Yes! you are..ไม่ว่าจะยังไง เสียงหัวใจมันก็บอกว่าใช่เธอ!!

[แผนร้าย แกล้งยัยคุณหนูปากดี : โหมดไอ้ ธูป]

 

...

 

9.30 น.     ร้านคอฟฟี่ช็อป

 

ได้ฤกษ์ที่ผมจะต้องบรรยายบ้างแล้วสิครับ หลังจากที่ให้น้องเนื้อ นางเอกของเราบรรยายไปกว่าห้าตอน  -. .-;;

 

ผมชื่อธูป เป็นเด็กเกรียนที่สุดในสายชั้นนั่นแหละ และวันๆนึงก็คงไม่พ้นเรื่องเกรียนๆ หาเรื่องคนอื่นไปวันๆ แล้วครั้งนี้ผมก็เจอเหยื่อรายใหม่แล้วสิครับ ^ ^;; จะใครซะอีกล่ะ ก็คุณหนูมาม่าเนื้อน้ำตกที่คนทั้งโรงเรียนเรียกกันไง ฮ่าๆๆ

 

“ทอธง อออ่าง สระเอ...ทอธง อออ่าง สระเอ...ทอธง อออ่าง สระ.....”

 

“อะไรของนายวะคีย์บอร์ด เห็นนั่งพึมพำอะไรตั้งนานแล้ว” ผมหันไปใช้เท้าสะกิดไอ้คีย์บอร์ดที่มันนั่งข้างๆผม  ตอนนี้พวกสาวๆที่ไปสั่งน้ำมายังไม่กลับโต๊ะ

 

“ธ อ เ ... ก็ เธอ...ไม่เหมือนเดิมไงวะ” มันตอบด้วยน้ำเสียงห่อเหี่ยวสุดๆ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เป็นครั้งที่สามในรอบปี มันจะทำตัวแบบนี้ก็ต่อเมื่อมันอกหักเท่านั้นครับ

 

“โหย อกหักมาแล้วยังจะเสี่ยวอีกนะมึ ง -*-“

ผมใช้เท้าถีบมันไปเต็มๆ จนมันเกือบตกเก้าอี้ แต่ดูเหมือนว่าไอ้คีย์บอร์ดมันจะไม่รู้สึกอะไร นั่งทำหน้าห่อเหี่ยวเหมือนเดิม

 

“อกฮงอกหักอะไรวะ...แค่รักคนที่เค้าไม่รักเราแค่นั้น...”

 

“มันต่างกันตรงไหนวะ?”

 

“ไม่รู้ว่ะ แต่ถึงจะต่าง มันก็เหมือนกันตรงที่เธอไม่เหมือนเดิม....”

คำตอบของมันทำให้ผมอยากจะอัดมันให้ชักดินชักงอไปตรงๆนี้เลย -*-  

 

“เออๆ ”  ผมขี้เกียจพูดกับมันแล้วตักไอติมเข้าปากแทน เพราะขืนคุยกับมันตอนนี้ล่ะก็ ไม่มีทางรู้เรื่องหรอก

 

วันนี้เป็นวันหยุด พวกเราห้าคนจึงนัดกันมาร้านคอฟฟี่ช็อปที่อยู่ใกล้ๆกับโรงเรียนของพวกเรา อันที่จริงเมื่อก่อนพวกเราออกจะมากันบ่อย เรียกได้ว่ามากันทุกอาทิตย์เลยก็ว่าได้ครับ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยจะรวมตัวกันแล้ว คงเป็นเพราะตั้งแต่กลุ่มไอ้ไคซัสมันเข้ามาเรียนในโรงเรียนนี้ล่ะมั้ง

บุ้งกี๋ก็ชอบหายตัวไป เดี๋ยวไอ้คนที่มันนั่งข้างๆผมก็ไม่สบายบ้าง เดี๋ยวก็ติดธุระบ้าง

 จะไปอยู่กันครบห้าคนได้ไงล่ะครับ - -;;

 

“มาแล้วๆๆๆ”

สามสาวพูดพร้อมกัน พลางนั่งลงที่เก้าอี้ บุ้งกี๋นั่งตรงข้ามกับคีย์บอร์ด เกรซก็นั่งลงตรงด้านขวามือของบุ้งกี๋ เจแปนนั่งทางซ้ายมือของบุ้งกี๋อีกเช่นกัน

