Yes! you are..ไม่ว่าจะยังไง เสียงหัวใจมันก็บอกว่าใช่เธอ!!
เขียนโดย 
HAJIKO
วันที่ 29 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.39 น.
แก้ไขเมื่อ 29 มีนาคม พ.ศ. 2556 19.45 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) .-เฟิร์สคิส คนแปลกหน้า(แต่หน้าไม่แปลกค่ะ หล่อ -. .-)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[เฟิร์สคิส คนแปลกหน้า(แต่หน้าไม่แปลกค่ะ หล่อ -. .-) : โหมดยัยบุ้งกี๋]
...
15.40 น. ห้อง ‘ไคซัส ดันแคนเคม’
“ฉันบอกให้หอมข้างขวาด้วยไงล่ะ -_-;;”
ไม่ต้องรอให้เขาพูดอะไรออกมาอีก ฉันกระโดดห่างจากเขาสามเมตรรวดเลย เอาแล้วไง! ซวยแล้วไง! บุ้งกี๋เอ๋ยยย!!
“นายยังไม่หลับหรอกเหรอ!?!”
“ตอนนี้ฉันคงละเมอล่ะมั้ง?” เขาพูดทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ อ๊ากกก! งั้นเขาก็รู้น่ะสิว่าเมื่อกี้...เมื่อกี้...-///-
“อย่ามาเล่นลิ้นนะ! นายยังไม่หลับทำไมไม่บอกก่อนเล่า!!”
“ถ้าฉันหลับจริงๆฉันจะรู้มั้ยล่ะว่าเมื่อกี้มีใครหอมแก้มฉัน -*-“ เขาพูดหน้าตาเฉย ดวงตาสีน้ำตาลเรียวคมนั่นค่อยๆลืมขึ้น แต่ฉันกลับหลับตาปี๋เพราะความอาย อ๊ากกก!!
“T^T อีตายิ้มยาก!!!”
“พอแล้วๆ ฉันขี้เกียจคุย เช็ดตัวให้หน่อยดิ”
หมอนี่สั่งอย่างกับฉันเป็นทาสพลางชี้ไปที่ปลายเตียงที่มีกะละมังสแตนเลสใส่น้ำอุ่นวางอยู่
“งั้นเดี๋ยวฉันไปตาม...”
“ตามใคร?”
“คนรับใช้บ้านนายไง ไม่ก็คุณป้าแม่บ้านให้มาเช็ดให้นะ ^ ^” ฉันอุตส่าห์ใจดีเดินขึ้นเดินลงให้เลยนะ
“ไม่ต้อง..เธอนั่นแหละเช็ดให้ฉัน”
อ๊ากกก!! บุ้งกี๋พ่นไฟ! นายจะบ้าเรอะ!
“นายจะบ้าเรอะ!”
อยู่ๆก็ให้มาเช็ดตัวให้คนแปลกหน้า(แต่หน้าไม่แปลกค่ะ หล่อ -. .-) อย่างนี้เนี่ยนะ!! มันจะมากไปแล้วนะ
“จะเช็ดไม่เช็ด ไม่งั้นฉันจูบเธอนะ” เขาหันหน้ามาขู่ฉันที่อยู่ห่างจากเขาสามเมตรด้วยสายตาเอาจริง
อย่าพูดขู่แล้วส่งสายตาจริงจังพิฆาตเหยื่ออย่างนั้นสิอีตายิ้มยาก ฉันกลัว T^T
“เออๆๆๆๆ!!! เช็ดก็ได้เว้ย!! -///-“
ฉันตัดปัญหา ก็แค่เช็ดตัวให้ล่ะน่า! เอาวะ! คิดซะว่าหมอนี่เป็นพี่ชายฉันแล้วเช็ดๆให้เสร็จไป ดีกว่าโดนอีตายิ้มยากมาขโมยเฟิร์สคิสล่ะฟะ!
