เธอจะเดินจากไปมีนายืนมองเขาอยู่แวบหนึ่งด้วยหางตา เมื่อเห็นชัดแล้วว่าเขาไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่นิดขาเรียวสวยของเธอจึงก้าวฉับๆ ออกจากร้านไปทันที

 

            ทุกคนที่เหลืออยู่ต่างไม่เข้าใจเหตุการณ์และความสัมพันธ์ของมาวินกับมีนา แต่ละคนต่างมีคำถามในใจเพียงแต่ไม่มีใครถามออกมาเท่านั้น นับดาวสังเกตเห็นว่ามาวินแอบมองตามมีนาไปแต่การแสดงออกและสายตาเย็นชาของเขายากเกินจะคาดเดาว่าเขาคิดอะไรหรือรู้สึกอย่างไรอยู่                                                                                                                             

 

            “พี่วินไม่ตามเธอไปจริงๆ หรอค่ะ” นับดาวเอียงคอถามและคาดหวังในคำตอบให้เขาไม่ตามไป

 

            “เราอยากให้พี่ไปหรอ” เขาถามกลับเธอและจ้องมองตากดดันหาคำตอบจากแววตาของเธอ ถ้าเธอตอบว่าไม่เขาจะอยู่กับเธอต่อแต่ถ้าเธอตอบว่าให้เขาตามมีนาไปเขาก็จะทำตามที่เธอต้องการ

 

            “เอ่อ..เธอเป็นผู้หญิงกลับบ้านคนเดียวอันตรายออกนะค่ะ ดาวว่า..” เธอไม่กล้าบอกเขาไปตรงๆ ว่าอยากให้เขาตามเธอไป ถึงแม้ข้างในใจลึกๆ ของเธอจะอยากให้เขาอยู่ต่อแต่คิดในมุมลูกผู้หญิงด้วยกันถ้าเกิดอะไรขึ้นกับมีนาระหว่างทางเธอจะทำอย่างไร

 

            “งั้นพี่ขอตัวกลับก่อนนะครับ ไปนะที ทุกคนฉันกลับก่อนนะขอโทษที่ไม่ได้อยู่ร่วมงานด้วย” มาวินรู้ในคำตอบของนับดาวแล้วว่าเธอต้องการให้ตนตามมีนาไป เขาบอกลาเพื่อนๆ ทุกคนแล้วลุกขึ้นเดินออกจากร้านไป

 

            “เฮ้ออ” นับดาวถอนหายใจเฮือกใหญ่สายตามองตามหลังเขาจนมาวินเดินหายลับตาไป

 

            “เอ้าเฮ้ยเจ้าภาพไม่อยู่แล้วพวกเราเอาไงดีอ่ะ” คริสเพื่อนหนุ่มในกลุ่มคนหนึ่งเอ่ยถาม

 

            “เพื่อนวินไม่อยู่แต่พวกเราอยู่เว้ย ฉลองงง” นทีเป็นคนนำยกแก้วขึ้นรอชนแก้ว

 

            “เฮฮฮฮ” เพื่อนในกลุ่มที่เหลืออีกสี่ห้าคนยกแก้วขึ้นชนกันและดื่มกันเต็มที่จนลืมไปเลยว่าที่มารวมตัวกันจัดงานนี้เพื่ออะไร

 

            หลังจากมาวินกลับไปนับดาวเองก็อยากจะกลับบ้านบ้างแต่เห็นว่าพี่ชายของเธอกำลังฉลองกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนานเธอเองก็ไม่อยากขัดไม่อยากทำให้บรรยากาศเสียไปอีกคน หญิงสาวนั่งหน้าเซ็งยกแก้วน้ำสีสวยในมือขึ้นจิบไปพรางระหว่างรอพี่ชาย ขณะนั้นเสียงคุ้นหูถามเธอมาประโยคหนึ่ง

 

            “ไม่สนุกหรอครับ” ชายหนุ่มร่างสูงหยุดยืนอยู่ตรงหน้านับดาว

 

            “พี่วิน” พอเงยหน้ามองเขาชัดๆ เธอก็แทบจะกระโดดกอดเขาแต่จิตใต้สำนึกบอกว่าเธอควรรักษากิริยามารยาทสักเล็กน้อย

 

            เพื่อนๆ ในกลุ่มต่างมองไปที่มาวินเป็นตาเดียวและดีใจที่เขากลับมา แต่คนที่ดูจะดีใจเป็นพิเศษเห็นจะเป็นนับดาว เพราะตั้งแต่มาวินมาใบหน้าสวยของเธอเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง แก้มเนียนมีสีแดงอ่อนๆ ปรากฏอยู่ ไม่ใช่จากฤทธ์ของแอลกอฮอล์แต่เป็นเพราะความเขินอายของหญิงสาวที่ได้อยู่ใกล้กับคนที่ดูดีมีพร้อมทุกอย่างแบบมาวินพี่ชายคนสนิทที่เธอรอคอยเขากลับมาตลอดยี่สิบปี

 

