ยอดนักสืบเชคกี้

ผ่านไป5วัน....

    เชคกี้ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงของผู้ป่วยจนคุณหมอเริ่มถอดใจ

 

 "ปี๊ด ๆ ๆ"

 

เสียงเครื่องส่งสัญญาณหัวใจร้องยาวๆ2ครั้งเป็นหลักฐานว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่มีเเสงเเห่งชีวิตเหลืออยู่เเล้ว

 

"เชคกี้อย่าตายนะเชคกี้ฟื้นขึ้นมาสิ"

น้ำกล่าวทั้งน้ำตาพยายามจะวิ่งเข้าไปหาเเต่เธอก็ถูกคุณหมอ5-6คนล็อคตัวไว้ก่อน

 

พยาบาลสาวคนหนึ่งถอนหายใจเอาผ้าคลุมหน้าเชคกี้ก่อนจะกล่าวว่า

 

"ฉันอนุญาติให้คุณไปส่งศพเขาก็ได้ค่ะ"

 

น้ำไม่รอช้ารีบเดินตามไปทันที...

 

 

                               ณห้องดับจิต

เวลานี้หญิงสาวกำลังกอดร่างของชายหนุ่มพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟายไปด้วย จนพยาบาลต้องเอามือปิดหน้าด้วยความเวทนา

 

 

  "นายอยากได้อะไรฉันให้นายได้หมดเลยนะขอเเค่นายฟื้นขึ้นมา! ฮือๆ"

 

   "เอ่อคุณคะเดี๋ยวดิฉันไปทำงานต่อเเล้วค่ะช่วยรีบๆด้วยนะคะ"

 

 นางพยาบาลกล่าวพลางปรายตามองนาฬิกา

 

  

"นั่นสินะครับเอาเป็นว่าอาทิตย์หน้าไปเที่ยวภูกระดึงที่จ.เลยกันนะครับ"

 

        "ก..ก็ได้ เอ๋!!"

  น้ำร้องอุทานขึ้นเช่นเดียวกับพยา บาลที่เอามือปิดปากเมื่อเห็นเชคกี้ค่อยๆดันตัวลุกขึ้นจากเตียง

 

              " เชคกี้!!"

 

    น้ำพูดเสียงดังลืมตัวเผลอกอดชายหนุ่มเขาจึงกอดเธอตอบหลวมๆพลางเอามือตบหลังหญิงสาวเบาๆ

 

    "ผมอยู่นี่เเล้วอย่ากอดเเน่นสิครับ"

 

    ชายหนุ่มพูดเสียงนุ่ม เมื่อน้ำสติก็รีบดีดตัวออกห่างใบหน้าเเดงก่ำไม่กล้าสบตาสีเเดงของเชคกี้

 

    "คุณหมอคะทางนี้ค่ะ"

 

 เชคกี้เเละน้่ำหันไปมองทางต้นเสียงจึงพบว่านางพยาบาลคนนั้นพาคุณหมอมา2คน

 

  "ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคุณจะรอด...เอ๋!พระเจ้า!บาดเเผลหายเเล้วด้วยบ้าน่า!"

 

คุณหมอหนุ่มร้องโวยวายเเทบไม่เชื่อสายตาตัวเองผิดกับคุณหมอที่ดูสูงอายุซึ่่งนิ่่งเงียบ

 

"เหตุการณ์นี้อธิบายทางเเพทย์ไม่ได้เเต่เอาเป็นว่าพรุ่งนี้คุณก็ออกจากโรงพยาบาลได้เเล้วล่ะ"

 

"ขอบคุณครับคุณหมอ"

เชคกี้กล่าวน้ำเสียงดีใจ

 

 

                                 2วันต่อมา ณยอดเขาภูกระดึง

 

           "โอ๊ย..กว่าจะมาถึงยอดไม่ใช่เล่นๆเลยนะครับท่านสารวัตร"

 

        "หยุดพูดไปเลยเชคกี้เพราะนายดันขอมาเที่ยวภูกระดึงเองนั่นเเหละ"

น้ำโต้ตอบด้วยน้ำเสียงโมโหพลางใช้ไม้เท้าค้ำเดินเพราะเหนื่อยจากการปีนเขาถึง8กิโลเเถมยังต้องเดินต่ออีก4กิโล

 

         "เอาน่าอย่าโมโหสิครับ..โอ๊ะ!ถึงบ้านพักจนได้"

 

ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบเร่งฝีเท้าทันที

 

       :โอ๊ย..ไอ้บ้าเชคกี้ไหงถึงต้องมาปีนเขาชันๆเเบบนี้ด้วยล่ะเนี่ย:

น้ำคิดในใจก่อนจะรีบวิ่งไม่งั้นโดนทิ้งเเน่..

