Love Confuseds ได้โปรดช่วยให้เขารักผมที![Nc 18+]
เขียนโดย 
คิโยคิสะ
วันที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 09.18 น.
แก้ไขเมื่อ 26 เมษายน พ.ศ. 2556 16.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) ความในใจของเรา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ[มิยะ]
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก
เสียงนาฬิกาเรือนใหญ่อยู่กลางห้องดังขึ้นเบาๆ ดวงตากลมโตที่ยังคงเปิดกว้างไม่ได้หลับไปพร้อมกับเวลาที่กำลังจะก้าวสู้เช้าวันใหม่
ร่างนั้นค่อยๆลุกขึ้นมาช้าๆพลางเดินไปหากระจกบานใหญ่แล้วใช้มือบางนั่นจับบริเวณลำคอที่มีร่องรอยแดงออกม่วงๆที่ใหม่ๆอยู่นั้นเบาๆ
"รอยที่...ซากะทำเอาไว้..."
มืออีกข้างจับบริเวณท้ายทอยที่มีรอยจางๆจากการถูกดูดเบาๆเมื่อตอนนั้น...
"รอยนี่...ของคิริว..."
ผมได้รอยทั้งหมดนั้นมาตั้งหลายรอยจากคนสองคนที่ผมกำลังสับสน ว่าสรุปแล้ว...
ระหว่างรักแรกพบ กับ ความรู้สึกที่ทำให้เราสับสน เราจะเลือกใครดี...? โอ้ย! สับสนไปหมด...
ร่างบางก็ผลิหลับไปในที่สุดด้วยความรู้สึกที่แออัดอยู่ข้างในใจ...
[ซากะ]
ร่างสูงยังคงอยู่บริเวณหน้าห้องของมิยะไม่ได้ไปไหนไกลเลย...
ทำไมนะ! ไอ้ปากบ้าๆนี่ไม่เคยขยับออกมาอย่างที่ใจคิดเลย!... ทั้งๆที่มี
โอกาส....โอกาสที่จะพูดมันออกไป...
ตอนแรกนั้นผมแค่อยากจะขวางทางคิริวที่มันกำลังจะมีชีวิตที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ที่มัน
ต่างออกไปจากผม...ถึงจะไม่มากก็เถอะ ก็ผมมันเป็นแค่ลูกที่ถูกเก็บมาเลี้ยงโดยแม่ของเขา
เองนี่นา... ในครั้งแรกนั้นผมแค่อยากจะแกล้ง
เจ้าคิริวมันเท่านั้นแหละให้มันชักดิ้นชักงอกับยาของผม แต่ที่ผมทำจริงๆคือแค่แกล้งให้มันเลิกบ้างานซะที ผมเห็นแล้วมันน่าหงุดหงิด วันๆก้มหน้าก้มตาทำงานจนไม่ได้สนใจใครเท่าไหร่ ถึงมันจะใจดีก็เถอะนะ...
แต่พอมีมิยะเข้ามาในตอนนั้น...ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดมากๆ เลยกะจะเข้าไปสั่งสอนซะหน่อย... ไม่รู้
ทำไม? ผมถึงได้อยากเข้าใกล้มิยะมากขึ้ยเรื่อยๆโดยไม่รู้ตัวเลยเผลอแอบตามเขาไปจนถึงบ้าน แล้วก็...ทำอะไรไปโดยที่ไม่รู้ตัวเองและ...ใช้คำพูดที่มันทุเรศสิ้นดีอออกไป!
("ผมผิดเอง...ผิดที่ไปยุ่งวุ่นวายกับคุณ และ...เพื่อนของคุณ")
("คิริวน่ะไม่รู้หรอก..แต่ฉันน่ะนายรบกวน...")
( "ผมขอโทษที่รบกวนคุณ)
ไม่เลย..นายไม่ได้รบกวนฉันเลยนะ...ถ้าตอนนั้นนายฟังฉันให้พูดคำว่า 'รบกวน...ฉันซะทีไหนกัน
ล่ะ' ละก็...
"ฉัน...ฉันชอบนายนะ...มิยะ"
[คิริว]
ร้อนรนใจ...
ทำไมกันนะ!? ภายในหัวที่มีแต่การทำงาน งาน ถึงได้หายไปหมดมีเพียงแต่ภาพใบหน้าของมิยะที่ลอยเข้ามาเต็มหัวไปหมด... เฮ้ยๆๆๆ ไม่ได้สิ... เราต้องขยันทำงานเพื่อพ่อของเรา...และ ซากะ...
