Hireko Story เรื่องราวของฮิรีโกะ

     
       หลังจากที่ฉันนั้น อยู่สถานที่หรือโรงพยาบาลดูแลชาวญี่ปุ่น แห่งนี้ได้ ประมาณ 3-4 เดือน..ฉันก็ต้องออกจากที่นี่ .. ฉันไม่อยากออกเลย คิดว่าน่าจะอยู่ต่อได้หลายๆเดือน.. แต่ว่าฉันก็ต้องไปเเล้วสินะ
 

 
        ตอนนี้ฉันนั่งพิงหมอนที่อิงอยู่หัวเตียงของห้องพยาบาล คิดทบทวนเรื่องราวทุกอย่างหลายๆครั้งสักพัก แล้วจึงค่อยพยุงตัวลุกขึ้นมาจากเตียง และเก็บเสื้อผ้าและข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋าเดินทาง ชายด์ เธอเป็นคนที่ซื้อ  กระเป๋าใบนี้มาให้ฉัน เธอบอกว่าให้ฉันย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านของเธอ
 
ปัจจุบัน ชายด์อยู่กับแม่และำพ่อของเธอ แม่ของเธอเป็นชาวสวิตเซอร์แลนด์ และพ่อของเธอเป็นชาวญี่ปุ่น.. ชายด์ บอกว่า แม่ของเธอ เป็นคนที่ใจดี อ่อนโยน และมีจิตใจที่เมตตาอยู่เสมอ ส่วนพ่อของเธอ ก็มีนิสัยที่อดทน แข็งกระด้างนิดหน่อย แต่เป็นคนที่สุภาพและสามารถเป็นที่พึ่งพาสำหรับครอบครัวได้เสมอ ...
พอฉันเก็บข้าวของเสร็จ ชายด์ ก็เข้ามาเรียกฉันพอดี .. ฉันเก็บเรื่องราวที่นี่ทุกเรื่องราว ไว้ในใจดวงนี้ของฉัน  ..บอกลาธรรมชาติรอบตัวของฉัน "ไปเเล้วนะ ดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะ" ..ชายด์ รู้สึกแปลกใจว่าทำไมต้องฉันพูดแบบนั้น.... ฉันหันหน้าไปหา ชายด์ แล้วจึงส่งยิ้มให้ด้วยความสุขุมและอ่อนโยน...
"เราไปกันเถอะ ชายด์" ฉันพูด"ไม่ลืมอะไรเเล้วใช่ไหม..โอเค ไปกันเถอะ" ชายด์กล่าว"เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อน ฉันลืมของไว้ ขอหาก่อนนะ!" ฉันพูดด้วยความใจหาย
"ฉันทำสร้อยเส้นนั้นหายไปไว้ไหนนะ" ฉันคิดในใจ เเล้วหาสร้อยเส้นนั้นทั่วห้อง"ให้ฉันช่วยหาไหมฮิรีโกะ" ชายด์ถาม"ไม่เป็นไร ขอบคุณ" ฉันตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"โอ้ ไม่นะ สร้อยเส้นนั้นสำคัญต่อฉันมาก ทำไมในห้องนี้ไม่มีหล่ะ!?" ฉันคิดและสงสัย"อ๋อ นึกออกเเล้วชายด์ ฉันหน้าจะทำหล่นไว้ที่มุมพักผ่อน ของที่นี่นะ" ฉันบอกชายด์ให้รู้""งั้นเรารีบไปกันเถอะ ฮิรีโกะ" ชายด์ำมีฝีหน้าเช่นเดียวกับฉัน
และแล้วฉันกับชายด์ก็วิ่งอย่างรวดเร็วเพื่อไป มุมบริเวณที่พักผ่อนของโรงพยาบาลหรือสถานที่แห่งนี้เมื่อฉันไปถึง ฉันจึงหาไปทั่วบริเวณนั้น มุมของเล่น มุมเล่นกีฬา และบ่อปลา แต่ก็ไม่มีร่องรอยของสร้อยเส้นนั้นเลย ..? .. ฉันนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวตลอดวันเวลาที่ผ่านมา ว่่าฉันทำอะไรบ้าง..อ๋อ ฉันนึกออกเเล้ว ตรงม้านั่งที่ทำจากไม้ ที่ฉันเคยนั่งอยู่นั่นเอง" และแล้วเมื่อฉันไปที่นั่น ฉันก็พบมันตรงใต้ม้านั่งไม้ นั่นเอง...
ฉันใจหาย และตกใจมาก ฉันหยิบสร้อยเส้นนั้นขึ้นมาและเอามือปัดเพื่อให้ฝุ่นนั้นออกไป .. พลางคิดในใจว่า "เฮ้อ โล่งใจ! หาสร้อยเจอซะที"... เเล้้วหลังจากนั้น ชายด์ก็วิ่งมาหาฉัน ชายด์มองไปที่สร้อย..
"สิ่งของที่อยู่ในมือของเธอ คืออะไรหรอ?" ชายด์ถาม"..มันคือ สร้อยที่คุณแม่ของฉันมอบให้หนะ มันเป็นของที่สำคัญต่อฉันมากทีเดียว" ฉันตอบ"อือ..ก็คิดนะ ว่าทำไมเธอถึงทำหน้าเคร่งเครียดตอนหาของด้วย ตอนนี้ฉันรู้แล้วหล่ะ สู้ๆนะ" ชายด์ให้กำลังใจฉัน"อืม เธอก็เช่นกันนะ ชายด์ ขอบคุณนะ"ฉันตอบ"ด้วยความยินดี"และเเล้วชายด์กับฉันก็เดินก้าวออกไปถึง หน้าประตูของสถานที่แห่งนี้.. ฉันมองย้อนกลับไป แล้วก็มองไปทั่วบริเวณ ทางซ้าย ขวา มุมนั้น โน้นที .. ฉันคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา แต่ตอนนั้นเอง เมื่อฉันมองขึ้นไปบนโรงพยาบาล ฉันก็เห็นเด็ก..เด็กคนนั้น ที่เคยวิ่งเล่นกับฉัน เขาโบกมือให้ฉัน เป็นเด็กที่ดูอบอุ่นและอ่อนโยนมากๆเลย..เฮ้อ ฉันได้แต่คิดในใจเเล้ว ฉันก็โบกมืออำลาไปให้เด็กคนนั้น พร้อมกับร้องไห้ แล้วยิ้มไปด้วย อาจเป็นเพราะว่าภาพแห่งความทรงจำในสถานที่นี้ ได้ทำให้ฉันผูกพันธ์กับที่นี่... "โชคดีนะ หวังว่าเราจะได้พบกันใหม่นะ"ฉันตะโกนเพื่อหลายครั้ง ให้เด็กคนนั้นได้ยินพร้อมกับ  น้ำตาแห่งภาพความทรงจำอันแสน  อบอุ่้นของฉัน ..เเล้วฉันก็เห็นเด็กคนนั้น วาดรูปหัวใจใส่กระดาษแผ่นโต มีรูปของฉันกับเด็กคนนั้นอยู่ตรงกลางกำลังยืนจับมือกันอยู่ ...สุิดท้าย    ฉันก็ยิ้มให้เด็กคนนั้นเเล้วเดินออกไปพร้อมกับหยดน้ำตาที่ค่อยไหลลงแก้มสู่พื้นดินทีละหยด......ลำก่อนนะ ความอบอุ่น..........