Yes! you are..ไม่ว่าจะยังไง เสียงหัวใจมันก็บอกว่าใช่เธอ!!

[คุณหนูมาม่าเนื้อน้ำตก vs ยัยเนื้อบุ้งกี๋ : โหมดยัยบุ้งกี๋]

...

13.40 น.     ห้องสมุด

=____________=;;

“ฉันขอโทษนะเว้ย ไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างนี้ ฉันแค่หมั่นไส้ยัยคุณหนูนั่นแค่นั้น” ธูปพูดพลางเกาแก้มอย่างสำนึกผิด

 

“แต่ฉันสะใจนะ ยัยคุณหนูคริสตินะ...เอ้ย ยัยคุณหนูมาม่าเนื้อน้ำตกดูดิ ร้องไห้แงๆกลับไปหาพ่อเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ” เกรซพูดต่อพลางหันไปหัวเราะกับเจแปน

 

“แต่ฉันว่าก็สงสารคุณหนูคนนั้นเขานะ ท่าทางจะแค้นมาก เห็นตอนที่ she มองธูปป่ะ เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเลยอ่ะ” เจแปนพูดขึ้นบ้างแล้วหันไปขอความเห็นกับธูป

 

“ทำไงได้อ่ะ ก็she ดันมาทำตะขิดตะขวงใส่เพื่อนเราก่อนเนอะ” แล้วทั้งสามคนก็หัวเราะพร้อมกันเบาๆ

 

...ปัง...

 

“พวกเธอรู้อะไรมั้ย! ถึงพวกเธอจะสะใจแต่ก็สงสารฉันบ้างสิ!! ตอนนี้ฉันโดนเรียกว่าน้องเนื้อแล้วนะเว้ยย Q^Q” ฉันทุบโต๊ะเสียงดังอย่างเหลืออด

ใช่ค่ะ! ฉันโดนเรียกว่าน้องเนื้อแล้ว ตอนเดินจะมาห้องสมุดเกิดเหตุการณ์อะไรฉันจะเล่าให้ฟัง

 

สิบห้านาทีที่แล้ว

 

“เฮ้ยนั่น! น้องเนื้อกับน้องธูปหอมที่จัดการยัยคุณหนูนี่หว่าเห้ยย!!”

ฉันกับธูปเดินผ่านกลุ่มรุ่นพี่ม.6 กลุ่มใหญ่ประมาณสิบคน พวกเขาแซวเรา เป็นเรื่องแล้วไง

 

“ธูปๆ..นายทำพิษฉันอีกแล้วนะ ขึ้นห้องไปโดนแน่!” ฉันหันไปสะกิดธูปเบาๆ ตอนนี้เกรซกับเจแปนนำหน้าไปห้องสมุดก่อนแล้ว

 

“เออน่า!” เขาพูดเบาๆลอดไรฟันออกมา ฮือๆๆๆ แม่จ๋า พ่อจ๋า หนูไม่ได้อยากดังด้วยวิธีนี้นะแม่จ๋าพ่อจ๋า T^T

 

เราสองคนกลั้นใจเดินผ่านกลุ่มรุ่นพี่กลุ่มนั้นที่แซวเรามาตลอดทาง จนเกือบจะถึงห้องสมุดข้างหน้าแล้ว อีกแค่สองเมตรเท่านั้นนนน!! แต่แล้ว..

 

“น้องเนื้อ..เอ้ย! น้องบุ้งกี๋ใช่มั้ยเคอะ?”

 

“ช...ใช่ค่ะ”

 

“อร๊ายๆๆ น้องกับน้องธูปเก่งมากเลยอ่ะ พี่นับถือเลย นี่ๆๆๆ พี่อ่ะ แค้นยัยคุณหนูนั่นมานานแล้วเนอะ~”

กระเทียมที่เรียกว่ากระเทยนางหนึ่งในนั้นส่งเสียงวี้ดว้ายขึ้น ไม่ทราบว่า ฉันไปทำอะไรคะ? แค่ยืนเฉยๆ ข้างธูปเนี่ยนะ! ถ้าจะชมจะขอลายเซ็นอะไร ไอ้ธูปโน่น! ไม่ใช่ช้านนนนน

 

“เอ่อ พี่คะ หนูขอตัวนะคะ เพราะว่าหนูจะต้องขึ้นเรียนแล้วค่ะ”

ฉันรีบบอกพวกรุ่นพี่ที่เป็นกระเทียมที่เรียกว่ากระเทย ก่อนจะคว้าข้อมือไอ้ธูปตัวต้นเหตุแล้ววิ่งฉุยเข้าห้องสมุดทันที! ฉันได้ยินเสียงเรียกน้องๆๆๆอยู่ด้านหลังแต่ก็ไม่ได้หันไป งานนี้มีลงหนังสือพิมพ์โรงเรียนแน่!!!

