ยอดนักสืบเชคกี้

 

 

                   ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบวิ่งไปทางทิศที่ผู้หมวดบอกทันทีเเต่ก่อนจะไปเชคกี้ได้หันไปมองคุกกี้หรือลูกชายของ

ตัวเอง..เเต่เเล้วเด็กน้อยกับหันหน้าหนีไปทางอื่นนักสืบหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งไป

 

 

        "เเย่เเล้วค่ะท่านผู้บัญชาการ!พนักงานกู้ระเบิดของเราไม่สามารถเเก้กลไกของมันได้ค่ะ"

 

 

          "หาทำไมล่ะ!"

 

 น้ำอุทานสีหน้าตกใจ

 

              

       "ก็เพราะสายไฟที่เป็นกลไกของระเบิดมัน..มันเป็นสีดำหมดเลยน่ะสิครับ"

 

     พนักงานกู้ระเบิดกล่าวน้ำเสียงตะกุกตะกัก

 

         "พวกคุณทั้ง4คนหลบไปหน่อย"

 

        "อ..อะไรกันคุณนักสืบคุณเป็นนักสืบนะไม่ใช่พนักงานกู้ระเบิด"

 

             "เถอะน่า..หลบไป"

 

            เชคกี้ยืนยันซ้ำอีกครั้งพวกพนักงานจึงไม่กล้าหือต้องยอมเปิดทางเเต่โดยดี

 

               "ขอคีมหน่อย"

 

            "หา!..นี่นายจะตัดจริงๆหรือ"

 

              น้ำถามขึ้นอย่างตกใจ

 

            "ถูกต้องครับ!"

 

                  ผ่านไป10นาที

 

 

            "น..นี่นายกู้มันได้อย่างไรน่ะ"

 

  ไม่ใช่เเค่ผู้บัญชาการสาวเท่านั้นเเต่ทุกคนกลับมองอย่างอึ้งๆ

 

             "อ้อ!ผมวัดกระเเสไฟฟ้าเวลาที่ตัดน่ะเริ่มจากอันที่มีกระเเสไฟน้อยที่สุดไปจนมากที่สุด"

 

 

          "หืมนี่อะไร"

 

        เชคกี้กล่าวจบก็หยิบกระดาษสีขาวขึ้นมาดู ข้อความที่อยู่ในนั้นทำเอาชายหนุ่มหน้าถอดสีเลยทีเดียว

 

          "ม..มีอะไรเหรอเชคกี้"

 

           "ค..คือ..การระเบิดจะเริ่มขึ้นพรุ่งนี้โดยที่มันไม่ยอมบอกว่าเป็นที่ไหน.."

 

 

               "หา!ว..ว่าไงนะ"

 

              หญิงสาวเอามือปิดปากส่วนชายหนุ่มเอามือปาดเหงื่อเล็กน้อย

 

               ตุบ!

 

 

                "เอ๋!"

 

             ทุกคนอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นผลมะกอกตกลงมาจากจดหมาย

 

                   

               

 

 

                                30นาทีผ่านไป

 

             เชคกี้ใช้มือกุมขมับด้านซ้ายด้วยความที่ยังไม่รู้ถึงความหมายของผลมะกอกนี้

 

           

                           ตึกๆ!

 

           เสียงฝีเท้าของใครบางคนทำให้ชายหนุ่มหลุดจากห้วงความคิดเเต่!เมื่อเห็นหน้าของบุคคลที่

 

           เดินมาก็สร้างความตกใจต่อเชคกี้ไม่น้อย

 

 

                    "ไม่ได้เจอกัน5ปีเชียวนะครับคุณนักสืบ"

 

                      ลูเเปงกล่าวยิ้มๆ

 

                    

                    โป๊ก!

 

                   " โอ๊ย!ใครเขกหัวผม "

 

                           จอมโจรหนุ่มเอ่ยปากด้วยความตกใจ

 

                     "เจอตัวจนได้ไอ้จอมโจร"

 

                           นักสืบญี่ปุ่นหอบหายใจเเฮ่กๆ

 

                     " ม..มินาโตะ"

 

                      เชคกี้พลั้งปากขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่าทั้ง2คนรู้จักกันได้ยังไง

 

                       "อ้าวไง...เชคกี้ เเฮ่กๆฉันบินมาจากญี่ปุ่นเพื่อจับนายลูเเปง!"

 

                        

                      มินาโตะตะโกนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง!!!!

 

                        ท่ามกลางความโกลาหลครั้งใหญ่นี้น้ำเเละตำรวจหลาย10นายกำลังเเอบดู

                       พวกเขาอยู่ทางกล้องวงจรปิด

 

                       "ท่านครับไม่รีบไปจับมันเหรอนั่นคือจอมโจรลูเเปงฉายาจอมโจรร้อยหน้าที่ตำรวจ

หลายประเทศกำลังควานหาตัวอยู่นะครับ"

 

                        ตำรวจหนุ่มนายหนึ่งเอ่ยปากขึ้นอย่างขัดใจ

 

                "ไม่หรอกยังไงก็จับเขาไม่ได้หรอกเเล้วอีกอย่าง...."

 

                        น้ำพูดขึ้นอย่างใจเย็น

 

             "อะไรเหรอคะท่านผู้บัญชาการ"

 

                 "เธอไม่สังเกตเลยเหรอว่านี่เเหละคือ..การร่วมมือของ3ยอดอัจฉริยะเเห่งยุค!"