Love Confuseds ได้โปรดช่วยให้เขารักผมที![Nc 18+]

  "...ถ้าคุณต้องการอย่างนั้นล่ะก็ ผมก็จะยอมคุณ..."
   "งั้นก็ดี!"มือเรียวจับที่ปลายคางของผม" ...ต้องการเท่าไหร่ล่ะ ฉันให้ได้นะ..."
   "...ไม่ต้องการ"
   "...!?"
    "ผมจะนอนกับคุณโดยไม่ต้องการอะไร...ในเมื่อคุณต้องการผม..ผมก็จะให้คุณก็ได้..."
 
            ความรู้สึกของผมในตอนนี้เหมือนกำลังประชดประชันอาการที่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเอง
อยู่แบบนี้สักเท่าไหร่ รู้แค่เพียงว่า ถ้าเขาได้ผมไปแล้วก็คงจะเลิกยุ่งกับผมเองนั่นแหละ...เขา
แค่ต้องการสนุก...หรือว่าต้องการให้เป็นไม้กันหมาอย่างผมให้ออกห่างจากคิริว...
 
   "เดินมาหาฉันสิ..."
 
 
           น้ำเสียงเชิญชวนจากร่างสูงที่นอนลงกับบนโซฟาตัวยาวรอผมไว้อยู่ก่อนแล้วเอ่ยขึ้น
ร่างกายของผมก็เดินตามไปอัตโนมัตเหมือนมีแรงผลักดันอะไรสักอย่างสั่งให้ผมเดินตามไป
ทั้งที่จริงแล้วผมสามารถไม่เดินไปตามเขาก็ได้แต่สองขาก็ก้าวเดินไปเองซะแล้ว...
ทำไมเราถึงได้ใจง่ายแบบนี้นะ?...หรือว่าเราจะชอบคนคนนี้เข้าอีกคน???
 
 
   "ดีมาก...พูดง่ายนี้ค่อยน่ารักหน่อย..."
   "..."
   "ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยรึไง..?"
          หมับ!
 
             ร่างสูงคว้าร่างกายของผมเข้าไปนอนทับกับเขาที่นอนอยู่ก่อนแล้วพลางเอามือนุ่มๆ
นั่นสอดเข้ามาลูบไล้บริเวณแผ่นหลังเพียงแผ่วเบา
 
   "ไม่ครับ..."
   "แล้วอย่ามาร้องล่ะ..."
   "อะ..."
 
             ร่างสูงพลิกตัวหนาขึ้นมาคร่อมร่างกายของผมที่ต่างระดับกับเขาเหลือเกิน มือหนา
นั่นถอดเสื้อสีเข้มออกอย่างรวดเร็วเผยให้เห็นร่างกายท่อนบนกำยำที่มีกล้ามปานกลางของคน
ดูแลตัวเองดี ผมได้แค่มองแล้วไล่สายขึ้นมามองใบหน้าของเขาอีกครั้งแล้วก็นอนนิ่งๆมอง
สบตาของเขาอยู่แบบนั้นเหมือนคนที่ไร้วิญญาณอย่างไงอย่างนั้น
 
 
    "ทำไม...? เห็นฉันไม่ใช่คิริวใช่มั้ย..."
    "ปะ...เปล่า..." ผมเบือนหน้าหนี"ทำต่อสิครับ..."
 
 
 
            ริมฝีปากเรียวจู่โจมเข้ามาที่ต้นคอทันที ลิ้นชื้นเปียกยื่นออกมาเล็กน้อยพลางพรมจูบ
ไปทั่วตั้งแต่ลำคอจนถึงหน้าอกที่กำลังถูกมือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกช้าๆ
 
 
   "อะ..อือ..."
 
 
             รสจูบเริ่มหนักหน่วงมากขึ้นแถมยังทิ้งร่องรอยแดงๆไว้แสดงถึงความเป็น
เจ้าของ...แต่อารมณ์ของร่างสูงจะดีขึ้นดีกว่านี้ถ้าไม่มาเห็นรอยแดงจางๆที่บริเวณท้ายทอย ดู
ก็รู้ทันที ว่าเป็นของคิริวที่มีตอนกำลังมีเซ็กส์กันแน่ๆ!
              เห็นแล้วมันชวนให้หงุดหงิดจริงๆ!
 
 
"อือ....อะ! โอ๊ย!?"
 
 
                แรงที่เริ่มรุนแรงมากขึ้นที่ส่งผลมาจากความหงุดหงิดของซากะที่เห็นรอยนั่นเข้า
ให้เลยยิ่งจูบ ดูดแรงๆที่บริเวณลำคอให้ยิ่งเป็นรอยแดงออกไปทางม่วงๆมากกว่าเกิดขึ้นเกือบ
เต็มไปหมด
 
   "จะ..เจ็บนะ!..."  
   "ฉันไม่ชอบรอยนี่เลยจริงๆ!"เขาก้มลงดูดบริเวณเดิมอีกครั้ง ย้ำๆ จนรู้สึกเจ็บแสบ"ฉันจะลบมันเอง!"
 
