I'm not your playmate : กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงครับ!
8.4
Master
แชร์นิยาย
3) Afraid...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ3
Afraid… กลัว
พอถึงคอนโดมัน ยังไม่ถูกวายมองด้วยสายตาแปลกๆของพี่โชเฟอร์ ขอเถอะครับ เลิกมองซะทีเถอะ... ว๊ากกก!!!
ผมให้พี่ยามลากมันขึ้นมาส่ง พร้อมให้ค่าจ่าเล็กๆน้อยๆไป ก่อนลากมันขึ้นมาถึงชั้น 7 ได้ ยืนค้นไปค้นมาก็เจอกุญแจในกระเป๋ามันสักที
... 7011 ...
“คิง...” ผมพยายามปลุกมันขึ้นมา แต่แน่นอนว่ามันไม่ตื่น ผมเลยลากมันไปไว้ที่ห้องนอน รากเลือดสุดๆ เหนื่อยชะมัด ไฟในห้องก็เปิดไม่ได้ แสงจากข้างนอกก็ลอดเข้ามาไม่มาก หรือว่าแม่งจ่ายค่าไฟเขาไม่ครบว่ะ! (คิดไปได้เนอะ : ไรเตอร์)
“กูกลับก่อนนะเว้ย” ในเมื่อมันไม่ตื่นก็ปล่อยมันไป กลับก่อนดีกว่า
หมับ!
“... อย่าเพิ่งกลับดิ”
“อ้าวเชี่ย! ตื่นแล้วก็ลุกดิสัด แกล้งนอนหลับหาพ่องมึงเ...” พูดไม่ทันจบผมก็ถูกดึงหล่นจนไปนั่งด้านข้างมันดังตุบ แถมมันยังนอนเอาหัวซุกด้านหลังผมไว้อีก “ทำห่าไรเนี่ย!”
“อยู่เป็นเพื่อนกูก่อน”
“ไม่เอา ดึกแล้วนะสัด อีกอย่าง... กู... ง่วงด้วย” มันเงยหน้าขึ้นมามอง ผมสีดำของมันปรกลงมาที่หน้า สายตายากคาดเดาของมันที่มองมาที่ผมทำให้ผมใจเต้น... จนพูดไม่ค่อยออก
“งั้นก็นอนที่นี่แหละ”
“ไม่เอาอ่ะ กูนอนบ้านกูสบายกว่า... เยอะ”
โอ๊ย! คิงเอ๊ย ออกไปไกลๆหน้ากูหน่อยเถอะ จะขยับเข้ามาหาสัดไรครับ! แค่นี้หน้าตามึงก็หล่อพออยู่แล้วนะเว้ย... หล่อจนกูใจเต้นแรงไม่หยุด
อ๊ากกกก! บ้าไปแล้ววเหรอว่ะ! คิดอะไรอยู่เนี่ยไอ้เก้า ท่องไว้ พุทโธ... ธัมโม... สังโฆ... ยุบหนอ... พองหนอ... พอได้แล้ว พอๆๆ
“ไม่อยากอยู่กับกูขนาด? รังเกียจกูจังนะ”
“เปล่า” แค่ทุกครั้งที่มึงเป็นแบบนี้... แล้วกูใจสั่น “ว่าแต่ห้องมึงทำไมเปิดไฟไม่ได้”
“อ้อ สวิตช์เสีย ต้องเปิดจากด้านนอกเอา”
“ลำบากเนอะ ฮ่ะๆ” ผมหัวเราะแห้งๆ พยายามหาเรื่องคุยต่อ แต่เพราะถูกกอดเอวไว้อย่างหลวมๆด้านหลังเลยไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ “ปล่อยกูก่อนดิว่ะ”
“ไม่ปล่อย แบบนี้สบายดี” คิงตอบกลับมาอย่างกวนอวัยวะเบื้องล่างสุดๆ
“มึงสบาย แต่กูไม่ ปล่อย!”
