ยอดนักสืบเชคกี้

ผ่านไป5วัน....
    เชคกี้ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงของผู้ป่วยจนคุณหมอเริ่มถอดใจ
 
 "ปี๊ด ๆ ๆ"
 
เสียงเครื่องส่งสัญญาณหัวใจร้องยาวๆ2ครั้งเป็นหลักฐานว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่มีเเสงเเห่งชีวิตเหลืออยู่เเล้ว
 
"เชคกี้อย่าตายนะเชคกี้ฟื้นขึ้นมาสิ"

น้ำกล่าวทั้งน้ำตาพยายามจะวิ่งเข้าไปหาเเต่เธอก็ถูกคุณหมอ5-6คนล็อคตัวไว้ก่อน
 
พยาบาลสาวคนหนึ่งถอนหายใจเอาผ้าคลุมหน้าเชคกี้ก่อนจะกล่าวว่า
 
"ฉันอนุญาติให้คุณไปส่งศพเขาก็ได้ค่ะ"
 
น้ำไม่รอช้ารีบเดินตามไปทันที...
 
 
                               ณห้องดับจิต
เวลานี้หญิงสาวกำลังกอดร่างของชายหนุ่มพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟายไปด้วย จนพยาบาลต้องเอามือปิดหน้าด้วยความเวทนา
 
 
  "นายอยากได้อะไรฉันให้นายได้หมดเลยนะขอเเค่นายฟื้นขึ้นมา! ฮือๆ"
 
   "เอ่อคุณคะเดี๋ยวดิฉันไปทำงานต่อเเล้วค่ะช่วยรีบๆด้วยนะคะ"
 
 นางพยาบาลกล่าวพลางปรายตามองนาฬิกา
 
  
"นั่นสินะครับเอาเป็นว่าอาทิตย์หน้าไปเที่ยวภูกระดึงที่จ.เลยกันนะครับ"
 
        "ก..ก็ได้ เอ๋!!"
  น้ำร้องอุทานขึ้นเช่นเดียวกับพยา บาลที่เอามือปิดปากเมื่อเห็นเชคกี้ค่อยๆดันตัวลุกขึ้นจากเตียง
 
              " เชคกี้!!"
 
    น้ำพูดเสียงดังลืมตัวเผลอกอดชายหนุ่มเขาจึงกอดเธอตอบหลวมๆพลางเอามือตบหลังหญิงสาวเบาๆ
 
    "ผมอยู่นี่เเล้วอย่ากอดเเน่นสิครับ"
 
    ชายหนุ่มพูดเสียงนุ่ม เมื่อน้ำสติก็รีบดีดตัวออกห่างใบหน้าเเดงก่ำไม่กล้าสบตาสีเเดงของเชคกี้
 
    "คุณหมอคะทางนี้ค่ะ"
 
 เชคกี้เเละน้่ำหันไปมองทางต้นเสียงจึงพบว่านางพยาบาลคนนั้นพาคุณหมอมา2คน
 
  "ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคุณจะรอด...เอ๋!พระเจ้า!บาดเเผลหายเเล้วด้วยบ้าน่า!"
 
คุณหมอหนุ่มร้องโวยวายเเทบไม่เชื่อสายตาตัวเองผิดกับคุณหมอที่ดูสูงอายุซึ่่งนิ่่งเงียบ
 
"เหตุการณ์นี้อธิบายทางเเพทย์ไม่ได้เเต่เอาเป็นว่าพรุ่งนี้คุณก็ออกจากโรงพยาบาลได้เเล้วล่ะ"
 
"ขอบคุณครับคุณหมอ"
เชคกี้กล่าวน้ำเสียงดีใจ
 
 
                                 2วันต่อมา ณยอดเขาภูกระดึง
 
           "โอ๊ย..กว่าจะมาถึงยอดไม่ใช่เล่นๆเลยนะครับท่านสารวัตร"
 
        "หยุดพูดไปเลยเชคกี้เพราะนายดันขอมาเที่ยวภูกระดึงเองนั่นเเหละ"
น้ำโต้ตอบด้วยน้ำเสียงโมโหพลางใช้ไม้เท้าค้ำเดินเพราะเหนื่อยจากการปีนเขาถึง8กิโลเเถมยังต้องเดินต่ออีก4กิโล
 
         "เอาน่าอย่าโมโหสิครับ..โอ๊ะ!ถึงบ้านพักจนได้"
 
ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบเร่งฝีเท้าทันที
 
       :โอ๊ย..ไอ้บ้าเชคกี้ไหงถึงต้องมาปีนเขาชันๆเเบบนี้ด้วยล่ะเนี่ย:
น้ำคิดในใจก่อนจะรีบวิ่งไม่งั้นโดนทิ้งเเน่..
 