   "เอือะ...อือ..."
 
 
                ร่างบางแอ่นตัวเล็กน้อยด้วยความเจ็บแปลบๆที่ลำคอได้ไม่เท่าไหร่ก็โดนรุกเร้า
ตรงหน้าอกนั่นทันที
                ลิ้นอุ่นร้อนวนรอบๆจุดปทุมนั้นอย่างเมามันพลางปัดผมที่มาปกในหน้าด้วยความ
ลืมหูลืมตา มือหนาตรงเข้าไปข้างในกางเกงเอวบางอย่างรวดเร็วพลางกระชากมันออกอย่าง
ไม่ใยดี
                 เสียงหอบหายใจเบาๆของร่างบางที่เกร็งตัวมากยิ่งขึ้นเมื่อมือนั้นจับเข้าให้กับ
แกนกลางที่กำลังตื่นตัวได้ที่พลางเขี่ยปลายสิ่งนั้นเบาๆ ดวงตากลมโตก็หลับตาปี๋ด้วยความ
รู้สึกเสียวซ่าน
 
 
 
   "อะ...อ่า...อ...อือ..." 
   "รู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ..."
 
 
                น้ำเสียงที่ทุ้มกระซิบที่ข้างกกหูเบาๆพลางใช้ลิ้นยาวลิ้มเลียใบหูนั้นเบาๆทำให้
ร่างบางรู้สึกจั๊กจี้เป็นอย่างมาก
 
   "ซะ...ซากะ...นาย...ทำไมถึง..."
   "ทำอย่างนี้น่ะเหรอ"เขาตอบให้อย่างรวดเร็ว"นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอกนะ..."
 
               ร่างบางได้แต่สงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปแล้วเปลี่ยนเรื่องแบบทันควัน
 
 
   "แล้ว...คิริว..." 
   "คิริวอีกแล้วเหรอ!?!"
   "ซา...กะ ?"
   "ทำไม!? ในหัวของนายมีแต่คิริวมันรึไง"เขาสะบัดผมที่เกลยใบหน้าหล่อคมนั่นอย่าง
หงุดหงิด"ไม่ได้! ตอนอยู่กับฉันจะต้องนึกถึงแค่ฉันเท่านั้น!!"
   "ซา...เฮือก!? ..."
               
               มือเรียวจับท่อนแข็งของตัวเองออกมาสอดเข้ากับประตูหลังของร่างบางอย่าง
รวดเร็วจนทำให้ร่างนั้นถึงกับเจ็บปวดอย่างรุนแรงพลางกำมือแน่นเข้ากับผ้าปูที่นอนจนยับไป
หมดจากแรงกระแทกที่ไม่ได้มีความปราณีอยู่เลยยิ่งทำให้เอวบางแทบจะปริมออกเป็นเสี่ยงๆ
 
   
 
   "อะ...อะ...อะ....อ๊า...อะ..."
 
 
                น้ำหนักตัวของร่างสูงถูกส่งมาอย่างไม่ได้มีความเมตตา น้ำตาใสๆของร่างบาง
ล้นปริ่มออกมาช้าๆด้วยความเจ็บแบบหนักหน่วง ต้นขาถูกยกสูงขึ้นพาดไหล่ของไหล่หนานั้น
แล้วส่งแรงประแทกเข้าไม่ยั้งจนมีเสียงดังกระแทกมาเป็นระยะ...
 
 
 
 
   "จะ...เจ็บ...เอือ...อะ...อะ..."
 
 
                  มือบางเล็กกำมือแน่นด้วยความเจ็บสุดทน ลำตัวโก่งงอและแอ่นตัวขึ้นด้วย
ความเสียวที่แทรกซึมเข้ามาพร้อมกับความเจ็บจากแรงกระแทกอย่างบ้าคลั่งนั้น
 
 
                 เสียงของร่างบางดังลั่นไปทั่วห้องนอนของเขาเอง ความรู้สึกถูกอึดแน่นเข้ามา
จนเขาไม่สามารถเก็บเสียงที่กำลังถูกกะรทำอยู่ไว้ได้อีกแล้ว...
 
 
 
 
   "จำไว้! นี่คือการห้ามของฉัน!"
   "อะ...อะ....ยะ...หยุด...นะ..."น้ำเสียงที่ขาดนั้นบ่งบอกถึงความเจ็บและความรู้สึก
เคลิบเคลิ้ม...
   "หยุดงั้นเหรอ!?"มือหนาจับร่างบางนั้นพลิกให้นอนคว่ำอย่างรวดเร็ว"คงไม่ใช่ตอนนี้แน่ๆแล้วล่ะ...หึ!"
 
