Love Confuseds ได้โปรดช่วยให้เขารักผมที![Nc 18+]
เขียนโดย 
คิโยคิสะ
วันที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 09.18 น.
แก้ไขเมื่อ 26 เมษายน พ.ศ. 2556 16.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) นี่คือการ 'ห้าม' ของซากะ[Nc ++++]
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"...ถ้าคุณต้องการอย่างนั้นล่ะก็ ผมก็จะยอมคุณ..."
"งั้นก็ดี!"มือเรียวจับที่ปลายคางของผม" ...ต้องการเท่าไหร่ล่ะ ฉันให้ได้นะ..."
"...ไม่ต้องการ"
"...!?"
"ผมจะนอนกับคุณโดยไม่ต้องการอะไร...ในเมื่อคุณต้องการผม..ผมก็จะให้คุณก็ได้..."
ความรู้สึกของผมในตอนนี้เหมือนกำลังประชดประชันอาการที่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเอง
อยู่แบบนี้สักเท่าไหร่ รู้แค่เพียงว่า ถ้าเขาได้ผมไปแล้วก็คงจะเลิกยุ่งกับผมเองนั่นแหละ...เขา
แค่ต้องการสนุก...หรือว่าต้องการให้เป็นไม้กันหมาอย่างผมให้ออกห่างจากคิริว...
"เดินมาหาฉันสิ..."
น้ำเสียงเชิญชวนจากร่างสูงที่นอนลงกับบนโซฟาตัวยาวรอผมไว้อยู่ก่อนแล้วเอ่ยขึ้น
ร่างกายของผมก็เดินตามไปอัตโนมัตเหมือนมีแรงผลักดันอะไรสักอย่างสั่งให้ผมเดินตามไป
ทั้งที่จริงแล้วผมสามารถไม่เดินไปตามเขาก็ได้แต่สองขาก็ก้าวเดินไปเองซะแล้ว...
ทำไมเราถึงได้ใจง่ายแบบนี้นะ?...หรือว่าเราจะชอบคนคนนี้เข้าอีกคน???
"ดีมาก...พูดง่ายนี้ค่อยน่ารักหน่อย..."
"..."
"ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยรึไง..?"
หมับ!
ร่างสูงคว้าร่างกายของผมเข้าไปนอนทับกับเขาที่นอนอยู่ก่อนแล้วพลางเอามือนุ่มๆ
นั่นสอดเข้ามาลูบไล้บริเวณแผ่นหลังเพียงแผ่วเบา
"ไม่ครับ..."
"แล้วอย่ามาร้องล่ะ..."
"อะ..."
ร่างสูงพลิกตัวหนาขึ้นมาคร่อมร่างกายของผมที่ต่างระดับกับเขาเหลือเกิน มือหนา
นั่นถอดเสื้อสีเข้มออกอย่างรวดเร็วเผยให้เห็นร่างกายท่อนบนกำยำที่มีกล้ามปานกลางของคน
ดูแลตัวเองดี ผมได้แค่มองแล้วไล่สายขึ้นมามองใบหน้าของเขาอีกครั้งแล้วก็นอนนิ่งๆมอง
สบตาของเขาอยู่แบบนั้นเหมือนคนที่ไร้วิญญาณอย่างไงอย่างนั้น
"ทำไม...? เห็นฉันไม่ใช่คิริวใช่มั้ย..."
"ปะ...เปล่า..." ผมเบือนหน้าหนี"ทำต่อสิครับ..."
ริมฝีปากเรียวจู่โจมเข้ามาที่ต้นคอทันที ลิ้นชื้นเปียกยื่นออกมาเล็กน้อยพลางพรมจูบ
ไปทั่วตั้งแต่ลำคอจนถึงหน้าอกที่กำลังถูกมือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกช้าๆ
"อะ..อือ..."
รสจูบเริ่มหนักหน่วงมากขึ้นแถมยังทิ้งร่องรอยแดงๆไว้แสดงถึงความเป็น
เจ้าของ...แต่อารมณ์ของร่างสูงจะดีขึ้นดีกว่านี้ถ้าไม่มาเห็นรอยแดงจางๆที่บริเวณท้ายทอย ดู
ก็รู้ทันที ว่าเป็นของคิริวที่มีตอนกำลังมีเซ็กส์กันแน่ๆ!
เห็นแล้วมันชวนให้หงุดหงิดจริงๆ!
"อือ....อะ! โอ๊ย!?"
แรงที่เริ่มรุนแรงมากขึ้นที่ส่งผลมาจากความหงุดหงิดของซากะที่เห็นรอยนั่นเข้า
ให้เลยยิ่งจูบ ดูดแรงๆที่บริเวณลำคอให้ยิ่งเป็นรอยแดงออกไปทางม่วงๆมากกว่าเกิดขึ้นเกือบ
เต็มไปหมด
"จะ..เจ็บนะ!..."
