Love Confuseds ได้โปรดช่วยให้เขารักผมที![Nc 18+]

        "...!"
             มือหนากุมที่หน้าอกข้างซ้ายด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ และการหายใจที่เริ่มผิดปกติพลางเหลียบมองร่างบางเป็นระยะระยะ หัวใจของเขาก็เริ่มเต้นตึกๆแบบสั่นๆขึ้นมาอีกครั้ง...            ให้ตายสิ...ทำไมเขาถึงรู้สึกอยากจะเข้าไปกอดสึคาระแบบนี้นะ นี่เราเป็นอะไรไป.. เขาได้แต่บ่นในใจ
 
        "อ่า...เอ่อ คุณคิริวงะครับ แล้วจะให้ผมทำอะไรดีละครับ"
        "วันแรกนายแค่นั่งดูงาน...ก็ได้"
        "...ครับ" นั่งเฉยๆทั้งวัน?...มาฝึกงานหรือมาทำอะไรเนี้ยวันนี้ของเรา "เอ่อ... คือว่า..."
        "หืม? มีอะไรก็พูดมาสิมัวอ้ำอึ้งอยู่ได้"
 
                เขาหันมาด้วยความลืมตัว มือหนาที่ถอดแว่นสายตากรอบดำออกเผยให้เห็นใบหน้าใต้กรอบนั้น ที่ไม่ค่อยมีใครๆได้เห็นสักเท่าไหร่นัก...                ตัวของผมตอนนี้เหมือนมีกระแสไฟฟ้าบางอย่างหรืออะไรสักอย่างทำให้ผมรู้สึกตัวชาขึ้นได้เพียงแต่จ้องใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างไม่วางตาเลย... นี่...ผม เป็นอะไรไปนะ...
 
         "..."
         "...สึคาระ...นี่..."มือหนาอบอุ่นแตะที่หัวไหล่ของผมเบาๆ
         "...ค...ครับ..."
 
                  ความรู้สึกตอนนี้เหมือนกับรอบข้างได้กลายเป็นสีขาวโพลนไปหมด ความรู้สึกที่อบอุ่น...อ่อนโยน...แบบนี้มันคืออะไรกันนะ? จนตอนนี้ผมที่อยากจะโอบกอดคนตรงหน้าที่กำลังจ้องมองผมนิ่งๆอย่างไม่ละสายตาเช่นเดียวกันกับผม ใบหน้าที่ดูเหมือนเจ้าชายสีขาวนั้น...ทำไมถึงได้ดูเหมือนใกล้เข้ามาแบบนี้นะ...ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...เรื่อยๆ... เหมือนกับตอนนี้ผมกำลังฝันอยู่เลย...                  ร่างสูงก้มลงประกบริมฝีปากของคนตัวเล็กตรงหน้าที่กำลังหน้าแดงระเรื่ออยู่เบาๆเพียงแค่ปากชนปากเท่านั้น ก็เห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้าที่กำลังสั่นไหวและหลับตาลงช้าๆเพื่อรับความรู้สึกเต็มที่หลังจากกระตุกตกใจเมื่อโดยจูบกระทันหัน แต่ก็ตอบสนองได้ดี
 
         "อะ...อืม..."
         "..."
 
                 ร่างกายของมิยะตอนนี้เหมือนกำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆจากสัมผัสของร่างสูงที่เริ่มรุกเร้ามากขึ้น จากการที่เขาขยับริมฝีปากช้าๆพลางผลักร่างกายเล็กในหงายหลังไปยังโซฟายาวตัวเล็กเบาๆ มือเล็กโอบกอดรอบต้นคอของคนที่กำลังคร่อมตัวของเขาอยู่นั่นอย่างไม่คุ้นเคย พอยิ่งแนบชิดกันมากขึ้นเท่านั้น ลิ้นแฉะชื้นก็ดุนที่ริมฝีปากของร่างบางให้เปิดอ้าออก ลิ้นอุ่นๆเข้าไปข้างในโพลงปากร้อนได้แล้วก็ควานหาความหวานจากคนตัวเล็กทันที สัมผัสที่อ่อนโยนและเชื่องช้าอย่างเล้าอารมณ์ทำให้ร่างบางครางออกมาอย่างรู้สึกดี
      "อึก...อือ...อ...อืม..."
       "..."
 
                ริมฝีปากเรียวถอนออกช้าๆพลางเลื่อนไปตามข้างซอกคอและข้างใบหูที่แดงขึ้นเรื่อยๆจากความร้อนที่มากขึ้นเรื่อยๆจนหัวใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ
 
         "...ผ...ผม ว่า เราอย่าไปไกล กะ...กันกว่านี้...เลย"
        "ทำไม..ล่ะ หื้ม...?"
                เสียงทุ้มที่มาพร้อมลมหายใจอุ่นๆปะทะกับลมของเครื่องปรับอากาศ ยิ่งทำให้ร่างบางรู้สึกเสียวสะท้านเข้าไปอีก...ใบหน้าเริ่มร้อนมากขึ้น จนต้องหันหน้าเข้าหาลมเย็นๆของเครื่องปรับอากาศ...แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
 
          "อะ...อ่า...เราเพิ่ง...อื้ม..."เสียงขาดไปเพราะริมฝีปากร้อนลากผ่านข้างกกหูมายังต้นคอ ทำให้รู้สึกจั๊กจี๊และเสียวซ่าน..."เพิ่ง...รู้จักกันวันนี้...เองนะครับ..."
          "งั้นก็ถือซะว่าฉันรู้จักนาย...แล้วฉัน..."เขาหยุดพูดพลางเลื่อนใบหน้ามาจ้องมองตาผมตรงๆเหมือนกับกำลังจะบอกว่าสิ่งที่เขากำลังจะบอกมันเป็นเรื่องที่พูดยากและเข้าใจยาก...
          "..."
          "ไม่สิ ไม่สิ...ฉันแค่รู้จักนายผ่านใบสมัครเอง แล้วฉัน...ฉัน...ก็..."
          "...!"
 
                เขาก็พยายามจูบที่ริมฝีปากอีกครั้ง ในใจของผมที่อยากรู้คำตอบก็พลอยคล้อยตามเขาไปด้วย...พลางหลับตาลงแล้วโอบรอบคอของเขาด้วยอารมณ์สั่นไหวไปทั้งตัว...             
          อ่า...รู้สึกดีเหลือเกิน...
 
 
คนแต่งนิยายเรื่องนี้ไม่ได้ขออะไรมากแค่ ฝากคำติชม หรือบอกความรู้สึกที่เราอ่าน เป็นการ "คอมเม้นท์" แค่นั้นล่ะ คนแต่งจะได้มีกำลังใจมากขึ้น 
 
1 คอมเม้นท์ / 1 ตอน = กำลังใจใหญ่เบ้อเร้อ