 

                                        เวลา2ทุ่ม

 "ขอบอกไว้เลยนะเชคกี้ นายนอนพื้น!เเละห้ามขึ้นมาบนเตียงเด็ดขาดจำไว้"

 

 "ไม่นะ..ผมเหนื่อยจะตายอยู่เเล้ว"

เชคกี้ร้องโอดครวญ

 

            "ไม่สนย่ะ!พรุ่งนี้ฉันจะรีบตื่นเเต่เช้าไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ผาหล่มสัก!"

                                                                                                                                                   หญิงสาวกล่าวจบก็ชิงหลับไปอย่างรวดเร็ว...ชายหนุ่มบ่นขมุบขมิบในปากเล็กน้อยก่อนจะนอนหลับไปเช่นกัน

 

 

                                                 เวลา6โมงเช้า

 

"โอ๊ยกี่โมงเเล้วเนี่ยต้องรีบไปดูพระอาทิตย์ขึ้นเเล้ว..ว้าย!นายทำอะไรอยู่น่ะเชคกี้"

                                                                                                                                                   น้ำร้องโวยวายเมื่อพบว่าเชคกี้กำลังอุ้มเธออยู่เเละกำลังเดินไปทางผาหล่มสัก

 

  "ช่วยไม่ได้นี่ครับก็ท่านสารวัตรจอมขี้เซาปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่นก็เลยอุ้มมา..โอ๊ะ!ยิ่งดิ้นผมยิ่งรัดเเน่นจะบอกให้"

 

ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ  น้ำไม่กล้าเเม้จะขยับตัวเพราะรู้ดีขืนทำอะไรตอนนี้โดนลวนลามเเหง

 

 

                    ในที่สุดเชคกี้ก็พาน้ำมาถึงผาหล่มสักจนได้โชคดีที่ชายหนุ่มรีบออกมาเเต่ตี5จึงมาทันพระอาทิตย์ขึ้นพอดี...เชคกี้เลือกนั่งริมหน้าผาเพราะเป็นจุดที่เห็นพระอาทิตย์ขึ้นเเละทะเลหมอกมากที่สุด

 

"ท่านสารวัตรครับผม..ขออะไรสักอย่างได้ไหมครับ"

 

ชายหนุ่มเอ่ยปากขอดื้อๆ ใบหน้าของหญิงสาวเริ่มเป็นสีเเดงทีละน้อยตอบตะกุกตะกักว่า

 

"อ..อะไร..ล่ะ"

 

"เเต่ง..งานกับผมเถอะครับ"

 

เชคกี้กล่าวน้ำเสียงจริงจัง

 

"นะ..นายพูดบ้าอะไรเเบบนี้ฉันป..ไปละ"

 

น้ำใบหน้าเเดงเเปร๊ดไม่กล้าสบตากับเชคกี้เเต่ขณะที่กำลังจะลุกจากไปชายหนุ่มกับล็อคตัวเธอไว้

 

"ปล่อยนะเชคกี้!"

หญิงสาวโวยวายพยายามจะลุกขึ้นเเต่เชคกี้กับรัดเเน่นกว่าเดิม

 

ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยื่นใบหน้าไปห่างจากริมฝีปากของน้ำไม่ถึง1นิ้ว

"ถ้างั้นผมขอเอาคืนที่โรงพยาบาลคราวนั้นก็เเล้วกัน"

 

น้ำตาเหลือกกล่าวเสียงสั่นว่า

"นะ..นายรู้เหรอ"

 

"ครับ!ได้ยินชัดถ้อยชัดคำเลย.."

 

"ขี้โกงนี่ไหงนายเเกล้งหลับอ่ะ"

 

"ผมไม่ได้เเกล้งหลับนะ!ผมหมดสติจริงๆเเต่เหมือนระบบประสาทมันจะยังทำงานอยู่เล็กน้อย"

 

ชายหนุ่มเเก้ข้อสงสัยยิ้มๆ

 

น้ำทำอะไรไม่ถูกได้เเต่ซุกหน้าลงกับอกของเชคกี้เพราะความเขิน

 

"เรื่องเเต่งงานตกลงไหมครับ"

 

"ต..ตกลงก็ได้!"

