ยอดนักสืบเชคกี้

เชคกี้ค่อยๆปาดน้ำตาที่ไหลรินอยู่เเละคิดทบทวนคดีอีกครั้ง

       :คนที่จะฆ่าคุณเเม่ของเราได้ต้องเป็นคนที่จะเข้าห้องน้ำก็มีเพียงเพื่อนร่วมชั้นมหาวิทยาลัยของคุณเเม่เท่านั้น:

      เมื่อคิดได้เเค่นั้นชายหนุ่มก็รีบวิ่งไปทางร้านอาหารทันที

 

                                       ณห้องน้ำที่เกิดเหตุ

      ดูเหมือนน้ำเองก็จะยังหาเบาะเเสไม่พบนอกจากอาวุธที่ใช้ตีคือฝักบัวเเต่ดูท่าคนร้ายจะใส่ถุงมือจึงไม่มีรอยนิ้วมือหลงเหลืออยู่เลย

 

             "จะหาหลักฐานอย่างไรดีเนี่ยเฮ้อ"

  น้ำกล่าวขึ้นพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

     ณโต๊ะอาหารที่กลุ่มของเชคกี้มากิน

          " รู้สึกว่าตำเเหน่งที่นั่งจะเป็นเเบบนี้นะ"ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ

เมฆ           ปุณ          สมพล     แดเนี่ยล

            โต๊ะอาหาร

  น้ำ         เชคกี้          น้ำทิพย์  

 

        "เเต่ดูเหมือนการฆาตกรรมครั้งนี้จะไม่เกี่ยวกับยาพิษเเฮะ"เขายังคงพึมพำต่อไป

 

          "ดูเหมือนกำลังจะยุ่งอยู่เลยนะคุณนักสืบ"เสียงปริศนาดังขึ้น

    

       เชคกี้ถึงกับสะดุ้งโหยงเลยทีเดียวเมื่อเห็นลูเเปงหรือคู่ปรับของเขากำลังเก๊กเท่ส่วนในปากคาบบุหรี่อยู่เมื่อชายหนุ่มตั้งสติได้จึงถามกลับว่า

 

             "นายมาทำอะไรที่นี่รีบไปซะไม่งั้นโดนจับเข้าตะรางโทษกันไม่ได้นะ"

 

                 "ไม่มีใครจับผมได้อยู่เเล้วขอบอกนะ"

 

                 "ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีไปฉันยังไม่มีอารมณ์จะจับนายเเต่ช่วงนี้นายหายไปไหนมาไม่เห็นมีข่าวเลย"

 

                     "ก็ใครล่ะที่ยิงผมจนตกคลองน้ำทิ้งป่วยเป็นหวัดนอนซมอยู่ในบ้านน่ะ"ลูเเปงประชดประชันกลับ

 

                     เชคกี้ปล่อยก๊ากทันที  "55ก็มันเป็นงานนี่หว่าทำไงได้ว่าเเต่นายมานี่จะมาบอกอะไรฉันล่ะสิ"

 

                      "ยังฉลาดเหมือนเดิมนะผมจะมาบอกข้อมูลของคดีว่ามีการค้นพบขวดยาถ่ายในเเท็งน้ำด้วยล่ะ"

 

 

                     "ขอบใจเอาละไปไหนก็ไป"ชายหนุ่มออกปากไล่ทันที

 

                   "55ว่าไงว่าตามกัน "ลูเเปงหัวเราะอย่างขบขันก่อนจะเดินไปที่ทางออก

 

                              ผ่านไป30นาที

                เชคกี้กำหมัดเเน่นด้วยความโกรธเขาพอจะรู้ตัวคนร้ายเเล้วเเต่ก็ยังหาหลักฐานไม่พบ

 

                  :บ้าจริง!มันต้องมีสิจุดที่คนร้ายทำพลาดไปน่ะ:     ชายหนุ่มคิดในใจพลางเดินไปทางที่เกิดเหตุ

 

 

                                             ณห้องน้ำที่เกิดเหตุ

 

         น้ำถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา

 

               "อ..เอ่อนายมาที่นี่ทำไม"

 