 

“คิดถึงบรรยากาศแบบนี้จังเลยเนอะ” เจอแปนพูดขึ้นพลางมองไปรอบๆร้านที่เปลี่ยนไปนิดหน่อย คงเป็นเพราะเขาลงต้นไม้เพิ่มล่ะมั้ง แถมยังจัดโต๊ะและเปลี่ยนผ้าคลุมใหม่อีก ไฉไลกว่าเดิมมมม -0-

 

“อืม” ผมตักไอติมเข้าปากแล้วคาบช้อนเอาไว้ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้เจแปน

 

“นายกินๆไปเหอะธูป - -;; ว่าแต่ไอ้คีย์บอร์ดมันเป็นอะไรอ่ะนั่ง ซึมเชียว” ข้อความแรกเกรซหันมาพูดกับผม ส่วนข้อความที่สองเธอหันไปพูดกับคีย์บอร์ด

 

“นั่นสิ นายเป็นอะไรของนาย ความห่อเหี่ยวของนายมันครอบคลุมพื้นที่ร้านนี้จนเกือบหมดแล้วนะ” ตามด้วยบุ้งกี๋ที่พูดขึ้นบ้าง

 

“ก็ฉันมันเป็นผู้ชายน่าเบื่อนี่ ก็ต้องห่อเหี่ยวอย่างนี้แหละ...”

 

คำตอบของมันทำให้พวกเราสี่คนมองหน้ากันแทบจะทันที

 

เรื่องที่มันห่อเหี่ยวเพราะอะไรมีผมรู้คนเดียวเท่านั้นครับ ส่วนอีกสามสาวนั้นไม่มีทางรู้หรอก ^ ^;; ผมจะบอกเรื่องที่มันเป็นแบบนี้ให้ก็ได้  ไอ้คีย์บอร์ดน่ะ มันชอบยัยบุ้งกี๋ครับ ^_^ แถมชอบมานานมากแล้วด้วย แต่ก็ไม่เคยบอกไปซักที อ้ำๆอึ้งๆอย่างนั้นอยู่ได้

 

เมื่อวานหลังจากที่ผมโทร.ไปหามันที่นอนซมอยู่บ้านว่าบุ้งกี๋หายตัวไปหลังจากที่พี่บรรณารักษ์เรียก มันก็แทบจะถ่อมาโรงเรียนหาพวกเราสามคนทันทีทั้งๆที่มันก็ยังออกอาการซึมอย่างชัดเจน 

พวกเราจึงตกลงกันว่าจะไปที่บ้านของบุ้งกี๋กัน พอเราไปกันถึงหน้าบ้านแล้วก็ต้องหยุดชะงักครับ เมื่อเห็นไอ้ไคซัสมาส่งบุ้งกี๋ แถมยังกอดจากลาก่อนที่ยัยบุ้งจะเข้าบ้านอีก

 

วันนี้มันก็เลยเป็นอย่างที่เห็นล่ะครับ ฮ่าๆๆๆ เจอคู่แข่งตัวร้ายเข้าแล้วสิเพื่อนผม [ที่นายรู้เพราะนายมีประสบการณ์เรื่องผู้หญิงใช่มั้ย? ไอ้ธูป - -;; ◄ HAJIKO]

 

“คีย์บอร์ด เอาความจริงนะ นายเป็นอะไร..” บุ้งกี๋พยายามเค้น

จะบอกให้อย่างนะ ยิ่งเป็นเธอมันก็ยิ่งไม่อยากพูดเลยยัยเนื้อเอ๊ย! 

 

“มันอกหักน่ะ” ผมช่วยพูดให้ มันหันมามองผมทันที

 

“ใครเป็นผู้หญิงผู้โชคดีคนนั้นน๊า~” เจแปนขึ้นเสียงสูงเชิงถาม

 

“แถวๆนี้แหละ” ผมตอบแบบกวนๆ มันยิ่งมองผมใหญ่เลยครับ ด้วยสายตาประมาณว่า

‘ถ้าขืนพูดอะไรออกมา เอ็งไม่ได้แก่ตายแน่!’