"ฉันไม่ชอบรอยนี่เลยจริงๆ!"เขาก้มลงดูดบริเวณเดิมอีกครั้ง ย้ำๆ จนรู้สึกเจ็บแสบ"ฉันจะลบมันเอง!"
"เอือะ...อือ..."
ร่างบางแอ่นตัวเล็กน้อยด้วยความเจ็บแปลบๆที่ลำคอได้ไม่เท่าไหร่ก็โดนรุกเร้า
ตรงหน้าอกนั่นทันที
ลิ้นอุ่นร้อนวนรอบๆจุดปทุมนั้นอย่างเมามันพลางปัดผมที่มาปกในหน้าด้วยความ
ลืมหูลืมตา มือหนาตรงเข้าไปข้างในกางเกงเอวบางอย่างรวดเร็วพลางกระชากมันออกอย่าง
ไม่ใยดี
เสียงหอบหายใจเบาๆของร่างบางที่เกร็งตัวมากยิ่งขึ้นเมื่อมือนั้นจับเข้าให้กับ
แกนกลางที่กำลังตื่นตัวได้ที่พลางเขี่ยปลายสิ่งนั้นเบาๆ ดวงตากลมโตก็หลับตาปี๋ด้วยความ
รู้สึกเสียวซ่าน
"อะ...อ่า...อ...อือ..."
"รู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ..."
น้ำเสียงที่ทุ้มกระซิบที่ข้างกกหูเบาๆพลางใช้ลิ้นยาวลิ้มเลียใบหูนั้นเบาๆทำให้
ร่างบางรู้สึกจั๊กจี้เป็นอย่างมาก
"ซะ...ซากะ...นาย...ทำไมถึง..."
"ทำอย่างนี้น่ะเหรอ"เขาตอบให้อย่างรวดเร็ว"นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอกนะ..."
ร่างบางได้แต่สงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปแล้วเปลี่ยนเรื่องแบบทันควัน
"แล้ว...คิริว..."
"คิริวอีกแล้วเหรอ!?!"
"ซา...กะ ?"
"ทำไม!? ในหัวของนายมีแต่คิริวมันรึไง"เขาสะบัดผมที่เกลยใบหน้าหล่อคมนั่นอย่าง
หงุดหงิด"ไม่ได้! ตอนอยู่กับฉันจะต้องนึกถึงแค่ฉันเท่านั้น!!"
"ซา...เฮือก!? ..."
มือเรียวจับท่อนแข็งของตัวเองออกมาสอดเข้ากับประตูหลังของร่างบางอย่าง
รวดเร็วจนทำให้ร่างนั้นถึงกับเจ็บปวดอย่างรุนแรงพลางกำมือแน่นเข้ากับผ้าปูที่นอนจนยับไป
หมดจากแรงกระแทกที่ไม่ได้มีความปราณีอยู่เลยยิ่งทำให้เอวบางแทบจะปริมออกเป็นเสี่ยงๆ
"อะ...อะ...อะ....อ๊า...อะ..."
น้ำหนักตัวของร่างสูงถูกส่งมาอย่างไม่ได้มีความเมตตา น้ำตาใสๆของร่างบาง
ล้นปริ่มออกมาช้าๆด้วยความเจ็บแบบหนักหน่วง ต้นขาถูกยกสูงขึ้นพาดไหล่ของไหล่หนานั้น
แล้วส่งแรงประแทกเข้าไม่ยั้งจนมีเสียงดังกระแทกมาเป็นระยะ...
"จะ...เจ็บ...เอือ...อะ...อะ..."
มือบางเล็กกำมือแน่นด้วยความเจ็บสุดทน ลำตัวโก่งงอและแอ่นตัวขึ้นด้วย
ความเสียวที่แทรกซึมเข้ามาพร้อมกับความเจ็บจากแรงกระแทกอย่างบ้าคลั่งนั้น
เสียงของร่างบางดังลั่นไปทั่วห้องนอนของเขาเอง ความรู้สึกถูกอึดแน่นเข้ามา
จนเขาไม่สามารถเก็บเสียงที่กำลังถูกกะรทำอยู่ไว้ได้อีกแล้ว...
"จำไว้! นี่คือการห้ามของฉัน!"
"อะ...อะ....ยะ...หยุด...นะ..."น้ำเสียงที่ขาดนั้นบ่งบอกถึงความเจ็บและความรู้สึก
เคลิบเคลิ้ม...
"หยุดงั้นเหรอ!?"มือหนาจับร่างบางนั้นพลิกให้นอนคว่ำอย่างรวดเร็ว"คงไม่ใช่ตอนนี้แน่ๆแล้วล่ะ...หึ!"
"อะ!? ปะ...ปล่อยนะ!!!"