                                        เวลา2ทุ่ม
 "ขอบอกไว้เลยนะเชคกี้ นายนอนพื้น!เเละห้ามขึ้นมาบนเตียงเด็ดขาดจำไว้"
 
 "ไม่นะ..ผมเหนื่อยจะตายอยู่เเล้ว"
เชคกี้ร้องโอดครวญ
 
            "ไม่สนย่ะ!พรุ่งนี้ฉันจะรีบตื่นเเต่เช้าไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ผาหล่มสัก!"
                                                                                                                                                   หญิงสาวกล่าวจบก็ชิงหลับไปอย่างรวดเร็ว...ชายหนุ่มบ่นขมุบขมิบในปากเล็กน้อยก่อนจะนอนหลับไปเช่นกัน
 
 
                                                 เวลา6โมงเช้า
 
"โอ๊ยกี่โมงเเล้วเนี่ยต้องรีบไปดูพระอาทิตย์ขึ้นเเล้ว..ว้าย!นายทำอะไรอยู่น่ะเชคกี้"
                                                                                                                                                   น้ำร้องโวยวายเมื่อพบว่าเชคกี้กำลังอุ้มเธออยู่เเละกำลังเดินไปทางผาหล่มสัก
 
  "ช่วยไม่ได้นี่ครับก็ท่านสารวัตรจอมขี้เซาปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่นก็เลยอุ้มมา..โอ๊ะ!ยิ่งดิ้นผมยิ่งรัดเเน่นจะบอกให้"
 
ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ  น้ำไม่กล้าเเม้จะขยับตัวเพราะรู้ดีขืนทำอะไรตอนนี้โดนลวนลามเเหง
 
 
                    ในที่สุดเชคกี้ก็พาน้ำมาถึงผาหล่มสักจนได้โชคดีที่ชายหนุ่มรีบออกมาเเต่ตี5จึงมาทันพระอาทิตย์ขึ้นพอดี...เชคกี้เลือกนั่งริมหน้าผาเพราะเป็นจุดที่เห็นพระอาทิตย์ขึ้นเเละทะเลหมอกมากที่สุด
 
"ท่านสารวัตรครับผม..ขออะไรสักอย่างได้ไหมครับ"
 
ชายหนุ่มเอ่ยปากขอดื้อๆ ใบหน้าของหญิงสาวเริ่มเป็นสีเเดงทีละน้อยตอบตะกุกตะกักว่า
 
"อ..อะไร..ล่ะ"
 
"เเต่ง..งานกับผมเถอะครับ"
 
เชคกี้กล่าวน้ำเสียงจริงจัง
 
"นะ..นายพูดบ้าอะไรเเบบนี้ฉันป..ไปละ"
 
น้ำใบหน้าเเดงเเปร๊ดไม่กล้าสบตากับเชคกี้เเต่ขณะที่กำลังจะลุกจากไปชายหนุ่มกับล็อคตัวเธอไว้
 
"ปล่อยนะเชคกี้!"
หญิงสาวโวยวายพยายามจะลุกขึ้นเเต่เชคกี้กับรัดเเน่นกว่าเดิม
 
ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยื่นใบหน้าไปห่างจากริมฝีปากของน้ำไม่ถึง1นิ้ว
"ถ้างั้นผมขอเอาคืนที่โรงพยาบาลคราวนั้นก็เเล้วกัน"
 
น้ำตาเหลือกกล่าวเสียงสั่นว่า
"นะ..นายรู้เหรอ"
 
"ครับ!ได้ยินชัดถ้อยชัดคำเลย.."
 
"ขี้โกงนี่ไหงนายเเกล้งหลับอ่ะ"
 
"ผมไม่ได้เเกล้งหลับนะ!ผมหมดสติจริงๆเเต่เหมือนระบบประสาทมันจะยังทำงานอยู่เล็กน้อย"
 
ชายหนุ่มเเก้ข้อสงสัยยิ้มๆ
 
น้ำทำอะไรไม่ถูกได้เเต่ซุกหน้าลงกับอกของเชคกี้เพราะความเขิน
 
"เรื่องเเต่งงานตกลงไหมครับ"
 
"ต..ตกลงก็ได้!"
 