ฉันเดินกระฟัดกระเฟียดไปหยิบกะละมังสแตนเลสที่ใส่น้ำอุ่นมาวางไว้หัวเตียง ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ทำเหมือนตอนที่ไคซัสป้อนข้าวต้มให้ฉัน แต่นี่ต่างกันตรงฉันต้องเช็ดตัวให้เขา
ฉันเอาผ้าขนหนูนุ่มๆจุ่มลงไปที่น้ำอุ่นก่อนจะบิดมันให้หมาดๆ ไคซัสขยับตัวเป็นนอนหงายให้ฉันเช็ดให้ได้สะดวก
รอให้ตายิ้มยากหายดีก่อนเหอะ โดนฉันอัดน่วมแน่! -*-
ฉันเริ่มเช็ดที่แขนซ้ายก่อน ไคซัสหลับตาพริ้มสนิท ขนตาเขายาวมากๆนี่เอง มิน่าหล่ะตาเขาถึงได้เรียวนัก
“มือเบาดีจังนะน้องเนื้อ..”
อารมณ์ฉันเปลี่ยนทันทีที่หมอนี่เรียกฉันว่าน้องเนื้อ อ๊ากกก! อุตส่าห์ลืมๆมันไปแล้วนะตาบ้า!!!
“นายรู้เหรอ? T^T”
“ไอ้ทาร์ชี่มันโทร.มาเล่าให้ฟัง วันนี้กลุ่มเธอมีเรื่องกับคริสติน่านี่นา”
“ใช่ที่กลุ่มฉันมีเรื่องกันคริสติน่า แต่คนที่ต่อปากต่อคำคือไอ้ธูปคนเดียวย่ะ!”
“คนที่เป็นต้นเหตุอย่างเธอเลยไม่เอี่ยวว่างั้น?” หมอนี่เริ่มกวน
“ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะราดมาม่าเนื้อน้ำตกใส่ที่รักของนายซักหน่อย! มันเป็นเรื่องบังเอิญ!!”
“ใครคือที่รักของฉัน - -^”
“คุณหนูคริสติน่าไง! แล้วทำไมไม่ให้เธอมาเช็ดตัวให้นายล่ะ ให้ฉันเช็ดให้ทำไม”
เห้ย! แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกเจ็บแปร๊บๆที่ใจด้วยฟะ หมอนี่จะรักใครชอบใคร แล้วใครจะเป็นที่รักของหมอนี่มันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ =. .=;;
“หึงฉันเหรอ..” เขาค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วถามฉันด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“...”
“หึงเหรอ?”
“...”
“หึง-เหรอ” หมอนี่เน้น พยายามเค้นให้ฉันพูดให้ได้ T^T
“เปล่าเว้ย! แค่สงสัย?” จริงๆนะ ฉันแค่สงสัย
“หึ...ฮ่าๆๆๆๆ เธอนี่มันเปิ่นได้ใจจริงๆยัยเนื้อ!”
เขาหัวเราะร่าอย่างเด็กๆ ฉันรู้สึกเหมือนว่ามีออร่าสีขาวเปล่งออกมาจากตัวนายคนนี้ ซุบออร่าบลิ้งๆ -..-+ จนฉันแสบตา
ตอนนี้ฉันรู้สึกสับสนว่า...ทำไมกันนะ ทุกครั้งที่เขายิ้มหรือหัวเราะ มันจะทำให้หัวใจของฉันเต้นแรง แล้วทำไมกันนะ ทุกครั้งที่ฉันอยู่ใกล้เขา ฉันถึงรู้สึกว่าปลอดภัย อบอุ่น ไม่อยากจากไปไหน? ทั้งๆที่เขาก็เป็นคนเย็นชา ยิ้มยากและที่สำคัญ หื่นเงียบด้วย -. .-
แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่า ฉันยังอยากจะอยู่ใกล้ๆเขา อยากเป็นคนดูแลหัวใจเหมือนที่คริสติน่าได้เป็นอยู่ดี
“จ้องนานไปหน่อยมั้ย?”