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

“เห้ยๆๆๆ เปลี่ยนเรื่องดีกว่า บรรยากาศมันคุๆแล้ว”

เกรซโพล่งขึ้นเมื่อเห็นว่าบรรยากาศของโต๊ะเรามันจะคุๆครึ้มๆ คลายกับว่าฝนจะตกยังไงอย่างนั้นแล้ว

 

“ฉันก็ว่างั้น”

 

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

 

“ฮ่าๆๆๆ ถ้าวันนั้นนายอยู่ด้วยนะคีย์บอร์ด รับรองได้ฮาก๊ากแน่อ่ะ!”

ผ่านมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว ในที่สุดเราก็หาเรื่องอื่นคุยกันได้ ตอนนี้เรากำลังคุยเรื่องเก่าๆของพวกเราอยู่ครับ โดยมียัยเกรซเป็นตัวเปิดประเด็น

 

“นั่นสิเนอะ ^_^” ต่อด้วยเจแปนที่นั่งยิ้ม

พวกเราสี่คนหัวเราะอย่างสนุกสนานเพื่อบิ้วต์อารมณ์ให้มันสดใส โดยหวังว่าคีย์บอร์ดจะดีขึ้นบ้าง แต่เปล่าเลยครับ กลับหนักเข้าไปอีก มันนั่งเงียบ เอาแต่คนไอ้ติมที่ละลายในถ้วยไปมา

มันคงเจ็บล่ะนะที่เห็นรอยยิ้มที่สดใสของยัยบุ้งกี๋ในเวลาแบบนี้ ^_^

 

“ไม่เอาอ่ะทาร์ชี่ ฉันจะเข้าร้านนี้!!!”

ผมหันออกไปตามที่มาเสียงที่คุ้นหูทันที เสียงดังวี้ดว้ายแถมแสบแก้วหูที่คุ้นมากๆดังอยู่นอกร้าน

 

“อ่ะๆ ก็ได้ๆ เดี๋ยวฉันไปรับไอ้ไคซ์ก่อนละกัน”

 

“ไม่ต้องหรอกย่ะ! ที่รักของฉันยังไงก็ไม่หนีไปไหนอยู่แล้ว”

คำว่า ‘ที่รัก’ ที่หลุดจากปากยัยคุณหนูออกมาทำให้ผมรีบหันไปมองอาการบุ้งกี๋ทันที ดูเหมือนว่าเธอก็รู้ว่านั่นคือคุณหนูคริสติน่ากับคุณชายทาร์ชี่

เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างช้าๆโดยที่ไม่รู้เลยว่าผมสังเกตอยู่ บุ้งกี๋คงชอบไคซัสเข้าจริงๆแล้วสิทีนี้

 

“ดัดจริตจริงจริ๊ง -0-“ เสียงนี้เป็นใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่เกรซ

 

“ชี่...ไปนินทาเค้า -*-“ ตามด้วยแม่พระเจแปน

 

“ฉันมีเรื่องสนุกๆทำแล้ว”

ผมพูด แผนการร้ายแล่นเข้าสู่หัวสมองทันทีที่เจอยัยคุณหนู  ผมกระดิกนิ้วให้ทั้งสามคน ที่ยกเว้นคีย์บอร์ดที่นั่งคนไอติมอยู่เข้ามาสุมหัวใกล้ๆ ก่อนจะซุบซิบๆ

หึๆๆๆ เสร็จฉันแน่ ยัยคุณหนูปากจัด J

 

 

ผมรอให้ทาร์ชี่เดินออกไปจากบริเวณนั้นก่อนจึงจะเริ่มแผนการณ์ร้ายโดยตัวผมเอง

 

...ปึก...

 

“ว้าย! เดินยังไงเนี่ย ตาไม่มีหรือไง!!!”  ยัยคุณหนูร้องวี้ดว้ายก่อนจะปัดปลายเดรสสีครีมของตัวเอง

 

“^_^”

 

“นาย!!!”

 

“ครับ ผมเอง ^ ^ สวัสดีครับคุณหนูมาม่าเนื้อน้ำตก มาทำอะไรที่นี่ครับ ระวังโดนฉุดนะ”

ผมพูดพลางมองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยิ้มแถมยักคิ้วให้อย่างเท่! แต่ถ้าใครได้มาเห็นคงบอกว่ากวนตีนมากกว่าเท่!!!