“... มึงผอมจัง” มันเปลี่ยนเรื่องพูดหน้าตาเฉย เออ! ผมผอมแล้วหนักหัวใครเรอะ! “เอวก็บาง ใช้มือข้างเดียวก็กอดครบรอบล่ะ”
“แล้วหนักหัวมึงเรอะ!!” ผมพยายามแกะมือที่พันที่เอวออก
“พูดไม่เพราะเลยน้า”
“แล้วมึงพูดเพราะตายห่าล่ะ”
“ฮ่ะๆ ก็นั่นอ่ะดิ” พูดจบแล้วห้องก็เงียบ ห้องมืดอีกต่างหาก หัวมันเคลื่อนมาหนอนหนุนตักผมแทน มือปล่อยออกจากเอวแล้วมากุมมือผมเอาไว้หลวมๆ “มือก็เล็ก”
“ด่าว่ากูตัวเตี้ยด้วยก็ได้นะ!” ใช่สิ! ใครมันจะไปหล่อมาดแมนอย่างมันกันครับ!
“หึๆ” ไม่ต้องมาหัวเราะหึๆเลยนะ! ให้ตายเถอะ!
“พอได้ล่ะ ลุกได้แล้ว กูหนัก” ผมผลักหัวมันออกไป
“ไม่เอาอ่ะ กูอยากนอนต่อ สบายดี”
“ลุกๆๆๆ ไม่ต้องมานอนเลยมึง กูจะกลับแล้ว ง่วง!”
“เก้า...”
“...?” ผมมองมันกลับไปด้วยสายตาถามคำถาม
“... มึงว่าถ้ามีผู้ชายมาชอบมึง มึงจะคิดยังไง”
“อ่า... ไม่รู้ดิ” มันถามอะไรแปลกๆไปเพื่ออะไรล่ะนั่น
“มึงก็อย่างนี้ตลอด” มันเงียบไปสักพักแล้วพูดแปลกๆต่อ “แล้วอย่างพวกเราสองคนนับว่าเป็นเพื่อนกันป่ะว่ะ”
“อ้าว ไหงมึงพูดงั้น?! ก็ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนสนิทกู แล้วมึงจะตามกูมาเรียนทำไม”
“แล้วถ้ากูไม่คิดว่า... มึงเป็นเพื่อน”
“อ้าว... ซะงั้น?” ผมเกาหัว มันหมายความว่าไงว่ะนั่น? ผมยิ่งโง่ๆอยู่ “แล้ว... ที่เล่นกันอยู่เนี่ย หมายความว่าไงว่ะ?”
“กูไม่เคยเล่นกับมึง...”
“...” ทำไมมึงต้องส่งสายตาแปลกๆมาให้ด้วยนะ แล้วคำพูดนั่น... ทำให้ผม... อึดอัด... เล็กน้อย
“...กูจริงจังมาตลอด...” ยิ่งพูดมันยิ่งดูจริงจังจนน่ากลัว
“พอเหอะ กูจะกลับล่ะ มึงพูดวกไปวนมาจนกูฟังไม่รู้เรื่อง”
ในที่สุด ผมก็ผลักมันออกไปได้ซะที ผมรีบลุกขึ้น จนขาพันกันเอง แล้วล้มลงไป ได้ยินเสียงคนบนเตียงหัวเราะน้อยๆ
“ไหวมั้ยนั่น ฮ่าๆ” น่าโมโหชะมัด! ฝากไว้ก่อนเถอะ “กูไปส่งมั้ย?”
“ไม่ต้อง มึงนอนให้ส่างเมาไปเหอะ”
“เออๆ ขอบใจมากล่ะกัน”
“ข้าวมื้อนึง” แหงล่ะ ผมไม่ยอมให้มันเอาเปรียบหรอก เหอะ!
