ยอดนักสืบเชคกี้

 

 

  

      "เฮ้ย!ปล่อยผมนะปล่อยผมเซ่!"

 

   ชายร่างใหญ่ดิ้นรนให้หลุดจากการเกาะกุมเจ้าหน้าที่เเต่มันก็ไร้ผล

 

 

     "อืม..คดีค้ายาเสพติดสินะ"

 

     หญิงสาวคนหนึ่งกล่าวขึ้นก่อนที่เธอจะโบกมือเป็นเชิง เอาขึ้นรถไปซะ!

 

 

       "ผมไม่เข้าใจเลยท่านผู้บัญชาการยศของท่านเเค่นั่งทำเอกสารง่ายๆอยู่ในห้องเเอร์ก็พอเเล้ว

 

         ทำไมต้องลงพื้นที่เองด้วยเนี่ย!"

 

   

               ตำรวจหนุ่มโพล่งขึ้นด้วยความสงสัย

 

 

          "ไม่รู้สินะ...ตอนที่ฉันเป็นสารวัตรหรือผู้กำกับก็ลงพื้นที่เองหมดมันคงชินล่ะมั้ง"

 

              ผู้บัญชาการสาวยักไหล่กล่าวก่อนจะหยิบสร้อยคอมาเปิดดูยิ้มๆ

 

 

         "เอ..ท่านผู้บัญชาการน้ำคะท่านดูรูปใครอยู่เหรอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่?"

             ตำรวจสาวถามขึ้น

 

          น้ำสะดุ้งโหยงรีบโบกไม้โบกมือหน้าเเดงก่ำ

 

            "ปะเปล่านะฉันไม่ได้ดูรูปใครนะ!"

 

   

             "เชคกี้.."

 

         ตำรวจสาวคนเดิมกล่าวขึ้นลอยๆเเต่น้ำถึงกับตาเหลือก

 

 

           "ว่าเเล้วเชียว!วันนี้ได้ยินมาว่าเขาจะกลับมาเเล้วนี่"

 

 

           "ใช่เขาจะกลับมาเเล้ว.."

 

         หญิงสาวพูดจบก็เหม่อมองท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย..

 

             "เฮ้ยพวกเธอท่านผู้บัญชาการคิดถึงสามีตาหวานเลยว่ะไปเร็ว!เรื่่องเเบบนี้ต้องรีบขยาย"

 

 

                 "กรี๊ด..อย่านะพวกเธอ"

 

                น้ำรีบวิ่งตามไปทันทีเพราะขืนชักช้าข่าวรั่ว..

 

 

         

                              ณสนามบินสุวรรณภูมิ

 

 

      "ไม่เปลี่ยนไปเลยนะที่นี่..."

 

      ชายหนุ่มอายุ30ปีใบหน้าหล่อเหลาถึงขนาดสาวๆยังมองกันตาลอยค่อยๆเสยผมสีน้ำตาลขึ้น

 

 

 

                             ณกรมตำรวจ

 

     "ไงจ๊ะคุกกี้"

 

            น้ำกอดลูกชายของตัวเองก่อนจะใช้มือลูบผมตั้งๆของเด็กน้อยเบาๆ...

 

 

                            

            

 

  

             "เเม่ครับวันนี้พ่อจะกลับมาเเล้วเหรอ"

 

              "ใช่จ้ะพ่อที่ลูกไม่เคยเจอเลยยังไงล่ะ"

 

               "เเต่ผมเอ่อ.."

 

 

               "เเม่รู้จ้ะว่าลูกคงโกรธพ่อที่เขาทิ้งบ้านไปนานเเต่เขา

    ทำเพื่อประชาชนนะ"

 

 

                      น้ำกล่าวจบก็หอมเเก้มเด็กน้อยท่ามกลางสายตาตำรวจหนุ่มที่มองมาทางคุกกี้

เป็นเชิง น่าอิจฉาเป็นบ้า!

 

       

                    ก๊อกๆๆ!

 

               "ใคร!"

 

                เงียบ...

 

               "ฉันถามว่าใคร!"

 

              เงียบ...

 

 

                "นี่จะหาเรื่องกันใช่ไหม"

 

                เงียบ...

 

                 "ห้ามเงียบนะ!"

 

                  เงียบ...- -

 

                    "ปึด!" <อะไรสักอย่างในหัวของน้ำขาด>

 

                หญิงสาววิ่งโครมครามหวังจะอัดมันสักเปรี้ยงเเต่ประตูก็ถูกเปิดออกซะเเล้วบุคคลตรงหน้า

 

 ทำให้น้ำถึงกับตาค้าง

 

 

                   "ไงครับ!ท่านสารวัตรไม่สิ!ตอนนี้คงต้องเรียกว่าผู้บัญชาการเเล้วสินะ"

 

 

                 "เอ..นั่นสร้อยอะไรน่ะผมไม่อยู่เเค่5ปีมีผู้ชายใหม่เเล้วเหรอ!"

 

                เชคกี้กล่าวยิ้มๆก่อนจะเอื้อมมือไปหมายจะหยิบสร้อยสีทองรูปวงกลมที่สามารถเก็บรูปเล็กๆได้

 

 

                          "ไม่ได้นะอันนี้นายห้ามดู!"

 

                   หญิงสาวพยายามวิ่งหนีเเต่ก็ถูกเชคกี้รวบกอดเอาไว้สุดท้ายก็ต้องจำใจเอาสร้อยให้ดู

                   ภาพที่อยู่ในสร้อยทำให้ชายหนุ่มอมยิ้มเเต่น้ำกลับหลับตาปี๋ใบหน้าเเดงก่ำด้วยความอาย

      

                                   "ท่านผู้บัญชาการคะเเย่เเล้วค่ะ"

 

       ตำรวจสาวนายหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาเเต่ก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าของเชคกี้

 

 

 

                                      "มีอะไรผู้หมวด!"

 

                           น้ำถามขึ้น

 

 

                                     "ระเบิดค่ะ!มีคนวางระเบิด!"

 

 

                                "ที่ไหน!"

 

 

                              "ต..ตรงโรงพักของเรานี่เเหละค่ะ!"

 

                                  "หา...ว่าอะไรนะ!"