Hireko Story เรื่องราวของฮิรีโกะ

6.6

เขียนโดย ShineLove

วันที่ 17 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 01.32 น.

12 ตอน

9 วิจารณ์

19.60K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 30 มีนาคม พ.ศ. 2556 22.46 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) ความอบอุ่นที่จากลาไป

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

หลังจากที่ฉันนั้น อยู่สถานที่หรือโรงพยาบาลดูแลชาวญี่ปุ่น แห่งนี้ได้ ประมาณ 3-4 เดือน..ฉันก็ต้องออกจากที่นี่ .. ฉันไม่อยากออกเลย คิดว่าน่าจะอยู่ต่อได้หลายๆเดือน.. แต่ว่าฉันก็ต้องไปเเล้วสินะ

ตอนนี้ฉันนั่งพิงหมอนที่อิงอยู่หัวเตียงของห้องพยาบาล คิดทบทวนเรื่องราวทุกอย่างหลายๆครั้งสักพัก แล้วจึงค่อยพยุงตัวลุกขึ้นมาจากเตียง และเก็บเสื้อผ้าและข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋าเดินทาง ชายด์ เธอเป็นคนที่ซื้อ กระเป๋าใบนี้มาให้ฉัน เธอบอกว่าให้ฉันย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านของเธอ

ปัจจุบัน ชายด์อยู่กับแม่และำพ่อของเธอ แม่ของเธอเป็นชาวสวิตเซอร์แลนด์ และพ่อของเธอเป็นชาวญี่ปุ่น.. ชายด์ บอกว่า แม่ของเธอ เป็นคนที่ใจดี อ่อนโยน และมีจิตใจที่เมตตาอยู่เสมอ ส่วนพ่อของเธอ ก็มีนิสัยที่อดทน แข็งกระด้างนิดหน่อย แต่เป็นคนที่สุภาพและสามารถเป็นที่พึ่งพาสำหรับครอบครัวได้เสมอ ...

พอฉันเก็บข้าวของเสร็จ ชายด์ ก็เข้ามาเรียกฉันพอดี .. ฉันเก็บเรื่องราวที่นี่ทุกเรื่องราว ไว้ในใจดวงนี้ของฉัน ..บอกลาธรรมชาติรอบตัวของฉัน "ไปเเล้วนะ ดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะ"
..ชายด์ รู้สึกแปลกใจว่าทำไมต้องฉันพูดแบบนั้น....
ฉันหันหน้าไปหา ชายด์ แล้วจึงส่งยิ้มให้ด้วยความสุขุมและอ่อนโยน...

"เราไปกันเถอะ ชายด์" ฉันพูด
"ไม่ลืมอะไรเเล้วใช่ไหม..โอเค ไปกันเถอะ" ชายด์กล่าว
"เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อน ฉันลืมของไว้ ขอหาก่อนนะ!" ฉันพูดด้วยความใจหาย

"ฉันทำสร้อยเส้นนั้นหายไปไว้ไหนนะ" ฉันคิดในใจ เเล้วหาสร้อยเส้นนั้นทั่วห้อง
"ให้ฉันช่วยหาไหมฮิรีโกะ" ชายด์ถาม
"ไม่เป็นไร ขอบคุณ" ฉันตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"โอ้ ไม่นะ สร้อยเส้นนั้นสำคัญต่อฉันมาก ทำไมในห้องนี้ไม่มีหล่ะ!?" ฉันคิดและสงสัย
"อ๋อ นึกออกเเล้วชายด์ ฉันหน้าจะทำหล่นไว้ที่มุมพักผ่อน ของที่นี่นะ" ฉันบอกชายด์ให้รู้"
"งั้นเรารีบไปกันเถอะ ฮิรีโกะ" ชายด์ำมีฝีหน้าเช่นเดียวกับฉัน