 

ทันทีที่เข้ามาในห้องสมุดได้แล้ว ฉันก็รีบมองหาเกรซกับเจแปน ก็พบว่าเธอสองคนนั่งอ่านหนังสืออยู่มุมสุดของห้องสมุด พี่บรรณารักษ์หรี่ตามองเราสองคน รวมถึงเพื่อนๆในห้องด้วยที่มองเรา ไม่เว้นแม้แต่ไอ้ไม้เรียว รองหัวหน้าสุดโฉดของห้องก็ชำเลืองมองเราเช่นกัน แอร๊ยยย! ฉันเปล่าทำอะไรนะ แค่ยืนอยู่เฉยๆฟังไอ้ธูปกับคริสติน่าปะทะฝีปากเท่านั้นเองง่า T T

 

ตอนนี้ฉันโดนเรียกน้องเนื้อๆแล้วเพราะว่าทำมาม่าเนื้อน้ำตกหกใส่คุณหนูคริสติน่าผู้หน้าตาดีทว่าเย่อหยิ่งเมื่อตอนกลางวัน แง้!! หนูไม่ได้ต้องการให้มันเป็นอย่างนี้ซักหน่อย! คนที่ก่อเรื่องคือไอ้ธูปต่างหาก เกี่ยวไรกะตูแว๊ T T

 

น้องเนื้อ เอ้ย! บุ้งกี๋อยากกัดลิ้นตายยยยย   ทำไมชีวิตฉันถึงได้เลวร้ายอย่างนี้นะ! หรือว่าชาติที่แล้วฉันทำบุญมาไม่พอ -0-;;

 

กลับมาปัจจุบัน

 

“ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้เธอก็มีอีกชื่อแล้วดิ”

ยังไม่วายๆ ยังมาหัวเราะใส่ฉันอีก เดี๋ยวเอาเสียมงัดปากดีมั้งเนี่ย

 

“น้องเนื้ออออ!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”

ธูปกับเจแปนพูดพร้อมกัน T T ไม่มีใครสงสารฉันเลยรึไง ที่ได้ชื่อไม่พึงประสงค์มาอย่างนี้เนี่ยยยย

 

“ฉันโกรธพวกเธอ!”

ฉันพูดแค่นั้นแล้วเชิดหน้าไปอีกทาง เอาหนังสือชีวประวัติไปนั่งอ่านคนเดียว สามคนนั้นหน้าเหวอร้องอ้าวออกมาแทบพร้อมกันทันที  แล้วก็หันไปหัวเราะคิกคักกันต่อ เชอะ!!!

 

ชีวิตฉันทำไมไม่เหมือนคนอื่นเลยนะ เดี๋ยวบุ้งทะเลเดี๋ยวน้องเนื้อ อ๊ากกกก!! แต่ละชื่อ

 

สามนาทีต่อมา

 

“มีใครชื่อบุ้งกี๋มั้ย?”

อยู่ๆพี่บรรณารักษ์ก็เดินเข้ามาถาม ฉันมองหน้ากับธูป เกรซและเจแปนประมาณว่า พี่เขาเรียกทำไมวะ?

 

“อ่า...หนูค่ะ” ฉันยกมือแล้วเดินออกไปหาพี่บรรณารักษ์ อย่างกล้าๆกลัวๆ

 

“มีคนมาหาเราอ่ะ อยู่หน้าห้องสมุด” พี่เขาพูดแล้วชี้ออกไปนอกห้อง ฉันพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินออกไปทันที

สามคนนั้นก็คงสงสัยล่ะนะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพอ ออกไปแล้วค่อยส่งข้อความไปบอกมันแล้วกัน - -;;

 

ตอนนี้ฉันเดินออกมานอกห้องสมุดแล้ว ทว่าบริเวณนี้เงียบกริบเพราะคนขึ้นเรียนกันหมดแล้ว แล้วรอบๆที่ฉันยืนอยู่ก็ไม่เห็นมีใคร ร...หรือว่า....พี่บรรณารักษ์จะล่อฉันมาให้พวกดักตบ!!!