หญิงสาวขึ้นเสียงใส่จนชายหนุ่มหัวเราะด้วยความขบขันก่อนจะอุ้มน้ำขึ้นมาเเละเดินตรงไปทางบ้านพักเพื่อจัดของเตรียมลงเขา...
 
 
 
                     ผ่านไป3เดือน
 
 "ท่านสารวัตรครับงานเลี้ยงกำลังจะเริ่มเเล้วนะครับ"
 
เชคกี้ในสภาพชุดเจ้าบ่าวกล่าวขึ้น
 
"โอ๊ย!เมื่อไหร่นายจะเลิกเรียกฉันว่าท่านสารวัตรสักทีเนี่ย!"
 
"จนกว่าจะได้เลื่อนขั้นครับอิอิ"
 
"ไอ้บ้า!...ว้าย!หยุดนะเชคกี้"
 
น้ำร้องขึ้นเมื่อชายหนุ่มช้อนร่างเธอขึ้นอุ้มก่อนจะรีบวิ่งไปทางที่เปิดงาน..
 
 
                        ณโรงเเรมเเกรนต์เเชมป์ระดับ5ดาว
 
คุณหญิงน้ำทิพย์ปาดน้ำตาด้วยความดีใจเมื่อเห็นเชคกี้อุ้มน้ำเเละกำลังเดินไปที่เวทีหนุ่มสาวที่มาร่วมงานต่างฮือฮาถึงความสวยหล่อขั้นเทพของพวกเขา!
 
 
"เเกร๊งๆ"เสียงระฆังดังขึ้นบาทหลวงสูงอายุค่อยๆขึ้นมายืนเช่นเดียวกับน้ำเเละเชคกี้ที่ค่อยๆเดินมาตามพรมสีเเดง
 
  "จะรักกันจนวันตายหรือไม่"
บาทหลวงเอ่ยปากถามตามประเพณี ชายหนุ่มยิ้มเหี้ยมยื่นมือไปบีบมือบาทหลวงคนนั้นอย่างเเรงจนอีกฝ่ายถึงกับ
สะดุ้งก่อนจะกล่าวว่า
 
   "เเน่นอนครับ.."
 
 
                                            เวลา3ทุ่มงานกำลังจะเลิกเเล้ว
 
เชคกี้ไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาบาทหลวงคนนั้นทันทีก่อนที่เขาจะหนีไป
 
"นายมาทำอะไรที่นี่"
ชายหนุ่มถามเสียงเย็นยะเยือก
 
"ผมก็เเค่มาอวยพรเล็กน้อยเเต่ไม่นึกว่าคุณจะดูออก.."
 
ลูเเปงกล่าวจบก็กระชากหนังหน้าปลอมออกมา
 
"บาทหลวงตัวจริงอยู่ที่ไหน!"
 
"นอนหลับอยู่ในห้องน้ำชั้น3น่ะครับเอาเป็นว่าผมขอตัว"
 
"เดี๋ยว!ฉันคงต้องขอจับนายข้อหาทำร้ายร่างกาย"
 
"หึหึจะมาจับผมขอถามหน่อยเถอะคุณนักสืบคุณดูออกได้ยังไง.."
 
"ไฝไง!บริเวณคิ้วของบาทหลวงคนนั้นจะมีไฝที่มองไม่ค่อยจะเห็น1เม็ด!"
เชคกี้กล่าวจบก็หยิบปืนพกรุ่นglock17ออกมา
 
 "โฮ่!ปืนพกอันดับ2ของโลกเชียวหรือเเต่ผมคงต้องขอตัว"
ลูเเปงพูดจบก็ขว้างระเบิดควันไปที่พื้น
บึ้ม!
"บ้าจริง!"
ชายหนุ่มสบถเเต่ก็ไม่เห็นตัวของจอมโจรผู้นั้นเเล้วเหลือเเค่เพียงท่อนไม้เชคกี้ส่ายหัวไปมาก่อนจะเดินจากไป..
 
                                                3นาทีผ่านไป
 
ลูเเปงค่อยๆรูดซิปชุดขอนไม้ออกก่อนจะดันตัวออกมากล่าวว่า
 
"หึๆเราต้องได้เจอกันอีกเเน่ครับคุณเชอล็อคโฮมส์รุ่นที่2.........."
 
 
 
                                                 ยังไม่จบนะครับมีต่อ