“อ่ะๆๆ ขอโทษๆ”
ฉันกล่าวขอโทษแล้วรีบกุลีกุจอเช็ดแขนอีกข้างให้เขาทันทีเมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองจะจ้องเขานานไปแล้ว อันที่จริงฉันแค่เหม่อนิดหน่อยเองนะ
“ฉันให้เธอเช็ดตัวนะ ไม่ใช่เช็ดแค่แขน”
แหมโว้ย!! ลองมาเป็นฉันดูบ้างมั้ยล่ะ! อยู่ๆก็ให้มาเช็ดตัวให้อย่างนี้ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน มันเขินนะเว้ยยย!
“ย่ะ!!!”
ฉันตอบสั้นๆแล้วจุ่มผ้าขนหนูลงไปในน้ำอุ่นใหม่ บิดพอหมาดๆแล้ววางลงที่ต้นคอเนียนๆ ก่อนจะจงใจเช็ดแรงๆให้ไอ้คุณชายยิ้มยากเจ็บ
“โอ้ยยย!! เธอจะฆ่าฉันรึไง เบาๆเป็นมั้ยเนี่ย!!”
“อ้าว! เดี๋ยวบอกมือเบาไป เดี๋ยวบอกมือหนักไป จะอะไรกันแน่ห๊ะ!!”
ฉันชักฉุน ชักอยากจะนวดสปาเท้าลงบนหน้าหมอนี่แล้ว - -*
“เธอก็เช็ดให้มันพอดีๆเซ่ ยัยเนื้อเอ๊ย!”
“เลิกเรียกฉันว่าเนื้อได้แล้วนะ ฉันชื่อบุ้งกี๋ บุ้งกี๋ๆๆๆ เข้าใจมั้ย?”
“...”
เขาเงียบ ไม่พูดอะไรต่อ แต่กลับจ้องหน้าฉันแทน อย่าจ้องนานสิ เดี๋ยวฉันท้องนะ -///- [คนนะไม่ใช่ปลากัด ที่แค่จ้องกันแล้วจะท้องได้อ่ะ - -;;]
“ยัยเนื้อเหมาะกับเธอมากกว่านี่...”
‘ยัยเนื้อเหมาะกับเธอมากกว่านี่...’
‘ยัยเนื้อเหมาะกับเธอมากกว่านี่...’
‘ยัยเนื้อเหมาะกับเธอมากกว่านี่...’
อ๊ากกกก!!! คำพูดของนายมันหลอนอยู่ในสมองฉันเลยนะอีตาบ้า!!! =///=
“ไม่เห็นจะเหมาะเลย!”
ฉันแกล้งโมโหกลบเกลื่อน ไม่งั้นตาบ้านี่จับได้พอดีว่าฉันเขิน
“แล้วเรื่องที่เธอลักหลับฉันล่ะ ว่าไง?...”
“นายทำลืมๆมันไปหน่อยไม่ได้เลยเหรอ? -///-“ ทำเป็นความจะเสื่อมซักครั้งหน่อยก็ไม่ได้
“คงไม่ได้หรอก..แก้มของฉันที่เธอขโมยไป ฉันต้องเอามันกลับคืนมา ^ ^”
...พรืดดดด..
“ว้าย..อุ๊บ!! O//O”
ฉันร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆหมอนี่ก็ดึงมือฉันที่วางอยู่ที่ต้นคอของเขาให้เสียหลัก ทำให้หน้าฉันทิ่มลงไปแล้วปากของฉันก็ไปประกบอยู่ที่ปากนิ่มๆของหมอนั่นอย่างเหมาะเจาะ อ๊ากกก!!!! คิดว่าจะรอดแล้วเชียว ทำไมเป็นอย่างนี้ได้เนี่ย!
เฟิร์สคิสของฉัน กลายเป็นอีตายิ้มยากอย่างหมอนี่เหรอเนี่ยยยย!! ฆ่าฉันให้ตายเลยเหอะ อาเมน~ T^T
“เห็นมั้ย...ชื่อ ‘ยัยเนื้อ’ เหมาะกับเธอมากกว่าอีกนะ...ซูจิน”
=====================================================
สุดท้ายก็โดนจนได้ น้องเนื้อเอ๊ยยย! แล้วซูจินเป็นใครอีกล่ะเนี่ย ฝากติดตามค่าาา ^ ^
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