และแล้วฉันกับชายด์ก็วิ่งอย่างรวดเร็วเพื่อไป มุมบริเวณที่พักผ่อนของโรงพยาบาลหรือสถานที่แห่งนี้
เมื่อฉันไปถึง ฉันจึงหาไปทั่วบริเวณนั้น มุมของเล่น มุมเล่นกีฬา และบ่อปลา แต่ก็ไม่มีร่องรอยของสร้อยเส้นนั้นเลย ..? .. ฉันนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวตลอดวันเวลาที่ผ่านมา ว่่าฉันทำอะไรบ้าง..
อ๋อ ฉันนึกออกเเล้ว ตรงม้านั่งที่ทำจากไม้ ที่ฉันเคยนั่งอยู่นั่นเอง" และแล้วเมื่อฉันไปที่นั่น ฉันก็พบมัน
ตรงใต้ม้านั่งไม้ นั่นเอง...

ฉันใจหาย และตกใจมาก ฉันหยิบสร้อยเส้นนั้นขึ้นมาและเอามือปัดเพื่อให้ฝุ่นนั้นออกไป .. พลางคิดในใจว่า "เฮ้อ โล่งใจ! หาสร้อยเจอซะที"... เเล้้วหลังจากนั้น ชายด์ก็วิ่งมาหาฉัน ชายด์มองไปที่สร้อย..

"สิ่งของที่อยู่ในมือของเธอ คืออะไรหรอ?" ชายด์ถาม
"..มันคือ สร้อยที่คุณแม่ของฉันมอบให้หนะ มันเป็นของที่สำคัญต่อฉันมากทีเดียว" ฉันตอบ
"อือ..ก็คิดนะ ว่าทำไมเธอถึงทำหน้าเคร่งเครียดตอนหาของด้วย ตอนนี้ฉันรู้แล้วหล่ะ สู้ๆนะ" ชายด์ให้กำลังใจฉัน
"อืม เธอก็เช่นกันนะ ชายด์ ขอบคุณนะ"ฉันตอบ
"ด้วยความยินดี"

และเเล้วชายด์กับฉันก็เดินก้าวออกไปถึง หน้าประตูของสถานที่แห่งนี้..

ฉันมองย้อนกลับไป แล้วก็มองไปทั่วบริเวณ ทางซ้าย ขวา มุมนั้น โน้นที .. ฉันคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา แต่ตอนนั้นเอง เมื่อฉันมองขึ้นไปบนโรงพยาบาล ฉันก็เห็นเด็ก..เด็กคนนั้น ที่เคยวิ่งเล่นกับฉัน เขาโบกมือให้ฉัน เป็นเด็กที่ดูอบอุ่นและอ่อนโยนมากๆเลย..เฮ้อ ฉันได้แต่คิดในใจเเล้ว ฉันก็โบกมืออำลาไปให้เด็กคนนั้น พร้อมกับร้องไห้ แล้วยิ้มไปด้วย อาจเป็นเพราะว่าภาพแห่งความทรงจำในสถานที่นี้ ได้ทำให้ฉันผูกพันธ์กับที่นี่...

"โชคดีนะ หวังว่าเราจะได้พบกันใหม่นะ"ฉันตะโกนเพื่อหลายครั้ง ให้เด็กคนนั้นได้ยินพร้อมกับ น้ำตาแห่งภาพความทรงจำอันแสน อบอุ่้นของฉัน ..

เเล้วฉันก็เห็นเด็กคนนั้น วาดรูปหัวใจใส่กระดาษแผ่นโต มีรูปของฉันกับเด็กคนนั้นอยู่ตรงกลางกำลังยืนจับมือกันอยู่ ...
สุิดท้าย ฉันก็ยิ้มให้เด็กคนนั้นเเล้วเดินออกไปพร้อมกับหยดน้ำตาที่ค่อยไหลลงแก้มสู่พื้นดินทีละหยด......

ลำก่อนนะ ความอบอุ่น..........