 

“กรี๊ดๆๆๆๆ” เป็นไปตามแผนครับ ยัยคุณหนูกรี๊ดแล้ว “หยาบคาย!!!”

 

“ครับ ไปนั่งทานไอติมข้างในมั้ยครับ เห็นบอกจะเข้าร้านนี้”

รู้สึกกระดากปากมากครับที่ต้องพูดเพราะๆกับยัยคุณหนูคนนี้ = =;;

 

“อ้อ ร้านอย่างนั้นอ่ะฉันไม่เข้าหรอกย่ะ! อย่างฉันต้องร้านหรูๆตรงนั้น”

ยัยคุณหนูพูด ผมแอบเบ้ปากอยู่ในใจ

 

“เหรอครับ งั้นเวลาคุณจะเลือกใครซักคนมาเป็นแฟน ถ้าคนๆนั้นไม่หล่อ ก็รวยโครตใช่มั้ยครับ ^ ^”

 

“แน่นอนย่ะ! แล้วนายจะมาถามฉันทำไมยะ? หรือว่านายอยากเป็นแฟนฉัน” ยัยคุณหนูพูดแล้วเบ้ปาก มองผมอย่างดูถูก

หึ...ได้เป็นแน่ ยัยคุณหนู!

 

“ครับ ^_^”

 

ยังไม่ทันที่ยัยคุณหนูจะพูดอะไร ผมกระชากแขนที่ใส่กำไลข้อมือไว้ทั้งสองข้างเข้ามาหาตัวผมทันที ก่อนจะประกบจูบลงไปอย่างนุ่มนวลเพราะไม่อยากให้ยัยคุณหนูช้ำ (เดี๋ยวไอ้ไคซัสมันจะมาฆ่าผม) ถึงแม้ว่ายัยคุณหนูจะดิ้นมากเท่าไหร่ แต่ก็หลุดจากผมไม่ได้หรอก เพราะเธอตัวเล็กมากแถมสูงแค่ไหล่ผมเองด้วยซ้ำ

 

“เห้ย! ไอ้ธูป”

เสียงนี้คือเสียงจากเพื่อนของผมทั้งสี่คน ที่ไม่เว้นแม้แต่ไอ้คีย์บอร์ดก็ตะโกนออกมาพร้อมๆกัน หึ! ผมสะใจที่ยัยคุณหนูผู้ปากดีตรงหน้านี่ก็ดูเหมือนว่าก็จะตกใจไม่น้อยเลยเหมือนกัน

 

“อ่อย อั้น อ๊ะ! อ่อยยยย”

พูดอะไรของเธอวะ? ไม่รู้เรื่อง -*- [นายประกบปากเธออยู่เธอคงจะพูดได้ถนัดเนอะไอ้ธูป!!!]

 

...เพี๊ยะ...

 

ทันทีที่ยัยคุณหนูหลุดออกจากพันธนาการ ฝ่ามือน้อยๆก็ประเคนลงที่แก้มซ้ายผมทันที หน้าของผมหันไปตามแรงตบ

 

“ฉันเกลียดนาย!!”

คุณหนูคริสติน่าพูดพลางปาดน้ำตาแล้ววิ่งหนีออกไปทันที แต่ผมกลับยิ้มกระหย่องเมื่อสามารถแก้เผ็ดยัยคุณหนูคนนี้ได้

 

แต่ทำไมผมถึงรู้สึกสงสารประหลาดๆ ไม่สิ มันเป็นความรู้สึกประหลาดเลยมากกว่า ความสะใจในตอนแรก ตอนนี้หายไปหมดแล้วทันทีที่เห็นน้ำตาของเธอ

 

“เห้ยธูป! นายทำแบบนี้ได้ไงวะ?” บุ้งกี๋เป็นคนแรกที่วิ่งมาหาผม เธอผลักไหล่ของผมให้หันไป

 

“ใช่ มันเป็นการย่ำยีศักดิ์ศรีผู้หญิงนะเว้ย!!!!”

 

‘ศักดิ์ศรี’ เหรอ? มันคืออะไร เอาไปต้มยำได้มั้ยครับ แล้วถ้าทานแล้วจะอร่อยมั้ย? -0-;;

 

=======================================================