“โอเค หึๆ บาย” ดูมันยังไม่วายแอบหัวเราะเยาะผมอีก ผมเป็นผู้มีพระคุณ(?)นะเฟ้ย!
ผมพยักหน้าให้มันส่งๆ เห็นมันนอนกอดหมอนต่อหันหลังให้ ผมเลยเดินออกจากห้องนอน เลยออกมาจะกลับแล้ว แต่ไม่เห็นท่าทีว่ามันจะเดินออกมาส่ง
นี่ไม่คิดจะเดินมาส่งเลยสินะ!? ชิ!
“กูไม่เดินไปส่งนะ กูง่วง ฮ่ะๆ”
ฝากไว้ก่อน(รอบสอง)เถอะ ฮึ่ย!! ทบต้นทบดอกไว้ก่อน อย่าเผลอนะ ได้ตายแน่ ชิ!
“เก้า...” เสียงมาจากด้านในห้องนอนในตอนที่ผมเปิดประตูพอดี “... มึงหนีไม่ได้ตลอดหรอก กูรู้ว่ามึงรู้ว่ากูหมายถึงอะไร...”
ปัง!!
ผมปิดประตูเต็มแรงด้วยความโมโห แต่ก็ไม่รู้ว่าโมโหเพราะอะไร
ผมเดินหนีออกมาจากคอนโดไอ้คิงอย่างเร็ว ขึ้นแท็กซี่กลับหอ ตลอดทางมีบางอย่างที่ยังติดหัวให้ผมคิดถึงอยู่ตลอดเวลา
ใช่... ผมรู้... ถูกอย่างที่มันบอก ผมรู้ว่าผมหนี... หนีจากความจริงบางอย่าง...
ผมกลัวมาตลอด โดยที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร... หรือเกี่ยวกับอะไร กับใครมากน้อยแค่ไหน หรือแม้แต่เกี่ยวกับผมเองก็ตาม...
... แต่ตอนนี้ ไม่ได้รู้... ก็ดีแล้ว ใช่มั้ยล่ะ...?
Afraid… กลัว
พอถึงคอนโดมัน ยังไม่ถูกวายมองด้วยสายตาแปลกๆของพี่โชเฟอร์ ขอเถอะครับ เลิกมองซะทีเถอะ... ว๊ากกก!!!
ผมให้พี่ยามลากมันขึ้นมาส่ง พร้อมให้ค่าจ่าเล็กๆน้อยๆไป ก่อนลากมันขึ้นมาถึงชั้น 7 ได้ ยืนค้นไปค้นมาก็เจอกุญแจในกระเป๋ามันสักที
... 7011 ...
“คิง...” ผมพยายามปลุกมันขึ้นมา แต่แน่นอนว่ามันไม่ตื่น ผมเลยลากมันไปไว้ที่ห้องนอน รากเลือดสุดๆ เหนื่อยชะมัด ไฟในห้องก็เปิดไม่ได้ แสงจากข้างนอกก็ลอดเข้ามาไม่มาก หรือว่าแม่งจ่ายค่าไฟเขาไม่ครบว่ะ! (คิดไปได้เนอะ : ไรเตอร์)
“กูกลับก่อนนะเว้ย” ในเมื่อมันไม่ตื่นก็ปล่อยมันไป กลับก่อนดีกว่า
หมับ!
“... อย่าเพิ่งกลับดิ”
“อ้าวเชี่ย! ตื่นแล้วก็ลุกดิสัด แกล้งนอนหลับหาพ่องมึงเ...” พูดไม่ทันจบผมก็ถูกดึงหล่นจนไปนั่งด้านข้างมันดังตุบ แถมมันยังนอนเอาหัวซุกด้านหลังผมไว้อีก “ทำห่าไรเนี่ย!”
