ยอดนักสืบเชคกี้

 
 
                   ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบวิ่งไปทางทิศที่ผู้หมวดบอกทันทีเเต่ก่อนจะไปเชคกี้ได้หันไปมองคุกกี้หรือลูกชายของ
ตัวเอง..เเต่เเล้วเด็กน้อยกับหันหน้าหนีไปทางอื่นนักสืบหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งไป
 
 
        "เเย่เเล้วค่ะท่านผู้บัญชาการ!พนักงานกู้ระเบิดของเราไม่สามารถเเก้กลไกของมันได้ค่ะ"
 
 
          "หาทำไมล่ะ!"
 
 น้ำอุทานสีหน้าตกใจ
 
              
       "ก็เพราะสายไฟที่เป็นกลไกของระเบิดมัน..มันเป็นสีดำหมดเลยน่ะสิครับ"
 
     พนักงานกู้ระเบิดกล่าวน้ำเสียงตะกุกตะกัก
 
         "พวกคุณทั้ง4คนหลบไปหน่อย"
 
        "อ..อะไรกันคุณนักสืบคุณเป็นนักสืบนะไม่ใช่พนักงานกู้ระเบิด"
 
             "เถอะน่า..หลบไป"
 
            เชคกี้ยืนยันซ้ำอีกครั้งพวกพนักงานจึงไม่กล้าหือต้องยอมเปิดทางเเต่โดยดี
 
               "ขอคีมหน่อย"
 
            "หา!..นี่นายจะตัดจริงๆหรือ"
 
              น้ำถามขึ้นอย่างตกใจ
 
            "ถูกต้องครับ!"
 
                  ผ่านไป10นาที
 
 
            "น..นี่นายกู้มันได้อย่างไรน่ะ"
 
  ไม่ใช่เเค่ผู้บัญชาการสาวเท่านั้นเเต่ทุกคนกลับมองอย่างอึ้งๆ
 
             "อ้อ!ผมวัดกระเเสไฟฟ้าเวลาที่ตัดน่ะเริ่มจากอันที่มีกระเเสไฟน้อยที่สุดไปจนมากที่สุด"
 
 
          "หืมนี่อะไร"
 
        เชคกี้กล่าวจบก็หยิบกระดาษสีขาวขึ้นมาดู ข้อความที่อยู่ในนั้นทำเอาชายหนุ่มหน้าถอดสีเลยทีเดียว
 
          "ม..มีอะไรเหรอเชคกี้"
 
           "ค..คือ..การระเบิดจะเริ่มขึ้นพรุ่งนี้โดยที่มันไม่ยอมบอกว่าเป็นที่ไหน.."
 
 
               "หา!ว..ว่าไงนะ"
 
              หญิงสาวเอามือปิดปากส่วนชายหนุ่มเอามือปาดเหงื่อเล็กน้อย
 
               ตุบ!
 
 
                "เอ๋!"
 
             ทุกคนอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นผลมะกอกตกลงมาจากจดหมาย
 
                   
               
 
 
                                30นาทีผ่านไป
 
             เชคกี้ใช้มือกุมขมับด้านซ้ายด้วยความที่ยังไม่รู้ถึงความหมายของผลมะกอกนี้
 
           
                           ตึกๆ!
 
           เสียงฝีเท้าของใครบางคนทำให้ชายหนุ่มหลุดจากห้วงความคิดเเต่!เมื่อเห็นหน้าของบุคคลที่
 
           เดินมาก็สร้างความตกใจต่อเชคกี้ไม่น้อย
 
 
                    "ไม่ได้เจอกัน5ปีเชียวนะครับคุณนักสืบ"
 
                      ลูเเปงกล่าวยิ้มๆ
 
                    
                    โป๊ก!
 
                   " โอ๊ย!ใครเขกหัวผม "
 
                           จอมโจรหนุ่มเอ่ยปากด้วยความตกใจ
 
                     "เจอตัวจนได้ไอ้จอมโจร"
 
                           นักสืบญี่ปุ่นหอบหายใจเเฮ่กๆ
 
                     " ม..มินาโตะ"
 
                      เชคกี้พลั้งปากขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่าทั้ง2คนรู้จักกันได้ยังไง
 
                       "อ้าวไง...เชคกี้ เเฮ่กๆฉันบินมาจากญี่ปุ่นเพื่อจับนายลูเเปง!"
 
                        
                      มินาโตะตะโกนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง!!!!
 
                        ท่ามกลางความโกลาหลครั้งใหญ่นี้น้ำเเละตำรวจหลาย10นายกำลังเเอบดู
                       พวกเขาอยู่ทางกล้องวงจรปิด
 
                       "ท่านครับไม่รีบไปจับมันเหรอนั่นคือจอมโจรลูเเปงฉายาจอมโจรร้อยหน้าที่ตำรวจ
หลายประเทศกำลังควานหาตัวอยู่นะครับ"
 
                        ตำรวจหนุ่มนายหนึ่งเอ่ยปากขึ้นอย่างขัดใจ
 
                "ไม่หรอกยังไงก็จับเขาไม่ได้หรอกเเล้วอีกอย่าง...."
 
                        น้ำพูดขึ้นอย่างใจเย็น
 
             "อะไรเหรอคะท่านผู้บัญชาการ"
 
                 "เธอไม่สังเกตเลยเหรอว่านี่เเหละคือ..การร่วมมือของ3ยอดอัจฉริยะเเห่งยุค!"