            มาวินและนับดาวตลอดงานทั้งคู่ดื่มแค่น้ำผลไม้แต่แก้วของมาวินมีแอลกอฮอล์ผสมลงไปเล็กน้อยไม่เหมือนกับของนับดาวที่เป็นน้ำผลไม้เพียวๆ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆ เลือกดื่มแอลกอฮอล์ บทสนทนาในกลุ่มส่วนใหญ่เป็นเรื่องของมาวินในช่วงที่เขาอาศัยอยู่ในต่างประเทศ ซึ่งทุกคนดูจะสนใจเป็นพิเศษตอนที่ถามเขาถึงเรื่องความรัก โดยเฉพาะนับดาวที่ตั้งใจฟังเขาโดยไม่สนใจคนอื่นๆ ว่าจะพูดอะไรกัน

 

            “ฉันยังไม่เคยคบใคร” เขาตอบแบบอายๆ เล็กน้อยตามประสาผู้ชายด้วยกันเพราะกลัวจะโดนเพื่อนๆ ล้อ

 

            “ฮะ!?” เพื่อนๆ ประสานเสียงไม่อยากจะเชื่อหู

 

            คำตอบของมาวินทำให้เพื่อนๆ ถามกันมาอีกหลายคำถามแต่คำตอบเขาก็ยังคงเหมือนเดิม เหตุที่เขาบอกว่ายังไม่เคยคบใครเป็นเพราะในใจเขามีเพียงคนคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ในใจมาตลอดยี่สิบปี และตอนนี้เขาจะต้องทำให้ความรู้สึกเขาที่เก็บมานานปลดปล่อยเสียที แต่เมื่อถูกถามว่าเป็นใครเขาก็เปลี่ยนเรื่องไปเสียดื้อๆ ทำให้ทุกคนที่อยากรู้ยิ่งอยากรู้เข้าไปอีก โดยเฉพาะนับดาวถึงกับแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนว่าผิดหวังที่ไม่ได้รู้ว่าหญิงสาวในใจของเขานั้นเป็นใคร

 

            งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกราเมื่อทุกคนฉลองสนุกกันเต็มที่แล้วก็ได้เวลาแยกย้ายกันกลับบ้าน โดยมาวินขับรถของนทีไปส่งเขากับน้องสาวที่บ้านก่อนเพราะจะปล่อยให้นทีขับกลับเองก็เป็นห่วง จะให้นับดาวน้องสาวเขาขับเธอเองก็ขับรถยังไม่เป็นเขาจึงอาสาขับไปส่งและขับรถนทีกลับบ้านตนเองหลังจากส่งทั้งสองถึงบ้านอย่างปลอดภัย

 

           

 

            ~ติ๊ด ติ๊ด~ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของนับดาวดังขึ้นแต่เช้าปลุกเธอจากการหลับไหล

 

            “ฮาโหลล” เธอกดรับทั้งที่ไม่ได้ดูเบอร์ว่าเป็นใครโทรเข้ามาแล้วกรอกเสียงงัวเงียไปตามสาย

 

            (ยังไม่ตื่นอีกหรอครับสายแล้วนะ)

 

            “พี่วิน” เธอลุกขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติและลืมตาตื่นอย่างเต็มตา

 

            “ขอโทษนะค่ะดาวไม่ได้ดูก่อนว่าเป็นเบอร์พี่ พี่วินมีอะไรให้ดาวช่วยหรือเปล่าค่ะถึงโทรมาหาดาวแต่เช้าเลย” เธอรู้สึกอายและเสียมารยาทกับเขาที่ทำเสียงแบบนั้นไป น้ำเสียงเธออ่อนหวานขึ้นจนเป็นปกติแทบจะทันทีที่รู้ว่าเป็นเขา

 

            (มีเรียนตอนเช้าไม่ใช่หรอครับ เมื่อคืนเรายังรับปากอยู่เลยนะว่าจะให้พี่ไปส่งที่มหาวิทยาลัย) เขาเตือนความจำให้กับเธอ

 

            “จริงด้วยค่ะ ตอนนี้..หกโมง! 00!” เธอเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันทีเมื่อเห็นเวลา

 

            “พี่วินค่ะดาวขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะค่ะแล้วเจอกันค่ะ” เธอพูดรีบๆ แล้วกดวางสายโยนโทรศัพท์มือถือลงบนเตียงคว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

            หนึ่งชั่วโมงต่อมานับดาวแต่งกายชุดนักศึกษาเสื้อพอดีตัวกระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าพอประมาณ มาพร้อมกระเป๋าแบรนด์เนมยี่ห้อดังที่ได้จากมารดาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้วกับหนังสือเล่มหนาอีกประมาณสองสามเล่ม เธอมานั่งร่วมโต๊ะทานอาหารเช้ากับบิดามารดาและพี่ชายโดยมีแขกเพิ่มมาอีกหนึ่งคนนั้นก็คือ..มาวิน เขามาถึงได้ก่อนหน้าเธอจะลงมาประมาณห้านาทีแล้ว เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตาป้าแหววป้าแม่บ้านประจำครอบครัวสิทธิทรัพย์อาภาตักข้ามต้นกุ้งร้อนๆ ใส่ชามให้กับทุกคน โดยมีแววลูกสาวของเธอช่วยเสิร์ฟน้ำให้

 

            “ทานเยอะๆ นะจ้ะหลานมาวิน” คุณนารามารดาของนับดาวบอกกับเขาด้วยความเป็นกันเอง