จะมามัวนึกถึง...ไม่สิ คิดถึงมิยะอยู่ไม่ได้! แต่อย่างไงเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เราตังหาก...ที่เป็นคนทำเรื่องพรรค์นั้นกับเขา...
ปากที่แข็งกระดากของผมมันทำหน้าที่ของมันได้ดี...ดีจนเผลอพูดในสิ่งที่ไม่ได้คิดออกไป...ผมอยากจะเอามีดมาฉีกปากตัวเองจริงๆ!
เมื่อคิดได้อย่างนั้น ร่างสูงก็หยิบกุญแจรถแล้วรีบบึ่งไปยังโรมแรมของมิยะทันที...
พอถึงที่หมาย มือหนาคว้าเสื้อคลุมยาวสีดำมาใส่แล้วรีบวิ่งขึ้นบันไดหนีไฟขึ้นไปทันที เพิ่งเริ่มรู้สึกร้อนใจแปลกๆแถมลิฟท์ก็มาช้าผิดปกติวันนี้ซะด้วยสิ...หรือว่าเขาคิดไปเอง?
"ผมจะย้ายที่อยู่ใหม่!"
พอมาถึงหน้าห้องของมิยะได้ไม่นานก็มีเสียงตะคอกเสียงดัง ดังออกมาจากห้องนั้น ร่างสูงที่อดตั้งใจฟังไม่ได้ก็ได้แต่เงียบรอฟังคำพูดต่อไป...
"ไม่! นายไม่ควรย้ายไปที่ไหนทั้งนั้น!"
สะ..เสียงของซากะ... ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ แถมในห้องของมิยะอีกด้วย...ทำไมกัน???
"ทำไมจะย้ายไม่ได้!? มันเป็นสิทธิ์ของผมนะ!"
"มันก็เป็นสิทธิของฉันเหมือนกันที่จะห้ามนาย!"
"!!!"
ทำไม...ทำไมถึงได้แสดงอารมณ์มากมายขนาดนั้นด้วยล่ะ ทั้งๆที่จริงนายเป็นคนที่เก็บอารมณ์ไว้อยู่ได้ดีทีเดียว...ถึงจะดูขี้โมโหไปหน่อยก็เถอะ
"หรือจะให้ฉันปล้ำนายแบบเมื่อกี้ล่ะ!? หื้ม!"
...!?!
"มะ...ไม่ครับ! เลิกดูถูกผมด้วยวิธีนั้นสักทีเถอะ!"
"ดูถูก??? ที่ฉันทำทั้งหมดนี่นายคิดได้แค่นั้นเหรอ!"
ที่แท้นาย...ก็คิดแบบนั้นอยู่สินะ ซากะ!
"ก็ใช่น่ะสิ! คุณรีบออกไปจากห้องของผมซะ!!"
...
...
...
ทั้งห้องได้เงียบไปพักใหญ่ๆ จนผมคิดว่า น่าจะมีคนกำลังจะเดินออกมา ผมจึงรีบหลบไปทางประตูหนีไฟที่ใกล้ๆนั่นทันที
"ออกไป!!!"
ปึง!
...
ซากะออกมาแล้ว...ในสภาพที่บ่งบอกถึงศึกที่ผ่านมา...
ซากะ...นี่นาย!... ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแปลกๆ
"ฉัน...ฉันชอบนายนะ...มิยะ"
...!?!
ซากะ...นายคิดแบบนั้นอยู่จริงๆด้วย !?
"ซากะ..." ผมเอ่ยเสียงทักร่างที่กำลังหันหลังให้ผมอย่างราบเรียบ
"อะ!?! ...คะ..คิริว..."ซากะรีบหันมาด้วยท่าทีคาดไม่ถึงทันที
"ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่..."
น้ำเสียงเย็นๆถูกส่งออกมาอย่างไม่ขาดสายของคิริว ที่ซากะจะรู้ได้ทันทีเพราะอาการโกรธแบบนี้คงเกิดขึ้นไม่ได้บ่อยนักสำหรับคนใจเย็นเสมือนน้ำแข็งของคิริว...
"ฉัน...ฉัน...มา..."
"รีบตอบมาสิ...ฉันรอฟังอยู่"
"ฉัน...มาหา...เพื่อนน่ะ..."
"ตอบให้มันมั่นใจเหมือนตอนที่นายเถียงพ่อฉันหน่อยสิ!"
"คิริว !!..."
ผมประชดด้วยพ่อของผมที่ท่านดูท่าทางจะไม่ค่อยชอบนิสัยก้าวร้าวนั่นสักเท่าไหร่ แต่ท่านก็รักใบแบบของท่านคนอย่างซากะคงจะไม่ได้เข้าใจ...