 

หญิงสาวขึ้นเสียงใส่จนชายหนุ่มหัวเราะด้วยความขบขันก่อนจะอุ้มน้ำขึ้นมาเเละเดินตรงไปทางบ้านพักเพื่อจัดของเตรียมลงเขา...

 

 

 

                     ผ่านไป3เดือน

 

 "ท่านสารวัตรครับงานเลี้ยงกำลังจะเริ่มเเล้วนะครับ"

 

เชคกี้ในสภาพชุดเจ้าบ่าวกล่าวขึ้น

 

"โอ๊ย!เมื่อไหร่นายจะเลิกเรียกฉันว่าท่านสารวัตรสักทีเนี่ย!"

 

"จนกว่าจะได้เลื่อนขั้นครับอิอิ"

 

"ไอ้บ้า!...ว้าย!หยุดนะเชคกี้"

 

น้ำร้องขึ้นเมื่อชายหนุ่มช้อนร่างเธอขึ้นอุ้มก่อนจะรีบวิ่งไปทางที่เปิดงาน..

 

 

                        ณโรงเเรมเเกรนต์เเชมป์ระดับ5ดาว

 

คุณหญิงน้ำทิพย์ปาดน้ำตาด้วยความดีใจเมื่อเห็นเชคกี้อุ้มน้ำเเละกำลังเดินไปที่เวทีหนุ่มสาวที่มาร่วมงานต่างฮือฮาถึงความสวยหล่อขั้นเทพของพวกเขา!

 

 

"เเกร๊งๆ"เสียงระฆังดังขึ้นบาทหลวงสูงอายุค่อยๆขึ้นมายืนเช่นเดียวกับน้ำเเละเชคกี้ที่ค่อยๆเดินมาตามพรมสีเเดง

 

  "จะรักกันจนวันตายหรือไม่"

บาทหลวงเอ่ยปากถามตามประเพณี ชายหนุ่มยิ้มเหี้ยมยื่นมือไปบีบมือบาทหลวงคนนั้นอย่างเเรงจนอีกฝ่ายถึงกับ

สะดุ้งก่อนจะกล่าวว่า

 

   "เเน่นอนครับ.."

 

 

                                            เวลา3ทุ่มงานกำลังจะเลิกเเล้ว

 

เชคกี้ไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาบาทหลวงคนนั้นทันทีก่อนที่เขาจะหนีไป

 

"นายมาทำอะไรที่นี่"

ชายหนุ่มถามเสียงเย็นยะเยือก

 

"ผมก็เเค่มาอวยพรเล็กน้อยเเต่ไม่นึกว่าคุณจะดูออก.."

 

ลูเเปงกล่าวจบก็กระชากหนังหน้าปลอมออกมา

 

"บาทหลวงตัวจริงอยู่ที่ไหน!"

 

"นอนหลับอยู่ในห้องน้ำชั้น3น่ะครับเอาเป็นว่าผมขอตัว"

 

"เดี๋ยว!ฉันคงต้องขอจับนายข้อหาทำร้ายร่างกาย"

 

"หึหึจะมาจับผมขอถามหน่อยเถอะคุณนักสืบคุณดูออกได้ยังไง.."

 

"ไฝไง!บริเวณคิ้วของบาทหลวงคนนั้นจะมีไฝที่มองไม่ค่อยจะเห็น1เม็ด!"

เชคกี้กล่าวจบก็หยิบปืนพกรุ่นglock17ออกมา

 

 "โฮ่!ปืนพกอันดับ2ของโลกเชียวหรือเเต่ผมคงต้องขอตัว"

ลูเเปงพูดจบก็ขว้างระเบิดควันไปที่พื้น

บึ้ม!

"บ้าจริง!"

ชายหนุ่มสบถเเต่ก็ไม่เห็นตัวของจอมโจรผู้นั้นเเล้วเหลือเเค่เพียงท่อนไม้เชคกี้ส่ายหัวไปมาก่อนจะเดินจากไป..

 

                                                3นาทีผ่านไป

 

ลูเเปงค่อยๆรูดซิปชุดขอนไม้ออกก่อนจะดันตัวออกมากล่าวว่า

 

"หึๆเราต้องได้เจอกันอีกเเน่ครับคุณเชอล็อคโฮมส์รุ่นที่2.........."

 

 

 

                                                 ยังไม่จบนะครับมีต่อ