                "อ้าวนักสืบก็ต้องมาสืบคดีสิครับ"  ชายหนุ่มตอบกลับด้วยสีหน้าประหลาดใจ

 

                "ไม่ใช่ไม่ใช่ก็เมื่อกี้เพิ่งมา..ตรวจเองไม่ใช่เหรอ"

 

              เขาถึงกับสะดุ้งโหยงกำหมัดเเน่นด้วยความโกรธก่อนคิดในใจว่า

 

              :ไอ้โจรติ๊งต๊องนั่นไหงต้องมาปลอมเป็นตรูด้วยฟะเอาเป็นว่ารับๆคำไปก่อนละกัน: เมื่อคิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงรีบเเถว่า             

 

             "อ..เอ่อ เอ่อมาสืบซ้ำเพื่อความชัวร์ครับ" 

 

  เชคกี้กล่าวจบก็รีบเคลื่อนตัวไปดูผู้ตายโดยไม่รอให้น้ำถามซ้ำอีก...เมื่อได้เห็นสภาพศพเเม่ของเขาชัดๆเชคกี้ก็ถึงกับน้ำตาคลอเบ้า

      เขายกนิ้วขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะตรวจสอบสภาพศพตามเเบบฉบับของเขา

 

           :เเปลกเเฮะ!ทำไมกระเป๋ากางเกงทั้ง2ข้างของคุณเเม่เปียกล่ะเนี่ยเเถมรอยเลือดที่ขาดหายไปบนพื้นนี่มันอะไรกัน:

 

               ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็เผยเข้ามาในหัวของเขา

 

       :หรือว่า!...งี้ก็สวยสิหลักฐานเด็ดเลยนะเนี่ย:

 

        "ท่านสารวัตรครับช่วยเรียกเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยทั้ง3คนมาด้วยนะครับ"เชคกี้กล่าวทั้งๆที่หันหลัง

                                                                  

 

                   "น..นายรู้เเล้วเหรอ"น่ำถามขึ้นน้ำเสียงตะกุกตะกัก

 

                 "เร็วสิครับ"

 

             "อ..อืม"

 

                            ผ่านไป1ชั่วโมงทุกคนก็มารวมตัวกันครบ

 

         "ทุกท่านครับก่อนจะมาเปิดเผยตัวคนร้ายผมขอบอกวิธีของเขากันก่อนนะครับ"

 

             "โอ๊ยรีบๆหน่อยเถอะฉันจะกลับเเล้ว"เมฆกล่าวขึ้นเพราะความรำคาญ

 

       "ใจเย็นๆครับ..วิธีของเขาอธิบายสั้นๆก็คือการใส่ยาถ่ายลงไปในอาหารของเเม่ของผมเเล้วไปฆ่าเธอในห้องน้ำ"

 

 

           "เเล้วถ้างั้นใครกันล่ะหนูน้อย?"สมพลกล่าวขึ้น

 

 

                            เชคกี้ปรายตาคมกริบไปมองก่อนกล่าวว่า

 

         "คุณไม่น่าถามเลยนะครับในเมื่อคนร้ายคือคุณเองคุณสมพล!!"

 

 

       "ฮะๆๆพูดเล่นน่าหนูน้อย"สมพลไม่มีความกลัวเลยสักนิด

 

 

         "ตามหลักการเเล้วที่นั่งที่จะใส่ยาถ่ายลงไปได้ก็จะมีที่นั่งของคุณน้ำทิพย์เเละคุณเองเเต่คุณคงจะฉลาดพอว่าหากมีเเค่ตนไปเข้าห้องน้ำล่ะก็ต้องถูกสงสัยจึงจำต้องใส่ยาถ่ายลงไปในชามข้าวของเพื่อนอีก2คนที่นั่งที่ทำอย่างนั้นได้ก็มีคุณเพียงคนเดียว!!!"