"ทำไม!? เถียงไม่ออกละสิ ฉันรู้นะว่านายมาที่นี่ทำไม!"
"...!!!"
ผมรู้อยู่แล้วว่าซากะต้องมาขัดขวางผมด้วยอะไรบางอย่าง แล้วก็เป็นดังคาด มันเอายาอะไรนั่นให้ผมกินทำทีว่ามาดูงานแล้วก็บังคับให้ผมกินน้ำอะไรนั่น...พอยาออกฤิทธิ์ ผมถึงได้รู้ในทันทีว่าซากะเป็นคนทำแน่ๆ
มิยะ...แล้วมิยะก็เข้าทำให้ผม..เอ่อ...ผมทำเรื่องอย่างว่าไป... มันก็เป็นการขัดขวางการกระทำของ
หมอนั่น มิยะก็คงจะต้องโดนเล่นแน่นอนอยู่แล้ว ผมก็จะช่วยนะ แต่ไม่คิดว่า...ทำไมถึงได้กลายเป็นอย่างนี้มันคงทำอะไรมิยะอย่างโหดร้ายทารุณแน่!
"..."
"แล้วจะทำไม! มันเรื่องของฉัน คิริว นายไม่ควรมายุ่งหรอก! "
"งั้นเหรอ!? แต่เรื่องทั้งหมดนั่นมันมาจากฉันไม่ใช่รึไง!??"
"..."
ร่างสูงตะคอกออกไปเสียงดัง ทำให้ซากะถึงกับพูดไม่ออก เพราะเขารู้อยู่แก่ใจดีอยู่แล้ว...
"เหอะ....ฮ่า...ฮ่าๆๆ..."
เท้าเรียวยาวก้างไปด้านข้างของซากะแล้วตรงเข้าบีบที่ไหล่ข้างขวาแน่น"พูดไม่ออกเลยล่ะสิ...ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันมันทั้งหมดนั่นแหละ!"
"..."
"รวมถึง...เรื่องของมิยะด้วย..."
"...!!!"
"ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ แต่นั่นมันผิด...ผิดมากด้วย!"
"ฉัน..."
"ถ้าพ่อของเรารู้เรื่องนี้ท่านคงจะไม่พอใจเท่าไหร่นัก ..."
บ้าจริง! นี่เรากำลังใช้พ่อข่มขู่ซากะอยู่เหรอเนี้ย...เพื่อแค่ให้ซากะเลิกความคิดที่เกี่ยวกับมิยะ...หรือว่าเรา...กำลัง
หึง!?
"ฉันรู้ว่าฉันกำลังคิดจะทำอะไรอยู่..."
"รู้งั้นเหรอ!? แล้วนายก็ยังคิดอยู่เนี้ยนะ"
"...ฉันเข้าใจว่าทำไมนายถึงได้พูดทุกอย่างในตอนนี้กับฉัน..."เขาปัดมือของผมออกจากไหล่อย่างรุนแรง"แต่ที่ฉันไม่เข้าใจก็คือ...ทำไมนายถึงได้ดูเป็นห่วงมิยะมากมายขนาดนั้น!?"
"!?...ฉันเปล่านะ"ผมหันไปทางอื่นทันที
"แล้วทำไมนายต้องหันหน้าหนีฉันละ!? ไหนบอกมาสิ!"
"นี่! ซากะ ฉันกำลังเตือนนายอยู่นะ! ทำไมถึงวกเข้ามาเรื่องของฉันได้ล่ะ!?"
"แล้วนายจะเบี่ยงประเด็นทำไม!? รีบตอบคำถามฉันมาซะสิ!!"
"ฉันเป็นคนพูดกับนายก่อนนะ นายก็ควรที่จะตอบฉันมาสิ!!"
"คำถามของฉันมันก็ควรที่จะตอบเหมือนกัน!!"
"แต่ฉันเป็นพี่ของนายนะ!!"
"นายไม่ต้องมาพูดว่าเป็นพี่ของฉันเลยนะ!! ฉันเกลียดนาย!!!"
เพียะ!!
ฝ่ามือหนาที่ไปเร็วกว่าความคิดนั้นฟาดเข้าไปเต็มแรงจนใบหน้าเนียวนนั่นหันไปอีกทาง...
ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจ...
คนแต่งนิยายเรื่องนี้ไม่ได้ขออะไรมากแค่ ฝากคำติชม หรือบอกความรู้สึกที่เราอ่าน เป็นการ "คอมเม้นท์" แค่นั้นล่ะ คนแต่งจะได้มีกำลังใจมากขึ้น
1 คอมเม้นท์ / 1 ตอน = กำลังใจใหญ่เบ้อเร้อ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