   "อะ!? ปะ...ปล่อยนะ!!!"
   "ร้องไปเถอะ! ร้องให้ดังๆแล้วกันนะ"
 
 
 
                แท่นแข็งนั้นถูกสอดเข้ามาอีกครั้งแต่ความมหึมาของมันก็ยังไม่คุ้นชินกับร่างบางอยู่ดี
 
                 ร่างบางพยายามรวบรวมสติจากความเจ็บนั้นทำให้เราเริ่มมีสติกลับมาจาก
แรงดึงดูดบางอย่างจากคนคนนี้อย่างยากลำบาก เขาพยายามขัดขืนโดยการจะพลิกตัวหนีแต่
ก็ทำได้แค่กัดฟันแน่นและจิกเล็บเข้ากับฝ่ามือบางเล็กของเขาเพียงเท่านั้น...
 
 
 
 
   "อ...อ...อือ..."
 
 
 
                     เสียงร้องในลำคอที่่ร่างบางเก็บกลั้นเอาไว้อย่างยากลำบาก มือเล็กๆมีน้ำสี
แดงเข้มขุ่นออกเล็กน้อยจากการกำมือแน่นของเขาเพื่อเรียกสติและการประชดตัวเองที่ผิดเอง...
 
 
                  เราใจง่ายเกินไป... ผู้ชายคนนี้ทำกับเราขนาดนี้แต่จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้
เกลียดเขาอยู่ดี...ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ให้ตายสิ!
 
                  มือเล็กคลายแรงที่กำอยู่ออกช้าๆพลางน้ำตาไหลรินออกมาเป็นสายอย่างไม่
กดกลั้นมันอีกต่อไป เสียงการหายใจของคนร้องไห้ดังขึ้นบางๆแต่อยู่กันแค่สองคน คนคนอีก
คนก็ย่อมได้ยินมันอยู่ดี...
 
 
 
   "มิยะ!?"น้ำเสียงตื่นตกใจร้องขึ้น"นะ...นายร้องไห้อย่างงั้นเหรอ?"
   "อึก...ฮือ..."
   "ฉะ...ฉันไม่ทำแล้ว ฉันขอโทษนะ..."
 
 
                ร่างสูงนอนกอดร่างบางนั้นเบาๆอย่างอ่อนโยน มือหนาลูบใบหน้าเปื้อนน้ำตานั่น
เบาๆพลางสบตาใสๆที่มีน้ำตาเอ่อล้น
 
 
   "ไม่ต้อง...ขอโทษผมหรอก..."
   "..."
   "ผมผิดเอง...ผิดที่ไปยุ่งวุ่นวายกับคุณ..."สองขาลุกขึ้นยืนพลางหยิบเสื้อผ้าเข้ามาใส่ด้วย
มือที่สั่น"และ...เพื่อนของคุณ"
 
 
   "คิริวน่ะไม่รู้หรอก..แต่ฉันน่ะนายรบกวน..."
   "ผมขอโทษที่รบกวนคุณ ต่อไปนี้ผมไม่อยู่ที่บริษัทนั้นอีก แล้วผมจะย้ายที่อยู่ใหม่..."
   "นี่ฟังฉันก่อนสิ!....เอ๊ะ!? เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ..."
   "ผมจะย้ายที่อยู่ใหม่!"
   "ไม่! นายไม่ควรย้ายไปที่ไหนทั้งนั้น!"
   "ทำไมจะย้ายไม่ได้!? มันเป็นสิทธิ์ของผมนะ!"
   "มันก็เป็นสิทธิของฉันเหมือนกันที่จะห้ามนาย!"
    "!!!"
    "หรือจะให้ฉันปล้ำนายแบบเมื่อกี้ล่ะ!? หื้ม!"
    "มะ...ไม่ครับ! เลิกดูถูกผมด้วยวิธีนั้นสักทีเถอะ!"
 
    "ดูถูก??? ที่ฉันทำทั้งหมดนี่นายคิดได้แค่นั้นเหรอ!"
    "ก็ใช่น่ะสิ! คุณรีบออกไปจากห้องของผมซะ!!"
    "...!!!"
    "ออกไป!!!"ผมหันหลังให้เขาเป็นการบอกภาษากายอีกครั้ง
    "..."
    "..."
 
 
 
 
                   น้ำเสียงหนักแน่นแต่เปี่ยมไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดยั้ง เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าร้องไห้ทำไมเยอะขนาดนี้...?
 
 
                   ภายในห้องเงียบกริบ พอผ่านไปสักพักเริ่มมีการเคลื่อนไหวของร่างสูงที่กำลัง
ก้าวขาออกไปช้าๆด้วยฝีเท้าหนักแน่น โดยไม่เหลียวหันหลังกลับมามองร่างบางเลยสักนิดเดียว...
 
 
 
 
                      เขาไปแล้ว...แต่เหมือนอะไรมันหายไปกันนะ...
 
 
 
 
 
คนแต่งนิยายเรื่องนี้ไม่ได้ขออะไรมากแค่ ฝากคำติชม หรือบอกความรู้สึกที่เราอ่าน เป็นการ "คอมเม้นท์" แค่นั้นล่ะ คนแต่งจะได้มีกำลังใจมากขึ้น 
1 คอมเม้นท์ / 1 ตอน = กำลังใจใหญ่เบ้อเร้อ