 

 

                      "งั้นช่วยบอกหลักฐานมาหน่อยซิหนุ่มน้อย"

 

 

                       "ที่เท้า!"เชคกี้ร้องบอก

 

 

                   "หา!!!"ทุกคนนอกจากเชคกี้เเล้วอุทานออกมาหมดเมื่อเห็นเลือดติดอยู่ที่รองเท้าของสมพล

 

              "ถูกต้องเเล้วครับทุกคนเขาคงจะล้างมือเพื่อไม่ให้มีเศษข้าวติดก่อนจะมาล้วงเพื่อหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าของคุณเเม่ของผม..ส่วนรอยเลือดที่ขาดหายไปนั่นก็คงจะเป็นรอยที่คุณสมพลเผลอเหยียบโดยไม่ได้ตั้งใจนั่นเอง!!"                                                    

 

                    ชายหนุ่มตวาดเสียงดังลั่นสร้างความตื่นตะลึงให้ทุกคนเเต่สมพลกลับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

 

             "555ยัยนั่นมันจะเอาเรื่องที่ฉันโกงหุ้นบริษัทไป30เปอเซ็นต์มาเปิดโปงเพื่อให้ฉันสำนึกผิดก็สมควรตายเเล้วล่ะ555"

 

                       "ชั่วร้ายที่สุด"น้ำเเผดเสียงก่อนจะหยิบปืนพกออกมาเพื่อให้เขามอบตัว

 

               "หนวกหูน่ายัยบ้า!"สมพลตวาดใส่ก่อนจะคว้าปืนพกของตัวเองยิงไปทางหญิงสาว2นัดรวด

 

               "น้ำ!!" เชคกี้ร้องสุดเสียงก่อนจะพุ่งเข้ากอดหญิงสาวทำให้กระสุนปืนทั้ง2นัดเจาะเข้าที่หลังของเขา!

 

             "อั้ก"

 

             "เชคกี้!"น้ำกล่าวขึ้นพลางเขย่าตัวชายหนุ่มก่อนจะถามทั้งน้ำตาว่า

 

               "ทำไมล่ะ..ทำไมล่ะเชคกี้ทำไมนายถึงต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้.."

 

               เชคกี้อมยิ้มก่อนกล่าวว่า"เพราะผมรัก..คุณ"

 

                "ปัง"

 

              "โอ๊ย"เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องของเชคกี้เนื่องจากกระสุนพุ่งเจาะทางหัวใจของเขาพอดี

 

 

                 "เเบร้ง   ตุบ!"เสียงช็อตกันที่เเตกต่างจากปืนอื่นดังขึ้นเเละเสียงของสมพลที่สลบไป

 

 

                                  ณดาดฟ้าของร้านอาหารลูเเปงกำลังใช้เจ็ตร่อนอยู่ส่วนในมือมีปืนช็อตกันถืออยู่

                     "ต้องให้ช่วยอีกเเล้วนะคุณนักสืบ"เขากล่าวจบก็เหาะหายไปกับปุยเมฆทันที

 

 

 

                                        หลังจากนั้น2ชั่วโมงณโรงพยาบาลเซ็นทรัล

 

                   เมื่อไฟห้องตรวจหายไปน้ำก็รีบพุ่งไปเขย่าตัวคุณหมอทันที

 

          "คุณหมอคะเชคกี้เป็นยังไงบ้าง!"

 

 

           คุณหมอหนุ่มอ้ำอึ้งสักพักก่อนจะยอมกล่าวว่า

 

           "เอ่อหมอคิดว่า..เขาคงไม่รอดเเล้วหละครับเพราะกระสุนนัดหนึ่งเจาะเข้าที่หัวใจโดยตรงเลย"

 

              น้ำถึงกับตะลึงน้ำตาไหลนองหน้า

 

        "ไม่จริงใช่ไหมคะคุณหมอไม่จริงใช่ไหม!"หญิงสาวโวยวายเสียงดังจนคุณหญิิงน้ำทิพย์ต้องมาตบบ่าเป็นเชิงบอกให้ใจเย็น

 

                            ณห้องคนไข้

เวลานี้น้ำยังคงร้องไห้ไม่หยุดพลางจ้องมองร่างของเชคกี้ที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง

"ฮือๆ นายอย่าตายนะเชคกี้ ฉัน..ฉันรักนายนะ"หญิงสาวกล่าวจบก็จูบลงที่ริมฝีปากของชายหนุ่มเบาๆ...