“อยู่เป็นเพื่อนกูก่อน”
“ไม่เอา ดึกแล้วนะสัด อีกอย่าง... กู... ง่วงด้วย” มันเงยหน้าขึ้นมามอง ผมสีดำของมันปรกลงมาที่หน้า สายตายากคาดเดาของมันที่มองมาที่ผมทำให้ผมใจเต้น... จนพูดไม่ค่อยออก
“งั้นก็นอนที่นี่แหละ”
“ไม่เอาอ่ะ กูนอนบ้านกูสบายกว่า... เยอะ”
โอ๊ย! คิงเอ๊ย ออกไปไกลๆหน้ากูหน่อยเถอะ จะขยับเข้ามาหาสัดไรครับ! แค่นี้หน้าตามึงก็หล่อพออยู่แล้วนะเว้ย... หล่อจนกูใจเต้นแรงไม่หยุด
อ๊ากกกก! บ้าไปแล้ววเหรอว่ะ! คิดอะไรอยู่เนี่ยไอ้เก้า ท่องไว้ พุทโธ... ธัมโม... สังโฆ... ยุบหนอ... พองหนอ... พอได้แล้ว พอๆๆ
“ไม่อยากอยู่กับกูขนาด? รังเกียจกูจังนะ”
“เปล่า” แค่ทุกครั้งที่มึงเป็นแบบนี้... แล้วกูใจสั่น “ว่าแต่ห้องมึงทำไมเปิดไฟไม่ได้”
“อ้อ สวิตช์เสีย ต้องเปิดจากด้านนอกเอา”
“ลำบากเนอะ ฮ่ะๆ” ผมหัวเราะแห้งๆ พยายามหาเรื่องคุยต่อ แต่เพราะถูกกอดเอวไว้อย่างหลวมๆด้านหลังเลยไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ “ปล่อยกูก่อนดิว่ะ”
“ไม่ปล่อย แบบนี้สบายดี” คิงตอบกลับมาอย่างกวนอวัยวะเบื้องล่างสุดๆ
“มึงสบาย แต่กูไม่ ปล่อย!”
“... มึงผอมจัง” มันเปลี่ยนเรื่องพูดหน้าตาเฉย เออ! ผมผอมแล้วหนักหัวใครเรอะ! “เอวก็บาง ใช้มือข้างเดียวก็กอดครบรอบล่ะ”
“แล้วหนักหัวมึงเรอะ!!” ผมพยายามแกะมือที่พันที่เอวออก
“พูดไม่เพราะเลยน้า”
“แล้วมึงพูดเพราะตายห่าล่ะ”
“ฮ่ะๆ ก็นั่นอ่ะดิ” พูดจบแล้วห้องก็เงียบ ห้องมืดอีกต่างหาก หัวมันเคลื่อนมาหนอนหนุนตักผมแทน มือปล่อยออกจากเอวแล้วมากุมมือผมเอาไว้หลวมๆ “มือก็เล็ก”
“ด่าว่ากูตัวเตี้ยด้วยก็ได้นะ!” ใช่สิ! ใครมันจะไปหล่อมาดแมนอย่างมันกันครับ!
“หึๆ” ไม่ต้องมาหัวเราะหึๆเลยนะ! ให้ตายเถอะ!
“พอได้ล่ะ ลุกได้แล้ว กูหนัก” ผมผลักหัวมันออกไป
“ไม่เอาอ่ะ กูอยากนอนต่อ สบายดี”
“ลุกๆๆๆ ไม่ต้องมานอนเลยมึง กูจะกลับแล้ว ง่วง!”
“เก้า...”