 

เห้ย! งั้นก็ซวยแล้วดิ!! กลับเข้าไปหาเพื่อนๆดีกว่า

 

“จะไปไหนครับ น้องเนื้อ ^_^”

ทันทีที่ฉันกำลังจะก้าวกลับเขาไปในห้องสมุด ก็ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อเสียงคุ้นๆดังขึ้นข้างๆหู แล้วก็รู้สึกเหมือนว่ามีคนมากอดฉันจากทางด้านหลัง

 

“เห้ยยย!! ทาร์ชี่!! O///o”

ฉันร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ๆหมอนี่ก็เข้ามากอดฉัน ประสาทไปแล้วรึไงเนี่ย

 

เขาค่อยๆถอนกอดออกอย่างช้าๆ ทำให้ฉันหันหน้าไปมองเขาได้ ถ้าจะมาคุยเรื่องเมื่อกลางวันนะ บอกคำเดียวว่าฉันไม่เกี่ยว T^T  [ทำมาม่าเนื้อน้ำตกหกใส่คุณหนูเนี่ยนะไม่มีส่วนเอี่ยว - -;;]

 

“ฉันขอโทษนะเรื่อง...”

เขาเอานิ้วมาชี้ที่ปากฉันอย่างรู้ทัน

 

“เรื่องคริสติน่าอ่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวฉันจัดการให้ ตอนนี้ฉันมารับเธอ”

เขาพูด มารับฉัน รับไปไหน? -*-

 

“ไปไหน?”

 

“ไอ้ไคซัสมันไม่สบาย ฉันเลยอยากจะให้เธอไปดูแลมัน”

 

“อ๋อ....ห...ห๊ะ!!!! ดูแล!!”

ให้ตายสิคะ! ฉันต้องไปดูแลไอ้หมอนั่นตอนนี้ วินาทีนี้ และลมหายใจนี้เลยเหรอ!!! ไม่เอานะเฟ้ยยยย

 

“ทำไม่ได้หรอ แค่วันเดียวเอง อีกอย่างก็จะได้เป็นการตอบแทนเรื่องเมื่อวานไง ^___^”

เขายิ้มจนตาหยี น...น่ารัก - -;;

    

   ถ้าตามพล็อตเรื่องแล้ว..ฉันต้องไปสินะ แต่เอาวะ! จะได้เอาคุกกี้ไปให้ด้วยเลย

 

“ก็ได้”

 

“งั้นตามฉันมา” เขาพูดแค่นั้นแล้วเดินนำฉันออกไป

ทำไมฉันถึงตอบตกลงง่ายๆขนาดนี้วะ -*- [ตามพล็อตเรื่องไงเจ๊เนื้อ ^ ^]

 

ยี่สิบนาทีต่อมา ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ‘บ้าน ดันแคนเคม’

 

ฉันนั่งอยู่ที่โซฟาหรูสีแดง ตอนนี้ฉันอยู่ในตัวบ้านแล้ว คุณป้าแม่บ้านและคนรับใช้ในบ้านนี้ต้อนรับฉันเป็นอย่างดี เพราะทันทีที่ฉันลงมาจากรถสปอร์ตสีดำคันหรูของคุณชายทาร์ชี่แล้ว เขาก็ได้บอกกับคุณป้าแม่บ้านว่า

 

‘บุ้งกี๋จะมาดูแลไคซัสหนึ่งวันนะ’ แล้วเขาก็ขับรถกลับโรงเรียนไป -*-

 

“คุณหนูทานอะไรมั้ยคะ?” คุณป้าแม่บ้านส่งยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร

 

“ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อกลางวันซัดเล็กเนื้อน้ำตกมาเรียบร้อยแล้ว ^_^” ฉันพูดพยายามใช้ภาษาให้สุภาพและเป็นทางการที่สุด แต่ก็พูดได้แค่นี้แล้วอ่ะ T^T ถ้าเจแปนมาด้วยก็ดี จะได้ให้ยัยนั่นช่วยพูด

 

“ค่ะ คุณไคซัสอยู่ข้างบนน่ะค่ะ จะขึ้นไปหาเลยมั้ยคะ”

 

“ก็ดีค่ะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขาด้วย”