"ร้องไปเถอะ! ร้องให้ดังๆแล้วกันนะ"
แท่นแข็งนั้นถูกสอดเข้ามาอีกครั้งแต่ความมหึมาของมันก็ยังไม่คุ้นชินกับร่างบางอยู่ดี
ร่างบางพยายามรวบรวมสติจากความเจ็บนั้นทำให้เราเริ่มมีสติกลับมาจาก
แรงดึงดูดบางอย่างจากคนคนนี้อย่างยากลำบาก เขาพยายามขัดขืนโดยการจะพลิกตัวหนีแต่
ก็ทำได้แค่กัดฟันแน่นและจิกเล็บเข้ากับฝ่ามือบางเล็กของเขาเพียงเท่านั้น...
"อ...อ...อือ..."
เสียงร้องในลำคอที่่ร่างบางเก็บกลั้นเอาไว้อย่างยากลำบาก มือเล็กๆมีน้ำสี
แดงเข้มขุ่นออกเล็กน้อยจากการกำมือแน่นของเขาเพื่อเรียกสติและการประชดตัวเองที่ผิดเอง...
เราใจง่ายเกินไป... ผู้ชายคนนี้ทำกับเราขนาดนี้แต่จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้
เกลียดเขาอยู่ดี...ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ให้ตายสิ!
มือเล็กคลายแรงที่กำอยู่ออกช้าๆพลางน้ำตาไหลรินออกมาเป็นสายอย่างไม่
กดกลั้นมันอีกต่อไป เสียงการหายใจของคนร้องไห้ดังขึ้นบางๆแต่อยู่กันแค่สองคน คนคนอีก
คนก็ย่อมได้ยินมันอยู่ดี...
"มิยะ!?"น้ำเสียงตื่นตกใจร้องขึ้น"นะ...นายร้องไห้อย่างงั้นเหรอ?"
"อึก...ฮือ..."
"ฉะ...ฉันไม่ทำแล้ว ฉันขอโทษนะ..."
ร่างสูงนอนกอดร่างบางนั้นเบาๆอย่างอ่อนโยน มือหนาลูบใบหน้าเปื้อนน้ำตานั่น
เบาๆพลางสบตาใสๆที่มีน้ำตาเอ่อล้น
"ไม่ต้อง...ขอโทษผมหรอก..."
"..."
"ผมผิดเอง...ผิดที่ไปยุ่งวุ่นวายกับคุณ..."สองขาลุกขึ้นยืนพลางหยิบเสื้อผ้าเข้ามาใส่ด้วย
มือที่สั่น"และ...เพื่อนของคุณ"
"คิริวน่ะไม่รู้หรอก..แต่ฉันน่ะนายรบกวน..."
"ผมขอโทษที่รบกวนคุณ ต่อไปนี้ผมไม่อยู่ที่บริษัทนั้นอีก แล้วผมจะย้ายที่อยู่ใหม่..."
"นี่ฟังฉันก่อนสิ!....เอ๊ะ!? เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ..."
"ผมจะย้ายที่อยู่ใหม่!"
"ไม่! นายไม่ควรย้ายไปที่ไหนทั้งนั้น!"
"ทำไมจะย้ายไม่ได้!? มันเป็นสิทธิ์ของผมนะ!"
"มันก็เป็นสิทธิของฉันเหมือนกันที่จะห้ามนาย!"
"!!!"
"หรือจะให้ฉันปล้ำนายแบบเมื่อกี้ล่ะ!? หื้ม!"
"มะ...ไม่ครับ! เลิกดูถูกผมด้วยวิธีนั้นสักทีเถอะ!"
"ดูถูก??? ที่ฉันทำทั้งหมดนี่นายคิดได้แค่นั้นเหรอ!"
"ก็ใช่น่ะสิ! คุณรีบออกไปจากห้องของผมซะ!!"
"...!!!"
"ออกไป!!!"ผมหันหลังให้เขาเป็นการบอกภาษากายอีกครั้ง
"..."
"..."
น้ำเสียงหนักแน่นแต่เปี่ยมไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดยั้ง เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าร้องไห้ทำไมเยอะขนาดนี้...?
ภายในห้องเงียบกริบ พอผ่านไปสักพักเริ่มมีการเคลื่อนไหวของร่างสูงที่กำลัง
ก้าวขาออกไปช้าๆด้วยฝีเท้าหนักแน่น โดยไม่เหลียวหันหลังกลับมามองร่างบางเลยสักนิดเดียว...
เขาไปแล้ว...แต่เหมือนอะไรมันหายไปกันนะ...
คนแต่งนิยายเรื่องนี้ไม่ได้ขออะไรมากแค่ ฝากคำติชม หรือบอกความรู้สึกที่เราอ่าน เป็นการ "คอมเม้นท์" แค่นั้นล่ะ คนแต่งจะได้มีกำลังใจมากขึ้น
1 คอมเม้นท์ / 1 ตอน = กำลังใจใหญ่เบ้อเร้อ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