“...?” ผมมองมันกลับไปด้วยสายตาถามคำถาม
“... มึงว่าถ้ามีผู้ชายมาชอบมึง มึงจะคิดยังไง”
“อ่า... ไม่รู้ดิ” มันถามอะไรแปลกๆไปเพื่ออะไรล่ะนั่น
“มึงก็อย่างนี้ตลอด” มันเงียบไปสักพักแล้วพูดแปลกๆต่อ “แล้วอย่างพวกเราสองคนนับว่าเป็นเพื่อนกันป่ะว่ะ”
“อ้าว ไหงมึงพูดงั้น?! ก็ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนสนิทกู แล้วมึงจะตามกูมาเรียนทำไม”
“แล้วถ้ากูไม่คิดว่า... มึงเป็นเพื่อน”
“อ้าว... ซะงั้น?” ผมเกาหัว มันหมายความว่าไงว่ะนั่น? ผมยิ่งโง่ๆอยู่ “แล้ว... ที่เล่นกันอยู่เนี่ย หมายความว่าไงว่ะ?”
“กูไม่เคยเล่นกับมึง...”
“...” ทำไมมึงต้องส่งสายตาแปลกๆมาให้ด้วยนะ แล้วคำพูดนั่น... ทำให้ผม... อึดอัด... เล็กน้อย
“...กูจริงจังมาตลอด...” ยิ่งพูดมันยิ่งดูจริงจังจนน่ากลัว
“พอเหอะ กูจะกลับล่ะ มึงพูดวกไปวนมาจนกูฟังไม่รู้เรื่อง”
ในที่สุด ผมก็ผลักมันออกไปได้ซะที ผมรีบลุกขึ้น จนขาพันกันเอง แล้วล้มลงไป ได้ยินเสียงคนบนเตียงหัวเราะน้อยๆ
“ไหวมั้ยนั่น ฮ่าๆ” น่าโมโหชะมัด! ฝากไว้ก่อนเถอะ “กูไปส่งมั้ย?”
“ไม่ต้อง มึงนอนให้ส่างเมาไปเหอะ”
“เออๆ ขอบใจมากล่ะกัน”
“ข้าวมื้อนึง” แหงล่ะ ผมไม่ยอมให้มันเอาเปรียบหรอก เหอะ!
“โอเค หึๆ บาย” ดูมันยังไม่วายแอบหัวเราะเยาะผมอีก ผมเป็นผู้มีพระคุณ(?)นะเฟ้ย!
ผมพยักหน้าให้มันส่งๆ เห็นมันนอนกอดหมอนต่อหันหลังให้ ผมเลยเดินออกจากห้องนอน เลยออกมาจะกลับแล้ว แต่ไม่เห็นท่าทีว่ามันจะเดินออกมาส่ง
นี่ไม่คิดจะเดินมาส่งเลยสินะ!? ชิ!
“กูไม่เดินไปส่งนะ กูง่วง ฮ่ะๆ”
ฝากไว้ก่อน(รอบสอง)เถอะ ฮึ่ย!! ทบต้นทบดอกไว้ก่อน อย่าเผลอนะ ได้ตายแน่ ชิ!
“เก้า...” เสียงมาจากด้านในห้องนอนในตอนที่ผมเปิดประตูพอดี “... มึงหนีไม่ได้ตลอดหรอก กูรู้ว่ามึงรู้ว่ากูหมายถึงอะไร...”
ปัง!!
ผมปิดประตูเต็มแรงด้วยความโมโห แต่ก็ไม่รู้ว่าโมโหเพราะอะไร
ผมเดินหนีออกมาจากคอนโดไอ้คิงอย่างเร็ว ขึ้นแท็กซี่กลับหอ ตลอดทางมีบางอย่างที่ยังติดหัวให้ผมคิดถึงอยู่ตลอดเวลา
ใช่... ผมรู้... ถูกอย่างที่มันบอก ผมรู้ว่าผมหนี... หนีจากความจริงบางอย่าง...
ผมกลัวมาตลอด โดยที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร... หรือเกี่ยวกับอะไร กับใครมากน้อยแค่ไหน หรือแม้แต่เกี่ยวกับผมเองก็ตาม...
... แต่ตอนนี้ ไม่ได้รู้... ก็ดีแล้ว ใช่มั้ยล่ะ...?
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