คุณป้าแม่บ้านพูดก่อนจะหันไปบอกคนรับใช้อีกคนที่เปียผมสองข้างที่ชื่อ ‘โฟร์’ ว่าให้พาฉันขึ้นไป เดี๋ยวเขาจะไปเตรียมทำอาหารเที่ยง

 

ฉันเดินตามขึ้นมาจนถึงชั้นสอง ระหว่างนั้นก็ดูรูปที่แขวนไว้ตามผนังด้วย ส่วนใหญ่จะเป็นรูปของไคซัสทั้งนั้น ตั้งแต่ตอนเด็กๆ เขาหน้ากลมมาก ><;; จนถึงตอนโต ที่หน้าเรียวคม

แล้วก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องหนึ่ง เขียนว่า ‘ไคซัส ดันแคนเคม’ ชื่อแปลกๆนะว่ามั้ย? -. .-

 

...ก๊อก...ก๊อก...

 

“คุณไคซัสคะ มีเพื่อนมาหาค่ะ”

 เงียบ...สงสัยหลับ

 

“งั้นเดี๋ยวโฟร์จะไปช่วยเตรียมอาหารให้ข้างล่างนะคะ ทางนี้ก็ฝากด้วยน๊า ^_^”

โฟร์พูดยิ้มๆแค่นั้นก่อนจะเดินลงไปทันที ทิ้งให้ฉันที่อ้าปากพะงาบๆเพราะไม่รู้จะทำยังไงไว้ T T

 

อีตายิ้มยากยังไม่เปิดประตูเลยนะ จะให้ฉันเคาะเองเหรอ? บ้าไปแล้ว!!

 

แต่เอาวะ สปิริทคนจะมาดูแล(หัวใจ)ที่ดี ต้องเปิด! “ไคซัส!”

 

อ้าว...เป็นไปตามคาดค่ะ เขาหลับอยู่ -*-  ฉันค่อยๆปิดประตูแล้วเดินย่องๆ(กลัวเขาตื่น) ไปนั่งข้างๆเขา เขายังใส่อยู่ในชุดนอนอยู่เลย สงสัยจะไม่สบายมากเลยยังไม่ได้ลุกมาอาบนํ้า

 

“ขนาดหลับแล้วยังหน้าเข้มเลยนะนายเนี่ย -*-“

ฉันพึมพำเบาๆพลางลูบหัวเขาช้าๆ เส้นผมสีดำสนิทที่ถูกซอยระต้นคอ กับผมหน้าม้าที่แอบมาปิดหัวโนไว้บางๆนั้นมันนุ่มและเบาเหมือนปุยนุ่นเลย ><;;  สงสัยใช้ซัลซิลแหงๆ

 

แล้วแก้มเขามันจะนุ่มขนาดไหนนะ...ลองจิ้มๆดูซักครั้งคงไม่เป็นไรมั้ง? ก็เขาหลับอยู่นี่คงไม่รู้อะไรหรอก -*-

 

แต่ถ้าเขาแกล้งหลับเหมือนในนิยายล่ะ เขาก็จะต้องลุกขึ้นมาตวาดใส่ฉันแน่เลย แต่มันจะเป็นไปได้ไง ในเมื่อเขาหลับสนิทอย่างนี้

 

ลองดูซักครั้งคงไม่เป็นไรมั้ง...หรือถ้าเขารู้ ก็อาจจะซุงแหลว่ามีแมลงวันเกาะอยู่ก็ได้ - -;;

 

ฉันมองคนตรงหน้าก่อนจะก้มลงแล้วหอมแก้มซ้ายเบาๆ ให้ตายสิ มันนุ่มมาก นุ่มเหมือนซาลาเปาเลย ><;; ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบที่หน้ายังไงก็ไม่รู้ ถ้าหากเขารู้ว่าฉันแอบขโมยแก้มของเขา เขาจะมาเอาคืนมั้ยเนี่ย คิดแล้วขนลุก - -;;

 

“ข้างขวาด้วยสิ...”

 

เฮือกกกกกกกกกกกก!!! O.O!!!!

 =====================================================

 

กรี๊ดดดดดดดด~ดดด ไคซัสแกล้งหลับเหรอเนี่ยยย ><;; น้องเนื้อ เอ้ย! บุ้งกี๋จะโดนเอาคืนรึเปล่า? ฝากติดตามค่าา